We do not come up that easy with the predicate ‘super group’, but in the case of Twilight Of The Gods we cannot ignore that this constellation appears to be made up of international coryphaeus. Initially this cooperation came into being as cover band of Bathory songs. In this capacity they presented themselves to the audience during Paganfest 2010. They enjoyed the trek so much that they soon decided to write original songs together. These have found their way to the studio debut ‘Fire On The Mountain’ and they are a blueprint of stalwart old school heavy metal.
Thus… who are we dealing with? Of course you cannot neglect the expressive, passionate vocals of front man Alan Averill AKA Nemtheanga (Primordial). He carries those battle hymns, so to speak, and gives the band a signature sound. In addition he articulates in such a manner that some lyric fragments instantly haunt you. Guitarists Patrik Lindgren (Thyrfing) and Rune Eriksen (Aura Noir, ex-Ava Inferi and ex-Mayhem) are a guarantee for immortal riffing (sounding familiar from the very outset, but executed in such a refined way that you cannot remember where you have heard this before) and a wide range of fervent soloing. Bassist Frode Glesnes (Einherjer) and drummer Nick Barker (Lockup, ex-Cradle Of Filth, ex-Dimmu Borgir, ex-Testament) are the tight and steady rhythm section as solid foundation of these seven heroic tracks. All members have a soft spot for glorious pagan metal and heavy metal with guts from the eighties.
Consequently Judas Priest, Iron Maiden and Manowar happen to be names we can mention to describe this self-written metal galore of Twilight Of The Gods. Maybe the album will not sound revolutionary after the first spin, but dig deeper, since all songs will become captivating statements in the end, irresistible to shout and roar along with your fist in the air. Anyway, that’s what happened to the undersigned, resulting in the following review. In between sturdy riffs in ‘Destiny Forged In Blood’ we hear slightly Primordial alike wandering bas runs. In between melodic leads they call up to fury: “Heathen metal call to arms”. The excitatory chants descend towards a minatory spoken fragment. Lindgren and Eriksen cut loose in fiery guitar solos. ‘Children Of Cain’ is dramatic, regaled with chunky riffs with punch and vocals that turn into high-pitched shrieks. The bass-like intro with war chants of ‘Fire On The Mountain’ recalls a Manowar arena feel. Well, it is all about a bloody battle in Vienna (1683) against Ottoman plundering, so that makes sense. After a climax and a spoken passage, the song continues with snoring rhythms that slightly reminds me of ‘Space Truckin’ of Deep Purple. Guitar-wise ‘Preacher Man’ happens to be a celebration of familiar sounds from the past, but lyrics are very captivating and, as usual with Alan, proclaimed in an exuberant manner. Now songs are getting longer and more epic. The menacing ‘Sword Of Damocles’ will surely turn into a live stunner with its statement: “We are the sons of the hammer”. ‘The End Of History’ leaps to the eye with its doom-like atmosphere and harmony vocals in the chorus. The lengthy repetitive instrumental part passes into a solemn spoken, fateful conclusion. Magnificent, and on top of that we are overwhelmed by vigorous solos. In the mid-paced, lingering ‘At Dawn We Ride’ the tragedy of warriors going to battle is within reach. “The wind shall carry my battle cry”, announces Alan and slowly they rode towards the horizon…
Nederlands:
We nemen het predicaat ‘supergroep’ niet licht in de mond, maar bij Twilight Of The Gods kunnen we niet negeren dat deze constellatie uit een stel internationale coryfeeën bestaat. Aanvankelijk zag deze samenwerking het licht als coverband van Bathory songs. In die hoedanigheid presenteerden ze zich ook aan het publiek tijdens Paganfest 2010. Daar beleefden ze zoveel plezier aan dat later de behoefte aan eigen nummers schrijven de kop op stak. Deze zijn beland op het studiodebuut ‘Fire On The Mountain’ en zijn een staaltje van stoere old school heavy metal.
Met wie hebben we dan wel de eer? Natuurlijk kan je niet om de expressieve, gepassioneerde zang van voorman Alan Averill AKA Nemtheanga (Primordial) heen. Hij draagt als het ware de strijdhymnen en geeft de band een eigen sound. Bovendien articuleert hij op een manier waarop bepaalde tekstfragmenten je meteen pakken. Gitaristen Patrik Lindgren (Thyrfing) en Rune Eriksen (Aura Noir, ex-Ava Inferi en ex-Mayhem) staan garant voor wereldriffs (die meteen bekend in de oren klinken, maar zo geraffineerd uitgevoerd worden dat je niet meteen kunt thuisbrengen waar je dit al eerder gehoord hebt) en een waaier aan spetterende solo’s. Bassist Frode Glesnes (Einherjer) en drummer Nick Barker (Lockup, ex-Cradle Of Filth, ex-Dimmu Borgir, ex-Testament) vormen de strakke ritmesectie als basis van de zeven heroïsche songs. Allen hebben een zwak voor glorieuze pagan metal en heavy metal uit de jaren tachtig met ballen.
