|
Ghost, Death Alley - 013 - Tilburg (NL) - 01/03/2016
Tekst: Geert Ryssen
Er is voor alles een eerste keer en dit is de eerste live kennismaking met het ondertussen met een stevige hype beladen Zweedse theaterbandje Ghost, maar eerst wordt de tot de nok gevulde en bloedhete 013 ‘opgewarmd’ met een portie krachtige en puntige Nederlandse metal-‘n’-roll van Death Alley. Het kwartet krijgt van de hoofdact alle faciliteiten en kan dus beschikken over een geluid dat staat als een huis. De superstrakke rock-‘n’-roll van Death Alley knalt gedurende een half uurtje overtuigend uit de boxen. De groep afdoen als een kind van Mötörhead is uiteraard een compliment, maar doet hen ook tekort. Ze hebben wel degelijk een eigen benadering met een zuivere sound die wordt aangevuurd door tonnen ballen. Zanger Douwe Truiyens is een prima frontman die bovendien gezegend is met een uitstekend strot. Gedurende de hele set weet de groep de goede toon te behouden: enthousiast over de kans die ze krijgen, maar nooit ‘over the top’. Ze overtuigen ‘met de pedalen’ en niet met grootspraak. Deze gasten houden we in het oog, dit is ‘old school’ grand cru! Tegen dat Ghost zijn opwachting maakt is de zaal nog voller en nog heter geworden waardoor vreemde geuren en geluiden ons luisterplezier vergezellen. Met voor ons een trio dat blijkbaar alleen maar is gekomen om gedurende het ganse optreden tegen elkaar te praten (lees ‘roepen’) en naast ons een gast die blijkbaar alle teksten kent en liever zichzelf hoort zingen dan naar de duistere klanken van Papa Emeritus III te luisteren, wordt onze luisterervaring onaangenaam gekleurd. Gelukkig staat achter ons het wakende oog van Alex Agnew die zijn cool onverstoorbaar bewaart.
Ghost opent met een trio van hevige, intense nummers en weet ons ondanks de minder comfortabele omstandigheden toch vast te grijpen. We kennen tot nu toe Ghost uitsluitend van hun platen en live klinken ze toch meer ‘metal’ en zijn de nuances van de studioplaten wat zoek. Ook de variatie is minder, alhoewel enkele zachtere passages en zelfs een akoestisch nummer daarvoor moeten zorgen. De show is getimed en geregisseerd, maar Papa heeft het publiek in de hand en maakt daar gebruik van om af en toe een (te lang) sermoen in te lassen, zoals het een ‘paus’ past. Zijn Ghouls zijn een strak spelende band die gemaskerd en gebeiteld het podium vullen, zowel fysiek als auditief. Het geluid van Ghost is massief en zou volgens deze bescheiden dienaar aan kracht winnen door wat meer dynamiek en een minder volgepropt - door overdadig volume aangedikt - geluidsbeeld. De veteraan in ons zoekt naar muzikale vergelijkingspunten en muzikale raakpunten met Blue Oyster Cult of Alice Cooper zijn evident, maar dit is een groep van de eenentwintigste eeuw en je hoort ook die manische Rammstein toets. Het publiek is laaiend enthousiast, maar we kunnen ons niet ontdoen van het gevoel dat hier veel mensen staan die zijn afgekomen op de hype en het vooral belangrijk vinden om achteraf te kunnen zeggen dat ze er bij waren. We zijn ondertussen wel een fan geworden van hun platen, maar live hebben ze ons niet echt verrukt. Een degelijk optreden, dat wel, maar van een groep met een dergelijke reputatie verwacht je net nog iets meer.
Geplaatst door Vera op vrijdag 04 maart 2016 - 10:46:56
Reageren is uitgeschakeld
|
