Na de comeback met ‘Disciples Of The Sun’ in 2015 is dit het derde Pyramaze album in dezelfde bezetting. Dit is het vermelden waard want deze uitstekende progressieve power metal band uit Denemarken had in het verleden moeite om een permanente zanger te vinden. Matt Barlow (ex-Iced Earth, Ashes Of Ares) en Lance King stonden ooit achter de microfoon, maar nu kwijt Terje Harøy zich al een vijftal jaren van deze taak. In de band vinden we overigens doorgewinterde muzikanten als producer Jacob Hansen (gitaar en bas) en toetsenist Jonah Weingarten. Steeds hebben we de verrichtingen van Pyramaze met nieuwsgierigheid gevolgd en dus gaan we vol goede moed aan de slag om ‘Epitaph’ te leren kennen.
Dit zesde studioalbum duurt meer dan een uur en deze flinke hap begint na een paar luisterbeurten te groeien naar herkenning. Dan ontdekken we een bijzonder sterk album dat bij momenten erg catchy is en waarop uitstekend gemusiceerd wordt. Het begint allemaal met een piano intro dat aanzwelt tot symfonische bombast. Maar wanneer ‘A Stroke Of Magic’ uitvalt staan de zware gitaren centraal. De gevleugelde zang erbij is heerlijk, het refrein nodigt uit tot meezingen en een knappe gitaarsolo vormt de kers op de taart. Wie ooit een zwak had voor Pagan’s Mind, kan dit blind aanschaffen. Probeer maar eens te weerstaan aan die keyboardmelodie in ‘Steal My Crown’. Bovendien is de zang hier super lijzig en uitdagend. Donderende dubbele basdrums maken in ‘Knights In Shining Armour’ dan weer de dienst uit en dat zelfs tijdens het egale refrein! Het beheerst gezongen ‘Bird Of Prey’ is gladjes rockend, en we kunnen wel meer spreken over vlotte songs met het nodige vuurwerk op gitaar, maar een opvallend commercieel – neen, aanstekelijk refrein.
Singles worden ook bij de vleet uitgebracht en op eentje daarvan, namelijk in het van piano en strijkers voorziene ‘Transcendence’, horen we zangeres Brittney Slayes van Unleash The Archers in de tweede strofe. Zelfs Kamelot duikt even in mijn achterhoofd op als vergelijking en dat is te danken aan het weelderige ‘Indestructible’. Na het onrustige ‘Final Hour’ krijgen we een kinderkoor op bezoek in ‘World Foregone’, maar als afsluiter heeft men een lange, epische track voor ons in petto. ‘The Time Traveller’ is een twaalf minuten durend epos waarin de vroegere zangers Matt Barlow en Lance King nog eens hun kunsten vertonen, samen met de huidige vocalist. Het wordt een beetje teveel van het goede qua prestatiedrang, maar kom, het is wel een song die knallend met blastbeats binnenvalt maar later meerdere beschouwende passages kent die erg mooi zijn. Zij die Pyramaze de kans geven om zich te nestelen in je muzikale geheugen, zullen daar ruimschoots voor beloond worden als ze van progressieve power metal met ballen houden.
Tracklist:
Epitaph (1:48) A Stroke Of Magic (5:06) Steal My Crown (5:27) Knights In Shining Armour (5:30) Bird Of Prey (4:38) Your Last Call (4:39) Particle (4:25) Indestructible (5:25) Transcendence (4:17) Final Hour (3:37) World Foregone (4:49) The Time Traveller (12:04)
Katla is de naam van een reusachtige vulkaan in het zuiden van IJsland, maar voor ons betekent die naam ook het nieuwe muzikale project van drummer/grafisch artiest Guðmundur Óli Pálmason waarin hij zijn artistieke inspiratie kwijt kan na de scheiding met Sólstafir. Het debuutalbum ‘Móðurástin’ kwam drie jaar geleden uit en was een indrukwekkende post metal ervaring vol betoverende klanken, maar samen met nieuwe buddy Einar Thorberg Guðmundsson (Fortíð, Potentiam) is er nu een tweede oogst te beluisteren op ‘Allt þetta helvítis myrkur’ wat zoveel betekent als ‘al deze verdomde duisternis’. In de winter is het namelijk dag en nacht pikdonker nabij de poolcirkel.