Judas Priest, Iron Maiden en Manowar zijn dan ook namen waar we ons aan kunnen optrekken om de zelfgeschreven metal van Twilight Of The Gods te beschrijven. Klinkt het album na een eerste beluistering niet echt ophefmakend, graaf dan dieper, want alle songs zullen uitgroeien tot beklijvende statements, waarbij je vanzelf gaat meebrullen met de vuist in de lucht. Althans, zo verging het ondergetekende, zodat we nu tot het volgende verslag komen. Tussen de gedecideerde riffs in ‘Destiny Forged In Blood’ horen we Primordialachtige zwervende basloopjes. Tussen de melodieuze leads in roept men op tot furie: “Heathen metal call to arms”. De geëxciteerde zang daalt af tot een dreigend gesproken fragment. Lindgren en Eriksen laten zich gaan in vurig soleerwerk. ‘Children Of Cain’ is dramatisch, voorzien van vette riffs met punch en zang die de hoogte ingaat. De intro met bas en gejuich van ‘Fire On The Mountain’ roept een Manowar arenagevoel op. Dit gaat dan ook over een bloedige veldslag in Wenen (1683) tegen de Ottomaanse plunderaars. Na een climax en een gesproken flard vervolgt dit met ronkende ritmes die me aan ‘Space Truckin’ van Deep Purple doen denken. Heel wat herkenning roept ‘Preacher Man’ op in het gitaarwerk, maar de tekst is erg beklijvend en zoals we gewoon zijn van Alan uitbundig geproclameerd. De songs worden nu langer en meer episch. Zo zal het dreigende ‘Sword Of Damocles’ met zijn boutade “We are the sons of the hammer’ ongetwijfeld een knaller worden live. ‘The End Of History’ valt op door een doomachtige sfeer en samenzang in het refrein. Het lange, repetitieve instrumentale stuk leidt tot een plechtig gesproken, fataal besluit. Prachtig, daar krijgen we nog wat vurige solo’s bovenop. In het slepende, vrij trage ‘At Dawn We Ride’ ligt de tragiek van de vertrekkende held binnen handbereik. “The wind shall carry my battle cry” verkondigt Alan gillend en langzaam reden zij de einder tegemoet…
Tracklist:
Destiny Forged In Blood (5:17) Children Of Cain (4:52) Fire On The Mountain (1683) (5:38) Preacher Man (5:02) Sword Of Damocles (7:05) The End Of History (8:11) At Dawn We Ride (6:18)
Musicians:
Alan Averill (Primordial): vocals Patrik Lindgren (Thyrfing): guitars Rune Eriksen (ex-Mayhem, Aura Noir): guitars Frode Glesnes (Einherjer): bass Nick Barker (oa ex-Cradle Of filth): drums
Geplaatst door Vera op dinsdag 12 november 2013 - 09:12:56
Reageren is uitgeschakeld
maandag 11 november 2013
SPIRALARMS: Freedom
Release: 2013-10-07 Style: rock / metal Label: Steamhammer / www.spv.de / www.pettingzoo.nl Website: www.spiralarms.com Facebook: Country: USA Playing Time: 49:25 Cat. N°: Review by: Vera Translated by: Vera Rating: 8,5/10
English:
Nederlands:
Het is niet meer dan normaal dat elke zichzelf respecterende muzikant na succes te oogsten met een bepaalde stijl, de behoefte voelt opborrelen om nieuwe uitdagingen aan te gaan in een ander genre. Op die manier ontstaat een constante zelfontplooiing. Ook gitarist Craig Locicero, alom bekend voor zijn legendarisch werk met Forbidden, wilde groeien als songschrijver en gitarist door een melodieuzere koers te gaan varen.
Manmade Gods toonde de man in classic rock outfit, met SpiralArms wordt energie en furie geëtaleerd naast het profiel van melodieuze rockband. In zanger Tim Narducci, een schoolvriend die hoge ogen gooide met Systematic, vond hij een enthousiaste metgezel. Hij heeft het album ook geproduceerd en schreef de teksten. SpiralArms was geboren en doet met het tweede album ‘Freedom’ een verdienstelijke gooi naar internationale erkenning. Dat verdienen ze inderdaad, want wat het zestal uit Californië hier op ons afvuurt rockt vurig als de beste stonerrockband, maar weet ook de glorie van de opkomende grunge boom in zijn oeuvre te verwerken.
