Ctulu is a melodic black metal band from North Germany, in the running since 2004. It means that they will celebrate their tenth anniversary one year long from December 2014 on. For this occasion, their sold out second album ‘Sarkomand’, originally released in 2011, will be re-released on 12” vinyl only. The band has released three full length albums, went through many line-up changes, but singer/guitarist Mathias Junge has been present since the very beginning. The second guitarist (also vocals, the lower ranges in grunt style) Arne Uekert is also an ancient.
At the time of ‘Sarkomand’, furthermore the band was made up of bassist Rolf Quast-Janssen and drummer Jan Westermann. As you may surmise by the band’s name, lyrics deal with Lovecraftian themes and all this is screamed in harsh German language. They call their music ‘seastorming extreme metal’ and we can agree with that. The quite long compositions are ferocious and fast, but they include enough breaks for diversity. Opener ‘Arckanum Der Tiefen’ and the title track roll over you like a tank, although the latter song happens to be considerably darker from timbre. ‘Nachtwind’ begins atmospheric with bleak winds blowing and acoustic plucking guitars, but soon it passes into a rollercoaster. Mark the severe choirs in the background. In brief, this is a proper bunch of black metal, with great guitar ornaments and rhythm changes, rendered with satanic pleasure. The last two songs are my favourites. In ‘Blindes Chaos’ vocals sound captivating and there is a slower part with ponderous riffs which is so doom-like that it reminds me of Mourning Beloveth. Final song ‘Mondsucht’ is the most atmospheric one, because the blackened fury always stops for plucking, acoustic guitars that brim with melancholy. There is even a small part with clean vocals. There is a reason why this album is their most jubilant and praised one. And the band is back and continues, fresh and motivated. The core duo is now assisted by bassist Lasse Bodenstein and drummer Roman Szymura and looks forward to 2015 with great ambitions.
Nederlands:
Ctulu is een melodieuze black metal band uit Noord Duitsland, in the running sinds 2004. Dat betekent dat ze vanaf december 2014 een jaar lang het tienjarige bestaan vieren en voor die gelegenheid wordt het sinds geruime tijd niet meer te verkrijgen tweede album ‘Sarkomand’ uit 2011 terug uitgebracht, enkel op 12” vinyl. De band bracht in die periode drie albums uit, kende vele bezettingswijzigingen, maar zanger/gitarist Mathias Junge is erbij sinds het begin. De tweede gitarist (ook zang, de lagere regionen in gruntstijl) Arne Uekert is ook een oudgediende.
Op ‘Sarkomand’ bestond de band verder uit bassist Rolf Quast-Janssen en drummer Jan Westermann. Zoals je uit de bandnaam kunt afleiden handelen de teksten over Lovecraftiaanse thema’s en dit alles wordt geschreeuwd in de barse Duitse taal. Zelf noemen ze het ‘seastorming extreme metal’ en dat klopt. De lange composities zijn woest en snel, maar men bouwt voldoende breaks in. Opener ‘Arckanum Der Tiefen’ en het titelnummer rollen als een tank over je heen, al is het tweede beduidend donkerder van klankkleur. ‘Nachtwind’ vangt atmosferisch aan met gure wind en tokkelende gitaren, om spoedig plaats te maken voor een rollercoaster. Let op de gewichtige koorzang op de achtergrond. Kortom, dit is een ferme portie black metal, met fraaie gitaarornamenten en tempowisselingen, gebracht met Satanisch genoegen. De twee laatste songs zijn mijn favorieten. In ‘Blindes Chaos’ klinkt de zang beklijvend en is er een trager gedeelte met zinderende riffs dat zo doomy is dat het me aan Mourning Beloveth doet denken. Afsluiter ‘Mondsucht’ is het meest atmosferisch, omdat de zwartgeblakerde furie telkens een halte houdt voor tokkelende, akoestische gitaren met een uitgesproken weemoed. Er komt zelfs een stukje cleane zang in. Niet voor niets geldt dit als hun meest bejubelde plaat. En de band staat er terug, fris en bevlogen. Het kernduo wordt nu versterkt door bassist Lasse Bodenstein en drummer Roman Szymura en kijkt 2015 ambitieus tegemoet.
