When we found out in the mid nineties that Dan Swanö – a man who just flabbergasted us with ‘Crimson’ of Edge Of Sanity – had started another side band, we eagerly followed that closely too. Nightingale happened to be the outfit for the more melodious ideas and style of the famous producer. We are talking about classic rock, slightly progressive and even AOR. As musical omnivore the sympathetic Swede also loved bands such as Styx, Foreigner, Journey and American pomp rock in addition to his harsh death metal image. He interpreted that with so much love and genuine interest that it resulted in six excellent albums. However, after the release of ‘White Darkness’ Dan’s inspiration seemed to be gone and he focused himself on his production work for other bands. Although we had the honour to see Nightingale live a couple of times during that downtime era (at ProgPower EU and at the Biebob).
The tide turned with the birth of Witherscape last year. With ‘The Inheritance’ Dan proved that he still had magic in his fingers and voice. Now the new Nightingale album is ready, seven years after its illustrious predecessor, but we are really enchanted with it. As ever the multilateral genius uses here his sultry, deep dark voice in between vintage riffs and tasteful Hammond layers. But mark me, when we use the word ‘vintage’, it has nothing in common with the current trend in retro/stoner land, but it refers to above mentioned mega-bands from the seventies and the eighties. Those who know Dan as growler from Edge Of Sanity or Bloodbath, will have to make a style switch, but this melodious genre he masters perfectly too. The begin tune of ‘On Stolen Wings’ sounds instantly familiar and catchy, while vocals and guitar skills are a homogenous stunning achievement. It gets a bit calmer and contemplative in ‘Lucifer’s Lament’ which continues mid-paced with fervent guitar solos and tasteful keyboards. Since 1996 Dan is in Nightingale supported by his brother Dag, while the rhythm section, existing of bassist Erik Oskarsson and drummer Tom Björn, has been present since 2000. The beginning of the fetching ‘Chasing The Storm Away’ reminds me of Dire Straits’ guitar sound and ‘Warriors Of The Dawn’ has so much irresistible ideas on guitar and keyboards that it gets nearly pop-like. But that’s the way it is with AOR sometimes. Yet Swanö manages to avoid the huge predictability of the genre – even in spite of the typical background vocals in ‘Lucifer’s Lament’ – by creating catchy songs, but no over-polished sleek flavours. Like he says: it is more difficult to write simple stuff that’s good, than freaking out in heaviness and intricacies. The piano ballad ‘Divided I Fall’ makes us sink in reveries, without being too mellifluent and the grandiose melody plus dark timbre in ‘The Voyage Of Endurance’ makes it one of the highlights. However, it turned into a homogeneous strong record, sometimes sturdy and firm rocking, sometimes with moments of contemplation, like the amazing final track ‘Echoes Of A Dream’ which could refer to our debonair all-rounder himself. Whatever he does, it is always worth checking out. Once again this is graced with the artwork of Travis Smith.
Nederlands:
Toen we in het midden van de jaren negentig vernamen dat Dan Swanö – de man die ons toen net verbaasd had met ‘Crimson’ van Edge Of Sanity – nog een andere band begonnen was, hebben we die ook op de voet gevolgd. Nightingale werd de band waarin de melodieuze ideeën en stijl van de befaamde producer een thuis vonden. We spreken hier over classic rock, licht progressief en zelfs AOR. Als muzikale omnivoor hield de sympathieke Zweed, naast een flinke portie death metal, namelijk ook van bands als Styx, Foreigner, Journey en Amerikaanse pomprock. Hij interpreteerde dit met zoveel zwier en liefde dat het zes uitstekende albums opleverde. Na de release van ‘White Darkness’ in 2007 leek Dan’s inspiratie opgedroogd en focuste hij zich op productiewerk van andere bands, hoewel we hem toch nog enkele keren live konden aanschouwen met Nightingale (o.a; op ProgPower EU en in de Biebob).