Er is een wezenlijk verschil tussen het eerste album en ‘Allt þetta helvítis myrkur’. Dit is ruwer, cinematisch, nog meer ondoorgrondelijk en experimenteel. Komt het door de duisternis? Het is een soms beklemmende ervaring om de lange songs op je te laten inwerken. Alsof met het zicht op de einder ook je gevoel voor tijd en ruimte verdwijnt als het donker is. Maar er is ook veel schoonheid. Net zoals in IJsland.
We komen in de stemming met een vrij akelige toon die heerst in ‘Ast orðum ofar’, maar de plechtige gezangen van Einar zijn verheven en authentiek. Enkel op het einde zijn er tokkelende gitaren en die gaan over in ‘Villuljós’, een stuwend postrock nummer met licht dissonante gitaren en een zwevende gitaarsolo. Aangezien de songs lang zijn, is er ruimte voor een ommezwaai naar opsommende en ruwe zang, waarna een blekken geluid van een snaarinstrument en symfonische arrangementen het overnemen. De songs zijn met grote precisie geboetseerd tot lijvige epossen en het is bewonderenswaardig dat alles tot stand gekomen is door de twee muzikanten en hun nauwe kring kennissen en familie. Het volgende nummer is een korter instrumentaal intermezzo, met kloeke drumslagen en verder atmosferisch. ‘Sálarsvefn’ heeft een onderhuidse dreiging, de trage noten leiden tot een eruptie. De gedrongen zang is hier veelal ruw en men werkt toe naar een climax met krijsende vocalen. ‘Vergangur’ heeft dan weer wispelturige progressieve patronen en ritmes, de cleane zang wordt later enigmatisch vervormd, maar men eindigt met bedachtzame tokkel en sacraal orgel.
Er is een grote diversiteit in de songs. Zo speelt cello een voorname rol in ‘Hvítamyrkur’, de zang is opvallend hoog en clean en het gitaarwerk – met name solo’s – is uiterst mooi en melodieus. Bijna traditioneel te noemen voor een keer. Strakke percussie kondigt ‘Húsavíkur Jon’ aan, duidelijk een verhalende track over meneer Jon van Husavik en dit met ietwat weemoed in de stem. Twee lange turven resten ons nog. In het twaalf minuten durende titelnummer voel je de rillingen over je rug lopen, want daar waait een gure wind doorheen en het feit dat IJslanders goed zijn in de schoonheid en guurheid van hun land in muziek te vervatten komt hier goed tot uiting. Verder is het een interessante compositie met veel heldere zang en verstilde momenten. De veertien minuten durende afsluiter ‘Svartnætti’ is slepend met uitbarsting, waarbij het weemoedige overgaat in wanhopigere ruwe zang met een pittige acceleratie, tijdens de climax tot gekrijs toe, om ten slotte beschouwend te eindigen. Dit is muziek waar je even voor moet gaan zitten, om de charme van het onbekende in je op te nemen, te laten bezinken en uiteindelijk wordt het een deel van jezelf. Met dit tweede album maakt Katla een grote stap voorwaarts naar een eigen identiteit en vertoont een gedurfde kunstzinnigheid die eerbied afdwingt.
Tracklist:
Ást orðum ofar (5:46) Villuljós (6:48) Lìkfundur à Sólheimasandi (2:09) Sálarsvefn (6:45) Vergangur (7:16) Hvítamyrkur (5:06) Húsavíkur Jón (5:38) Allt þetta helvítis myrkur (11:55) Svartnætti (14:15)
Musicians:
Einar Eldur Thorberg Guðmundsson: vocals, guitars, keyboards Guðmundur Óli Pálmason: drums, visuals
Geplaatst door Vera op zondag 13 december 2020 - 10:46:36
Sinds 2015 zit zanger Ronnie Romero met zijn hoofd in de wolken bij Rainbow, vandaar dat er enige overtuigingskracht nodig was van gitarist Tony Hernandez (de andere Spaanssprekende spil van Lords Of Black) om hem terug naar het oude nest te krijgen. Toen Romero de songs hoorde die Hernando geschreven had voor dit vierde Lords Of Black album ‘Alchemy Of Souls’ was hij vlug over de streep getrokken en alzo kan dit vierde wapenfeit netjes aansluiten bij voorgaande werkjes als ‘II’ en ‘Icons Of The New Day’.
