Volgend jaar viert het Duitse Wizard reeds zijn 25-jarig bestaan en in die tijd hebben ze tien albums uitgebracht. Album nummer tien ‘Trail Of Death’ zag namelijk het levenslicht in september 2013 waarna de band in Duitstalig gebied de hort opging met Grave Digger, Paragon en Gun Barrel. Het is een band die voornamelijk floreert in Duitsland, maar toch willen we even benadrukken dat hier voor fans van true heavy metal, met invloeden vooral van Manowar en Metallica een leuk album te rapen valt.
Het vijftal komt bijzonder sympathiek over, omdat ze al die jaren stug hun ding blijven doen, wars van alle trends. De vriendschap tussen de muzikanten is dan ook belangrijker dan iets veranderen aan het muzikale palet van heavy metal. Daar zijn ze zeker bekwaam in; zodat ‘Trail Of Death’ – ondanks zijn zwaarbeladen thema om de dood te belichten in al zijn facetten – een aangename luisterervaring biedt. Er is genoeg variatie, zanger Sven ‘D’Anna is geen Eric Adams maar komt er goed mee weg en beide gitaristen Michael Maass en Dano Boland weten telkens weer de songs in te kleuren met melodieuze solo’s en stevige riffs. Meer moet dat niet zijn in deze optiek.
Na het vorige album ’Of Wariwulfs And Bluotvarwes’ liet de band zijn gezicht zien in Nederland, Slovenië, Duitsland en Tsjechië en deed ook nog tournees in Engeland, Frankrijk en de VS. Tegenwoordig gebeuren de opnamen in een eigen studio annex oefenruimte, maar ze kunnen steeds rekenen op een knallende productie van Achim Köhler. Het dodelijke artwork werd ontworpen door Jens Reinhold (Virgin Steele, Freedom Call, Sodom).
Elf nieuwe composities biedt men ons en de hakkende metal met tof gitaarwerk van opener ‘Creeping Death’ geeft ons al een goed humeur. Neen, geen cover van Metallica is dit, al ontwaar ik wel invloeden van deze überpopulisten van de Bay Area thrash in het duistere en slepende ‘Electrocution’. ‘War Butcher’ doet zijn naam eer aan door in het wilde weg om zich heen te hakken. Maar de invloeden van Manowar blijven het meest prominent, al ga ik ze meer en meer waarderen nu de moederband wel erg vreemd begint te doen. Het traag opgebouwde ‘Angel Of Death’ (langste song) is een parel. ‘Angel Of The Dark’ laveert dan weer tussen aanstekelijk en duister. Het vlotte ‘One For All’ krijgt wat toetsen als extra, waarschijnlijk van producer Achim Köhler, net zoals ‘Death Cannot Embrace Me’ met zijn gezapig gangetje. Dit is een uitzonderlijke compositie in het Wizard oeuvre, eerder toegankelijke gothic metal, maar het is zo catchy als wat. En puik! Maar we hebben natuurlijk ook het door dubbele basdrums en een robuust gescandeerde titel opgeluisterde ‘Post Mortem Vivere’ dat best door Iced Earth uitgevoerd zou kunnen worden. Het hoeft allemaal niet zo bloedserieus te zijn en daarom wordt er in ‘Machinery Of Death’ een tekst uitgeschreeuwd met een flinke knipoog en kunnen we afsluiter ‘We Won’t Die For Metal’ als alternatieve hymne aanduiden die een grijns van oor tot oor teweeg brengt. Wel, je hoeft het wiel niet opnieuw uit te vinden om een fijne tijd te hebben in de metalscène, zeker niet in Duitsland, en dus geven we dit album een ruime voldoende qua vertier en onderhoudendheid.