Het tij keerde met de geboorte van Witherscape vorig jaar. Met ‘The Inheritance’ bewees Swanö dat hij de magie nog in de vingers en de stembanden had. Nu is ook het nieuwe Nightingale album klaar, maar liefst zeven jaar na zijn illustere voorganger, maar we zijn er erg blij mee. Als vanouds laat het veelzijdige genie zijn zwoele, diepe stem weerklinken tussen de vintage riffs en spaarzame Hammondlagen. Let wel, wanneer we het woord vintage gebruiken heeft dit niets te maken met de huidige trend in retro/stoner land, maar wel met de bovenvermelde megabands uit de jaren zeventig en tachtig. Wie Dan kent als brulboei in Edge Of Sanity of Bloodbath zal resoluut de knop moeten omdraaien, maar ook dit melodieuze genre beheerst hij perfect. De beginmelodie van ‘On Stolen Wings’ klinkt meteen bekend en aanstekelijk, terwijl zang en gitaarwerk een homogeen pronkstuk vormen. Het wordt kalmer en beschouwend in ‘Lucifer’s Lament’ dat mediumtempo voortschrijdt met vurig gitaarwerk en smaakvolle toetsen. Dan weet zich al sinds 1996 in Nightingale gesteund door zijn broer Dag, terwijl de ritmesectie, bestaande uit bassist Erik Oskarsson en drummer Tom Björn ook al sinds de eeuwwisseling meegaat. Het begin van het vlotte ‘Chasing The Storm Away’ doet me aan de gitaarklank van Dire Straits denken en ‘Warriors Of The Dawn’ bevat weer zo van die onweerstaanbare ideetjes op gitaar en keyboards dat het bijna poppy wordt. Tenslotte schurkt AOR daar soms dicht bij aan. Swanö weet echter de enorme voorspelbaarheid van het genre te vermijden – ondanks de achtergrondkoortjes in ‘Lucifer’s Lament’ – door alles een zekere herkenbaarheid te geven, maar geen over gepolijste slappe kost de ether in te sturen. Zoals hij zelf aangeeft, is het moeilijker om een goede simpele song te schrijven dan uit te freaken in heftigheid of complexiteit. De pianoballade ‘Divided I Fall’ doet mijmeren zonder in meligheid te verzanden en de prachtige melodie plus het duistere stuk in ‘The Voyage Of Endurance’ maken dit tot één van de hoogtepunten. Het is echter een homogeen sterke plaat, die soms ferm en vurig rockt, maar ook momenten van bezinning kent, zoals de prachtige afsluiter ‘Echoes Of A Dream’ wat op de sympathieke alleskunner zelf zou kunnen slaan. Wat ie ook onderneemt, het is altijd ruim de moeite waard en ook ditmaal verpakt in het mooie artwork van Travis Smith!
Tracklist:
On Stolen Wings (4:29) Lucifer’s Lament (4:49) Chasing The Storm Away (3:52) Warriors Of The Dawn (3:41) Forevermore (4:07) Divided I Fall (3:39) The Voyage Of Endurance (5:06) 27 (Curse Or Coincidence?) (5:10) The Maze (3:52) Echoes Of A Dream (5:43)
Musicians:
Dan Swanö: vocals, guitars, keyboards Dag Swanö: bass, guitars, keyboards Erik Oskarsson: bass Tom Björn: drums
Geplaatst door Vera op woensdag 17 december 2014 - 08:23:51
This is really a grower. In the beginning you are afraid to get lost in sounds, but soon they truly flabbergast you. It is only logical that a first encounter might be rather confusing, because Falls Of Rauros (band name taken from Tolkien’s work) makes atmospheric metal with loads of soaring sounds and emotive leads, but on the other hand they cut your breath with misanthropic screaming vocals and fervent black metal. These harsh and desperately screamed chants might be a bit too much, but it is a fact that they never dominate the magnificent instrumentation. One might consider the vox as an additional factor to achieve the desired blend of atmospheric black metal and folk, in order to add a spiritual value to the undeniable rigorous genre. The folk elements are represented by acoustic guitars, with very beautiful, even moving melodies at the beginning of a song or as break with an introvert passage.
