|
Michael Bolton - Koningin Elisabeth Zaal - Antwerpen - 26/06/2011
Tekst: Geert Ryssen
Michael Bolton is in Amerika een superster die zich vanuit de hardrock en AOR heeft opgewerkt tot een mainstream artiest met eigen nummers, maar vooral groot is geworden door zijn geheel eigen vertolkingen van standards en nummers uit wat men kan noemen ‘The American Songbook’. Bolton klinkt als een blanke versie van Ray Charles, maar kiest voor een breed repertoire dat gaat van big band jazz tot AOR en van klassiek tot blues. Alles wordt echter in een gestroomlijnd jasje gestopt waardoor hij vandaag vooral appelleert op een publiek van een wat rijpere leeftijd. In de slechts voor de helft gevulde zaal zitten opvallend veel opgetutte en modieus geklede dames en tijdens het concert zullen zij niet nalaten om hun bewondering voor Michael te tonen. Tijdens het ruim anderhalf uur durend concert dat wordt gebracht met een zevenkoppige band hebben de covers de overhand, maar Bolton heeft zo’n eigenheid als vertolker dat hij de nummers toch weer boeiend tot leven weet te brengen.
Het concert begint met een song uit zijn nieuwe cd en vervolgt dan met een aantal rustige nummers waaronder ‘To Love Somebody’ en ‘The Dock Of The Bay’. Dat hij nog kan rocken bewijst hij met ‘How Can We Be Lovers’ en ‘Time, Love and Tenderness’. Ook bluesy en jazzy nummers passeren de revue met onder andere ‘Sweet Home Chicago’ en ‘ That’s Life’. Bolton heeft ook gewerkt met Luciano Pavarotti en dat hij ook dat aan kan bewijst hij met een aria van Puccini, wat op een staande ovatie wordt onthaald. Een speciale vermelding verdient zijn vertolking van het toch zowat platgespeelde ‘Summertime’ van Gershwin. Zijn interpretatie in combinatie met het arrangement van de band, maakt het nummer weer fris. Hetzelfde doet hij met het al even uitgemolken ‘Georgia On My MInd’. Wanneer hij voor ‘When A Man Loves A Woman’ in de zaal komt, is het kot te klein, maar hij weet subtiel om te gaan met de avances van zijn vrouwelijke fans.
Hij heeft ook zelf een aantal kanjers van hits geschreven en het publiek genoot mateloos van zijn ‘How Am I Supposed To Live Without You’. Bolton heeft een onderkoelde vorm van humor en dat maakt dat ook de overgangen tussen zijn nummers de aandacht vast houden. Met rock heeft het niet veel meer van doen, maar Bolton is in elk geval nog steeds een schitterende zanger en wordt daarbij ondersteund door prima muzikanten met af en toe een glansrol voor saxofonist Michael Lington. Wellicht hoort hij tegenwoordig meer thuis in Las Vegas dan in een rocktent, maar als je even de oogkleppen laat vallen dan is dit best te pruimen. Ik heb me althans geen seconde verveeld en dat lag niet aan de dames in de zaal!
Aangemeld door Geert Ryssen
Geplaatst door Vera op donderdag 30 juni 2011 - 14:52:55
Reageren is uitgeschakeld
|
