Release: 2018-04-20 Style: alternative rock Label: BMG Website: https://www.aperfectcircle.com/ Facebook: Country: USA Playing Time: 57:09 Cat. N°: Review by: Vera Translated by: Vera Rating: 9,5/10
English:
A Perfect Circle and Tool with the enigmatic front man Maynard James Keenan as greatest common divisor. In the nineties and around the turn of the centuries, they made us attend mainstream festivals, just to get a glimpse of their veiled beauty. I saw Tool At Pukkelpop and A Perfect Circle at Werchter if my memory serves me well. The fan in me was happy and I took their self-chosen seclusion for granted, with world-wide speculations as result.
In 2018 the door is opened ajar: rumours reach us that Tool is finally working on a new album and suddenly the new A Perfect Circle album happens to be scheduled for an April, 20th release. That’s fourteen years after ‘eMOTIVe’! Maynard and guitarist/pianist Billy Howerdel have left their anonymous holes of their protected life. After the release of their compilation ’Three Sixty’ (2013), they started touring the US and now they come up with the result of working with producer Dave Sardy (Slayer, Oasis). The fourth studio album of this exclusive band is entitled ‘Eat The Elephant’ and includes twelve songs. Guitarist James Iha, bassist Matt McJunkins and drummer Jeff Friedl are part of the current line-up in addition to the eccentric duo.
And the masters of eclectic soundscapes are back, that’s obvious from the very outset! Piano and cymbals open the title track which soon gains any drama until the smoothening voice of Maynard joins in. Remarkable heartfelt timbre he has. The song even reminds me of Sólstafir for a moment, with modest dignity and self-conscious prowess. The rock with momentum of ‘Disillusioned’ initially has a kind of pop-like lightness with its storytelling chants, but the razor-sharp guitars in the vein of The Edge (U2) tear this dream to pieces. By the way, I often think of U2 due to the floating guitar sounds. Times of old and friendships are contemplated with velvet voice, quiescent piano notes pass into fluttering guitar skills, soaring yet sharp. A Perfect Circle balances high in the sky on the clouds with spatial sounds in ‘The Contrarian’ in which I think there are some references to Kurt Cobain. A magnificent song happens to be ‘The Doomed’. Firstly it cuts loose with hectic vocals and hooky guitar riffs, but soon it will simply haunt you with its delicious chorus. With this album we are remembered of the fact that music in the nineties could be pretty heavy as well – for those who did not know that, just have a listen to The God Machine – and enjoy the wild guitars in ‘So Long And Thanks For All The Fish’. Next the peaceful ‘Talk Talk’ turns into an intense oasis of contemplation (yet those heavy riffs for a minute). ‘By And Down The River’ moves you with piano and strings, reminds me of Sólstafir again, then it continues in a monotonous drone. Psychedelic influences are all over in the guitar sound, but with the theatrical, noisy ‘Hourglass’ and the weird industrial tinged ‘Get The Lead Out’, they prove that A Perfect Circle did not shun any experiments. We better like their fluttering and mind-blowing sound as in ‘Feathers’, but well, those different songs are special. This is an album you can only categorize in one style: A Perfect Circle. That says enough. It leaves us with an respectful feeling of awe…
Nederlands:
A Perfect Circle en Tool met als grootste gemene deler de enigmatische frontman Maynard James Keenan. Ze brachten ons in de jaren negentig en vlak na de eeuwwisseling meermaals op mainstream festivals om toch maar eens te genieten van deze versluierde pracht. Tool zag ik op Pukkelpop en A Perfect Circle op Werchter, als ik me goed herinner. De liefhebber in mij was tevreden en nam vrede met hun zelfverkozen ballingschap, met wereldwijde speculaties als gevolg.
