|
|
 |
|
|
|
ORPHANED LAND op het kruispunt tussen oorlog, muziek en hoop
Interview met mastermind/vocalist Kobi Farhi van Orphaned Land door Geert in december 2009
De Israëlische metal band Orphaned Land is alleen al bijzonder vanwege zijn samenstelling. Met joden en moslims verenigd in één groep zijn ze een baken van hoop in een regio die al eeuwen is verscheurd door een clash van culturen waarbij de stad Jerusalem het symbool is van het politieke strijdtoneel. Opgeëist zowel door christenen, joden als moslims is deze plaats het epicentrum van een eeuwenoude cultureel-religieuze strijd, terwijl vanuit een perspectief van hoop, vrede en respect, Jerusalem ook het kruispunt zou kunnen zijn waar de drie tradities elkaar kunnen ontmoeten. Een utopie? Misschien wel, maar de politici slagen er niet in om tot een vredevolle oplossing te komen en oorlogen hebben evenmin tot een blijvende uitkomst geleid. De muziek van Orphaned Land geeft in elk geval alle heethoofden een schop onder de kont. Hier kunnen de onverenigbaarheden wel worden verzoend en leiden ze zelfs tot een bijzonder originele artistieke uiting. De muziek van Orphaned Land is een werverlende crossover tussen culturen die elkaar verrijken in plaats van elkaar te bestrijden. Wij hadden een boeiend gesprek met zanger Kobi Farhi.
Een tango tussen God en de duivel
Jullie nieuwe album ‘The Never Ending Way Of ORWarriOR’ is jullie vierde album, maar heeft meer dan vier jaar in beslag genomen om te maken. Wat is daar de reden voor?
Om te beginnen is het een zeer lang album. Century Media had ons gevraagd om de plaat niet langer te maken dan 78 minuten en dertig seconden en wij zijn maar 8 seconden van die limiet afgebleven (lacht). De songs zijn ook erg verschillend van elkaar. Als je de plaat song per song beluistert, dan is het soms moeilijk om te geloven dat je telkens dezelfde band hoort. Er komen zoveel instrumenten aan te pas en er zitten zoveel verschillende lagen in die muziek. Zoiets neemt natuurlijk tijd in beslag. Een ander element is natuurlijk het feit dat we in het Midden Oosten leven en daar hangt altijd een zekere spanning. Het is hier niet evident om een normaal leven te leiden en je band samen te houden.
Hoe verhoudt zich dit album tot het vorige? Hebben jullie dan ook gebruikt gemaakt van etnische instrumenten?
In vergelijking met het vorige album, is dit een nog ambitieuzer project geworden. De songs zijn gevarieerder, de arrangementen zijn beter. Dat neemt niet weg dat ons vorige album ook al een gesofistikeerd werk was dat ik je trouwens kan aanraden, maar op deze plaat hebben we zeker een stap verder gezet. De groep bestaat al achttien jaar en we namen onze eerste demo op in 1991. In 1994 volgde onze eerste cd en we waren nog teenagers toen we startten. Ook toen al gebruikten we etnische instrumenten en ik herinner me dat we die muzikanten toen zagen als oude mensen. Het waren muzikanten die we vonden in synagogen. Toen hadden we al gevoel dat we met iets nieuws bezig waren en dat we iets konden bijdragen aan de metalscène.
Wat moeten wij ons voorstellen van de metalscène in Israel?
