|
|
 |
|
|
|
TPE Metal Festival - Antoing - 12/04/2008
Tekst & Foto's: Claude 'Clayreon' Bosschem
Toch een beetje een verrassend metal-festival in Antoing (nabij Doornik), want de organisatie van TPE staat toch vooral bekend omwille van traditionele progressieve rock. Maar goed, met Stream of Passion hadden ze toch een leuke headliner en dat was mij ruimschoots voldoende om het ganse festival een kans te geven. Door het uitlopen van de soundchecks liep het programma een uurtje vertraging op, maar niemand scheen dit erg te vinden, ook ondergetekende niet.
Want de opener van het festival mocht er best wezen, La Ventura is een jonge Nederlandse metal-groep, die de mosterd vooral gehaald heeft bij Evanescence en Lacuna Coil en in iets mindere mate Within Temptation. Op onze site metal-nose werd hun debuutalbum A new beginning zeer positief besproken en de verwachtingen waren dus hoog. En die werden volkomen ingelost, want het charisma van zangeres Carla Douw en de stevige muzikale ondersteuning maakten van dit optreden een voltreffer. De keyboards-partijen werden wel door sound-samples vervangen, maar de 3 muzikanten hebben wel een stevige maar toch melodieuze set neergezet. Af en toe werd door Carla aangezet tot headbangen, maar het schaarse publiek was blijkbaar nog niet opgewarmd. Tijdens het concert vertelde Carla ook dat de groep een belangrijk contract had getekend met een Amerikaans platenlabel, hun eerste cd wordt dus in Amerika uitgebracht en een toernee zal volgen, een fantastische verwezenlijking voor deze jonge band.
[/center]
Setlist La VenturaDeadline Karnivool Only Love Messed up A new beginning Memoria The Hunter Cry Trefoil
Helemaal andere koek bij de volgende act van het Noord-Franse Amphitryon, moeilijk te omschrijven en eveneens bijna niet vergelijkbaar met andere bands, misschien komt My Dying Bride een beetje in de buurt. Dark gothic metal, klassieke opera, death metal voices, tribal, symfonische passages, harmonieuze samenzang, dat is maar een groep uit de vele invloeden. Vooral de zanger/gitarist heeft een groot gevoel voor dramatiek, zijn ‘grunts’ zijn werkelijk functioneel binnen deze act, de prachtige zang van de dames staan hiermee dan ook in schril contrast. Opvallend in de groep is ook de uitstekende drummer, alleen jammer dat de dubbele basdrum duidelijk wat te weinig volume meekreeg. De muziek is echt heel complex met indrukwekkende arrangement en daarom misschien niet toegankelijk voor een groot publiek. Maar dit is duidelijk een groep met een eigen geluid en dat is enkel maar toe te juichen.
Ook de volgende band, Amartia opnieuw uit Frankrijk, speelt muziek, die niet onder één noemer te vangen is. Een beetje progressieve rock, enkele metal riffs en soms ook mainstream rock maken het voor de toehoorder behoorlijk lastig om een bepaalde lijn te vinden. De zangeres heeft een uitstekende stem, maar toch vind ik dat ze beter in andere genres zoals blues of soul zou passen, ook aan podiumvastheid zou nog kunnen gewerkt worden, maar wellicht zal haar Duitse afkomst daar voor iets tussen. En toch klinkt het geheel vaak heel leuk, niet in het minst door de inbreng van een uitstekende gitarist, die een aantal melodieuze Gelmoureske solo’s uit zijn mouw wist te schudden. De keyboards (KORG Triton) geven het geheel ook nog een extra neo-progressief kantje mee, maar voorlopig ontbreekt het toch nog een beetje aan herkenbare nummers. Het laatste nummer Marionette (een epic) bewijst dat de groep toch heel wat in zijn mars heeft en dus op te volgen.