That’s the way how the long songs are built up, sometimes until eleven minutes long, while the initially very hazy impression we got during ‘Ancestors Of Shadow’ turned into a compelling comprehension. The meandering leads have such beauty that they are an inexhaustible source of delight and a feeling of standing in awe. This is music you should not unravel, but undergo. Just let it come over you. I have to admit I was sitting there once again with my pen and paper to take notes, but I have listened to the album again at dusk with the heart instead of the mind and that works better. It is amazing how they roll over you like a tank in ‘Ancestors Of Smoke’, while promptly change direction after five minutes with acoustic guitars, slow pacers and extremely beautiful solos. These are again abundantly present in the captivating ‘Spectral Eyes’. The four lengthy compositions with their blackened fury are preceded and followed by an instrumental acoustic song in which guitars caress instead of being aggressive. This is a true gem when you take the time to explore it…
The guys themselves reflect the mystical haze of their music in their personalities. The American band hails from Portland – just as Agalloch, this cannot be par hazard – and we only know that Aaron and Ray happen to be the motor of the band since the very beginning, assisted by Evan and Jordan on this album. In this case it does not matter who has played which instrument.
Nederlands:
Dit is weer zo’n groeidiamant waar je in het begin in verdwaalt, maar welke je spoedig niet meer loslaat. Nou is deze eerste kennismaking logischerwijze verwarrend, omdat Falls Of Rauros (naam geleend uit Tolkien’s werk) atmosferische sfeermuziek maakt met veel zwevende klanken en ontroerende leads, maar anderzijds je adem afsnijdt met misantropische krijsende zang en vlammende black metal. Die wanhopige screams mogen soms wat teveel van het goede worden, maar feit is dat ze nooit het prachtige instrumentarium overheersen. We kunnen de zang zien als een bijkomende factor om de gewenste mix van atmosferische black metal en folk te verkrijgen, teneinde een spirituele waarde toe te voegen aan het van oudsher rigoureuze genre. Het folkelement wordt vertegenwoordigd door akoestische gitaren, met prachtige, ja zelfs ontroerende melodieën aan het begin van een nummer of als break met een introverte passage.
Op die manier worden lange songs opgebouwd, soms tot elf minuten lang, waarbij de aanvankelijk erg wazige indruk die we kregen tijdens ‘Ancestors Of Shadow’ wordt omgezet in een meeslepend vatten. De meanderende leads zijn immers zo prachtig dat ze een onuitputtende bron van verrukking creëren. Dit is muziek die je niet moet proberen te ontrafelen, maar ondergaan en over je heen laten zweven. Ik zat er namelijk weer met pen en papier notities te nemen, maar heb het album bij valavond nog eens beluisterd met het hart in plaats van met het verstand en dat werkte veel beter. Het is immers fantastisch hoe men in ‘Ancestors Of Smoke’ over je heen walst om na exact vijf minuten het roer volledig om te gooien met akoestische gitaren, een traag tempo en ontzettend mooie solo’s. Die zijn eveneens in overvloed aanwezig in het beklijvende ‘Spectral Eyes’. De vier lange composities met hun zwartgeblakerde furie worden voorafgegaan en besloten met instrumentale akoestische songs waarin de gitaar zalft in plaats van geselt. Een parel wanneer je het enige tijd gunt…
De heren zelf reflecteren de mystieke waas van hun muziek op hun persoonlijkheden. De Amerikaanse band komt uit Portland – evenals Agalloch, dat kan geen toeval zijn – en we weten enkel dat Aaron en Ray van in het begin de motor van de band zijn, op dit album bijgestaan door Evan en Jordan. Wie wat speelt doet er in dit geval niet toe.