In Israel is het perfect mogelijk om in contact te blijven met de metalscène. Als je over het Midden Oosten spreekt dan spreek je over twee werelden: Israel en de rest van het Midden Oosten. Israel is een zeer open en democratisch land waar vrijheid van meningsuiting bestaat. Er zijn bars en metalshows. Het leven is hier echter niet gemakkelijk. De metalfans in de Arabische landen daarentegen kunnen niet eens vrij op straat lopen met een Metallica T-shirt of lang haar. Je wordt dan al heel vlug beschuldigd van satanisme. Een fan van ons heeft zes maanden in de gevangenis gezeten. Wij gebruiken in onze songs wel eens citaten uit de Koran. Wij verwijzen naar de culturen die met onze regio zijn verbonden en we doen dat steeds met respect, maar de autoriteiten moeten daar niet van weten en die fan werd beschuldigd van blasfemie. Om onze muziek in die landen te laten doordringen speelt het internet een heel belangrijke rol. Metal cd’s worden daar niet verkocht en dus moeten de fans er aangeraken via downloads. De enige moslimlanden waar enige openheid bestaat zijn Turkije en Dubai. In Dubai hebben ze zelfs een metalfestival. Wij kunnen daar echter niet gaan spelen, want de enige vriendschappelijke grens die wij hebben is die met de Middellandse Zee. Het merkwaardige is echter dat we ondanks het feit dat we uit Israel komen, we toch duizenden fans hebben in Arabische landen. We slagen erin iets te doen waar politici niet in slagen en dat is verbazend. Het is bijzonder moedig van die fans om van een Israelische band te houden. Ik heb foto’s van gasten uit Libanon, Jordanië en Dubai met een Orphaned Land tattoo, dat is niet echt gewoon toch? Als je weet wat hier de situatie is, dan herdefiniëren deze mensen het woord ‘underground’. Dat geeft ons ook de kracht om verder te doen omdat we zien dat wij in staat zijn om met onze muziek mensen tot vrienden te maken die politiek gezien vijanden zijn en waarvoor noch de diplomatie, noch de politiek erin slagen om een brug te slaan. Als vijanden houden van dezelfde muziek dan hebben ze iets gemeenschappelijk en dat kan leiden tot een dialoog.
Zijn jullie teksten erg politiek getint?
In onze teksten komen wel politieke thema’s aan bod, maar we kiezen geen kant en dat maakt dat we ook alle groepen bereiken. De nieuwe groepsfoto is een puur statement. Het is het symbool van utopia. Het is verbluffend dat drie godsdiensten een platform vinden in een metalband. Het is een tango tussen God en de duivel. Wij maken met die foto een waanzinnig statement door de drie godsdiensten met elkaar te confronteren. Ze geloven alle drie in dezelfde God en toch moorden ze elkaar uit in naam van die God. Dat is pas waanzin! Hoe gek zijn wij dan in vergelijking met die feiten? Onze bewering is niet dat de joden of de moslims of de christenen gelijk hebben, maar dat ze allemaal ongelijk hebben en dat ze zouden moeten gewoon leren samenleven. De foto roept hevige reacties op, maar slechts weinigen reageren negatief. We zijn trouwens van plan om wat foto’s betreft verder te werken met dit idee.
Het nieuwe Jerusalem
Jullie nieuwe plaat is een ambitieus conceptalbum. Kun je even schetsen waar het over gaat?
De plaat gaat over de ‘warrior of light’. Dat is in principe iedereen, het is mij en jou. Het begint met zijn geboorte en nadien gaat het over de ontgoocheling die we allemaal doormaken. Als je rondkijkt dan zie je eigenlijk weinig gelukkige mensen. Iedereen loopt ontgoocheld rond, maar toch slagen we er niet in om dat op te lossen. In het tweede deel ontdekt de krijger zijn innerlijk licht. Wanneer je dat ontdekt, dan ontdek je dat we allemaal verbonden zijn. De wereld zit gevangen in een donkere periode waarin kwaad overheerst. Mensen bevinden zich een soort ‘darkroom’ die alleen maar vragen oproept. Als je even verder gaat op dat beeld, dan kun je door een simpele lucifer aan te steken voldoende licht maken om alles te zien wat er zich in de kamer bevindt. Eén lucifer, geeft al voldoende licht! Als er een beetje innerlijk licht zou schijnen, zouden mensen ook zoveel antwoorden krijgen dat ze krijgers van het licht worden. Hij ontmoet ook andere krijgers en samen bouwen ze Het Nieuwe Jerusalem. Het is vandaag een prachtige plaats, maar ook een droevige plaats waar veel spanning heerst. In het derde deel worden de krijgers van het licht, een soort lichtterroristen, geen terroristen in de betekenis die wij kennen, maar ze exploderen in oneindig veel lichtpartikels en verlichten iedereen in hun omgeving. Hun terreurdaad is dus het omgekeerde van vernietigen, ze maken je wakker om te werken aan een betere wereld en aan een nieuw Jerusalem te bouwen.
