After two very successful and internationally praised editions, Prophecy Fest 2017 will have its third edition on 28 and 29th of July 2017 at Balver-Höhle in Germany. The two days festival takes place in a cave from the old Stone Age, a guarantee for a magical and mystic atmosphere, completed by stunning lightshows and cozy atmosphere. Not only the place and the bill will be extraordinary, the whole environment will absolutely leave you in awe. Up to some practical & important messages:
This is the billing for Prophecy Fest 2017:
Arcturus
Sólstafir
Hypnopazūzu - David Tibet (Current 93) & Youth (Killing Joke) - first concert in Germany.
The Vision Bleak - special performance with a classical ensemble of strings, percussion and vocals.
Dornenreich - exclusive acoustic history set.
Dool - exclusive set with additional musicians and singers.
Hexvessel - extended performance with implemented acoustic set.
Spiritual Front - special "Armageddon Gigolo" set for Prophecy Fest 2017!
Sun Of The Sleepless - Schwadorf's (Empyrium/The Vision Bleak) first concert since 1999, second ever.
The Moon And The Nightspirit - special show with enhanced line-up.
Lotus Thief - European premiere.
Soror Dolorosa - performing "Severance" in its entirety for the first time & presenting their the new album "Apollo".
GlerAkur - the band surprised us and blew us away with their performance at Prophecy Fest 2016. It was an easy decision for us to invite them again.
NOÊTA - their first concert outside Scandinavia at this year's Prophecy Fest!
Nhor world premiere performance at this year's Prophecy Fest!
Irrwisch - art director and exhibition.
More info about the fest and tickets, you can find here:
Trollfest was founded back in 2004 and recorded six albums so far. This crazy, humorous seven headed bunch (check their pics) delivers true Norwegian Balkan metal with lyrics in Trollsprak, a mixture of Norwegian and German, while, vocally speaking, they add a black touch. This ‘helluva’ conceptually tells the tale of an expedition deep into the centre of the earth seeking the giant mother troll Helluva.
The folk element on this platter is somewhat peculiar and is probably from Balkan origin (quite prominent in a.o. ‘Hen of Hades’ or ‘Good Idea’), anyhow, it grants their sound something quite unique. Next to the accordion, saxophone, bouzoukis and so on, there’s the mix of (mainly) black and clean vocals with some grunts on top.
Musically speaking, the songs are melodic, fast (‘Kabaret’ being an exception) and often exciting, with some quieter passages intertwined, in a mix of folk and metal. Sometimes there’s even a jazzy influence, as is ‘Don Gnomo Vega’, or an epic touch, as in ‘Sputnik’.
Quite exciting and enthralling slab of music, which certainly appeal to fans of Finntroll or Korpiklaani.
Nederlands:
Trollfest werd in 2004 opgericht en nam reeds zes albums op. Deze gekke, grappige zevenkoppige bende (check hun foto’s) maakt true Norwegian Balkan metal, met teksten in Trollsprak, een mengelmoes van Noors en Duits, terwijl vocaalgewijs, een black toets wordt toegevoegd. Dit ‘Helluva’ concept verhaalt een expeditie diep naar het middelpunt van de aarde om de reusachtige moeder troll Helluva te zoeken.
Het folk element op deze schijf is wat merkwaardig en zal allicht van Balkan oorsprong zijn (erg prominent in o.a. ‘Hen of Hades’ of ‘Good Idea’), het geeft hun geluid in alle geval iets unieks. Naast accordeon, saxofoon, bouzouki en dies meer, is er een mix van (hoofdzakelijk) black en cleane vocalen met wat grunts om af te werken.
Muzikaal zijn de nummers melodieus, snel ( ‘Kabaret’ is een uitzondering) en vaak opzwepend, met enkele rustiger stukken her en der, in een mix van folk en metal. Soms duikt er zelfs een jazzy invloed op, zoals in ‘Don Gnomo Vega’, of een epische toets, zoals in ‘Sputnik’.
Opzwepende en onweerstaanbare brok muziek die fans van Finntroll of Korpiklaani zeker zal aanspreken.
Tracklist:
This Is Just The Intro (2’21”) Professor Otto (3’26”) Spelunking Sisters (3’17”) Gigantic Cave (3’56”) Steel Sarah (4’26”) Trollachen (2’52”) Hen Of Hades (3’30”) Reiten mite in Fisch (4’38”) Fräulein Helluva (4’05”) Kabaret (4’51”) La grande Finale (3’58”) What a Good Idea (1’42”) Donn Gnomo Vega (4’10”) Sputnik (3’16”)
Tim Bowness obtained fame at the side of Steven Wilson in No-Man, but in 2004 he also released his first solo album. Next it took ten years before the second was launched, but since then, releases come more on a regular base. Two years after ’Stupid Things That Mean The World’, the fourth solo album hits the shops. In the meantime the man has collected a staggering curriculum vitae, he worked with the biggest artists on earth and consequently he can present us a core band with coryphées plus some extra guest musicians. Members of No-Man, The Pineapple Thief, Paatos and Porcupine Tree can be found in his core band, but there are five guest musicians as well, amongst them Ian Anderson of Jethro Tull.
