|
|
 |
|
|
|
PROPHECY FEST 2016 - Balver Höhle - Balve - Duitsland - 28 tot 30/07/2016
Vorig jaar vond het Prophecy Fest voor het eerst plaats in Balver Höhle, een feeërieke grot in Duitsland (Sauerland). Empyrium was toen de grootste publiekstrekker, maar er waren tal van andere interessante bands. Deels gekend onder het publiek, deels verrassingen. Deze aanpak werd eveneens gehanteerd bij Prophecy Fest 2016, maar nu verspreid over twee dagen wegens groot succes. Er was zelfs de donderdagavond die gewijd was aan het bevriende label Trollmusic met drie groepen van dat label. Ook daar waren we bij. Hier komt een verslag van het meest gezellige en interessante festival van het jaar!
Tekst NL: Vera
Donderdag, 28 juli 2016
De lange autorit van Antwerpen naar het landelijke Balve wordt voorspoedig afgelegd onder een stralende zon, zodat we ruim op tijd arriveren aan de plaats waar de voorpret kan starten. Dat is een zaal in de deelgemeente van Balve, Beckum, genaamd Hönnetalhalle. Het wordt een Nederlandse avond, want Alvenrad, Mirna’s Fling en The Good Hand komen allen uit Nederland. Sterker nog, de bands bestaan grotendeels uit dezelfde muzikanten, maar dan met net een andere muzikale aanpak. Als eerste gaat Mirna’s Fling van start en dat blijkt een band met een sterke singersongwriter achter de microfoon (Arjan Hoekstra) te zijn die ons meermaals aan Mark Lanegan en Nick Cave doet denken. Pure melancholie, ondersteund door een gedreven band. Speciaal was het gebruik van de tuba. De toetsenist verdwijnt van het podium wanneer de band overschakelt op het repertoire van The Good Hand. Dat blijkt gekruid met stonerrock invloeden en swingt als een tiet. Psychedelische jaren zeventig invloeden. Opvallend is de enthousiaste prestatie van de entertainende drummer (Ingmar Regeling), die zelfs de nu al flink gevulde zaal induikt om een fan op een gong te laten meppen. Het publiek is dan ook al flink opgewarmd en komt meer vooraan staan wanneer het de beurt is aan Alvenrad. Dat is in feite het eenmansproject van Mark Kwint (met hulp van keyboardist Jasper Strik) en zij lieten zich onlangs opmerken door een zeer gewaardeerd pagan/folk metal album ‘Habitat’. Vanavond heeft Mark een sterke band achter zich en er wordt dan ook met veel overtuiging uit dat debuutalbum geput, maar we krijgen ook al songs te horen uit het volgende album ‘Heer’ dat in 2017 zal verschijnen. Met zowel folk- als black metal invloeden wordt het dus een avond met een boeiend en gevarieerd programma. Heel puik dat deze rasmuzikanten al deze stijlen vlekkeloos brengen en dat terwijl het voor Alvenrad de wereldpremière live is!
Vrijdag, 29 juli 2016
Vandaag verplaatst de actie zich naar de grot, enkele kilometers verder in Balve waar om 15u20 Hekate de festiviteiten opent. Gisteren hebben we al ons polsbandje gekregen en het prachtig uitgevoerde programma dat twee CD’s en een DVD herbergt. Buiten staan kraampjes met differentieel eten (en drank natuurlijk!) waar publiek en muzikanten heel het festival zullen verbroederen op een bijzonder aangename manier.
Hekate speelt een unieke openingsceremonie gebaseerd op hun werk ‘Die Sonne Im Geiste’. Dat wordt prachtig opgebouwd. Het begint heel intiem met zangeres Susanne Grosche en Axel Menz (die eerst vooral percussie speelt), maar weldra breidt de band (en het volume) uit tot negen muzikanten. We spotten de eerste authentieke instrumenten op het podium, alsook blazers en heel wat percussie, terwijl de geur van wierook de grot vult. De mix van neofolk, klassieke muziek en middeleeuwse schilderachtige taferelen in de grot komt heel goed tot haar recht. Intussen is het al aardig druk aan de merchandising stand achter in de grot en scoren we ook een aantal leuke hebbedingetjes.
