|
Tank, Scarved - Moonlight, Diest - 20/01/2017
Tekst & pics: Geert Ryssen
Op een vrijdagavond vanuit Oost-Vlaanderen naar Diest rijden staat gelijk aan een heldendaad. Het begrip filerijden krijgt een nieuwe dimensie. Als we exact om 20 uur de Moonlight binnenkomen staan Tank gitaristen Mick Tucker en Cliff Evans wat wezenloos voor zich uit te staren. ‘Er is nog geen klankman…’ Die zal uiteindelijk na zijn portie fileleed opdagen rond 21 uur. Iedereen blijft vriendelijk en kalm, de organisatoren verliezen er hun ontwapenende lach niet bij.
Als ScaRveD (8) een half uur later de aftrap geeft zijn we meteen het lange wachten vergeten. Zangeres Caro geeft vanaf de eerste minuut alles en de band is een geoliede machine. Eerstdaags komt de nieuwe cd ‘Lodestone’ uit en het klapstuk van die plaat ‘Sweet Surrender’ wordt als tweede nummer met veel verve in de zaal gekatapulteerd. Jammer genoeg slaat het noodlot opnieuw toe. Er komt geen halve decibel meer uit de basversterker … Iedereen gaat opnieuw in ‘chill’ modus en er wordt hard gewerkt om een oplossing te vinden. Die komt er gelukkig en Caro, Luc, Wim en Geert gooien zich opnieuw met doodsverachting in de arena. ‘Naughty Reflexes’, de openingstrack van ‘Lodestone’ krijgt ook nog een beurt en dan gaat ScaRved even loos met een inventieve drumsolo van Geert Mariën die de aanzet vormt voor twee vlammende Led Zeppelin klassiekers: ‘Whole Lotta Love’ en ‘Immigrant Song’. Twee dankbare nummers, maar gezien hun status ook gevaarlijk om de mist mee in te gaan. ScaRveD werkt zich briljant doorheen deze valkuil en bewijst onomstotelijk haar klasse. Als de groep afsluit met de bikersong ‘Army On Wheels’, is het tijd om de bandleden te bevrijden van hun slecht gevoel. Het getuigt van hun professionaliteit dat ze ondanks alle perikelen hier een memorabele set hebben gespeeld.
Tank (8,5) laat er geen gras over groeien en neemt onmiddellijk het podium over met de bedoeling zo snel mogelijk het publiek te bedienen. Dat lukt vrij aardig en ook Tank getuigt van een grote professionaliteit om zonder soundcheck en met een wankele technische voorbereiding toch meteen een overtuigend geluid en samenspel neer te zetten. Oprichter Algy Ward is al een aantal jaren niet meer van de partij en de groep draait vandaag rond Mick Tucker en Clive Evans, twee leden die al sinds de vroege jaren tachtig deel uitmaken van Tank en na de medische problemen van Ward het roer hebben overgenomen. De set die ze vanavond spelen is een mix van enkele nummers uit de Ward periode (‘This Means War’, ‘Stormtrooper’, ‘Honour And Blood’) en een bloemlezing uit de drie albums die ze opnamen in de post-Algy periode, met uiteraard de nadruk op hun uitstekende cd uit 2015 ‘Valley Of Tears’ waarop zanger ZP Theart voor het eerst zijn opwachting maakt. De uit Zuid-Afrika afkomstige ex-DragonForce zanger is tegenwoordig ook officieel lid van het Amerikaanse Skid Row waar hij in de voetsporen treedt van Sebastian Bach. Geen doordeweeks zangertje dus en dat merken we ook vanavond. Theart tilt de als perfecte riff-machine functionerende groep op tot grote hoogten en heeft de ware flair van een frontman. Ook Tank zal vanavond geplaagd worden door het uitvallen van een versterker, maar ook zij lossen geduldig en met humor de problemen op. Met Britse flegma wordt alles tot een goed einde gebracht en als de groep afsluit met ‘Stormtrooper’ is de aanwezige meute moe maar tevreden. Geen bisnummer meer, maar dat heeft te maken met het feit dat de groep de ganse set in één keer heeft afgewerkt. Enfin, dit was een avondje stevig en kwaliteitsvol rocken in echte rock-‘n’-roll stijl: met hindernissen (Murphy was in the house), maar met een happy end!
Geplaatst door Vera op maandag 23 januari 2017 - 12:38:34
Reageren is uitgeschakeld
|
