|
LEPROUS: Bilateral
English:
Nederlands:
De eerste maal dat ik van Leprous hoorde was toen Emperor mainman Ihsahn de baan op ging: tijdens zijn concerten, bijvoorbeeld op Brutal Assault 2010, werd hij begeleid door een stel jonge snaken. Zij vormden de band Leprous die eerder de albums ‘Aeolia’ (2006) en ‘Tall Poppy Syndrome’ (2009) uitbrachten. Verder trof ik Leprous zelf in het voorprogramma van Therion, maar de energie, vertoond tijdens de show, bleef me meer bij dan de songs. Dit had alles te maken met de onbekendheid van het materiaal en het feit dat Leprous nu niet bepaald songs schrijft die bij een eerste beluistering blijven hangen. Is dat een probleem? Zeker niet! Wij houden van albums die eventjes moeten bezinken in het geheugen en slechts beetje bij beetje hun charme prijsgeven. Laat ‘Bilateral’ nou net zo’n groeidiamant wezen…
Bij het titelnummer ‘Bilateral’ krijgen we een eerste impressie van het Leprous geluid: sterke, gedecideerde zang (indien meerstemmig een Queen tintje), een frequent spelen met ritmes, waarbij moeiteloos geswitcht wordt van atmosferische passages naar strakke ritmes, terwijl zanger/toetsenist Einar Solberg een krachtige stem heeft die het midden houdt tussen Anathema’s Vinny Cavanagh en Arid’s Jasper Steverlinck. Als tweede track gooit men er meteen een tien minuten durend progstuk tegenaan. ‘Forced Entry’ bevat dan ook springerige keyboards, een keur aan technisch hoogstaande tempowisselingen en een enorme dynamiek tussen atmosferische weemoed en uitgelaten wilde stukken. Naast de geladen zang schuwt men evenmin het ruwe van extremere muziek, wat zich geregeld uit in een welgeplaatste schreeuw. ‘Thorn’ is een mooi amalgaam van de veelzijdigheid van de band. Niet alleen horen we een weemoedige sax in dit nummer maar geestelijke vader Ihsahn siert deze song ook met enige ruwere vocalen.
Geen enkel band staat specifiek model als grootste invloed voor de jonge twintigers, maar echo’s van Pink Floyd en Porcupine Tree schemeren wel door, en dat met name in het begin van ‘Mb. Indifferentia’ (let op de bombastische uitval met enig pathos, gevolgd door de schier onbewogen samenzang), ‘Mediocrity Wins’ en het diepgravende ‘Acquired Taste’. Dit laatste kan men een semi-ballade met ballen noemen, waarin klassieke piano en jazzy gitaarcapriolen de slagroom op de taart vormen. Temidden van al dit vernuftige muzikale kunst- en vliegwerk vergeet men bovendien niet om de nodige heftigheid toe te voegen. Niet alleen te vinden in de spanningsbogen in elk nummer, maar vooral geconcentreerd in twee gebalde kortere tracks ‘Waste Of Air’ en ‘Cryptogenic Desires’. Wat Leprous uitzonderlijk fris maakt is dat er wel een aantal nieuwe klanken of gedurfde combinaties van klanken op dit album te vinden zijn. Progressie in de ware zin van het woord. Dat dit allerminst uitmondt in ontoegankelijke songs, pleit in het voordeel van de band. ‘Bilateral’ klinkt dan ook veel meer volwassen dan hun vorige albums. De productie van Jens Bogren in de Fascination Street studio en het opvallende en ongebruikelijke cover artwork van Jeff Jordan (The Mars Volta) maken het plaatje compleet. Dit is een vijftal dat zijn klassiekers verteerd heeft en er nu iets waardevol van henzelf aan toe voegt.
Tracklist:
Bilateral (4:00)
Forced Entry (10:20)
Restless (3:30)
Thorn (5:47)
Mb. Indifferentia (6:33)
Waste Of Air (5:32)
Mediocrity Wins (6:07)
Cryptogenic Desires (2:45)
Acquired Taste (5:13)
Painful Detour (8:18)
| Musicians:
Einar Solberg: synths/vocals
Tor Oddmund Suhrke: guitars
Oystein Landsverk: guitars
Rein Blomquist: bass
Tobias Ornes Andersen: drums
|
Geplaatst door Vera op donderdag 01 september 2011 - 15:08:25
Reageren is uitgeschakeld
|