Tracklist:
Creeping Death (5:56) War Butcher (3:52) Electrocution (5:13) Angel Of Death (6:25) Angel Of The Dark (4:36) Black Death (4:55) One For All (3:58) Post Mortem Vivere (4:48) Death Cannot Embrace Me (4:41) Machinery Of Death (4:02) We Won’t Die For Metal (4:49)
Musicians:
Sven D’Anna: vocals Michael Maass: guitars Dano Boland: guitars Volker Leson: bass Sören van Heek: drums
Geplaatst door Vera op dinsdag 26 november 2013 - 14:51:00
Leaves’ Eyes manages to give every album a strong and slightly different identity by, within the gothic symphonic metal style, following their own path in a self-willed yet accomplished way. After the folk tinged ’Meredead’ the band around vocalists (and much more) Liv Kristine and Alexander Krull goes for a heavier approach, while the symphonic arrangements are prominently present again as well. That is an evolution we also applauded on the most recent Atrocity album ’Okkult’. Indeed, Leaves’ Eyes is in addition to Kristine and her man Krull naturally completed with the full Atrocity line-up as musicians with ancient Thorsten Bauer (also bass) and the Dutch Sander Van Der Meer on (this time heavy) guitars and Felix Born behind the drums.
This fifth studio album of Leaves’ Eyes is a concept album, entitled ‘Symphonies Of The Night’. Eleven heroines from historical books and legends are each featured in a song. For instance, ‘Symphony Of The Night’ is inspired by a thriller of J. Sheridan Le Fanu, a book from 1871 about a lesbian vampire. We have said it before: every album is preceded by studies and reflections and Liv sings again in different languages, although this is initially not so emphasized this time. Naturally this album was created at the Mastersound Studio of Alexander Krull. We embark on this musical journey while the band is already doing a European tour.
‘Hell To The Heavens’ sounds very familiar. Strings with fairy-like vocals of Liv lead us to a heavier part when guitars nicely join in and Alex adds some juicy rolling growls. The sultry sung ‘Fading Earth’ is followed by the mid-paced and dark ‘Maid Of Lorraine’ which is ending with a prayer. ‘Galswintha’ showcases the most folk influences. Percussion, flutes and Uillean pipes bring us into the Highlands, but soon this song gets wilder. In nearly every song we have heavy passages where Alex does some raucous grunts. The semi title track is highfaluting and menacing, while ‘Saint Cecelia’ happens to be very serene with angelic vocals, choirs and calm instrumentation. One might call it religious, but that is no wonder with a title like that. We head for the East with ‘Hymn To The Lone Sands’, with plucking guitars and a wild continuation with a beautiful guitar solo. Strings are the intro of ‘Angel And The Ghost’. The storytelling vocals are echoed by Alex and a hectic spoken part leads towards the next guitar solo. The contrast between the solemn chants of Liv and the energy of whistling-buoy Alex is very strong during ‘Eleonore De Provence’, while they touch sensitive moods with ‘Nightshade’. In occluding track ‘Ophelia’ ponderous heavy guitars leap to the eye, lots of grunts, but of course the lovely voice of our front lady as well. In brief: no fan will be disappointed and this is again a top notch album within the genre.
Nederlands:
Leaves’ Eyes weet elk album een sterke en lichtjes andere identiteit te geven door binnen het gotische symfonische metal genre stug maar talentvol een eigen pad te kiezen. Na het folk gerichte ’Meredead’ had de band rond zang- (en veel meer) talenten Liv Kristine en Alexander Krull zin in een hardere aanpak, waarbij ook de symfonische arrangementen terug prominent aanwezig zijn. Een evolutie die we op het meest recente Atrocity album ’Okkult’ ook al met plezier vaststelden. Want Leaves’ Eyes, dat is natuurlijk buiten Kristine en eega Krull de voltallige Atrocity band als muzikanten met oudgediende Thorsten Bauer (ook bas) en de Nederlander Sam Van Der Meer voor het – ditmaal spetterend – gitaarwerk en Felix Born achter de drums.
