|
The Temperance Movement, Paceshifters - De Kreun, Kortrijk - 04/02/2016
Tekst: Geert Ryssen
Met een kleine tweehonderd aanwezigen is het gelijkvloers van de Kortrijkse muziekclub goed gevuld met een publiek dat maar één doel voor ogen heeft: met volle teugen genieten van de opkomende sensatie uit Engeland. Het zal gul worden beloond en dat neemt al zijn aanvang met het Nederlandse trio Paceshifters dat met drie albums achter de kiezen een staaltje vakmanschap etaleert bij wijze van aanstekelijke retro rock. Zij houden het publiek in de zaal. Pulserende ritmes, aanzuigende grooves, overtuigingskracht en geloofwaardigheid zorgen ervoor dat je blijft luisteren. De band speelt superstrak en weet toch een gedreven spontaniteit uit te stralen. De diepe Explorer bas van Paul Dokman is de bindende kracht waarmee je ondergetekende steeds ‘in the pocket’ hebt. Hun geslaagde cover van The Who’s ‘Teenage Wasteland’ levert het extra bewijs van hun kunnen. Een half uurtje later schakelen we nog een versnelling hoger met The Temperance Movement. Vanaf het eerste nummer zit de band al op kruissnelheid. Zanger Phil Campbell heeft duidelijk verse batterijtjes ingestoken en hobbelt als een Duracell konijn over het podium zonder ook maar een seconde van zijn timing te verliezen en met een stem om een leger toe te spreken zonder microfoon.
Deze tour ondersteunt hun tweede album ‘White Bear’ en moet de groep definitief op de kaart zetten. Hopelijk overtuigen ze zowel radiomakers als festivalpromotoren dat er een parel te scoren valt. Deze band speelt energieke op de blues gebaseerde classic rock van de eenentwintigste eeuw. Ze hebben alles in huis: een schitterende zanger, een verbluffende ritmesectie en twee gitaristen die met originele riffen en licks het kloppende muziekhart van deze tijd weten te vangen. Waar het past schuwen ze ook de elektronica niet. Phil Campbell is een Schot en is de nieuwe revelatie in een dynastie van kleppen zoals die van legendarische streekgenoten Dan McCafferty, Frankie Miller of Alex Harvey, allemaal stuk voor stuk in rook en whisky gemarineerde strotten. Hij moet niet onderdoen, wel integendeel, zijn kracht en expressie zijn verbluffend. Voeg daar een grappige en vinnige podiumpresentatie aan toe en je heb een nieuw fenomeen. Bij vlagen doet Campbell denken aan de grote Paul Rodgers en de band weet op bepaalde momenten de diepte van de unieke bluesrock van The Free met hun legendarische en betreurde gitarist Paul Kossoff opnieuw tot leven te brengen. Op andere momenten schieten ze dan weer door in de richting van The Faces of The Rolling Stones. The Black Crowes en ZZ Top zitten ook in hun DNA, maar laten we ons niet vergissen: dit is een moderne band met een frisse en eigenzinnige pretentieloze aanpak. Zij weten die typische Engelse classic rocksound te versmelten met een hedendaags en fris popgevoel. Hun troeven liggen voor het volle pond bij wat zij muzikaal presteren met hun charismatische zanger als podiumbeest! We hebben gedurende een uur en een kwart aan hun lippen gehangen en dat gold voor de ganse zaal. Nog nooit zo’n lege bar gezien tijdens een optreden! Straf!
Aangemeld door Geert Ryssen
Geplaatst door Vera op zondag 14 februari 2016 - 19:40:32
Reageren is uitgeschakeld
|