Eerste videoclip en opener van deze rake tornado is ‘Dropping Like Flies’ en geeft meteen een flinke sneer naar Amerikaanse salonbands zonder geloofwaardigheid op een bedje van vuige stonerrock. Men geeft echter niet alleen van jetje, maar bouwt ook een atmosferische passage op keyboards in om dit statement kracht bij te zetten. De ronkende bas van Chris Lombardo (Vicious Rumors) flirt speels met de ruimtelijke zang in ‘Hold Me To The Sky’. Ook de geest van Kyuss waart gratievol doorheen kleppers als ‘Exit 63’ en later in ‘Tomorrow’s Dream’ met zijn vinnige wah-wah-solo. Het stuwende ‘Blackmoon Morning’ koppelt weemoed aan doomachtige, zware riffs. Niemand zal weerstaan aan de groovende charme van ‘Drugs & Alcohol’ en het mediumtempo ‘Dealer’. Akoestische gitaren en mellotron maken van het rustieke ‘Lovers Leap’ een moment van bezinning, terwijl het titelnummer als afsluiter nog een beklijvende apotheose aan dit album toevoegt. Hier hoor je de magie van Mother Love Bone weer eens opduiken in een erg persoonlijk statement, een naam die eveneens in ons achterhoofd opdook tijdens andere songs. Grunge? Stonerrock? Melodieuze rock? Whatever… Een album om te koesteren!
Tracklist:
Dropping Like Flies (4:06) Hold Me To The Sky (3:56) Exit 63 (5:02) Blackmoon Morning (6:16) Drugs & Alcohol (4:45) Dealer (4:04) Lovers Leap (4:31) Tomorrow’s Dream (3:16) Freedom (5:39)
Musicians:
Tim Narducci: vocals, guitars Craig Locicero: guitars Anthony Traslavina: guitars Chris ‘Cornbread’ Lombardo: bass, vocals Brad Barth: keyboards Ron Redeen: drums
Geplaatst door Vera op maandag 11 november 2013 - 09:08:17
De carrière van Monster Magnet en diens kleurrijke frontman Dave Wyndorf is een boeiend verhaal met ups en downs. Na de klassiekers ‘Dopes To Infinity’ en ‘Powertrip’ ging het niet altijd goed met de hartelijke componist, met als tragisch dieptepunt een lange revalidatieperiode na een overdosis pillen in 2006. De laatste jaren blijkt Wyndorf zijn leven gelukkig terug op de rails te hebben en we kunnen op ‘Last Patrol’ met blijdschap vaststellen dat dit geresulteerd heeft in een sterke plaat.
Meer dan ooit is dit een pleidooi vol zelfreflectie, gesublimeerd door de gevleugelde beeldspraak waar de man een patent op heeft. Bovendien heeft Wyndorf in alle eenzaamheid een aantal erg aangrijpende composities geschreven. Opener ‘I Live Behind The Clouds’ is meteen ontwapenend eerlijk en beklijft met zijn laaggestemde repetitieve gitaarklanken en omfloerste zang in die mate dat we er even van sidderen. Dan gooit men er meteen het tien minuten durende titelnummer tegenaan en dat wordt een stevig rockende orgie waarin na vier minuten psychedelisch gitaarwerk ons meeneemt op een geestverruimende trip. Echo’s van vroege Hawkwind weerklinken. De Donovan-cover ‘Three Kingfishers’ wordt met de nodige omzichtigheid aangepakt, initieel badend in een oosters sfeertje, maar wanneer zinderende riffs invallen krijgt de song een eigen leven.
Monster Magnet blijft switchen tussen reflectieve pareltjes als ‘Paradise’ en het sluipende ‘The Duke (Of Supernature)’ enerzijds en stomende rock als het uitgelaten ‘Hallelujah’ (met een groovende riff die ons aan de evergreen ‘Green Onions’ doet denken plus gospelinvloeden), het stomende ‘Mindless Ones’ of het opzwepende ‘End Of Time’ met zijn vurig gitaarwerk aan de andere kant van het muzikale spectrum. Dat laatste sterft weg met akoestische gitaarklanken om te verworden tot de reflectieve levensles ‘Stay Tuned’ waarin Wyndorf zijn nieuwe levensfilosofie prijsgeeft. De ruimtelijke gitaarsound laat je tot bezinning komen en waaiert uit tot prachtige psychedelica. ‘Last Patrol’ begeestert ons dan ook veel meer dan voorgaande werkjes van de legendarische Amerikaanse band. Deze pioniers van het stonerrockgenre hebben onderweg misschien een paar steekjes laten vallen, maar nu zijn ze terug in volle glorie. Dat kunnen we met de hand op het hart stellen. Wat ons betreft is dit nog lang niet hun laatste missie, zoals de vage titel suggereert.