Germ is een muzikaal project van de Australische Tim Yatras, eveneens bekend van Woods Of Desolation. Ze zijn vandaag voor het eerst live te zien in Europa en krijgen versterking van Prophecy’s Andreas Schiffmann op bas. Verder stal gitarist David Conrad (Heretoir) de show met zwiepende dreadlocks. Tim Yatras oogt als een deftige, ietwat statige heer in maatpak, maar wee als hij zijn weerbarstige screams door de grot laat galmen! Het wordt een intens concert met niet alleen werk uit het zeer recente ‘Escape’ in de vorm van ‘I’ll Give Myself To The Wind’ en ‘With The Death Of A Blossoming Flower’, maar ook een op luid applaus onthaalde cover van Austere (één van zijn vorige bands), namelijk ‘Just For A Moment’. Als gastbijdrage zingt Audrey Sylvain het tweede nummer ‘Butterfly’. Dit streepje black metal, met elektronica en een flinke portie weemoed, deed het goed op deze late namiddag.
Inmiddels waren we getuige geweest van de gehaaste aankomst van Les Discrets en werd ik door de immer vriendelijke Fursy Teyssier al voorgesteld aan zijn huidige begeleidingsband. Ze waren juist uit Frankrijk gearriveerd en gingen meteen het podium op om hun enige festivalshow dit jaar te spelen. Les Discrets staat ook al een tijdje op ‘hold’ zodat Fursy zich meer kon concentreren op zijn visuele creaties. Daarvan prijkt een prachtige tentoonstelling achteraan in de grot. Een nieuw album ‘Prédateurs’ zal volgend jaar uitkomen en de backdrop toonde dit al. We beleefden vandaag dan ook de live première van enkele nieuwe songs, zoals ‘Virée Nocturne’, maar natuurlijk was de herkenningsfactor groter bij de songs uit ‘Septembre Et Ses Derniéres Pensées’ en ‘Ariettes Oubliées’. Als kroon op het werk speelde men ‘Song Of Mountains’ dat werkelijk iedereen kippenvel bezorgde. Een heerlijk concert waarbij shoegaze en postrock op mooie wijze in elkaar vloeide, met heftige uitbarstingen nu en dan. Fursy hield zich – meestal op bas – timide aan een enkele zijde van het podium, terwijl de andere muzikanten meer beweeglijk waren. Vier nieuwe songs passeerden de revue.
Onlangs bespraken we ‘Unum’, het debuutalbum van Iron Mountain. Dat was weer een aparte muzikale belevenis, want buiten bas, drums en gitaar horen en zien we – ook vandaag – vooral levendig fluitspel en UIlleann pipes. De Ieren swingen erop los en hun levendige instrumentale muziek bevat zowel invloeden uit Kraut en postrock, als psychedelische elementen. Maar het is vooral de Ierse traditionele fluitmuziek die overheerst in hun performance. Dat was leuk, maar voor ondergetekende werd het na een tijdje toch nogal eentonig.
Ons hart maakte een sprongetje toen we in het programma lazen dat Secrets Of The Moon vandaag niet de aangekondigde akoestische show ging spelen, maar zich zou toeleggen op de integrale uitvoering van hun meest recente album ‘Sun’. Laat dit nou net het album zijn dat we de laatste maanden grijs gedraaid hebben. Wat waren we verheugd om dit live mee te maken! Tegen een fenomenale backdrop met ruimtelijke beelden wordt de vrij kalme, maar o zo intense muziek gespeeld en vormt ‘Man Behind The Sun’ een moment van ultieme catchiness op een festival dat toch eerder weinig lichtvoetigheid aanbiedt (als we het zo mogen stellen). Qua lichtshow bleef het echter een heel donkere situatie, wat de sfeer van sacrale performance dan weer versterkte. De black metal wortels van de band zijn nog summier aanwezig, al is de zang van sG tegenwoordig meestal clean (maar doorleefd). Voor ons het hoogtepunt van de dag!
Al betekende het aanschouwen van Helrunar ook een gebeurtenis die we eeuwig in ons hart zullen dragen. Bovendien was het ook een vrij uniek gebeuren, want de band onder leiding van de charismatische Skald Draugir stond voor het eerst in drie jaar op een podium en het zou hun enige concert worden van dit jaar. Prophecy Fest had hiermee een exquise troef als afsluiter van de eerste festivaldag. Helrunar heeft een rijke geschiedenis, net zoals diens bezieler een begenadigde kenner van geschiedenis en talen is. Hij werd gesteund door o.a. het vinnige gitaarwerk van de IJslander Stefán op wiens diensten hij ook kan rekenen in Arstidir Lifsins en een sterk aanwezige basgitarist Sin, Helrunar was ongetwijfeld de hardste band vandaag met een overrompelende black metal furie, waarbij virtuoos gemusiceerd werd. Het was ook bijzonder leuk om een black metal band te hebben met een frontman die serieus werk maakt van de bindteksten en zijn tijd neemt om het publiek bij de show te betrekken. We onthouden opener ‘Niederkunfft’, ‘Devils Devils Everywhere’ en het majestueuze ‘Magdeburg Brennt’ als ultieme hoogtepunten.