Dit vijfde studioalbum van Leaves’ Eyes’ is een conceptalbum met als titel ‘Symphonies Of The Night’. Elf heldinnen uit historische boeken of legenden worden bezongen in een lied. Zo gaat ‘Symphony Of The Night’ bijvoorbeeld over de thriller van J. Sheridan Le Fanu, een boek uit 1871 over een lesbische vampier. We schreven het al eerder: aan elk album gaan studies en reflecties vooraf en Liv zingt ook ditmaal weer in verschillende talen al is dat op het eerste gehoor niet zo duidelijk. Natuurlijk is dit album weer tot stand gekomen in de Mastersound studio van Alexander Krull. We ontschepen voor deze muzikale reis terwijl de band al op Europese tournee is.
‘Hell To The Heavens’ is heel herkenbaar. Strijkers met feeërieke zang van Liv leidt naar een harder stuk waar gitaren mooi invallen en Alex zijn smakelijke grunt laat rollen. Het zwoel gezongen ‘Fading Earth’ wordt gevolgd door het mediumtempo en donkere ‘Maid Of Lorraine’ dat besloten wordt met een gebed. ‘Galswintha’ vertoont het meeste folk invloeden. Percussie, fluitjes en doedelzak verplaatsen ons in de hooglanden, maar later wordt dit nummer wel wilder. In zo goed als elk nummer zijn er heavy passages waar Alex ruw uitvalt met grunts. Het semi-titelnummer is bombastisch en dreigend, terwijl ‘Saint Ceclia’ heel sereen is met engelenzang, koren en ingetogen instrumentatie. Je zou het religieus kunnen noemen, maar met zo’n titel is dat niet verwonderlijk. Naar het oosten trekken we voor ‘Hymn To The Lone Sands’, met tokkelende gitaren en een wild vervolg waarin een knappe gitaarsolo passeert. Strijkers vormen de intro van ‘Angel And The Ghost’. De verhalende zang krijgt een echo van Alex en een opgejaagd gesproken stuk leidt naar een volgende gitaarsolo. Het contrast tussen de plechtige zang van Liv en de energie van brulboei Alex is eveneens sterk tijdens ‘Eleonore De Provence’, terwijl de gevoelige snaar geraakt wordt in ‘Nightshade’. In sluitstuk ‘Ophelia’ vallen de zware gitaren op, veel grunts, maar natuurlijk ook de lieftallige stem van onze frontvrouw. Kortom: geen enkele fan zal teleurgesteld zijn en dit is weer een topalbum in het genre.
Tracklist:
Hell To The Heavens (4:33) Fading Earth (4:34) Maid Of Lorraine (5:14) Galswintha (4:15) Symphony Of The Night (4:59) Saint Cecelia (4:14) Hymn To The Lone Sands (5:23) Angel And The Ghost (3:37) Eleonore De Provence (6:25) Nightshade (3:42) Ophelia (4:24)
Musicians:
Liv Kristine: vocals Alexander Krull: vocals, keyboards, samples Thorsten Bauer: guitars, bass Sander vanderMeer: guitars Felix Born: drums
Geplaatst door Vera op maandag 25 november 2013 - 09:52:44
This autumn we harvest the fruits of hard work from Schwadorf and co. Last month we were flabbergasted by the live registration of Empyrium on the DVD ’Into The Pantheon’, this month we can enjoy new work of the band one might consider as prolongation of Empyrium. The Vision Bleak has Ulf Theodor Schwadorf and Allen B Konstanz as core members; together they created new compositions at Studio E, with some session musicians they hit the road (recently in a unique package with Dordeduh and Saturnus).
It has been three years since the predecessor ’Set Sail To Mystery’ was released and ‘Witching Hour’ as fifth studio album offers once again just another approach, while that gothic darkness inevitably crawls under your skin. With witches as main theme, it also runs through the cycle of birth till death. If the previous album could be labelled as atmospheric and well-considered, then ‘Witching Hour’ happens to be a manifest of infectious guitars, made to play live and set the roof on fire with every gig. Only in the last songs we discover any innovative, adventurous side kicks and tendencies. It makes a real stunner of ‘Witching Hour’ as a whole.
