|
|
 |
|
|
|
FIESTA CITY - Place du Martyr - Verviers - 27/08/2011
FIESTA CITY – Verviers (B), Place Du Martyr – 27.08.11 – 10cc, Uriah Heep, Brian Auger , Thorbjorn Risager, Pat McManus en Oli Brown.
Tekst en foto’s: Geert Ryssen
Verviers is een ongekende parel in de provincie Luik. De stad heeft de charme van een oude glorie met prachtige en statige herenhuizen, maar jammer genoeg ook een aantal verloederde straten die smeken om renovatie. Dat belet de letterlijk en figuurlijk kleurrijke bevolking van de voormalige wolstad aan de Vesder niet om te feesten. Het jaarlijkse Fiesta City is het gezelligste en meest ongedwongen stadsfestival dat we kennen. Met zes podia en de steun van o.a. de provincie Luik, slagen de organisatoren erin om telkens een bruisend geheel op te bouwen met een (drukbezocht) podium voor coverbands, een tent voor traditionele jazz, een podium voor amateurbands en een forum voor akoestisch spelende artiesten. De bekende Spirit Of 66 doet ook een duit in het zakje door het eigen podium ook ter beschikking te stellen. Maar wat ons naar Verviers heeft gelokt is het hoofdpodium op de Place Du Martyr waar Spiritbaas Francis Geron de programmering in handen heeft.
Op zaterdagnamiddag opent de jonge Engelse bluesman OLI BROWN met zijn band het feest. Brown is een piepjonge gitarist die ongewild herinneringen oproept aan de begindagen van de British bluesboom in de jaren zestig met coryfeeën als Clapton, Green en anderen. Het publiek is nog dun gezaaid en de man achter de knoppen vindt duidelijk niet de goede afstelling om het geheel aangenaam beluisterbaar te maken. Het gevolg is een drukkend hoog volume waardoor we al gauw dekking zoeken in een van de restaurants die zich op het plein bevinden. Daar klinkt het wel allemaal lekker en aldus genieten we bij een Noord-Afrikaanse schotel toch nog van Oli Brown die een uitmuntend gitarist blijkt te zijn.
Als THE PAT McMANUS BAND het podium inneemt wordt na enkele minuten al duidelijk dat we hier met een klasse te maken hebben die de lat hoog zal leggen voor de nog volgende acts. De ex-gitarist van Mama’s Boys voelt zich als een vis in het water in het trioformaat en trakteert het ondertussen al flink aangegroeide publiek op een set van bluesrock songs met af en toe een vleugje Ierse folk invloeden om vingers en duimen van af te likken. Hij blijkt bovendien een bijzonder sympathieke vent zonder franjes die zijn virtuoze gitaarpartijen en solo’s zonder enige pose van krachtpatserij uit de speakers laat vloeien. Dat hij een aardige violist is krijgen we er als toemaatje bovenop. Een bijzondere vermelding verdient bassist Gordon Sheridan die wat bewegingen ergens het midden houdt tussen Flea van de Rod Hot Chilli Peppers en Pete Way (UFO). Zijn antics doen hem echter geen noot missen. Jammer genoeg wordt de set na iets minder dan een uur afgebroken door een hevige stortvlaag die het publiek doet vluchten en inslaat op het podium. Achteraf vertelt Pat ons dat we slechts één nummer hebben gemist. Toch jammer want dit was echt super.
De Deen THORBJORN RISAGER treedt nadien aan met een zevenkoppige band waaronder twee blazers. Zijn rootsrock met invloeden van swing, blues en rock’n roll komt aanvankelijk een beetje geforceerd over, maar na een paar nummers heeft ook hij ons in de greep. De band speelt reetstrak en zijn blazers kunnen er wat van. Hijzelf en de rest van zijn band gooien zich helemaal zonder een moment hun tel te verliezen en af en toe swingt het als een tiet.
BRIAN AUGER and The Trinity brengen een set die vooral is gebaseerd op de periode dat Auger samenwerkte met Julie Driscoll en (radio)hits scoorde als ‘Save Me’, ‘This Wheel’s On Fire’, ‘Road To Cairo’ en ‘Indian Rope Man’. Met zijn dochter Savanah (tevens dochter van Julie Driscoll) aan de microfoon, zoon Karma achter de drums en een Amerikaanse bassist zette hij een lekker ontspannen jazzy set neer met als opvallende verschijning Savanah die naast haar voortreffelijke zang over het uiterlijk van een koele femme fatale beschikt. Zonder dat ze chargeert beweegt ze zich bijzonder sensueel en blijft tijdens de talrijke orgelsolo’s van Brian beheerst dansend aanwezig. Subtiel en onderhoudend!
URIAH HEEP vliegt er stipt om 21 uur meteen met volle overgave in. Tijdens de set van vijfenzeventig minuten spelen ze een viertal songs uit hun nieuwe cd ‘Into The Wild’ waaronder het titelnummer en het aanstekelijke ‘Nail On The Head’. Verder dwingt de festivalsituatie hen tot het spelen van hun klassiekers maar dat doen ze met zo’n verve en overtuiging dat het wel lijkt alsof je die nummers nog nooit zo goed hebt gehoord. Drummer Russell Gilbrook is niets minder dan een fenomeen en daagt de andere leden van de band uit om verbluffend strak te spelen. Zanger Bernie Shaw heeft er duidelijk zin in en zweept het publiek meesterlijk op. Zelfs een ferme plensbui kan het publiek – het plein staat nu afgeladen vol - niet verjagen en op het ergste moment laat Shaw Gilbrook een solo spelen zodat de andere leden van de groep even dekking kunnen zoeken. Uriah Heep is pas terug uit de USA en heeft duidelijk de goede vorm te pakken. Met een sublieme ‘July Morning’ gevolgd door ‘Easy Livin’ sluit de groep een magistraal optreden af dat dan ook schreeuwt om een toemaat, maar die kan er niet meer komen wegens het strakke tijdschema van het festival.
Top of the bill was de Britse hitlegende 10cCC met Graham Gouldman aan het roer. De originele bezetting met Eric Stewart is reeds lang verleden tijd, maar met de ondertussen ook oudgedienden zoals gitarist Rick Fenn en drummer Paul Burgess heeft deze groep nog duidelijk bestaansrecht. Wie kent hits zoals ‘Dreadlock Holiday’’, ‘Donna’, ‘The Wall Street Shuffle’, ‘The Things we do For Love’ en het sublieme ‘’I’m Not In Love’ niet? 10cc kan een volledige set vullen met hun hits en dat doen ze op enkele nummers na dan ook perfect en tot grote tevredenheid van de luisteraars. Als 10cc de laatste noot heeft gespeeld is er nog een nieuwe set van Pat McManus in de Spirit Of 66, maar die kelk laten we aan ons voorbij gaan, gezien de lange terugreis die we nog voor de boeg hebben. Een Red Bull en de schitterende herinneringen houden ons wakker en eens veilig thuis kunnen we nagenieten van een fantastische festivaldag in hartje Verviers. See you next year!
Aangemeld door Geert Ryssen
Geplaatst door Vera op maandag 05 september 2011 - 14:29:15
Reageren is uitgeschakeld
|
|
|
|
|
|
|