Tracklist:
I Live Behind The Clouds (4:26) Last Patrol (9:40) Three Kingfishers (4:42) Paradise (4:31) Hallelujah (4:21) Mindless Ones (5:41) The Duke (Of Supernature) (5:00) End Of Time (7:45) Stay Tuned (5:51)
Musicians:
Dave Wyndorf: vocals, guitars Garrett Sweeney: lead guitars Phil Caivano: rhythm guitars Jim Baglino: bass Bob Pantella: drums
Geplaatst door Vera op zaterdag 09 november 2013 - 14:40:34
Fulfilled wishes pass by, but the longing never stops. Once I wrote these notable words down after listening to ‘Songs Of Moors And Misty Fields’. But my first encounter with Empyrium took place in 1996, visiting a metal market and purchasing the debut album ‘A Wintersunset’. An exceptional good try-out after reading a review. At that time I did not know what it would evoke in me. It was the first encounter with Prophecy Productions label as well, a name that tends to go for higher expectations than your regular metal label until then. Empyrium was also at the cradle of the whole neo-folk movement (whether they like it or not), since albums such as ‘Where At Night The Wood Grouse Plays’ and ‘Weiland’ would inspire many young musicians to pick up the guitar to create poetic, dreamy music. However, none of them could beat the originals, being an idea of Schwadorf AKA Markus Stock and his comrades.
After ‘Weiland’, Empyrium died a quiescent death in the moors and misty fields of Bavaria. How that little spark led towards next activities, one can read in the interview with Schwadorf this month, but the release of a registration of an Empyrium concert, about fifteen years after their birth, happens to be completely unique and essential. That happened in 2011 during Wave Gotik Treffen. Six months later the band performed a gracious concert in a church in Bochum. It is nothing but amazing that they took care about a registration for the fans and other aficionados of eclectic music. Without exaggerating we are dealing here with a unique performance.
Schwadorf and Thomas Helm, the core members of this outfit, have surrounded themselves with top notch musicians from the Prophecy Productions catalogue and others. We see Eviga from Dornenreich plucking the guitar in an attentive manner. We see the French eclectic scene represented by Alcest’s Neige and Fursy Teyssier from Les Discrets. We see drummer Konstanz (The Vision Bleak) giving the best of himself making this the presentation of his life. In addition we see an important function for classical strings. Christoph Kutzer on cello (Remember Twilight) and female violinist Aline Deinert (Neun Welten) excels in genuine dedication to render this classical element in the music with gorgeous grace. In the very spotlights however, one can see Schwadorf on vocals and guitars, while Helm as classical trained tenor and keyboardist are doing a great job.
Maybe we can call this a quite serious performance, but the set list is nothing but amazing. Indeed, they grab into the never equalled history of Empyrium’s legacy. After the captivating intro they start with the new song ‘The Days Before The Fall’ and that wanders in between heavenly recognition and freshness of a new birth. Naturally we are eagerly looking forward to older songs as well and the raucous ‘The Franconian Woods In Winters Silence’ and the über melancholic ‘Mournings’ are undisputed highlights in the set. Fragile and truly genuine moments can we experience during ‘Heimwarts’ and the bloody beautiful ‘Die Schwäne Im Schilf’. On the other hand is ‘Dead Winter Ways’ a new song that instantly flabbergasts us. Schwadorf takes place behind the organ, while Helm does the vocals. This baroque music is regaled with proper outbursts, while opera chants and grunts blend into an enchanted entirety. This is a promise for the future! Melancholy (one of the main features of Empyrium) reigns in ‘Der Weiher’, while ‘Many Moons Ago’ brings in a slightly different change in mood with its ultimate folk timbre. Tears well up into my eyes during the fragile ‘Das Blau Kristallne Kämmerlein’. It will not get any better, you know. In addition you can enjoy a documentary with interviews with Schwadorf and the live members. No less than one hundred minutes you can enjoy a genuine, almost complete idea from what Empyrium stands for. And that is nothing but amazing, take my words for truth!