Tracklist:
Blue Misshapen Dusk (2:21) Ancestors Of Shadow (5:37) Ancestors Of Smoke (10:07) Waxen Voices (10:51) Spectral Eyes (8:34) Believe In No Coming Shore (4:30)
Musicians:
Aaron Ray Evan Jordan
Geplaatst door Vera op dinsdag 16 december 2014 - 22:18:37
These American’s debut was called ‘Transformation’ (2000) and they released 12 years later ‘Anthology’ with a compilation of songs covering that long period of time, but finally the US metallers have come up with the follow up.
From the very first notes, we notice the voice of singer Gordon Tittsworth, which can compete with the best of progressive frontmen. Now and then there’s a glitch, but more practising will take care of that and when he made me think a few times of Geoff Tate, that only can be viewed as a positive point, I’d say.
So we have a singer that is able to convey a whole range of emotions, now let’s take a look at the music. The ingredients of prog US metal are present: varied sounding guitar and drums, now and then some keyboards, melodic songs with rather complex arrangements, from acoustic to thundering passages, there’s quite some creativity in this rich blend of metal. Alas, the song writing could’ve been better, because all this is too soon forgotten! Exceptions are the instrumental and classic inspired ‘Speed Of Dark’, followed by the dark ‘Spiritual Warfare’ where everything fits nicely and where I enjoyed each note.
Fates Warning probably has been an influence for these guys from Arizona.
Nederlands:
Deze Amerikanen debuteerden met ‘Transformation’ (2000) en brachten pas 12 jaar later ‘Anthology’ uit met een compilatie songs die deze lange periode overbrugd. Nu komt dus eindelijk een volwaardige opvolger van deze US metallers.
Vanaf de eerste noten stellen we vast dat de stem van zanger Gordon Tittssworth tot het neusje van de zalm gerekend mag worden. Hier en daar hapert er wat, maar oefening baart kunst en wanneer hij nu en dan in de buurt van Geoff Tate komt kan dat maar als positief ervaren worden, lijkt me.
We hebben dus een zanger die een heel scala van emoties kan overbrengen, laten we eens naar de muziek luisteren. De ingrediënten van prog US metal zijn er: gitaar en drums die erg gevarieerd zijn, nu en dan toevoeging van keyboards, melodieuze nummers voorzien van eerder complexe arrangementen, van akoestische tot donderende passages zit er een hoop creativiteit in deze rijke metal. Het schrijven van nummers kan beter, want dit alles is te snel vergeten! Uitzondering zijn zeker het instrumentale en klassiek geïnspireerde ‘Speed Of Dark’ en het aansluitend donkere ‘Spiritual Warfare’ waar alles mooi op zijn plaats valt en het gewoon genieten is.
Fates Warning lijkt me een inspiratiebron geweest voor deze band uit Arizona.
Tracklist:
Dead Winter Sun (5’36”) When Hope Dies (3’38”) Last Goodbye (4’41”) Cast The Last Stone (6’31”) Speed of Dark (1’08”) Spiritual Warfare (5’14”) Hollow Soul (4’16”) Echoes of the Lost (4’44”) In a Cold World (3’57”) Tears (2’50”)
Musicians:
Gordon Tittsworth – vocals Victor Morell – guitars, keyboard Bobby Chavez – guitars, bass Michael Wolff - bass Steve Dorssom – drums, percussion
Geplaatst door Vera op dinsdag 16 december 2014 - 12:17:31
Since many years Mick Moss rules the roast alone in Antimatter, but for this new project Sleeping Pulse he cooperated with the Portuguese Luis Fazendeiro, known as guitarist of the gothic/doom metal band Painted Black, who surprised us very positively with ’Cold Comfort’. It is an unexpected, yet magnificent collaboration. Luis has written all the music, while Mick colours the sensitive songs with his heartfelt voice and he wrote the lyrics. These have a deep-draught psychological impact. Actually the music style is not that different from Antimatter. These are ten intense, atmospheric songs that brim with melancholy, with beautiful guitar skills of Luis and the well known voice of Mick you recognize out of millions. The album was mixed and mastered by Daniel Cardoso (Anathema) and in the video clip for ‘War’ we learn that he also plays drums on the album. More than once we yearn for the time when Anathema used to be more guitar oriented. They should still make music like this, with captivating glissando guitar soloing and an opulence of atmosphere and emotions.