We start this Witches Sabbath with the improved intro ‘Witching Hour’ with gloomy keyboards and diffused, distorted guitars. They cut loose with heavy rocking energy in ‘A Witch Is Born’ with sinister vocals of Konstanz and guitars going upwards as if they are climbing a mountain. This album includes magnificent flute playing of Friederike. It is featured in the mid-paced rocking ‘The Blocksberg Rite’ in which flutes playfully flutter through the riffs in a way that reminds us of Jethro Tull. This stiff rocking track is swinging and storytelling at the same time. ‘Cannibal Witch’ leans on proper doom riffs. The arcane low-pitched vocal wanderings are a bit akin to Candlemass and Black Sabbath, although they fluently shift to low Sisters Of Mercy chants with gothic flavour and we get a pithy acceleration where guitars and drums go in crescendo with distorted vocals. For the craftwork made video clip (created by Fursy Teyssier of Les Discrets, as well as the artwork) they have chosen the catchy gothic track ‘The Wood Hag’. With the very fast and firm sung ‘Hexenmeister’ they keep these dynamics. The last three songs are epic and adventurous. ‘Pesta Approaches’ begins and ends with a kind of mist horn and flute. Mist is crawling in, while the sneaky vocals are mysterious. The higher sung vocal lines have something elusive. ‘The Call Of The Banshee’ has ultimate fetching rhythms and delicious groove-laden guitars. Mark the very beautiful atmospheric passage with gracious leads. The occluding ‘The Valkyrie’ is based on tight guitars, plays with dark spoken parts, yet inserting some accelerations, while the solemn sung sentence “Out of the darkness into the light” instantly haunts you. As you can see, ‘Witching Hour’ will be a must have for fans of slightly decadent horror gothic culture as well as for those who demand any extra challenges in their music.
Nederlands:
Deze herfst oogsten we de vruchten van de noeste arbeid van Schwadorf en co. Vorige maand waren we in de ban van de live registratie van Empyrium op de DVD ’Into The Pantheon’, deze maand is er ook nieuw werk van de band dat we als prolongatie van Empyrium kunnen beschouwen. The Vision Bleak heeft als spilfiguren Ulf Theodor Schwadorf en Allen B Konstanz; samen blikken zij de composities in in Studio E, met enkele sessiemuzikanten gaan zij de hort op (onlangs nog met het sublieme package Dordeduh en Saturnus).
Drie jaar is het geleden dat voorganger ’Set Sail To Mystery’ uit kwam en ‘Witching Hour’ als vijfde studioalbum biedt weer net een andere benadering, terwijl de gotische duisternis onder je huid blijft kruipen. Met heksen als centraal thema overloopt dit eveneens de cyclus van geboorte naar dood. Was de voorganger eerder atmosferisch en doordacht, dan is ‘Witching Hour’ een manifest van raggende gitaren, gecreëerd om live te spelen en elke club op de grondvesten te doen daveren. Enkel in de laatste songs ontdekken we innovatieve, avontuurlijke uitstapjes en tendensen. Dat maakt ‘Witching Hour’ als geheel tot een knaller van jewelste.