Zijn er in Israel dan geen bewegingen die deze gedachte en hoop verspreiden?
Naast Orphaned Land zijn er natuurlijk wel bewegingen die in dezelfde droom geloven, maar we zitten gevangen in een vicieuze cirkel omwille van de extremisten aan alle kanten die alleen maar in hun eigen onwrikbare standpunten willen geloven. Dat is de reden waarom er ook nooit een oplossing komt. Toch ben ik hoopvol dat het ooit verandert. Vandaag hebben we enkele dozijnen fans en morgen enkele honderden en zo kan het groeien. Ik ben een man van hoop. Wij kiezen geen kant, we zeggen alleen maar dat we moeten overeen komen. Het is misschien een utopie, maar als we vrede willen brengen moeten we er in geloven.
Gaan jullie deze plaat integraal live brengen?
Het zou natuurlijk fantastisch zijn om deze plaat in haar geheel te kunnen opvoeren, met alle instrumenten die erbij horen, maar dat is wel erg ambitieus. Technisch gezien kunnen we dat wel, maar het is een kwestie van budget. We zouden ongeveer vijfentwintig muzikanten moet hebben om dat te doen. Als er morgen iemand met een budget over de brug komt om dat te doen, dan willen we daar zeker voor gaan. In onze gewone shows gebruiken we ook wel een aantal etnische instrumenten, maar een ander deel worden halen we uit de computer.
Jullie hebben in de studio samengewerkt met The Arabic Orchestra Of Nazareth. Was het gemakkelijk om deze muzikanten bereid te vinden om met jullie te werken?
Het Arabisch Orkest van Nazareth is een traditioneel, klassiek orkest dat wel gewonnen was voor het idee. Het zijn muzikanten en voor hen was het fascinerend om met een heavy metal groep te werken. We zijn trouwens zelf ook vertrouwd met deze muziek en spelen sommige van die instrumenten zelf. Ook mijn vocalen zijn erg gevarieerd, tot en met passages in het Arabisch.
Jullie hebben ook samengewerkt met Steven Wilson, de mastermind van Porcupine Tree. Wat heeft hij bijgedragen aan de plaat?
Steven Wilson is een groot muzikant en we zijn allemaal fans van zijn werk. In functie van de sound en de keyboards was hij een belangrijke toegevoegde waarde voor ons. Wij waren pas de tweede metalband waar hij voor gekozen heeft. Na Opeth is het een hele eer dat hij met ons heeft gewerkt. De plaat zal ook een dvd bevatten die je drie kwartier lang laat kennis maken met de studio en de manier waarop we de plaat hebben gemaakt. Ik hou daar zelf heel erg van. Ik wou dat ik bij elk album dat ik kocht ook een dvd had van de ‘making of’.
Kobi vertelt me nog dat hij werd beïnvloed door alle soorten muziek, van metal tot Arabische muziek, liederen uit de synagoge, opera, klassieke muziek, noem het maar. De band heeft ook al een aantal concerten kunnen boeken voor 2010 en hopen een uitgebreide Europese en Amerikaanse tour te kunnen maken. Ondertussen kunnen we proeven van één van de meest unieke muzikale huwelijken, waarin west en oost elkaar ontmoeten op een bijzonder fascinerende wijze. ‘Metal For Peace’!
Aangemeld door Geert Ryssen
Geplaatst door Vera op zondag 31 januari 2010 - 21:15:39
Reageren is uitgeschakeld
|
|
|
|
|
|
|
