Release: 2019-04-19 Style: metal / hard rock Label: Jansen Records Website: www.tempelmusikk.com/ Facebook:https://www.facebook.com/tempelmusikk/ Country: Norway Playing Time: 41:05 Cat. N°: Jansen107CD Review by: Vera Translated by: Vera Rating: 8/10
English:
The first harvest of this family affair tastes sweet, but it has sharp thorns. Tempel was founded by Kvelertak drummer Kjetil Gjermundrod, together with his brothers Espen (guitar) and Inge (vocals, bass). Their childhood friend Andreas Espolin Johnson (also guitar) completes this four piece that really shows a signature sound of their own on this self-titled strong debut album.
It is hard to put Tempel in one pigeonhole qua style and genre. Vocals of Inge pierce you to the very marrow and are very hardcore-esque. Initially it is a matter of ‘love it or hate it’, but after few spins you start to get used to his intense performance. And that’s surely due to the fact that the musicians around him are doing such an amazing job. My enthusiasm increased song by song. Fetching smooth rocking, a wide range of ultra melodious guitar skills including mighty soloing, rhythm and pace shifts you just didn’t expect, but they rule… well… this musical brew seduces you in sneaky manner. They claim that their heroes happen to be The Hellacopters, Black Sabbath, Thin Lizzy, Mastodon and Enslaved. Well, there’s a bit of all of them in this strange brew. Opening track ‘Vendetta’ demands time to sink in, with its stamping rock air and screaming shouts, but the sure-fire guitar solos instantly leap to the eye.
Even a slightly soaring touch can be noticed in the guitar skills during ‘Wolves’. In the latter part of ‘Uninvited’ the pace is slackened down, creating a melancholic tinge, regaled with – guess what? – the weird sound of tuba (played by the next brother, Kjell). In ‘Afterlife’ and ‘Confusion’ we suddenly hear smooth clean vocals in contrast with the intense throat of the front man and that’s a pro. At the end of ‘Afterlife’ we hear any Black Sabbath influences. The band manages to hold your attention by being very inventive at any level. Mouth harp at the beginning of the heavy ‘Forest Cemetery’, a longer track with introvert plucking guitars and sensitive solos on a fervent rocking foundation (‘Torches’) and in the occluding track ‘Farewell’ guest singer Benedicte Edvardsen appears with melancholic, clean chants in contrast with the ‘howling wolves in the forest’ screams of Inge. Delicious album that gives you a good temper, most of all it rocks in an irresistible way.
Nederlands:
De eerste vrucht van dit familieclubje smaakt zoet, maar heeft stekelige doornen. Tempel werd opgericht door Kvelertak drummer Kjetil Gjermundrod, samen met zijn broers Espen (gitaar) en Inge (zang, bas). Hun trouwe vriend Andreas Espolin Johnson (ook gitaar) completeert dit viertal dat werkelijk een eigen geluid lanceert op dit titelloze, sterke debuutalbum.
Het is lastig om een eensluidende stijl op hun muziek te plakken. De zang van Inge gaat door merg en been en is verwant aan hardcore. Het is een kwestie van ‘love it or hate it’, maar het went. Want rond hem maken de muzikanten zo’n sterke beurt dat mijn enthousiasme bij elke song stijgt. Aanstekelijk rockend, een keur aan uiterst melodieus gitaarwerk, tempowisselingen die je net niet verwacht had, maar staan als een rots in de branding… dit muzikale allegaartje verleidt je op een heel sluwe manier. Hun helden zouden The Hellacopters, Black Sabbath, Thin Lizzy, Mastodon en Enslaved zijn. Wel, het zit er allemaal wel in. Openingstrack ‘Vendetta’ is nog even wennen met zijn stompende rock en schreeuwerige zang, maar de knappe solo’s trekken meteen de aandacht.
Er is zelfs een licht zwevend timbre in het gitaarwerk van ‘Wolves’. In het tweede deel van ‘Uninvited’ gaat het tempo plots naar beneden en bevat deze slepende kentering veel weemoed, aangezet door – je raadt het nooit – het weeë geluid van tuba (van weer een andere broer, Kjell). En dan horen we in ‘Afterlife’ en ‘Confusion’ plots zalvende cleane zang in repliek op de intense strot van de frontman en dat is een gouden zet. Muzikaal horen we Black Sabbath invloeden op het einde van ‘Afterlife’. De band weet de aandacht vast te houden door zeer inventief uit de hoek te komen. Even mondharp in het zware ‘Forest Cemetery’, een langer nummer met ingetogen tokkelende gitaren en sensitieve solo op een vurig rockende basis (‘Torches’) en in het afsluitende ‘Farewell’ gastzanger Benedicte Edvardsen die zijn weemoedige, cleane zangpartijen knap laat contrasteren met de ‘wolven huilen in het bos’ zang van Inge. Heerlijk album dat je een goed humeur bezorgt, want bovenal wordt er onweerstaanbaar gerockt.
Melodieuze death metal met trance-invloeden! Daarmee tracht het Zwitserse trio Rage Of Light de aandacht te trekken op dit debuutalbum ‘Imploder’. Spil van de band is Jonathan Pellet die zich volledig uitleeft op zijn synths en keyboards en ook nog de drums programmeert. Hij voegt ook de extreme grunts toe, daar waar Melissa Bonny een rustige, verhalende cleane zangtrend inbrengt (occasionele vrouwelijke grunts eveneens). Zij verwierf al enige bekendheid in Evenmore en Ad Infinitum, maar is ook betrokken bij Warkings en Serenity. Noé Schüpbach als gitarist zorgt voor de beenharde riffs – veelal met groovende inborst – en vingervlugge neoklassieke gitaarsolo’s en baspartijen.