We beginnen aan deze heksensabbat met het veredelde intro ‘Witching Hour’ met duistere keyboards en diffuse, vervormde gitaren. Fel rockend trekt men van leer in ‘A Witch Is Born’ met sinistere zang van Konstanz en opgaande gitaarlijnen als moeten zij een berg beklimmen. Dit album bevat prachtig fluitspel van ene Friederike. Dat komt mooi tot uiting in het mediumtempo rockende ‘The Blocksberg Rite’ waar het fluitspel er speels doorheen fladdert op een manier waarbij Jethro Tull even door ons hoofd schiet. Deze stug rockende track is swingend en verhalend. ‘Cannibal Witch’ drijft op onvervalste doom riffs. De geheimzinnige laag gezongen omzwervingen hebben wel wat van Candlemass en vroege Black Sabbath, al stapt men naadloos over op lage Sisters Of Mercy zang met gotisch randje en krijgen we een pittige acceleratie waarin gitaren en drums in crescendo gaan met vervormde zang. Voor de vakkundig geanimeerde videoclip (door Fursy Teyssier van Les Discrets, evenals het artwork) koos men het vlotte gothic nummer ‘The Wood Hag’. Met het erg snelle en kordaat gezongen ‘Hexenmeister’ houdt men de dynamiek vast. De drie laatste songs zijn episch en avontuurlijk. ‘Pesta Approaches’ begint en eindigt met een misthoorn en fluit. De mist komt opzetten, terwijl de sluipende zang geheimzinnig is. De hoger gezongen lijntjes hebben iets ongrijpbaars. ‘The Call Of The Banshee’ heeft ontzettend aanstekelijke ritmes en lekker groovende gitaren. Let op het zeer mooie atmosferische stuk met sierlijke leads. Het afsluitende ‘The Valkyrie’ is op strakke gitaren geënt, speelt met donker gesproken passages, maar bouwt meerdere acceleraties in, terwijl de plechtig gezongen zinsnede “Out of the darkness into the light” je meteen bijblijft. Zoals je merkt kom je zowel als fan van de lichtjes decadente horrorgotiek als meerwaardezoeker aan je trekken bij ‘Witching Hour’. Topklasse!
Tracklist:
Witching Hour (1:34) A Witch Is Born (4:10) The Blocksberg Rite (5:32) Cannibal Witch (6:06) The Wood Hag (3:57) Hexenmeister (4:00) Pesta Approaches (6:13) The Call Of The Banshee (5:02) The Valkyrie (7:30)
Musicians:
Schwadorf: vocals, guitars, bass, keyboards Konstanz: lead vocals, drums, keyboards
Live musicians:
Tino Platz: guitars Marco Habermann: bass Thomas Seiferlein: drums
Geplaatst door Vera op maandag 18 november 2013 - 10:44:50
Reageren is uitgeschakeld
zondag 17 november 2013
FUGHU: Human
Release: 2013 Style: progressive rock Label: Independent Website: www.fughuweb.com.ar Facebook:https://www.facebook.com/fughu Country: Argentina Playing Time: Cat. N°: English review by: Geert Ryssen Dutch review by: Geert Ryssen Rating: 8,5/10
English:
South America has always been a continent that produces interesting bands that are hardly known in Western Europe – exceptions no withstanding. South America has a strong progressive and metal music culture with al lot of talented bands and musicians. Fughu is a quintet originating from Buenos Aires, Argentina that produces a very ambitious work with their second album ‘Human’, consisting of two parts: ‘Human (the tales)’ and ‘Human (the facts)’, each taking up one full CD. The band has no concerns about the flavours of the day and creates what they artistically believe in: epic, conceptual music with unlimited influences: seventies progressive, opera, classical, hard rock, metal, symphonic rock and experimental music.
‘Human (the tales)’ opens with ‘The Human Way’ which has some modern metal influences that get a different twist through the operatic tenor of singer Santiago Burgi and the complex instrumental arrangements that bring the listener into various moods and swings. ‘Inertia’ starts with a heavy guitar riff but switches to a more lyrical melody and a semi-acoustic arrangement. But this is only the beginning. The song goes back to a climax that has an operatic feel to it with a symphonic sounding band. Mood swings are the trademark again but the music never loses its structure. Lots of modern progressive bands have a massive monolithic sound with overkill arrangements. This is not the case with Fughu: they bring you up and down, create light and shade and produce a lot of dynamics in their music. ‘Dry Fountain’ starts like a traditional ballad and so it develops. Burgi Santiago sings with a very sensitive voice and lifts the song to a higher level. Guitarist Ariel Bellizio plays a beautiful and sensitive solo. ‘Twisted Mind’ starts with a rhythmic loop and makes me think of Saga but the voice of Santiago gives it that little bit of extra depth. The band really knows how to create tension in their compositions and this piece is a perfect example of that. Keyboard player Marcelo Malmierca doesn’t solo too much but lays down a carpet of sound that serves and colours the moods. The dramatic intro of ‘Goodbye’ soon makes way for a very atmospheric piece of music with Santiago giving an exceptional vocal performance. Exciting, epic and beautiful! ‘Evil Eyes’ continues the somewhat darker mood before exploding into a heavy progressive song. The rhythm section consisting of bass player J.M. Lopez and drummer Alejandro Lopez never play the kind of rhythm patterns that are almost standard these days in prog metal, but their approach is that of fusion players, going along with the pace of the songs or providing the pulse for the other musicians. The last track of CD 1 starts with very mysterious sounds and has a somewhat desolate feel to it. Again the whole band shines and adds even a little extra with guest player Jeff Kollman playing the second guitar solo.
