|
Ten Years After - Le Colisée - Roubaix (FR) - 01/10/2010
Text & pics: Geert Ryssen
Ten Years After is één van de legendarische bands van de Woodstock generatie. Wie de film ooit heeft gezien, vergeet nooit meer het denderende ‘I’m Going Home’ met een compleet uit de bol gaande zanger/gitarist Alvin Lee. In 1974 zal Lee de groep verlaten omdat hij zich te veel gevangen voelt in de stijl van de groep om in 1990 nog eens kort terug te keren voor een reünie met bijhorende cd en tournee. Acht jaar geleden besloten de overgebleven leden om de groep opnieuw leven in te blazen en kwamen ze bij John Gooch terecht, een jongeling met veel talent als gitarist, maar ook een geschikte zanger om in de schoenen van Alvin Lee te staan. Twee studio cd’s en een dubbele live cd later, staan ze weer als vanouds te bluesrocken in de hun zo eigen stijl. De typische signatuur van Alvin Lee is uiteraard verdwenen, maar de groep weet zich op een waardige manier te handhaven. In het rijkelijk gevulde Colisée van Roubaix, een imposante theaterzaal, speelt de groep als opener van het Jazz en Nord Festival een bijzonder genietbare set waarbij oude rotten Leo Lions, Chick Churchill en Rick Lee nog steeds als enthousiaste muzikanten schitteren. Gooch weet het publiek te imponeren met zijn jeugdige, maar ‘coole’ verschijning. Hij speelt niet op een Gibson 335 zoals Lee, maar verkiest blijkbaar de Stratocaster. Dat maakt zijn geluid minder jazzy, maar hij komt er goed mee weg.
Hier staan echte muzikanten voor wie het samenspel heilig is en de communicatie op het podium via de instrumenten verloopt. De groep heeft in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw een imposante reeks lp’s gemaakt en daaruit worden uiteraard een aantal klassiekers geplukt die worden afgewisseld met traditionele bluesnummers en oude rockers in een Ten Years After jasje. ‘Hear Me Calling’, ‘Love Like A Man’, ‘Good Morning Little Schoolgirl’, ‘I Can’ Keep From Crying Sometimes’, ‘The Hobbit’ (met een briljante drumsolo van Rick Lee), allemaal zitten ze in de twee uur durende set verwerkt. Orgelpunt blijft natuurlijk een lange uitvoering van ‘I’m Going Home’. Het publiek neemt er geen genoegen mee en de groep wordt teruggehaald. In de hal van de zaal heb ik na afloop van een concert zelden zoveel cd’s zien verkopen. In no time staat de groep er om te tekenen. Ten Years After is voor velen duidelijk nog steeds een legende.
Aangemeld door Geert Ryssen
Geplaatst door Vera op woensdag 06 oktober 2010 - 15:45:17
Reageren is uitgeschakeld
|