In 2018 gaat de deur op een kier: men laat zich ontvallen dat Tool aan een nieuw album werkt en plots is dat nieuwe album van A Perfect Circle zelfs aangekondigd om op 20 april te verschijnen. Dit 14 jaar na ‘eMOTIVe’! Maynard en gitarist/pianist Billy Howerdel zijn uit de anonieme grotten van hun beschermd bestaan gekropen. Na de verzamelaar ’Three Sixty’ (2013) vooreerst met toeren in de VS en nu met het resultaat van werken met producer Dave Sardy (Slayer, Oasis). Het vierde studioalbum van de exclusieve band heet ‘Eat The Elephant en bevat twaalf songs. Gitarist James Iha, bassist Matt McJunkins en drummer Jeff Friedl maken deel uit van de huidige bezetting naast het excentrieke duo.
En de meesters der eclectische soundscapes zijn meteen terug. Piano en cimbalen openen het titelnummer dat weldra aan dramatiek wint tot de zalvende zang van Maynard weerklinkt. Opvallend warmhartig. De song doet me zelfs aan Sólstafir denken, met ingetogen waardigheid en zelfbewust vermogen. De stuwende rock van ‘Disillusioned’ heeft aanvankelijk een poppy luchtigheid met zijn verhalende zang, maar scherpe gitaren à la The Edge (U2) splijten die droom aan flarden. Bij het gitaarwerk moet ik trouwens meermaals aan U2 denken. Vervlogen tijden en vriendschappen worden met omfloerste stem overlopen, verstilde piano leidt naar uitwaaierend gitaarwerk dat snerpend en zwevend wordt. A Perfect Circle balanceert hoog boven de wolken met spacy gitaren in ‘The Contrarian’ wat ik verdenk van verwijzingen naar Kurt Cobain in te houden. Een heerlijke song is ‘The Doomed’. Het mept eerst alles aan flarden met jachtige zang en hoekige gitaarriffs, maar pakt je dan naadloos in met een onweerstaanbaar refrein. We worden er bij dit album aan herinnerd dat het in de jaren negentig ook best heftig kon zijn – voor wie dat nog niet wist, luister maar naar The God Machine – getuige de scheurende gitaren in ‘So Long And Thanks For All The Fish’. Waarna het vredige ‘Talk Talk’ weer een diepgaande oase van contemplatie is (maar even weer die harde riffs). ‘By And Down The River’ ontroert met piano en strijkers, doet me weer even aan Sólstafir denken, om daarna bonkend en monotoon af te dwalen. Psychedelische invloeden zijn alom merkbaar in het gitaarwerk, maar met het theatrale, luidruchtige ‘Hourglass’ en het afgekapte industrial getinte ‘Get The Lead Out’ bewijst A Perfect Circle ook het experiment niet te schuwen. Wij hebben ze wel liever uitwaaierend en geestverruimend zoals in ‘Feathers’, maar die afwijkende songs zijn ook wel speciaal. Het is een album waar je maar één stijl op kunt plakken: A Perfect Circle en dat zegt genoeg. Dit laat ons met een eerbiedig gevoel van ontzag achter…
Tracklist:
Eat The Elephant (5:14) Disillusioned (5:54) The Contrarian (3:59) The Doomed (4:42) So Long, And Thanks For All The Fish (4:26) Talk Talk (4:09) By And Down The River (5:05) Delicious (3:50) DLB (2:07) Hourglass (5:14) Feathers (5:48) Get The Lead Out (6:41)
Musicians:
Maynard James Keenan: vocals Billy Howerdel: guitars, piano James Iha: guitars Matt McJunkins: bass Jeff Friedl: drums
Geplaatst door Vera op woensdag 15 augustus 2018 - 15:08:14
Concept albums are typical in the progressive rock genre, and so they are for the Norwegian breed of this music style Gazpacho, but this time they really came up with a concept that intrigues me. A man experiences a moment of ultimate happiness. To continue this feeling, time is frozen for him and that leads to bizarre experiences. From out of this frozen situation, he can watch the way of the world going by. ‘Soyuz One’ and ‘Soyuz Out’ deal with the first Russian space capsule and its doomed captain Komarov.