Het veelvuldige gebruik van elektronica in de toegankelijke songs doet op een speelse manier inderdaad aan trance en pop denken, al bemerken we ook dikwijls een zwevende achtergrond op toetsen. De harde riffs voegen er een ruw additief aan toe, maar de band stelt vooral aanstekelijke melodieën als dominante factor. Men doet nog het meeste aan Amaranthe denken, maar net weer anders. Songs als ‘Enraged’, ‘I Can I Will’ en ‘Away With You’ zullen dan ook een breed publiek aanspreken, terwijl de opzwepende titelsong instrumentaal is. Verder wordt in elke song de cleane stem van Melissa uitgespeeld tegen de smeuïge mannelijke grunts. In songs als ‘Battlefront’ en het veelgelaagde ‘Nothingness’ gooit gastmuzikant Joëlle ‘Jo’ Graz op een bijzonder fraaie manier nog wat cello in de waagschaal. Ideaal voor metalfans die houden van een luchtige, frivole aanpak. Deze band heeft potentieel!
Tracklist:
Light (1:48) Enraged (5:01) Fallen (4:32) I Can I Will (4:36) Away With You (3:50) In The Shadow (6:47) Battlefront (4:30) Imploder (5:58) Mechanicals (7:17) Nothingness (5:40) Twilight Of The Thunder God (Amon Amarth cover) (4:05)
Musicians:
Melissa Bonny: main vocals Jonathan Pellet: vocals, keyboards, synth & drums programming, bass Noé Schüpbach: guitars, bass
Guests:
Joëlle ‘Jo’ Graz: cello in track 7 & 10 Johanne Pellet: spoken words in track 9
Geplaatst door Vera op zaterdag 06 april 2019 - 15:25:36
Nightrage kende begin deze eeuw een vlotte start met leden als zanger Tomas Lindberg (At The Gates) en gitarist Gus G. (Firewind) in de gelederen. Ook drummer Fotis Fernardo (ex-Septicflesh) maakte een poos deel uit van de Griekse band die tot tweemaal toe verkaste naar Gotenburg. Maar het is oprichter/gitarist Marios Iliopoulos die de touwtjes in handen heeft.
Sinds 2012 opereert de band terug vanuit Zweden en op vorig album ‘Venomous’ werd een thematiek aangesneden over de duistere kanten van de mensheid. Deze wordt vervolgd op ‘Wolf To Man’ waarop we melodieuze death metal horen in vlotte, compacte songs. Het schreeuwerige zanggeluid van Ronnie Nyman maakt de stijl het best vergelijkbaar met At The Gates en Children Of Bodom. Het tempo wordt flink hoog gehouden en de solide band presenteert hier een nieuwe ritmesectie welke bijzonder strak speelt. Tal van vurige gitaarsolo’s vloeien kundig uit de koker van beide gitaristen, zodat we van een verdienstelijk album kunnen spreken wanneer je de stem van Nyman uiteindelijk niet al te verschroeiend gaat vinden.
Tracklist:
Starless Night (4:31) Wolf To Man (3:50) Embrace The Nightrage (3:03) Desensitized (4:28) God Forbid (3:42) By Darkness Drawn (3:32) The Damned (3:34) Arm Aim Kill (3:41) Gemini (4:14) Disconnecting The Dots (4:01) Escape Route Insertion (3:28) Lytrosis (instr) (1:54)
Musicians:
Ronnie Nyman: vocals Marios Iliopoulos: guitars Magnus Söderman: guitars Francisco Escalona: bass Dino George Stamoglou: drums
Geplaatst door Vera op vrijdag 05 april 2019 - 13:20:08
Ellende, zijnde een strikt soloproject van de Oostenrijkse L.G., is toe aan het derde volledige album ‘Lebensnehmer’. Dat is een met de voorganger ‘Todbringer’ verwant album waarop voor het eerst ook drummer P.F. te horen is. Minder strikt met de jaren dus, ook al te merken tijdens de live activiteiten met sessiemuzikanten. We hebben de atmosferische post black metal van dit illustere gezelschap altijd zeer kunnen waarderen en ook nu vertoont de mistroostige muziek de nodige melancholie, schoonheid en introverte passages die men kan beschouwen als betoverende adempauzes tussen de meedogenloze blastbeats en L.G.’s zwartgeblakerde stem.
De uitgebreide songs nemen de tijd om langzaam tot volle wasdom te komen en zijn doorspekt met melodieuze gitaarpartijen, wat vooral in het instrumentale ‘Ein Stück Verzweiflung’ en afsluiter ‘Atemzug’ tot uiting komt. ‘Liebkosung Des Eiswinds’ – evens zonder zang – komt dan weer sober symfonisch uit de bus. De kille escapades van Lukas Gosch veroorzaken nog geen ontzag zoals bij Eïs, Vyre of vroegere Secrets Of The Moon, maar het gaat wel aardig die richting uit.
Tracklist:
Intro (1:57) Augenblick (7:02) Die Wege (7:07) Ein Stueck Verzweiflung (5:03) Der Blick Wird Leer (6:41) Liebkosung Des Eiswinds (4:54) Du Waerst Eine Schoene Leiche (8:24) Atemzug (9:35)
Musicians:
L.G. (Lukas Gosch): vocals & all instruments P.F.: drums
L.B.: live guitar D.B.: live guitar S.L.: live guitar
Geplaatst door Vera op donderdag 04 april 2019 - 23:07:18