Zaterdag, 30 juli 2016
De dag vangt aan met een natuurwandeling naar de zaal waar we op donderdag de Nederlandse bands zagen, de Hönnetalhalle. Daar verzamelt zich een nieuwsgierig publiek om de theatervoorstelling van ‘Van ’t Liewen Un Stiäwen’ van Wöljager te aanschouwen. Dat is een zijproject van Helrunar zanger Marcel Dreckmann. Hij doopt zich hier in een taalbad uit de streek Münster waar hij vandaan komt en was in de gelegenheid om dit werk om te zetten in een heus theaterstuk, met acteurs, strijkers, akoestische gitaren en natuurlijk de warme stem van de man zelve. We zien nu een andere incarnatie van de artiest. Was hij gisteren de ruwe frontman van een black metal band, dan verplaatst hij zich nu gewichtig over het podium in een ultradeftig habijt. Het was een heel aparte belevenis, al blijft de taal wel wat moeilijkheden geven om te kunnen volgen. Gelukkig hadden we al kennis genomen van het verhaal toen we de plaat bespraken.
We wandelen terug naar de Balver Höhle waar vandaag als eerste band Völur aantreedt. Het Canadese trio bestaat uit Blood Ceremony bassist Lucas Gadke (verscholen onder een cape), drummer James Payment en experimentele violiste Laura C. Bates (op blote voeten en soms ook zang). Onlangs brachten ze de MCD ‘Disir’ uit en daar werd gretig uit geplukt. De zeer experimentele muziek werd verrijkt met een erg mooie lichtshow en songs als het lange ‘Es wächst Aus Seinem Grab’ werden met interesse gevolgd door het publiek.
Bohren & Der Club Of Gore is de eerste band op dit gebeuren die niet door Prophecy Productions getekend is, maar door hun avontuurlijke muzikale richting passen ze wonderwel bij de rest van de programmering. Het trio speelt een – vrij monotone – mix van doom en jazz en dat vindt plaats in een bijna volledig verduisterde grot. Het heeft wel iets, maar omdat dit één van de bands is die me muzikaal minder aanspreekt ga ik alvast wat rondwandelen en heb een leuk praatje met Mick Moss van Antimatter. Dat is immers een blij weerzien.
Want inderdaad, vlak daarna kunnen we genieten van de opperste melancholie tijdens Antimatter’s ontroerende songs. Er waren zelfs mensen speciaal uit Israël gekomen om hen live aan het werk te zien. Antimatter speelt vandaag een speciale set met hun bekendste nummers (periode 2000-2007) en het is dan ook genieten geblazen van songs als ‘The Weight Of The World’, ‘Savior’ en een schitterende uitvoering van ‘Leaving Eden’ met Pink Floydiaanse gitaarsolo. Mick presenteert zich als de joviale Brit die hij is en het sublieme gitaarwerk smukt het integere concert op. Hoewel de eerste rijen met volle teugen genieten, had ik toch de indruk dat de muziek van Antimatter te weinig excentriek was voor het aanwezige publiek. Wij daarentegen, ondergingen deze welkome toegankelijkheid met open armen. De stem van Mick Moss is goud waard en kan elke song naar grote hoogte stuwen! Het geluid was – zoals opvallend bij alle bands – perfect, maar dat vroeg een langere soundcheck waardoor het schema een beetje uitliep.
GlerAkur had me met hun recente EP ‘Can’t You Wait’ nog niet helemaal overtuigd, maar daar is met dit live concert verandering in gekomen. Het muzikale project van de IJslandse Elvar Geir Sævarsson presenteerde zich tijdens hun live première als een veeltallig en bijzonder expressief gezelschap. Maar liefst vijf gitaristen (waaronder een vrouw met uitzonderlijk levendige mimiek en een Devin Townsend achtige figuur), een bassist en twee drummers. Samen produceerden ze een drone, een muur van geluid die we niet licht zullen vergeten en die talrijke aanwezigen de mond deed openvallen. We herkenden ‘Polycide’ van de EP en dat nummer heeft wel wat weg van The Swans. Later vertelden ze ons dan ook dat dit een invloed was. Er was veel te zien op het podium en de muzikanten gaven zich voor 100%. Een speciale ontdekking!