The ten songs are quiescent and thoughtful, most of them have a length around six minutes. The fluttering guitar sounds and desolate piano notes in ‘Parasite’ are unbelievable beautiful, but we truly melt when the hearty voice of Mick starts singing those compelling lyrics. In ‘Backfire’ one can hear also strings in addition to piano and the graceful guitar skills of Fazendeiro. In ‘The Puppeteer’ and during the chorus of ‘The Blind Lead The Blind’ Mick is joined by any female background vocals. Just like in Antimatter, some of the songs (for instance ‘Foreign Body’) are regaled with any modern electronic effects, creating a kind of cold wave atmosphere. Above all these are all compelling songs, rendered with loads of emotion. The guitar solos are soaring and fluent, while listening to ‘Under The Same Sky’ gives you a warm, comfortable feeling on autumnal, dark days like this one. Very beautiful! The digipak has an enhanced CD booklet and a second CD with five songs in acoustic version.
Nederlands:
Mick Moss staat nu al jaren alleen aan het roer bij Antimatter, maar voor dit nieuwe project Sleeping Pulse is hij een samenwerking aangegaan met de Portugees Luis Fazendeiro, bekend als gitarist van de gothic/doom metal formatie Painted Black, welke ons eerder erg positief verraste met ’Cold Comfort’. Het is een onverwachte, maar prachtige samenwerking. Luis schreef alle muziek, terwijl Mick de sensitieve songs inkleurt met zijn warme stem en de teksten schreef. Deze hebben uiteraard een diepe psychologische impact. In feite verschilt de muziekstijl amper van Antimatter. Het zijn tien intense, atmosferische songs vol melancholie, met mooi gitaarwerk van Luis en de uit duizenden herkenbare stem van Mick Moss. Het album werd gemixt en gemastered door Daniel Cardoso (Anathema) en in de clip ‘War’ leren we dat hij ook achter het drumstel zat. Meer dan eens denken we met weemoed aan de tijd toen Anathema ook nog meer gitaargericht was. Zulke muziek zouden ze nu ook nog moeten maken, met aangrijpende glijdende gitaarsolo’s en boordevol sfeer en emoties.
De tien songs zijn rustig en bedachtzaam, de meeste hebben een lengte van om en bij de zes minuten. De uitwaaierende gitaarklanken en desolate pianonoten in ‘Parasite’ zijn bloedmooi, maar we smelten pas goed wanneer de hartelijke stem van Moss de doorleefde tekst zingt. In ‘Backfire’ zijn er ook strijkers naast piano en het sierlijke gitaarspel van Fazendeiro. Tijdens ‘The Puppeteer’ en tijdens het refrein van ‘The Blind Lead The Blind’ krijgt Mick versterking van summiere vrouwenzang. Net als in Antimatter wordt er in sommige songs (bijvoorbeeld in ‘Foreign Body’) wat moderne elektronische effecten gebruikt, wat een zekere cold wave sfeer creëert. Bovenal zijn dit allemaal aangrijpende liedjes, met veel emotie vertolkt. De gitaarsolo’s zijn zwevend en vloeiend, terwijl luisteren naar ‘Under The Same Sky’ een warm gevoel in je losweekt op herfstige, donkere dagen als deze. Erg mooi! Het digipack heeft een dikker cd-boekje en een tweede cd met vijf songs in een akoestische versie.
Tracklist:
Parasite (5:46) Gagging Order (5:51) Backfire (5:50) The Puppeteer (6:43) Foreign Body (4:53) The Blind Lead The Blind (5:51) Painted Rust (6:23) Noose (5:31) War (5:59) Under The Same Sky (2:18)
Marcelo Aires: drums Pedro Mendes: some guitar solos & production Sue Marshall & Jenny O’Connor: backing vocals Amber-Page Moss: some spoken words String quartet (Portugal)
Geplaatst door Vera op maandag 15 december 2014 - 21:59:30
