Black Country Communion - Rivierenhof Deurne - Antwerpen - 09/07/2011
Tekst & pics: Geert Ryssen
Supergroepen, ze houden zelden stand … Deze bestaat uit Glenn Hughes (ex-Trapeze, ex-Deep Purple en ex-zichzelf), Joe Bonamassa (modern blueswonder), Jason Bonham (ex-UFO, ex-Foreigner, ex-zichzelf en zoon van…) en Derek Sherinian (ex-Alice Cooper, ex-Dream Theater) en het werkt! Wie dezer dagen een festival bezoekt, maakt veel kans om ze aan het werk te zien, maar vanavond staan ze als enige groep geprogrammeerd en dat wordt smullen. Vanaf de eerste noten wordt duidelijk dat we hier niet met de eerste de beste band te maken hebben. Hughes lijkt wel eeuwig jong en bedrijft de aartsmoeilijke combinatie van zang en bas op een meesterlijke manier. Bonamassa lijkt in tegenstelling tot wat ik verwachtte een tenger mannetje dat vanonder zijn petje de meest accurate gitaarlijnen tovert die ik sinds lang heb gehoord. Bonham lijkt soepelheid en swing gevonden te hebben en heeft het opjagende ritme waaraan hij zich in vorige bands wel eens bezondigde verleerd. In plaats daarvan komt is een ritmische ondersteuning gekomen die tegelijk complex, interactief en uiterst functioneel is, wat er uiteindelijk voor zorgt dat hij een soepel klinkende ritmische basis legt voor de drie andere supermuzikanten. Sherinian weeft op de eerste plaats een onderliggend klanktapijt van keyboards en een authentieke Hammond (inclusief Leslie speaker) waarop de anderen hun strakke en perfect getimede muzikale exploten kunnen botvieren.
BCC heeft in één jaar tijd twee prima full cd’s afgeleverd en plukt gretig uit het ganse repertoire dat bol staat van potente nummers. Muzikaal leunt de groep aan bij het rijke verleden van de classic rock en dienen zich spontaan associaties aan met Deep Purple, Led Zeppelin, The Free en recenter Thunder, zonder dat je de indruk krijgt met banale doorslagen te maken te hebben. De uitvoeringen zijn stuk voor stuk subliem te noemen. Het geluid is niet te hard, maar heeft wel voldoende body om het goed gevulde openluchttheater op stelten te zetten. Het samenspel van de groep is zonder meer verbluffend en het gitaarspel van Bonamassa combineert precisie en gevoel op een manier die je zelden te horen krijgt. Hughes zingt nog steeds fantastisch en mist geen noot. De groep heeft er duidelijk zin in en dat slaat over op het publiek. Een staande ovatie valt hen te deel en als laatste toemaat volgt een vlammende uitvoering van de Deep Purple klassieker ‘Burn’, een nummer dat onlosmakelijk verbonden is met Hughes. Superlatieven schieten tekort om dit bijna twee uur durende concert te beschrijven.
Aangemeld door Geert Ryssen
Geplaatst door Vera op zondag 10 juli 2011 - 11:30:39
Reageren is uitgeschakeld
|