Setlist AmartiaCome back from heaven Ignorance Grey Circles Delicately Just try Mother Suffering Marionette
Met Headline keren we terug naar echte metal met een progressief kantje. Deze Parijse groep timmert al jaren aan de weg en zette dan ook een stevig set neer. De zangeres met ballen (cfr. Doro) heeft een krachtige stem, uitermate geschikt voor dit genre. Zij weet ook heel goed het publiek te bespelen. Ik zag de band ooit als support voor Symphony X en was toen niet echt onder de indruk, maar bij deze gelegenheid vond ik het zeer goed. Vooral de wervelende solo’s op gitaar en keyboards waren uitstekend. De drummer was nieuw in de groep, maar bracht het er ook zeer goed vanaf, vooral zijn razendsnelle werk op de dubbele basdrum was behoorlijk indrukwekkend. Wel beginnen uiteindelijk de solo’s wel een beetje op elkaar te lijken, maar toch was dit een leuk optreden. Af en toe waren er ook wat gothic trekjes te horen en ze beëndigden de set met een metal-versie van het bekende To France van Maggie Reilly en Mike Oldfield.
Setlist HeadlineRedemption Getting The call High Dudgeon Bereft of sky Never enough Seven Sad clown Give up once Giant stride Exorcise me To France
Het festival had me tot dan toe aangenaam verrast, maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik toch vooral voor Stream of Passion was gekomen. Vooral ook omdat de groep een ware metamorfose heeft ondergaan door het verdwijnen van Arjan Lucassen, Lori Linstruth en het zusje van Marcela Bovio. Maar ik kan iedereen alvast geruststellen, de groep heeft niks van zijn muzikaliteit verloren. En echt verwonderlijk vind k dit niet, want het is toch vooral het talent en charisma van frontzangeres en violiste Marcela Bovio, die de groep die extra dimensie geven. Alle bekende nummers van hun cd ‘Embrace the storm’ passeerden de revue en werden op uitstekende wijze vertolkt. Er werden ook een aantal nieuwe nummers gebracht en die liggen uiteraard in het verlengde van wat ze toch nu toe hebben gebracht, stevige progressieve metal met soms een duistere gothic invloed. Zoals gezegd waren er 3 nieuwe muzikanten in te passen, Jeffrey Revet vervangt de Mexicaan Alejandro Milan, Eric Haezebroek vervangt Lucassen zelf en Stephan Schultz heeft misschien wel de moeilijkste taak, hij moet Lori Linstrup doen vergeten. Een beetje vrouwelijke schoonheid zijn we dan wel kwijt met Lori, maar de nieuwe lead-gitarist doet het uitstekend. En hij probeerde aan het einde van de set ook nog de show te verzorgen, door op een stapel luidsprekers te klimmen en daar zijn solo’s te brengen, niet echt ongevaarlijk. De ritmesectie speelt natuurlijk ook een belangrijke rol, drummer Davy Mickers en de steeds in rok gehulde bassist Johan van Stratum bepalen in grote mate de stevige sound. Maar ster van de avond was toch nog altijd Marcela, die met haar prachtige zoetgevooisde stem alle harten wist te veroveren. Deze keer werd de viool wat minder in stelling gebracht. Een pluim ook voor de nieuwe backing vocal zangeres, misschien niet zo mooi uitziend als het zusje van Marcela, maar haar stem is uitstekend en daar gaat het in eerste instantie om. Het publiek was in ieder geval heel enthousiast met dit optreden en ik ben alvast razend benieuwd naar de nieuwe cd.
Setlist Stream of Passion
The flame within
Passion
In the end
Now or never
Deceiver
All I know
Wherever you are
When you hurt me the most
Games we play
Calliopeia
This endless night
Far and
Out in the real world
Run away
The art of war
Computer eyes
Haunted
Embrace the storm
De conclusie is duidelijk: dit was een geslaagd festival, een pluim voor de organisatie van TPE, die hiermee toch maar weer zijn nek heeft uitgestoken. Alleen jammer dat er zo weinig publiek aanwezig was.
Geplaatst door Clayreon op zaterdag 19 april 2008 - 15:54:41
Reageren is uitgeschakeld
|
|
|
|
|
|
|
