|
|
 |
|
|
|
Lunatica: Zwitserse kwaliteit
Interview met zangeres Andrea Dätwyler van Lunatica door Geert in 2009
Keyboardspeler Alex Seiberl is een fan van Asia en Journey, de rest van de mannen in de band zijn diehardfans van Metallica en de zangeres houdt van Nightwish, After Forever, Within Temptation, Leaves Eyes en Arch Enemy. Op het eerste zicht zijn dit moeilijk te verenigen smaken, maar dat is buiten de creativiteit van het Zwitserse Lunatica gerekend. Lunatica heeft sinds 2000 een stabiele line-up met als enige wissel de vervanging vorig jaar van gitarist André Leuenberger door Marc Torretti. De samenwerking voor de derde cd op rij met het producerduo Sascha Paeth en Miro (Kamelot, Rhapsody, Edguy, …) is een extra kwaliteitsgarantie. Hun vierde cd “New Shores†wordt dezer dagen losgelaten op het publiek en na een dagje skiën in de hoge Alpen belt zangeres Andrea Dätwyler ons op voor een gesprek. Ze spreekt Engels met een leuk Duits-Zwitsers accent en vormt haar woorden traag en bedachtzaam. Haar stem klinkt ontwapenend, net als haar mooie zang bij de goed in het gehoorliggende en melodieuze symfometal van Lunatica.
Na één album in eigen beheer en twee voor het Italiaanse melodieuze rock label Frontiers, zijn jullie bij het Oostenrijkse Napalm terechtgekomen. Hoe beoordeel je zelf de nieuwe cd tegenover het vorige werk?
Ik denk dat we een nieuwe stap vooruit hebben gezet door het bombastische achterwege te laten. Het vorige album (“The Edge Of Infinity†– red.) was meer symfonisch en deze keer hebben we andere dingen geprobeerd. We hebben geëxperimenteerd met nieuwe keyboard sounds en we wilden ons niet fixeren op één soort metal stijl. Napalm was reeds in ons geïnteresseerd toen we tekenden voor Frontiers, maar het is er toen niet van gekomen. We keken er wel naar uit om met Napalm samen te werken, ze houden van onze muziek en we zijn ervan overtuigd dat ze ons goed kunnen steunen.
Verklaart dat waarom de nieuwe cd “New Shores†heet?
Vorig jaar was een vreemd jaar voor ons, er waren nogal wat veranderingen. We moesten een nieuw album opnemen en na tien jaar ook op zoek gaan naar een nieuwe repetitieruimte. Bovendien gingen we scheep met een nieuw label en moesten we een vervanger zoeken voor één van onze gitaristen. We hadden het gevoel dat we met deze plaat echt nieuw terrein aan het ontginnen waren en we hebben de song “New Shores†meteen gekozen als titelnummer voor de cd. Het artwork is van Uli Steiger, een fotograaf/artiest uit Berlijn van wiens werk we behoorlijk onder de indruk waren. We hebben hem uitdrukkelijk gevraagd om iets uit te werken rond het thema â€New Shores†en hij kwam aanzetten met een ontwerp met zeppelins die hele steden meevoeren op zoek naar nieuwe bestemmingen. We waren er meteen weg van.
Ik heb zo de indruk dat jullie nogal wat belang hechten aan jullie teksten.
Onze teksten zijn een mix tussen realiteit en fantasie. Ze gaan over relaties, het gewone leven, maar een song zoals “My Hardest Walk†is dan weer pure fantasie. Ik schrijf meestal de teksten op basis van de melodie. Ik probeer er gevoelens en beelden bij op te roepen en kies een thema. Ik wil ook steeds een positieve boodschap brengen. Ik schrijf in het Engels en geef de tekst dan aan een leraar die ze voor mij verbetert.
Wie schrijft dan de muziek in de band?
De meeste muziek wordt door Alex onze keyboardspeler geschreven. Hij heeft thuis een kleine studio waarmee hij demo’s kan maken. Die worden dan beluisterd door de anderen en als die het licht op groen zetten, werkt hij het nummer verder uit. Er wordt daarbij voldoende ruimte gelaten voor de anderen om via hun instrument hun ideeën kwijt te kunnen. Alex’s muzikale smaak is behoorlijk verschillend van die van de rest van de groep, maar dat geeft geen problemen. Een song zoals “Heart Of A Lion†heeft eigenlijk weinig van doen met metal en Alex was er niet gerust in, maar de rest van de groep vond het prima. De muzikanten zitten niet vast aan één stijl en sommigen hebben nog andere projecten waaraan ze meewerken.
Op “New Shores†staan ook drie nummers van externe componisten.
Inderdaad, maar ze passen perfect bij de sfeer van de plaat. “Wings of Heaven†werd geschreven door een componist van filmmuziek uit Hollywood. We kenden zijn werk en wilden samen met hem iets doen. We vroegen om een orkestarrangement te schrijven voor één van onze songs, maar toen hij de opnames hoorde vond hij dat hij er niets meer aan toe kon voegen. Hij stelde dan voor om ons een nieuwe song te geven. Toen we de demo ontvingen bleek die alleen te zijn opgenomen met stem en piano. Uiteindelijk hebben wij die song volledig gearrangeerd. “Into The Dissonance†werd geschreven door onze producer Sascha Paeth die ook al een nummer voor onze vorige plaat had aangeleverd. “How Did It Come To This†werd geschreven het Zweedse songwriterteam dat ook “Who Are You†voor onze vorige plaat schreef. Dat nummer was zeer succesvol op de Zwitserse radio en het was voor de handliggend dat we opnieuw met hen samenwerkten. Het is niet zo gemakkelijk om hier in Zwitserland airplay te krijgen bij de grotere radiostations. Zwitserse producties worden wel gesteund, maar dat is niet zo evident voor een metal cd.
Opmerkelijk is het duet dat je doet met John Payne, ex-zanger van Asia. Die verwacht je niet direct bij een band als Lunatica. “Farewell My Loveâ€, de song die jullie samen zingen, kon evengoed op een Asia plaat staan.
Ik ben een grote fan van de cd’s die John Payne heeft opgenomen met Asia en we hadden hem reeds gecontacteerd voor de vorige plaat waarop hij ook een duet met mij zong. Deze keer heeft hij zelf contact opgenomen met de vraag of we samen nog iets konden doen. Ik zou het ook fijn vinden om te kunnen opnemen met Jimi Jameson of Jorn Lande. Ik hou van karakteristieke, direct herkenbare stemmen. De namen die ik noem leggen veel expressie in hun zang en daar hou ik van.
Ik heb gemerkt op jullie website dat Lunatica reeds een respectabele staat van dienst heeft als live band.
Door het feit dat we al een paar jaren bezig zijn, wordt het wel gemakkelijker om in Zwitserland optredens te versieren. We hebben hier toch al een beetje naam gekregen. In de herfst willen we toeren in Europa, maar we moeten goed uitkijken met wie we dit gaan doen. Het moet ons toch lukken om als support te fungeren voor een band die bij ons past.
Hoe is het om als enige vrouw in een groep met vijf mannen te zitten?
Dat loopt bijzonder goed omdat we elkaar nu al tien jaar kennen, we zijn als een familie en de jongens dragen goed zorg voor mij. Wanneer er wordt gediscussieerd, kan ik ze wat kalmeren en ze luisteren nog ook (lacht).
Geplaatst door Vera op woensdag 08 juli 2009 - 19:20:17
Reageren is uitgeschakeld
|
|
|
|
|
|
|