This time our favourite cold soup is served with an unusual producer/mixer John Rausch as cook. The man comes from the pop scène and helped the band with developing more refined rhythms in their music. Naturally we were a bit skeptical about that and indeed, it leaves some traces. The drums sound as if they come out of a rhythm box and the dry percussion often invokes an ambient feel. That’s why the calm music of these Norwegian outfit became even more sophisticated. The album opens with ‘Soyuz One’, giving us a soaring experience with calm guitars, but most of all piano and vocals. The dream-like voice of Jan Henrik Ohme is often dominant, most of the songs are obviously composed on piano by main writer Thomas Andersen and you can hear that. Only few prominent guitars on this album. In the opening track there are any more energetic outbursts, but for the rest this album is mainly dreamy and atmospheric. ‘Emperor Bestoke’ happens to be inspired by the fairytale ‘The New Clothes of the Emperor’ from H.C. Anderson and it turns into my instant favourite of the album. Here we hear (a bit) more violin and mandolin and that’s really nice. On top of that the vocal lines are just a little bit more fetching and passionate than elsewhere.
Intriguing song is ‘Sky Burial’ which leads us to a Tibetan Buddhist funeral with eerie voices and a repetitive piano theme that creates a menacing atmosphere. In some of the songs we hear a bit orchestration, while the drums remain dry and ambient, even in the nearly fourteen minutes long ‘Soyuz Out’ which is very atmospheric. It misses a bit more tension. Thus we have less rocking on this album and more dreaming. You have to get used to that, although the album as a whole shows an enigmatic beauty and isolation. For some of you, this successor of ’Molok’ (2015) will sound too calm.
Nederlands:
Conceptalbums zijn eigen aan het progressieve rock genre, alsook aan de Noorse telg van deze muziekstijl Gazpacho, maar ditmaal hebben ze toch wel een concept dat me bijzonder intrigeert. Een man beleeft op een moment een opperste gelukservaring. Om dat gevoel vast te houden wordt de tijd voor hem bevroren en daaruit vloeien vele bizarre gebeurtenissen voort. Hij kan immers de gang van de wereld volgen vanuit deze statische situatie. ‘Soyuz One’ en ‘Soyuz Out’ gaan dan weer over de eerste Russische ruimtecapsule en de gedoemde kapitein Komarov.
Onze favoriete koude soep wordt ditmaal opgediend met een ongebruikelijke producer/mixer John Rausch als kok. De man stamt uit de popmuziek en hielp de band met het ontwikkelen van meer geraffineerde ritmes in de muziek. We stonden daar uiteraard een beetje sceptisch tegenover en inderdaad, dit laat sporen na. De drums lijken soms uit een ritmebox te komen, de droge percussie geeft dikwijls een ambient gevoel. Hierdoor wordt de kalme muziek van de Noren nog meer gesofistikeerd. Het album opent met ‘Soyuz One’ dat ons met kalme gitaren en vooral veel piano en zang een uitermate zwevende ervaring geeft. De dromerige stem van Jan Henrik Ohme staat dikwijls op het voorplan, de meeste songs zijn op piano gecomponeerd door hoofdcomponist Thomas Andersen en dat merk je. Weinig prominente gitaren op dit album. In de openingstrack zijn nog enkele energieke uitvallen, maar dit album is toch vooral dromerig en atmosferisch. ‘Emperor Bespoke’ is geïnspireerd door ‘De nieuwe kleren van de keizer’, een sprookje van H.C. Anderson en komt uit de bus als onze favoriete track. Hier is ook (wat meer) viool en mandoline te horen en dat is bijzonder fraai. Bovendien zijn de zangpartijen hier net iets meer pakkend en vinniger dan elders.
