|
Blues Caravan 2016: Blues Sisters - Spirit of 66 - 16/04/2016
Tekst: Geert Ryssen
In een volgepakte Spirit Of 66 zullen drie blues ladies ons gedurende twee uur en twintig minuten verwennen met hun gedreven stemmen. Ina Forsman (7) is eerst aan de beurt en weet ons te bekoren met haar aantrekkelijke verschijning, maar ook met haar aparte stem die zich perfect leent voor de wat meer lichtvoetige blues die af en toe wat naar het vlotte revue werk neigt. Deze dame maakte deel uit van de Idool kandidaten die in 2012 in Finland naar de eindmeet gingen en heeft bij het Duitse Ruf Records een geschikte stek gevonden om haar blues benadering aan de wereld te laten horen. Haar pas verschenen cd ‘Ina Forsman’ is een zeer genietbare plaat en te koop op cd en vinyl.
Na een half uur Ina Forsman is het de beurt aan de Amerikaanse Tasha Taylor (7,5). Deze dame voelt zich al een vis in het water op dit podium en bevestigt wat we al wisten van haar debuut cd ‘Honey For The Biscuit’. Een warme blues- en soulstem, een goed contact met het publiek en knappe uitvoeringen van haar nummers met bij middel van ‘Valerie’ ook nog een ode aan Amy Winehouse, weet ons in te pakken. Tasha kan hevig uithalen, maar net daarin zou een tikkeltje meer beheersing de zeggingskracht verhogen. Layla Zoe (8) is ondertussen een vaste waarde in de Spirit Of 66 en wellicht is zij de naam die het publiek moet overhalen om naar deze Blues Caravan te komen. Als zangeres lost zij de verwachtingen volledig in, maar we kunnen ons niet ontdoen van de indruk dat Layla niet echt helemaal in haar nopjes is met de begeleidingsband van dienst. Wie haar recente cd ‘Breaking Free’ al gehoord heeft weet dat ze een ander kaliber gewend is. De band is duidelijk de zwakke schakel in deze Blues Caravan. De begeleiding is zeer basaal met gitaar, bas en drums, terwijl de cd’s van de respectievelijke artiesten zijn voorzien van rijke arrangementen met orgel en/of blazers en in het geval van Layla Zoe een potente bluesrock band. Het trio dat hen vanavond begeleidt mist punch en bevlogenheid. In hun begeleidende rol zijn ze efficiënt en puur functioneel, maar het echte vuur en klankrijkdom ontbreken. Dat wordt nog eens pijnlijk duidelijk als de laatste twintig minuten de drie dames samen het podium delen en o.a. met ‘Come Together’ van The Beatles een potentiële klap op de vuurpijl aanboren. De dames doen het zoals het hoort, maar ook hier wordt de matheid van de band en de sonore beperking van de gitarist hen fataal. Jammer, deze madammen verdienen een betere (en grotere) band.
Geplaatst door Vera op vrijdag 29 april 2016 - 21:57:44
Reageren is uitgeschakeld
|