‘Lost In The Ghost Light’ happens to be a concept album about the reflective thoughts of a classic rock star in the declining years of his career. It results in beautiful, recognizable lyrics and Tim as ultimate sophisticated singer-songwriter. More than ever the velvet voice of the man is the centre of it all. We can even say that the instrumental additions remain rather sober, without the extravaganza of exposing progressive parts (except for the nervous toned ‘Kill The Pain That’s Killing You’). Three songs are tastefully relished with orchestral arrangements of Andrew Keeling. ‘Words Of Yesterday’ sets the tone with gracious guitar parts and quiescent vocals, later we hear organ and flute (Ian Anderson) as well. Piano and bass are the foundation of the synthesizers layered ‘Moonshot Manchild’, a nine minutes track. It is smooth, velvet music like a sweet caress, yet with sharp analyzing lyrics. After the only ‘wilder’ track (‘Kill The Pain That’s Killing You’) with lots of percussion, one will hear any orchestration in the next songs. Beautiful violins and a howling guitar solo relish the lengthy ‘You’ll Be The Silence’. Now and then they go in crescendo towards a climax, but always very careful and smooth. In the occluding track ‘Distant Summers’ (with one of the most beautiful melody lines), Ian comes along again with his flute. The album brims with melancholy and it brings peace in your soul, while the first spring storm rages around the house. Just as its predecessor, this is nice but very calm music to listen to while sinking in reveries in your most comfortable couch. Those who loved the previous albums, will embrace this one too.
Nederlands:
Tim Bowness verwierf bekendheid aan de zijde van Steven Wilson in No-Man, maar in 2004 bracht hij ook een eerste soloplaat uit. Vervolgens duurde het tien jaar eer er een tweede kwam maar sindsdien gaat het vlot, want twee jaar na ’Stupid Things That Mean The World’ ligt het vierde soloalbum in de schappen. De man heeft intussen een duizelingwekkende cv, werkte met de groten der aarde en mag dan ook uitpakken met een vaste band met coryfeeën plus nog wat gastmuzikanten. Leden van No-Man, The Pineapple Thief, Paatos en Porcupine Tree vinden we in zijn kernband, maar er zijn ook nog vijf gastmuzikanten, waaronder Ian Anderson van Jethro Tull.
‘Lost In The Ghost Light’ is een conceptalbum over de overpeinzingen van een klassieke rockster in de nadagen van zijn carrière. Dat levert mooie, herkenbare teksten op en Tim op en top als gesofistikeerde singer-songwriter. Meer dan ooit staat de omfloerste stem van de man centraal. We kunnen de instrumentale begeleiding zelfs vrij sober noemen, zonder de extravagantie van etalerende progstukken (behalve in het onrustige ‘Kill The Pain That’s Killing You’ dan). Drie songs werden summier aangezet met orkestrale arrangementen van Andrew Keeling. ‘Words Of Yesterday’ zet de toon met lieflijke gitaarpartijen en kalme zang, later horen we ook orgel en dwarsfluit (Ian Anderson). Piano en bas vormen de basis van het met synths verrijkte ‘Moonshot Manchild’, een track van negen minuten. Het is fluwelen muziek als een aai, maar wel met sterk analyserende teksten. Nadat het enige ‘wilde’ nummer (veel percussie) gepasseerd is (‘Kill The Pain That’s Killing You’) horen we in de volgende songs enige orkestratie. Mooie violen en een huilende gitaarsolo smukken het lange ‘You’ll Be The Silence’ op. Hier en daar wordt er in de songs in crescendo gegaan, maar wel op een voorzichtige manier en in afsluiter ‘Distant Summers’ met zijn mooiste melodielijnen, komt Ian nog even dwarsfluit spelen. Het album staat ook bol van melancholie en brengt rust in je ziel, terwijl de eerste lentestorm rond het huis giert. Net zoals de voorganger is dit mooie, maar erg rustige luistermuziek om bij weg te zinken in mijmeringen in een comfortabele zetel. Wie de vorige albums goed vond, zal ook deze in de armen sluiten.
Tracklist:
Worlds Of Yesterday (5:41) Moonshot Manchild (8:58) Kill The Pain That’s Killing You (3:44) Nowhere Good To Go (4:46) You’ll Be The Silence (9:01) Lost In The Ghost Light (1:41) You Wanted To Be Seen (5:32) Distant Summers (4:06)
Musicians:
Tim Bowness with a core band of Colin Edwin (Porcupine Tree) Bruce Soord (The Pineapple Thief / Katatonia) Hux Nettermalm (Paatos) Stephen Bennett (Henry Fool / No-Man) Andrew Booker (Sanguine Hum / No-Man)
Guests on the album:
Ian Anderson (Jethro Tull) Kit Watkins (Happy The Man / Camel) Andrew Keeling (Hilliard Ensemble / Robert Fripp) Steve Bingham (Ely Sinfonia / No-Man) David Rhodes (Peter Gabriel / Kate Bush / Scott Walker
Geplaatst door Vera op zaterdag 11 maart 2017 - 12:20:25
We have looked forward to this for a long time, but finally it happened! Twelve years after the excellent ’Atlantic’, Dutch band The Wounded independently releases their fourth album ‘Sunset’. Consequently we feel pretty excited when putting the disc into the CD player and lean back comfortably to hear if something has changed. Fortunately not! Here congratulations are well deserved, thanking the guys because they remained themselves. They have a strong identity on which time has no grip and that situates itself in a far-reaching melancholy we also got to know around the turn of the century in bands like Anathema and Katatonia.