Een flink deel van het publiek keek uit naar het concert van Alcest als naar het vinden van de heilige graal. De band van het droomrijke genie Neige is dan ook uitgegroeid tot nieuwe helden van de post black metal/shoegaze cultuur. Voor het podium wordt het nu echt druk en iedereen wil vooraan staan om de integrale uitvoering van het album ‘Écailles De Lune’ zo bewust mogelijk mee te maken. Het betekent dat de dromerige muziek nog geregeld uitbarst in woest black metal furie en alzo contrasterende hoogtepunten bij de vleet de grot inrollen. Het wordt dan ook één van de hoogtepunten van Prophecy Fest 2016, met de introverte voorman Neige als spil van een sterk spelende band. Wat een meesterwerk is ‘Écailles De Lune’ toch en dit live is zijn geheel kunnen beleven is een gebeurtenis om lang te koesteren. Na de complete uitvoering worden ook nog ‘Autre Temps’, ‘Là Où Naissent Les Couleurs Nouvelles’ en het schitterende ‘Délivrance’ gespeeld. Wat een heerlijke muziek!
Sol Invictus heeft een naam opgebouwd met tal van albums in het apocalyptic folk genre. Met invloeden uit jazz, klassieke muziek en folk bouwen ze eigenzinnige composities. In beperkte kring worden ze dan ook aanzien als de godfathers van een experimenteel genre. Vandaag wordt de band versterkt met de aanwezigheid van Don Anderson van Agalloch op gitaar, Matt Howden op viool en Jo Quail op cello. Dat betekent vier strijkers en een goed gevuld podium met weinig bewegingsvrijheid. Bandleider Tony Wakeford staat dan ook ietwat benepen tussen de veelkoppige bezetting, zingt en speelt akoestische gitaar. Het kon op veel bijval rekenen al was dit voor ondergetekende ook het moment voor een warme hap.
Het Noorse Vemod was vorig jaar voor de meeste aanwezigen dé ontdekking van het festival. Schijnbaar uit het niets doken ze op met een beklijvend concert om U tegen te zeggen. Vandaag deden ze dat nog eens over en het was even imposant als in 2015. Ondanks de relatieve onbeweeglijkheid van de muzikanten, straalt hun charisma met bakken tegelijk over de hoofden van het publiek. Ieder heeft een intrinsiek imago. Met de lange intro, waarbij het lang kalm en bezwerend blijft, eten de ‘grotbewoners’ al uit hun hand. De esoterische gezangen van gitarist J. E. Åsli doen me wat aan Solstafir denken, maar dan worden we vermorzeld onder een tornado van beenharde gitaarmuren en schelle zwartgeblakerde zang. De ruimtelijke beelden van sterrenstelsels en planeten benadrukken de onwereldse sfeer. Het wordt dan ook een tranceveroorzakende happening, ondanks een beetje monotonie op ’t laatste er in dreigt te sluipen. Maar dat is waarschijnlijk doelbewust gedaan, want telkens is er de afwisseling tussen verstilde ambient stukken en rigoureuze black metal uitvallen. Enigszins murw geslagen door de indrukwekkende concerten, praten we nog een hele tijd na met alle bekenden en gaan dan de nacht in met een onvergetelijke gebeurtenis in ons geheugen.
Nabeschouwing:Prophecy Fest is een uniek festival. De locatie, het aanbod der bands, de sfeer, de parking en camping heel dichtbij, voedsel en drank aan economische prijzen en een vriendelijke en perfect lopende organisatie. Bovendien was het geluid bij vrijwel elke band subliem goed. Het podium stond wat verder in de grot en volgens mij heeft dit een gunstig effect gehad op de akoestiek. Wie zich even naar achter begaf kon zich verlustigen aan prachtige lichteffecten in de grot, de tentoonstelling van Fursy Teyssier bekijken of een praatje slaan met bandleden die daar deelnamen aan de handtekeningensessies. De merchandising werd verkocht aan heel aannemelijke en soms zelfs goedkope prijzen. De sfeer was heel de tijd gemoedelijk en vriendelijk en het weer zat mee. Wij zijn volgend jaar terug van de partij! Dan zal Prophecy Fest plaatsvinden op 28 en 29 juli in dezelfde grot. Er zijn al enkele bands bekend: The Vision Bleak, Dornenreich, Dool, Sun Of The Sleepless en The Moon & The Night Spirit. Be there!
Geplaatst door Vera op zaterdag 20 augustus 2016 - 17:15:53
Reageren is uitgeschakeld
|
|
|
|
|
|
|