Even if the name Josh Homme sounds more familiar, Brant Bjork also was one of the founders of Kyuss and played drums on their three first albums. That was twenty years ago, but today he’s still active, with another ex-Kyuss member, John Garcia, in Vista Chino.
So, we have a band fronted by a singer/guitarist, who also writes the songs, almost a solo effort in fact. Even if a rhythm section is necessary and do drums emphasize the pace, guitar and voice of Brant are predominant… in their sobriety. Indeed, overall, the guitar sounds pretty simple and Brant’s voice isn’t precisely topnotch (sometimes with some distortion to get some variation), but the songs have a certain groove which makes them persisting, frequently with mesmerizing, almost psychedelic effect, due to short simple riffs repeating themselves. The stoner rock is sometimes mixed with some doom (once I thought of Black Sabbath’s ‘Sabotage’), elsewhere some blues, a quieter slice or a bit heavy, leaning towards experimental. Finally there are simple, dare I say silly, catchy phrases (e.g. ‘there’s a dog and there’s a cat’ or ‘that’s a fact jack’) which make the icing of the cake.
Very recommendable ‘stuff’ to dream away on!
Nederlands:
Hoewel ene Josh Homme een bekendere naam heeft, was Brant Bjork ook één van de oprichters van Kyuss en tevens drummer op hun drie eerste albums. Dat was haast 20 jaar geleden, maar vandaag de dag is hij nog steeds actief met John Garcia, een andere ex-Kyuss, in Vista Chino.
We hebben hier dus een band waar de frontman zowel zanger als gitarist is en de nummers schrijft, quasi een solo album eigenlijk. Al is een ritmesectie nodig en zorgen drums voor het beklemtonen van het tempo, de gitaar en de stem van Brant blijven dominant… in hun soberheid. Inderdaad, algemeen klinkt de gitaar eenvoudig en de stem van Brant is niet bepaald wereldklasse (al zit er soms distorsie op die, wat variatie inbrengt), maar de nummers hebben een onmiskenbare groove die ze beklijvend maakt, vaak zelfs met hypnotiserend, haast psychedelisch, effect, door het herhalen van korte eenvoudige riffs. De stoner rock wordt hier en daar met doom gemixt (één keer aan ‘Sabotage’ van Black Sabbath gedacht), elders zit wat blues, een rustig stukje of iets heviger, wat experimenteel. Tenslotte zijn hier en daar catchy eenvoudige, zelfs dwaze, zinsneden (vb. ‘there’s a dog and there’s a cat’ of ‘that’s a fact jack’) die het zaakje af maken.
Erg aanbevelenswaardig ‘stuff’ om op weg te dromen!
Tracklist:
Controllers Destroyed (5’11”) We Don’t Serve Their Kind (4’13”) Stokely Up Now (5’04”) Buddha Time (Everything Fine) (3’22”) Soldier Of Love (5’41”) Boogie Woogie On Your Brain (3’26”) Ain’t No Runnin’ (2’59”) That’s A fact Jack (5’18”) Hustler’s Blues (5’56”) Where You From Man (8’13”)
Musicians:
Brant Bjork – guitar, vocals Bubba Dupree – guitar Dave Dinsmore - bass Tony Tornay - drums
Geplaatst door Vera op zondag 04 januari 2015 - 12:31:46
You can always trust in Obscurity for your proper portion of raucous, authentic pagan metal. They are doing that in a glorious manner since the debut album ‘Bergisch Land’ (2000), right away the region in Germany they hail from and where every concept story about Barbarian times is situated. ‘Vintar’ – the seventh album in row – refers to the Scandinavian word for winter ‘vinter’ and the ancient German word ‘wintar’. The continent where survivors of Ragnarôk could build up a new life, called ‘Wodanheim’, is centred in the heart of Europe and this happens to be the home land of our five musicians, that’s obvious.