From opening track ‘We Raised Wolves’ on, we are stuck straight in the heart by angelic chants, thoughtful plucking guitars and an outburst that instantly drops us in a time machine to the time when we listened to albums such as ‘Eternity’ (Anathema) and ‘Tonight’s Decision’ (Katatonia) (and The Wounded as well of course). Vocals of guitarist Marco van der Velde have that same sad sob in his voice as the front men of those bands, the dry drum sound, the fetching catchiness of up tempo songs like ‘The Cold’ with its introvert piano outro and the smooth ‘Homeless’ and the magnificent emotive guitar solos, often supported by soaring keyboards: it all sounds immediately familiar, like coming home, but what a beauty they serve us! And how much grief do we hear in the lyrics! That indefinable yearning is ultimately reflected in ‘This Paradise’ and during the slow, sensitive ‘Mr. Faithful’ shivers run down my spine. In the middle of the album one can find the opus magnum ‘Kings’ with ten minutes length and that is really confronting, but brimming with depth. There is a kind of fatalism in the captivating occluding track ‘Ruins’, but at the same time you will find so much solace in this music that it goes beyond boundaries of genres. There is only one advice I can give you: dive into this timeless melancholic manifest full of genuine emotions, since the way The Wounded creates songs, is rather seldom these days and something we have to cherish. This happens to be a top notch album that I even found in several lists of the year, so that means that there is still hope in this depraved world. Exactly that hope we might get from wallowing into this sorrowful stunner. Exceptional class!
Nederlands:
Hier hebben we lang naar uitgekeken, maar het is zover! Twaalf jaar na het voortreffelijke ’Atlantic’ brengt het Drentse The Wounded het vierde album ‘Sunset’ uit in eigen beheer. We voelen dan ook een gezonde spanning wanneer we het schijfje in de cd-speler duwen en ontspannen achterover leunen om te testen of er iets veranderd is. Gelukkig niet! Hier zijn meteen felicitaties op zijn plaats om de mannen te bedanken dat ze zichzelf gebleven zijn. Ze hebben een sterke identiteit waar de tijd geen vat op heeft en dat situeert zich in een verregaande melancholie die we rond de eeuwwisseling ook bij Anathema en Katatonia leerden kennen.
Vanaf opener ‘Wolves We Raised’ worden we recht in het hart geraakt door engelenzang die gevolgd wordt door tokkelende gitaren en een uitval die ons meteen in een tijdmachine dropt naar de tijd toen we albums als ‘Eternity’ (Anathema) en ‘Tonight’s Decision’ (Katatonia) (en ook The Wounded natuurlijk) beluisterden. De zang van gitarist Marco van der Velde heeft diezelfde droeve snik in de stem als de voormannen van die bands, het droge drumgeluid, de aanstekelijke toegankelijkheid van uptempo songs als ‘The Cold’ met zijn ingetogen piano outro en het vlotte ‘Homeless’ en de prachtige emotionele gitaarsolo’s die dikwijls ondersteund worden door zwevende keyboards: het klinkt allemaal meteen vertrouwd, als thuiskomen, maar wat een schoonheid! En wat een droefheid wordt er geëtaleerd in de teksten! Dat onbestemd verlangen komt erg tot uiting in ‘This Paradise’ en tijdens het trage, sensitieve ‘Mr. Faithful’ lopen rillingen over mijn rug. In het midden van het album prijkt het opus magnum van tien minuten ‘Kings’ en dat is al even confronterend, maar boordevol diepgang. Er gaat een zeker fatalisme uit van de beklijvende afsluiter ‘Ruins’, maar tegelijkertijd vind je zoveel soelaas in deze muziek dat elk genre overstegen wordt en er maar één raad overblijft: duik in dit tijdloos weemoedig manifest vol integere emoties, want zoals The Wounded songs creëert, dat is dezer dagen een zeldzaamheid die we moeten koesteren. Dit is een topalbum dat ik zelfs regelmatig tegenkwam in de jaarlijsten en dat betekent dat er nog hoop is in deze verdorven wereld. Deze hoop verkrijgen we zelfs door ons te wentelen in deze smartelijke hoogvlieger. Uitzonderlijke klasse!
Tracklist:
Wolves We Raised (7:00) This Paradise (5:05) Mr. Faithful (6:41) The Cold (6:25) Kings (10:05) Homeless (5:37) Sunset (5:42) The Fallen (5:40) Ruins (8:32)
Musicians:
Marco van der Velde: vocals, guitars Sander Wessels: guitars Andy Haandrikman: bass Harald de Haan: keyboards Alwin Schnoing: drums
Geplaatst door Vera op donderdag 09 maart 2017 - 11:40:35
