|
|
 |
|
|
|
TITANIC / Paul Quadri and Alleyways - Poprock Festival Gilly - Zwitserland - 07/09/2013
Tekst & foto’s: Geert Ryssen
Titanic is van oorsprong een Noorse groep die in 1971 (!) een internationale hit scoorde met het instrumentale ‘Sultana’, een nummer dat niet alleen als titel duidelijke verwantschap had met het toen al mega populaire Santana. Alhoewel de groep nog een reeks interessante singles uitbracht die het hier en daar nog wel goed deden, worden ze in de volksmond toch een beetje bekeken als een ‘one hit wonder’. Wie beweert dat daarmee alles is gezegd, gaat voorbij aan een aantal schitterende lp’s die vandaag nog steeds door verzamelaars van ‘classic rock’ worden gegeerd. Ondergetekende is vooral een grote fan van de eerste drie lp’s: ‘Titanic’, ‘Sea Wolf’ en‘Eagle Rock’. Wat de groep daarna nog produceerde is beslist ook nog de moeite waard, maar het muzikale verhaal van de groep wordt vooral op deze drie platen verteld. Een beetje surfen op het net kan nooit geen kwaad, zo kun je bijvoorbeeld ontdekken dat Titanic nog steeds actief is en momenteel in Zwitserland is gevestigd en begin september een tour onderneemt. Wil het toeval dat ondergetekende op 7 september in Zwitserland op reis is en mits enige aanpassing van de te volgen route, een stop kan maken in Lausanne, alwaar Gilly in de buurt ligt en waar Titanic staat geprogrammeerd.
Van de originele bezetting van de band is alleen nog gitarist Jan Loseck van de partij. Hij heeft ook noodgedwongen de vocalen overgenomen van Roy Robinson die enkele jaren geleden de groep heeft moeten verlaten omwille van gezondheidsredenen. Robinson was toch wel een essentieel onderdeel van de groepssound. Zijn Engelse oorsprong zorgde voor perfect Engels en zijn karakteristieke stemgeluid was een absolute meerwaarde voor de groep. Een onderzoek op de website van de band leerde ons echter dat de thans deeluitmakende muzikanten stuk voor stuk mannen zijn met referenties. Phil Wilton speelt saxofoon, Didier Bloom drums (studeerde drums in Los Angeles) , Chris Kleiner bass (studeerde aan het BIT in Los Angeles!) en pianist/orgelist Jean Ferrarini is een geschoolde jazzmuzikant.
Het festival blijkt een klein dorpsfeest te zijn in een landbouwloods die voor de gelegenheid is omgebouwd tot een gezellige ‘club’. Het organiserend comité heeft er duidelijk werk van gemaakt en voorziet ook in een uitstekende catering. Tegen dat de plaatselijke gitaarheld Paul Quadri het podium bestijgt is er al behoorlijk wat volk – ook een aantal gezinnen met kinderen. Quadri opent met een medley van bekende rockriffs en weet meteen te overtuigen. Als de bandleden er bij komen, spelen ze eigen werk en ook dat klinkt behoorlijk professioneel en verdienstelijk. De classic rock van Quadri doet bij vlagen denken aan Blue Oyster Cult, wat toch een eminente referentie is.
Dat het publiek vooral voor Titanic is gekomen blijkt al vlug als Jan Loseth en zijn mannen het podium bestijgen, meteen staat het vol. Ondanks het kleinschalige opzet van het festival, heeft de organisatie voor een op en top professionele installatie gezorgd en dat garandeert dat we optimaal zullen genieten van de obscure legende die Titanic is. Het is inderdaad verrassend te weten dat deze band 27 miljoen platen heeft verkocht! De set opent met ‘Moonlight Machine’, een nummer van ‘Ashes and Diamonds’, hun meest recente cd (2009). Meteen valt op dat de stem van Loseck niet kan tippen aan die van Robinson, maar dat hij er door zijn ervaring toch mee weg komt. Met ‘Sultana’ gooit de groep vervolgens meteen hun grootste hit in de arena, een keuze die meestal bewaard wordt voor de bisnummers. Opvallend is het sublieme drumwerk van Didier Blum die de complexe ritmes compleet voor zijn rekening neemt en daarbij geen enkele steek laat vallen. Wilton blaast ondertussen de sterren uit de hemel en bassist Chris Kleiner is niet alleen een crack op zijn instrument, maar straalt daarbij ook nog eens de echte rock’n roll attitude uit. Met ‘I See No Reason’ brengt Titanic één van hun beste nummers en het klapstuk van hun debuut lp.
Ondertussen is duidelijk geworden dat we met een stel topmuzikanten te maken hebben die het publiek door hun fascinerend spelniveau uit hun hand laten eten. Met saxofonist Wilton erbij werden de arrangementen wat herschreven, maar zijn sax past wonderwel bij de composities. De groep weet op een unieke manier heavy en progressieve rock, jazz en pop te vermengen en brengt daarbij af toe wat aan Zuid-Amerika of Afrika ontleende exotische elementen in. Vervolgens is ‘Searchin’ de heavy openingstrack van hun debuut lp en aldus bouwt de set verder op naar een mooie climax. Daarbij zoemt de orgel van Ferrarini lekker mee. De heavy maar warme klanken waar Ken Hensley het patent op heeft zijn prominent aanwezig. ‘I’m The Law’, ‘Don’t Let It Rain’ en het magistrale en progressieve ‘Jungle Cats’ zijn nieuwe nummers die bewijzen dat de groep niet alleen in het verleden blijft steken. Met ‘Knockin’ On Heavens’ Door’ brengt Loseck hulde aan Bob Dylan. Vervolgens neemt ‘One Night In Eagle Rock’ de draad van het verleden terug op. Om te eindigen krijgen we nog de luchtige meezinger ‘Macumba’ (een bijna hit) en het snelle ‘Tear Me Up’.
Als bisnummer kiest Titanic voor de single ‘Rain 2000’ en als het publiek er nog niet genoeg van krijgt, sluiten Loseck en zijn mannen af met een daverende vertolking van Led Zeppelin’s ‘Whole Lotta Love’. Ruim honderd minuten lang heeft Titanic ons in de ban gehouden en het verdient dan ook een aanbeveling om deze groep te gaan programmeren op één van de classic rock festivals in onze lage landen. Succes en ambiance verzekerd! Er staat nog een Servische (!) Queen cover band op de affiche, maar na het oorgasme van Titanic, houden we het voor bekeken en rijden voldaan de nacht in langs de Lac Leman, richting hotel in Lausanne. Om het met de Michelin gids te zeggen: Titanic ‘Mérite un détour’. We zouden zelfs meer durven beweren: ‘Vaut le Voyage’!
Aangemeld door Geert Ryssen
www.titanic-rock.com
Geplaatst door Vera op donderdag 19 september 2013 - 00:31:49
Reageren is uitgeschakeld
|
|
|
|
|
|
|
