|
|
 |
|
|
|
Dordrecht Doom Days III - Energiehuis - Dordrecht (NL) - 11/05/2013
Tekst: Vera
In Nederland hebben we niet alleen de Dutch Doom Days, van oudsher in de befaamde Baroeg, maar ook Dordrecht Doom Day. De derde editie vond plaats op elf mei en bood genoeg kwaliteit om ons te overtuigen en de trip van Antwerpen naar Dordrecht te maken. Het gebeuren vindt plaats in één van die moderne, karakterloze nieuwe gebouwen waar Nederland een patent op heeft. Na enig gezoek vinden we alsnog de ingang en komen we in een knusse, vrij kleine zaal terecht.
Daar mag Façade de aanwezige diehards op gang trekken met een ferme portie melodieuze erg trage doom metal. Zij zijn de initiatiefnemers van deze happening en verdienen aldus een pluim op de hoed. Het is het eerste live concert van Façade en bijgevolg wordt het een vrij statig gebeuren met aannemelijke doom/death metal. Wij onthielden als beste tip ‘To My Beloved One’ om nader kennis te maken met deze Nederlanders, die vandaag hun in eigen beheer uitgebrachte EP presenteerden.
Dan ontwaren we heel wat meer actie tijdens het Belgische Marche Funèbre, voornamelijk op conto te schrijven van de energieke show van frontman/zanger Arne Vandenhoeck. De band is zonet aan een nieuw offensief begonnen, inclusief nieuwe bassist en de belofte van een nieuw album later dit jaar. Ze openen met het lange ‘Lethe’, wat meteen de standaard zet voor een (h)eerlijk en intens concert, waarbij doom metal niet alleen traag voortschrijdend is, maar verfraaid door pittige acceleraties. Na ‘The Dark Corner’ is het de beurt aan ‘L’Avenue Des Coeurs Passés’, een nieuw nummer dat enkele dagen geleden tijdens het concert in Mechelen ook al onze aandacht trok. ‘Roots Of Grief’ en ‘Benighted’ zijn tevens het bewijs dat er niet stilgezeten wordt in de Mechelse kerkers.
Wegens het versterken van de innerlijke mens missen we Eye Of Solitude, maar we zijn ruim op tijd terug aanwezig om The 11th Hour aan het werk te zien. Dit is het doom project van Ed Warby, bekend uit de progressieve rockscène als drummer, maar zich hier profilerend als zanger/gitarist. Zijn cleane vocalen worden op knappe wijze aangezet door rollende grunts van Pim Blankenstein (Officium Triste) nadat zijn oorspronkelijke vocale kompaan, de Zweed Rogga Johansson voor logistieke problemen verstek moest laten gaan. Heden ten dage is The 11th Hour een boeiende live band (dit was het eerste concert dat ik van hen zag) met ondersteunde synthesizers, fraai gitaarwerk en een degelijke keuze uit beide albums. We noteerden een start met voornamelijk songs uit het eerste album, waaronder ‘In The Silent Grave’; ‘The Death Of Life’ uit het tweede album ‘Lacrima Mortis’, het beklijvende ‘One Last Smoke’ en als afsluiter de prachtsong ‘We All Die alone’ met prachtige momenten op piano, sierlijke leads en opvallende drumpatronen. Genieten geblazen!
Het Portugese Desire is altijd een buitenbeentje gebleven, maar vandaag ontdek ik tot mijn blijdschap (ook dat is mogelijk tijdens doom, beste lezers) dat gitarist Mist en drummer Flame nog steeds van de partij zijn. Ook zanger Corvus draait al wat jaartjes mee. Desire is geen band waar je maandelijks van hoort (om het voorzichtig uit te drukken), maar bij mijn eerste bezoek aan Dutch Doom Days in de Baroeg in 2003 had ik er een interview mee. Zij hadden toen twee albums uit: de kraker uit de jaren negentig waarmee ik ze leerde kennen ‘Infinity… A Timeless Journey Through An Emotional Dream’ en ‘Locus Horrendus… The Night Cries Of A Sullen Soul’’. Zij hebben in 2009 ook nog een EP in eigen beheer uitgebracht, die ik prompt vandaag kocht en waarvan het nummer ‘White Falling Room’ nu ook live gebracht werd met beklijvende piano intermezzo’s, fluisterstem soms en rigoureuze uitvallen. ‘Forever Dreaming’ van de eerste CD trekt vooral mijn aandacht door de interactie tussen keyboards en zware riffs. Een nieuwe track krijgen we in de vorm van ‘Scars Of Disillusion’, terwijl ‘Dark Angel Bird’ me erg aan Saturnus doet denken. Een prachtig nummer! Men keert als besluit nog even terug naar het begin met ‘The Purest Dreamer’. Het is altijd een unicum om Desire live te zien en wij waren erg verheugd om erbij te zijn. We hopen dat de band binnen afzienbare tijd nog eens met nieuw materiaal op de proppen komt!