Once again Obscurity managed to create eleven energetic, battle-like songs with the ferocious (yet intelligible) scream-like vocals in German language of Agalaz (although he also goes down to some guttural low-pitched grunts from time to time) and excellent guitar skills of Dornaz and Cortez. Slightly Amon Amarth influences can be spotted in this guitar extravaganza during ‘Dominium’ and ‘Alte Zeichen’, but furthermore Obscurity remains doing where they are good in: bellicose Viking metal without stupid drinking songs, cheerful flutes or semi-nude women. That is the way we like it! I predict that the last track ‘Legiones Montium’ will turn into a new live anthem for this horde, since the band traditionally digs a bit deeper into things in a lengthy epic track here. Glorious! This is an amazing successor of the self-titled ’Obscurity’, released in 2012.
Nederlands:
Op Obscurity kan je steeds vertrouwen voor een fikse portie ruwe, authentieke pagan metal. Dat doen ze al sinds het debuut ‘Bergisch Land’ (2000), meteen ook de streek in Duitsland waar ze vandaan komen en waar elk conceptverhaal over Barbaarse tijden gesitueerd wordt. ‘Vintar’ – het zevende album op rij – verwijst naar het Scandinavische woord voor winter ‘vinter’ en het Oud-Duitse woord ‘wintar’. Het continent waar overlevenden van Ragnarök een nieuw leven konden opbouwen, genaamd ‘Wodanheim’ ligt in het hart van huidig Europa en daar hoort de thuisstreek van onze vijf muzikanten ook bij natuurlijk.
Ook ditmaal staat Obscurity garant voor elf energieke, voortvarende songs met de woeste (maar verstaanbare) schreeuwerige zang in het Duits van Agalaz (al gooit hij er geregeld een lage putgrunt tussen) en uitstekend gitaarwerk van Dornaz en Cortez. Lichte Amon Amarth invloeden in dat gitaarspel spotten we tijdens ‘Dominium’ en ‘Alte Zeichen’, maar verder blijft Obscurity gewoon doen waar ze prima in zijn: strijdvaardige Viking metal produceren zonder flauwe drinkliederen, olijke fluitjes of halfnaakte wijven. En zo hebben wij dat liefst. Ik voorspel trouwens dat de laatste track ‘Legiones Montium’ de nieuwe live klassieker wordt voor deze horde, want traditiegetrouw graaft de band in een lange epische track nou net wat dieper dan op de rest van het materiaal. En zo hoort dat! Een fantastische opvolger voor het titelloze ’Obscurity’ uit 2012!
Tracklist:
Schicksal Der Götter (5:34) Naglfar (4:20) Nebelwelt (4:07) Wodanheim (5:09) Alter Feind (3:47) Vintar (4:32) Dominium (3:50) Alte Zeichen (4:05) Sieg Oder Niedergang (3:31) Feld Der Ehre (4:41) Legiones Montium (6:00)
The debut from the multitalented Australian band Ne Obliviscaris ’Portal Of I’ has not been passed unnoticed and that’s what I hoped for when I put the overwhelming record in 2012 at number four of my year list. The music conservatorium of Sydney even put one of their songs on their teaching curriculum. The Melbourne based band has gained a proper reputation as live band in the meantime too and in despite of their distant location, they could share the stage with bands like Devin Townsend, Enslaved, Between The Burried And Me and Cradle Of Filth.
The sophomore album ‘Citadel’ marks the move to a bigger label, from Code666 to Season of Mist. The complex and multilayered music was given in the hands of Jens Bogren for mix and mastering. You better you bet that it turned into a challenging, impressive listen experience again, while ‘Citadel’ appears to be a grower that reveals its secrets step by step with every spin. Three mammoth compositions are intermittent with three shorter, instrumental songs where you have the possibility to recover your breath. It all starts with ‘Painters Of The Tempest (Part I): Wyrmholes’ which illustrates how you can use a violin in a mind-blowing way. Indeed, once again Tim Charles happens to be in optima forma, relishing the cram-full music with his instrument. Part two of this composition leads us through three ‘movements’ and shows Ne Obliviscaris’ multilateral skills. Intricate patterns and ultra dense parts with raucous death vocals of Xenoyr are always intermittent with the smoothening clean chants of our violinist, while harshness and refinement go hand in hand. On top of this the band really surprises with its inventive twists and turns, just listen to ‘Pyrrhic’ that bombards you with emotions during its ten minutes length, leaving you kind of breathless. It is really incredible how this six-piece can sound peaceful and lovely one moment and one minute later they drag you through muddy slops on the hair, so to speak, with their overwhelming sound. ‘Devour Me, Colossus (Part I): Blackholes’ includes the most enchanting solos on violin and guitar we have heard in a long time. The way they build up tension toward a climax here is unequalled. All this beauty can hardly be put down in words and so I agree with colleague Patrick that you should just experience this and see what it does with you. One thing is obvious: this is exceptional top quality stuff!!! It is very difficult to compare with other bands too, although I’d like to mention the first album of Disillusion and their compatriots Australian Rise Of Avernus as material of that ilk.