Intrigerend is ‘Sky Burial’ dat ons meeneemt naar een Tibetaanse boeddhistische begrafenis met vreemde stemmen en een tingelend pianothema dat alsmaar herhaald wordt en een griezelige sfeer schept. In sommige songs horen we ook een beetje orkestratie, terwijl de drums droog en ambient blijven, ook in het bijna veertien minuten lange ‘Soyuz Out’ dat heel atmosferisch is en toch een beetje spanningsbogen mist. Er wordt dus minder gerockt en meer gedroomd en dat is even wennen, maar toch etaleert dit een raadselachtige schoonheid en verlatenheid, al zal deze opvolger van ’Molok’ (2015) voor sommigen te kalm klinken.
Tracklist:
Soyuz One (6:26) Hypomania (3:46) Exit Suite (3:42) Emperor Bespoke (7:45) Sky Burial (4:27) Fleeting Things (4:25) Soyuz Out (13:27) Rappaccini (4:07)
Musicians:
Jan Henrik Ohme: vocals Jon-Arne Vilbo: guitars Kristian Torp: bass Thomas Andersen: piano, keyboards Mikael Krømer: violin, mandolin Lars Erik Asp: drums
Geplaatst door Vera op dinsdag 14 augustus 2018 - 11:03:10
Reageren is uitgeschakeld
donderdag 09 augustus 2018
EYE OF SOLITUDE: Slaves To Solitude
Release: 2018-06-01 Style: funeral doom metal Label: Independent Website: http://eyeofsolitude.com/ Facebook:https://www.facebook.com/eyeofsolitudeband Country: International, based London Playing Time: 52:51 Cat. N°: Review by: Vera Translated by: Vera Rating: 8,3/10
English:
Since 2010 UK based funeral doom collective Eye Of Solitude creates a misty plea of utter mourning, so that aficionados can always wallow into deep-draught doom symphonies. The Romanian vocalist Daniel Naegoe (Clouds, Aeonian Sorrow) happens to be the vocal protagonist who rules the roast. Now with Dutch drummer Remco Verhees (Akelei) new in their ranks, the international outfit releases its fifth full length album ‘Slaves To Solitude’.
The train of inertia stops in five stations this time, monumental epics all taking at least eleven minutes of your time. Yet the general impression is that it sounds a bit less extreme and more melodic than earlier releases. Quiescent passages – sometimes with solemn spoken fragments – are always intermittent with ferocious rolling grunts during eruptions of ultimate grief and sadness. The guitar leads are magnificent and also the production is top notch craftwork. This happens to be an exquisite manifest for a select audience, those who love to wander through the mists of existence on a bed of gracious guitar leads, beautiful classic piano interludes and ultimate melancholic brutality. A solace for the wounds of life, musically always on solitary high levels.
Nederlands:
Al sinds 2010 houdt het in Londen residerende funeral doomgezelschap Eye Of Solitude een mistig pleidooi waar liefhebbers zich kunnen wentelen in diepgravende doom symfonieën. De Roemeense Daniel Neagoe (Clouds, Aeonian Sorrow) is de vocale protagonist die alles in goede banen leidt. Met de Nederlandse drummer Remco Verhees (Akelei) nieuw in de bezetting brengt het internationale gezelschap het vijfde volledig album ‘Slaves To Solitude’ uit.
De trein der traagheid stopt hierbij in vijf stations, epossen die makkelijk elf minuten van je tijd weghappen, maar toch iets minder extreem en melodieuzer klinken dan op voorgaande uitgaven. Verstilde passages – soms met plechtig gesproken fragmenten – worden hierbij telkenmale afgewisseld met verwoestend rollende grunts tijdens uitbarstingen van ultieme smart. Het gitaarwerk is om duimen en vingers af te likken en ook de productie is top. Dit is een exquise manifest voor een select publiek dat zich met de volste overtuiging in de mist van het bestaan begeeft op een bedje van fraaie gitaarpartijen, ontwapend mooie klassieke piano intermezzo’s en uitgesproken melancholische brutaliteit. Een balsem op de wonde van het leven, altijd solitair op eenzame hoogte musicerend.