Nederlands:
Vervulde wensen gaan voorbij, maar aan het verlangen komt geen eind. Ooit schreef ik deze gevleugelde woorden neer na het beluisteren van ‘Songs Of Moors And Misty Fields’. Maar mijn eerste kennismaking met Empyrium dateerde uit 1996 toen ik op een metal market het debuut ‘A Wintersunset’ aanschafte, een goede gok nadat ik een recensie gelezen had. Wist ik veel wat dit in me zou losmaken. Het was ook de kennismaking met label Prophecy Productions, een naam dat al enigszins een hoger doel nastreeft dan reguliere labels tot dan toe. Empyrium stond ook aan de wieg van een hele neo-folk beweging (of ze dat nu willen of niet) want de albums ‘Where At Night The Wood Grouse Plays’ en ‘Weiland’ zouden tal van jongere muzikanten naar de gitaar doen grijpen om poëtische, dromerige muziek te maken. Geen enkele kon echter tippen aan het origineel, een ideetje van Schwadorf AKA Markus Stock en zijn kompanen.
Na ‘Weiland’ stierf Empyrium een zachte dood in de moerassen en mistige velden van Beieren. Hoe het vuur langzaam weer oplaaide kan je lezen in ons interview met Schwadorf deze maand, maar de uitgave van een registratie van een Empyrium concert, zo’n vijftien jaar na het ontstaan, kunnen we niet anders dan uniek en essentieel omschrijven. Dat gebeurde in 2011 tijdens Wave Gotik Treffen. Zes maanden later gaf de band een gracieus concert in een kerk in Bochum. Het is maar goed dat dit nu allemaal vastgelegd is voor de fans en andere gegadigden, want we hebben hier zonder overdrijven te maken met een unieke performance.
Schwadorf en Thomas Helm, de huidige kernleden van Empyrium hebben zich omringd met topmuzikanten uit de stal van Prophecy Productions en aanverwanten. We zien Eviga van Dornenreich aandachtig de gitaar aanslaan. We zien de Franse eclectische scène vertegenwoordigd door Alcest’s Neige en Fursy Teyssier van Les Discrets. We zien drummer Konstanz (The Vision Bleak) zich duidelijk uitsloven om hier de présence van zijn leven van te maken. Bovendien is er een belangrijke rol voor klassieke strijkers. Christoph Kutzer op cello (Remember Twilight) en violiste Aline Deinert (Neun Welten) munten uit in eerlijke toewijding om het klassieke element in de muziek vol gratie te brengen. Centraal in de spotlights staan Schwadorf op gitaar en zang plus Helm als klassieke tenor en onderlegd klavierbespeler.
Misschien mag dit een ernstige bedoening genoemd worden, maar de setlist is om van te snoepen. Men graait immers in de ongeëvenaarde grabbelton der Empyrium rijk. Na de beklijvende intro geeft men het nieuwe nummer ‘The Days Before The Fall’ prijs en dat laveert tussen heerlijke herkenning en frisheid. Natuurlijk willen we ook oudere songs horen en het ruwere ‘The Franconian Woods In Winters Silence ‘ en über melancholische ‘Mournings’ zijn onbetwiste hoogtepunten in de set. Breekbaar en ontwapend integer komt de band tevoorschijn met ‘Heimwarts’ en het bloedmooie ‘Die Schwäne Im Schilf’. Daarentegen is ‘Dead Winter Ways’ een nieuwe song die ons meteen in vervoering brengt. Schwadorf neemt plaats achter het orgel, terwijl Helm zingt. De barokke muziek kent een uitbarsting, terwijl operazang en grunts samensmelten tot een verrukkelijk geheel. Belofte voor de toekomst! Melancholie (één van de belangrijkste ingrediënten van Empyrium) heerst in ‘Der Weiher’, terwijl ‘Many Moons Ago’ weer de nodige afwisseling brengt met zijn ultiem folk timbre. Tranen in de ogen wellen op tijdens het fragiele ‘Das Blau Kristallne Kämmerlein’. Beter kan het niet worden. Bovendien kan je genieten van een documentaire met interviews met Schwadorf en de live leden. Maar liefst honderd minuten lang krijg je een zo goed als volledig beeld van waar Empyrium voor staat. En dat is niet niets, neem dit maar van me aan!
Tracklist:
Live gig at Wave Gotik Treffen & Bochum
Intro (1:08) The Days Before The Fall (6:38) The Franconian Woods In Winter’s Silence (8:41) Where At Night The Wood Grouse Plays (5:42) Heimwarts (6:40) Mourners (9:21) Die Schwäne Im Schilf (6:45) Dead Winter Ways (6:13) Der Weiher (5:35) Many Moons Ago (4:34) Das Blau Kristallne Kämerlein (2:46)
Documentary
History of the band with interviews, images, etc. (1h43m)
Musicians:
Markus Stock (Schwadorf): vocals, guitars, keyboards Thomas Helm (Helm): vocals, keyboards