The second CD ‘Human (the facts) is a different piece of cake with eight pieces that are a bit more accessible but nevertheless as interesting as the first CD. Two guest singers make their appearance here: Damian Wilson (Threshold) on ‘Quirk Of Fate’ and Dario Schmunck on ‘Climb’, ‘Vater’ and ‘The Facts’ who bring in a nice contrast with Santiago’s voice. Again the approach is epic and very sophisticated, but also very listenable and with more room for instrumentalists. A nice piece of progrock in the best sense one can think of!
Fughu is a revelation and makes music for those who like a well cooked and balanced haute cuisine meal without pretention but with a lot of taste and quality ingredients. Musical ‘fast food’ lovers should go elsewhere.
Nederlands:
Fughu is een groep uit Argentinië die met hun tweede werkstuk verrassend uit de hoek komt. De massa prog metal releases die dezer dagen worden uitgebracht lijden dikwijls onder het euvel van overkill wat betreft de volgepropte arrangementen met nauwelijks enig rust punt. Dat kan best virtuoos zijn, maar verliest al gauw spanning en verwekt luistervermoeidheid. Het zijn allemaal verschijnselen waaraan Fughu niet lijdt. Hun muziek staat bol van de afwisseling. De composities worden spannend opgebouwd en de arrangementen schitteren door licht en schaduw en inventieve wendingen die nooit gekunsteld overkomen. Zanger Santiago Bürgi heeft een operastem maar hij gebruikt ze nooit ‘over the top’! Zijn tenor zorgt voor een originele klankkleur die perfect past bij de progressieve composities en instrumentale begeleiding. Deze aanpak doet me wel eens denken aan de Italiaanse groep Banco. Het album bestaat uit twee full cd’s die respectievelijk de titel ‘Human (the tales)’ en ‘Human (the facts)’ meekregen. Hun muziek getuigt van vele invloeden die gaan van metal tot klassiek, van symfonische rock tot experimentele muziek. Gitarist Ariel Bellizio heeft een prachtige toon en tovert de mooiste melodieën uit zijn zes snaren. De ritmesectie vervalt niet in de ondertussen dood gespeelde metal patronen, maar heeft de benadering van fusion muzikanten waarbij ze de sfeer en intensiteit van de muziek volgen of pulserende ritmes produceren die de anderen voortdrijven. Een bijzonder geslaagde dubbele cd.
Tracklist:
CD 1: The Human Way Inertia Dry Fountain Twisted Mind Goodbye Evil Eyes Mayhem
CD 2: Void Quirk Of Fate The Play Climb Vater Winter Till The Day I Die The Facts
Musicians:
Santiago Bürgi: vocals Ariel Bellizio: guitars Alejandro lopez: keyboards Juan Manuel Lopez: bass Mercello Mealmierca: drums
Guest appearances:
Damian Wilson: vocals on ‘Quirk Of Fate’ Dario Schmunck: vocals on ‘Climb’, ‘Vater’ and ‘The Facts’ Jeff Kollman: guitar solo in ‘Mayhem’
Geplaatst door Vera op zondag 17 november 2013 - 23:15:13