Tracklist:
The Blind Earth (11:24) Still Descending (11:06) Confinement (10:54) The Cold Grip Of Time (8:43) Boundless Silence (10:44)
Musicians:
Daniel Neagoe: vocals Mark Antoniades: guitars Steffan Gough: guitars Chris Davies: bass Remco Verhees: drums
Geplaatst door Vera op donderdag 09 augustus 2018 - 22:58:23
Reageren is uitgeschakeld
zondag 05 augustus 2018
CHALICE: Ashes Of Hope
Release: 2018-04-21 Style: death metal Label: self released Website: www.chalice.be Facebook:https://www.facebook.com/chalicebe/?ref=ts Country: Belgium Playing Time: 43’21” Cat. N°: Review by: Guy Translated by: Guy Rating: 8/10
English:
Chalice, hailing from Belgium, celebrates its twentieth birthday by releasing this ‘Ashes Of Hope’, a great death metal platter, for those who like death melodic and not simple raw and pounding.
Opener ‘Amongst The Damned’ has a fine riff, is pretty technical, comes with a nice, melodic solo in the slower break and Pieter uses a scream/grunt which fits perfectly. ‘Fear’ starts with restrained anger and burst loose a bit further along, without losing any melody, nor a tight pace. ‘Serpents’ is a rough beast with melodic undertow, great alternating screams/grunts and a break transforming into quieter outro. ‘Odium’ is slower, save for the fast passage towards the end, more ominous, but equally strong as its predecessors. Then, ‘Eternal’ is faster, heavier, with tight riffing, but as always there are slower patches and melody adding variety to the song. ‘Warning’ begins rather doomy with spoken word, bursts loose with a tight riff (again ) going thru a doomy piece before sailing to rough water again. ‘Musings’ has arguably the best melody, is rough and again some breaks adorn the song. Finally ‘For You’, with sombre and quiet intro, closes in thundering fashion, this album.
Not for brutal death aficionados, but those who like death melodic and varied will enjoy this a lot.
Nederlands:
Het Belgische Chalice viert zijn twintigste verjaardag met het uitbrengen van deze ‘Ashes Of Hope’, een pracht van een death metal schijf, voor zij die death melodieus smaken en niet enkel rauw en beukend.
Opener ‘Amongst The Damned’ heeft een lekkere riff, is vrij technisch, heeft een mooie, melodieuze solo in de rustigere break en Pieter gebruikt een scream/grunt die er perfect bij past. ’Fear’ begint met ingehouden woede en barst even verder los, zonder melodie prijs te geven, noch een strak tempo. ‘Serpents’ is een ruig beest met melodieuze ondertoon, sterke afwisselende screams/grunts en break die afzwakt tot outtro. ‘Odium’ is trager, behalve een snelle passage naar het einde toe, dreigender, maar even sterk als zijn voorgangers. Daarna is ‘Eternal’ sneller, heftiger, met strakke riff, maar zoals elders zijn er steeds tragere stukken en melodie, die het nummer meer variatie geven. ‘Warning’ begint doomy met spoken word, barst dan los met strakke riff (alweer ) om via een doomy passage weer ruige waters op te zoeken. ‘Musings’ heeft waarschijnlijk de mooiste melodielijn, is ruig en weer verluchten een paar breaks de song. Tenslotte komt ‘For You’, met sombere en rustige intro, met donderende agressie dit album afsluiten.
Geen voer voor doorwinterde brutale death fans, maar wie death melodieus en gevarieerd lust heeft hier een hele kluif aan.
Tracklist:
Amongst The Damned (6’11”) The Age of Fear (4’40”) Cult of Serpents (5’59”) My Daily Odium (4’48”) Eternal Sleep (5’10”) A Death Without Warning (6’10”) Musings On The Bank (5’45”) For You (4’38”)
Musicians:
Pieter Dewulf – vocals Nicolas Bruggeman – guitar Tim De Smedt – guitar Chris Lagrange - bass Niels Verbeke – drums
Geplaatst door Vera op zondag 05 augustus 2018 - 11:53:11