Wie houdt van bands als Masterplan en Symphony X zit hier gebeiteld. De band werkt trouwens altijd met Roland Grapow van Masterplan als producer. Heftig gitaarwerk opent ‘Dying To Live Again’, maar ook melodieus. De hese, gepassioneerde stem van Ronnie Romero doet inderdaad wat aan Dio denken, maar dat maakt het geheel alleen nog beter. De tekst schetst een beeld van de huidige coronacrisis, zo lijkt me wel. Het strakke ‘Into The Black’ en het snelle ‘Deliverance Lost’ worden opgesmukt met erg mooie gitaarsolo’s van Hernando. In ‘Sacrifice’ komen er wat toetsen bij. Het vlotte ‘Closer To Your Fall’ wordt gevolgd door ‘Shadows Kill Twice’ dat ook met piano aanvangt. De song met de meeste invloeden van Dio – met name door de epische grootsheid – is ‘Tides Of Blood’. Allemaal sterke songs. Als uitsmijter is er het tien minuten durende titelnummer en daar maakt men ook iets fraais van. Het start met akoestische gitaren, later is de uitval met stevige riffs erg episch. Het blijft mediumtempo en er gaat een zekere dreiging van uit. Mooi is het middenstuk met piano en sensitieve zang. Als toemaatje krijgen we nog een pianoversie van ‘You Came To Me’ dat een gevoelige ballade is. Een dikke aanrader!
Tracklist:
Dying To Live Again (4:56) Into The Black (3:58) Deliverance Lost (5:41) Sacrifice (4:35) Brightest Star (4:49) Closer To Your Fall (4:17) Shadows Kill Twice (6:18) Disease In Disguise (5:08) Tides Of Blood (4:44) Alchemy Of Souls (10:22) You Came To Me (piano version) (2:42)
Musicians:
Ronnie Romero: vocals Tony Hernando: guitars Dani Criado: bass Jo Nunez: drums
Geplaatst door Vera op woensdag 09 december 2020 - 19:51:14
Reageren is uitgeschakeld
zondag 06 december 2020
CRISTIANO FILIPPINI'S FLAMES OF HEAVEN: The Force Within
Wanneer een bandnaam voorafgegaan wordt door de naam van een muzikant kan je er gif op innemen dat de beste man aan het roer staat. In dit geval is de Italiaanse multi-instrumentalist Cristiano Filippini de motor van Flames Of Heaven. Hij studeerde rechten, maar koos voor de muziek en bracht eerder een drietal instrumentale albums uit en hield zich bezig met klassieke muziek. Nu ambieert hij een carrière in metal.
Symfonische power metal is het genre waarin dit debuut ‘The Force Within’ te categoriseren valt, maar wel een schijf die geen kitscherig gedoe vertoont, maar lekker weg hapt als opknapper in deze tijden. Hij verzamelde een keur aan adequate muzikanten om zich heen, zoals Temperance zanger Marco Pastorino en stergitarist Michele Vioni. Drummer Paolo Caridi mag dan weer geen onbekende meer zijn voor fans van Geoff Tate en Hollow Haze.
Meer dan een uur melodieuze power metal vangt aan en eindigt met een symfonisch sfeermoment, maar al vlug wordt het een aangename zit met uitstekende energieke tracks met beheerste zang en superieur gitaarwerk als ‘We Fight For Eternity’, het vlotte ‘Far Away’ en het mediumtempo ‘Against The Hellfire’. Van gevoelige ballades dien je ook te houden, want met ‘Always With You’, ‘Finding Yourself’ en ‘Missing You’ komt de sensitieve kant aan bod. Vrees niet, intussen krijgen we ook genoeg uptemposongs te horen, die meestal keyboards als basis en intro hebben, maar later open bloeien tot aanstekelijke power metal met flitsend gitaarspel. Na dit uitstekende debuut ligt het bedje dan ook gespreid voor Filippini om ook in de metal scene beroemdheid te vergaren.
Tracklist:
The Force Within (1:44) We Fight For Eternity (6:47) Far Away (5:41) Against The Hellfire (6:05) Always With You (5:35) Dying For Love (5:26) Finding Yourself (5:27) Lightning In The Night (5:37) Missing You (6:04) Moonlight Phantom (5:00) The Angel And The Faith (6:49) Ab Angelis Defensa (2:09)
Missing You (acoustic version) (CD bonus track) (6:13)
Musicians:
Marco Pastorino: vocals Cristiano Filippini: guitars, keyboards, orchestrations Michele Vioni: guitars Giorgio Terenziani: bass Paolo Caridi: drums