Setlist Desire: Intro, An Autumnal Night’s Passion, White Falling Room, Forever Dreaming… (Shadow Dance), Scars Of Disillusion, Dark Angel Bird (A Poet Of Tragedies), The Purest Dreamer
Het Oostenrijkse Jack Frost heeft nogal een behoorlijk turbulent verleden van met slaande deuren de band opblazen en dan uiteindelijk hier samenkomen om toch maar een concert te geven. Niet echt sympathiek. Ze maken het ook niet echt geloofwaardiger door uit te pakken met een aantal covers waar niemand op zit te wachten. ‘California Dreaming’ van de Mama’s & Papa’s, ‘Wild Boys’ (uh) van Duran Duran en ‘Leaving On A Jet Plane’ van John Denver (duik). Zit daar iemand op te wachten vandaag, ook al worden ze aangeprezen als cult band? Gelukkig zijn er ook nog eigen nummers, maar echt overtuigen konden ze me niet. Een afgedwaald bandje dat enkel goodwill verzamelt omdat het al zo lang bestaat (en ja, doomsters, kruisig me maar, dit is mijn mening).
Dan is het rond elf uur ’s avonds tijd voor de (terechte) hoofdact. Ik hoef er geen tekeningetje bij te maken, het Ierse Mourning Beloveth volg ik al sinds hun eerste bezoek aan België in 2003. Sindsdien heb ik hen talrijke keren live gezien, maar nu was het toch een poos geleden (van juni 2009 om precies te zijn). Zopas hebben zij hun nieuwe meesterwerk ‘Formless’ uitgebracht en we kunnen er weer even tegen om de rollende grunt van Darren Moore, de flegmatieke cleane vocalen van gitarist Frank Brennan, de stuwende ritmesectie van bassist Brian Roache en drummer Timmy Johnson plus de talenten van nieuwe gitarist Pauric Gallagher aan den lijve te ondervinden als besluit van deze prachtige doom happening. Het is niet voor niets dan de Ieren onlangs een nieuw album uitbrachten. ‘Theories Of Old Bones’ en ‘Ethics On The Precipe’ open dan ook de set. Mooie momenten van recente herkenning, waarbij traag opborrelende grunts hun weg vinden tussen het melodieuze gitaarwerk. Het aloude ‘Narcissistic Funeral’ roept herinneringen aan vroeger op, met ‘Old Rope’ bewijst de band ook een kort energiek nummer te kunnen schrijven. Hoogtepunt van de set is voor mij het stuwende ‘The Apocalypse Machine’. Dat is ongenaakbaar en pakkend in zijn repetitieve cadans om de aanwezigen nederig het hoofd te doen buigen in een ritmisch doom slow motion orgasme . Het antieke ‘The Mountains Are Mine’ (mogen wij het zo noemen?) vormt het einde van een prachtig orgelpunt op deze derde editie en samenkomst der doom adepten. Een initiatief dat we volgend jaar graag omarmen in een vierde editie!
Setlist Mourning Beloveth: Theories Of Old Bones, Ethics On The Precipice, Narcissistic Funeral, Old Rope, The Apocalypse Machine, The Mountains Are Mine
Geplaatst door Vera op dinsdag 28 mei 2013 - 22:20:35
Reageren is uitgeschakeld
|
|
|
|
|
|
|