Nederlands:
Het debuut van de multi-getalenteerde Australische band Ne Obliviscaris ’Portal Of I’ is niet onopgemerkt voorbij gegaan en dat had ik gehoopt toen ik het overweldigende werkje in 2012 op nummer vier in mijn jaarlijst plaatste. Het muziekconservatorium van Sydney plaatste één van de songs zelfs in haar rooster als studiemateriaal. De uit Melbourne komende band heeft zich intussen ook een puike reputatie als live band aangemeten en wist ondanks de verafgelegen locatie toch al het podium te delen met o.a. Devin Townsend, Enslaved, Between The Burried And Me en Cradle Of Filth.
Het tweede album ‘Citadel’ markeert de overstap naar een groter label, van Code666 naar Season of Mist. De complexe en veelgelaagde muziek werd in handen van Jens Bogren gegeven om te mixen en masteren. En reken maar dat het weer een uitdagende, indrukwekkende luisterervaring wordt waarbij ‘Citadel’ een groeidiamant is die zijn geheimen met elke luisterbeurt meer en meer prijsgeeft. Drie mammoetcomposities worden afgewisseld met drie kortere, instrumentale stukken om even op adem te komen. Het start allemaal met ‘Painters Of The Tempest (Part I): Wyrmholes’ dat illustreert hoe je viool op een geestverruimende manier kunt gebruiken. Want ja, Tim Charles is weer in grote doen om met zijn instrument de drukke muziek te verfraaien. Deel twee van deze compositie leidt ons doorheen drie ‘movements’ en toont Ne Obliviscaris’ veelzijdigheid. Ingewikkelde patronen en uiterst ‘volle’ stukken met ruwe death vocalen van Xenoyr worden telkens afgewisseld met de verzachtende cleane zang van onze violist, terwijl ruwheid en verfijning hand in hand gaan. Bovendien weet de band echt te verrassen door zijn inventieve wendingen, luister maar naar ‘Pyrrhic’ dat in zijn tien minuten speelduur weer een reeks emoties op je afvuurt, zodat je ademloos achterblijft. Het blijft een kunst hoe dit zestal erg lieflijk kan klinken en je een minuut later bij wijze van spreken bij de haren door de modder sleurt met zijn overrompelende sound. ‘Devour Me, Colossus (Part I): Blackholes’ bevat de verrukkelijkste solo’s op viool en gitaar die we in lange tijd gehoord hebben. De manier waarop hier naar een climax toegewerkt wordt is ongezien. Zoveel pracht kunnen we amper in woorden vatten en ik ben het dan ook eens met collega Patrick dat je dit gewoon moet ondergaan en zien wat het met je doet. Eén ding staat als een paal boven water: dit is van een uitzonderlijk hoog niveau!!! Ook niet te vergelijken met enige andere bands, al zou ik het eerste album van Disillusion en het eveneens Australische Rise Of Avernus willen vernoemen als vergelijkend materiaal.
Tracklist:
Painters Of The Tempest (part I): Wyrmholes (3:08) Painters Of The Tempest (part II): Triptych Lux (16:35) - Movement I: Creator - Movement II: Cynosure - Movement III: Curator Painters Of The Tempest (part III): Reveries From The Stained Glass Womb (3:35) Pyrrhic (9:50) Devour Me, Colossus (part I): Blackholes (12:38) Devour Me, Colossus (part II): Contortions (2:28)
Musicians:
Xenoyr: harsh vocals Tim Charles: violin, clean vocals Benjamin Baret: lead guitars Matt Klavins: guitars Brendan ‘Cygnus’ Brown: bass Dan Presland: drums
Geplaatst door Vera op vrijdag 02 januari 2015 - 12:03:56
