 |
MACHINE HEAD: Unto The Locust
English:
When a bunch of American youngsters appeared on the scène in 1994 with their debut album ‘Burn My Eyes’ half of the metal community was seduced to make any comparisons with Deep Purple. They came away with a flea in one’s ear, since Machine Head happened to be a sledgehammer in the face of a slumbering scene. Thrash metal all the American way is what we got: robust, stalwart, overwhelming and way too much ‘heavy’ for the slowly fading grunge generation, let alone for adepts from the original hard rock epigones.
Most likely they were not really conscious of their impact at that time, but they wrote history. With the following albums ‘The More Things Change’ (1997) and ‘The Burning Red ‘(1999) the eyes of the world were opened for their quality, so that making albums resulted in a devoted crowd during all of their gigs. Sometimes it was scary silent around Machine Head, in despite of their loyal following they did not wanted to be dictated by fans or commercial issues. ‘The Blackening’ – we may call it a blackened slice of cake as dessert – covered them with worldwide superlatives, hence it was followed by more touring than ever. Offers kept coming. Machine Head was on the crest of a wave with its ship and hoped to stay there, without any worries whatsoever.
However, they did not incorporate the genuine passions of main man Rob Flynn. In despite of his ever changing band members (a few years back anyway), he sat down in his garden to perform a heartfelt version of Black Sabbath’s ‘Die Young’ when Ronnie James Dio and his ‘second mother’ and manager Debbie Young died at the same date. It is something we will always remember, here.
Naturally a new album had to be written after all this time. It has been four years since ‘The Blackening’ came out, but when ‘Unto The Locust’ blows our speakers, nothing much has changed. That’s a pro! The songs still have a considerable length, but they reign by compressed energy, while unexpected twists and turns illustrate that Machine Head never stagnates. Whistling-buoy Rob Flynn still finds loads of inspiration in the surrounding world to regale us with seven exceptional lyric explosions. We are flabbergasted from the very outset: ‘I Am Hell (Sonata In C#)’ is made up of three parts: devoted choir chants in Latin, world riffs with compelling signature sound until Rob Flynn cuts loose in his own overwhelming style of singing. This is great, delicious! A magnificent guitar escalation does not shun, even an acoustic fragments with strings leads us to more guitar wizardry (let’s call it not a solo for one time). Well, abundant impressions to get away with in one song. ‘Be Still And Know’ leans on repetitive guitar lines, tastefully supported by Dave McClain’s drum skills. The nearly drawling chorus is invigorated by pithy guitar leads of Phil Demmel and Rob Flynn. But the real party starts with the thoughtful, sonorous guitar sounds of ‘Locust’. This song about unreliable people (we all know some of them) has besides muscular chants also a kind of softer touch in vocals. Not only robust rifforama, but deeply rooted in melodic thrash, reminding us of Metallica when starting their uprising. Some parts of this song remind me of ‘The Blood, The Sweat, The Tears’. The friendly acoustic intro of ‘This Is The End’ implodes with Adam Duce’s bass performance. This is the first song written for this album and initially it appeared to be so intricate that it seemed to be too much for the band’s capacities. Let me tell you: you will not hear anything of that feel right now. The moment of supreme ‘send shivers down my spine’ might be ‘Darkness Within’. Flynn gives us insight in his inner thoughts and shows his emotive side. This is the ‘Die Young’ effect reflected on this album. It is a composition in which the band surpasses itself, nevertheless followed by a traditional Machine Head song ‘Pearls Before The Swine’ where they swallow the bait in extremis. This is pummelling and heavy, but soloing will leave you in awe. Every album is a diary of a band. The children’s choir in ‘Who We Are’ includes Flynn’s son. You may think it is a kind of American soap story, but it instantly takes a turn to rigorous areas when Flynn joins with his roaring chants. It is a statement with glorious lyrics, even Manowar would get away with it. Anyways, it is a proud statement of a band that still fight its demons, in despite of its worldwide success. That’s what I like in them. Doesn’t it result in the best albums? I think so. Go and judge for yourself, but I bet this is an album you will still be listening to in ten years from now.
Nederlands:
Toen een stel Amerikaanse slungels zich in 1994 aandienden met een debuutalbum ‘Burn My Eyes’ trapte de helft van de metal gemeenschap in de verleiding om een vergelijking te trekken met Deep Purple. Men kwam van een koude kermis thuis, want Machine Head was gewoon een mokerslag in het gezicht van de ingedutte scène. Hier werd thrash metal naar Amerikaans model gemaakt: stoer, overrompelend en veel te ‘heavy’ voor de op sterven na dood grunge generatie, laat staan voor de adepten van oorspronkelijke hard rock epigonen.
Zelf beseften zij het toen waarschijnlijk nog niet, maar zij schreven geschiedenis. Met de volgende albums ‘The More Things Change’ (1997) en ‘The Burning Red ‘ (1999) gingen langzaam maar zeker de ogen open van de wereld zodat uitgebrachte albums resulteerden in een fanatieke aanhang tijdens concerten over heel de wereld. Soms was het ook angstaanjagend stil rond Machine Head, want ondanks hun verkregen status lieten zij zich niet dicteren door commercie en fans. ‘The Blackening’ – we mogen het een zwartgeblakerd taartje als nagerecht noemen – haalde de superlatieven weer wereldwijd boven, het werd gevolgd door meer tournees dan ooit. De aanbiedingen bleven maar komen. Machine Head voer met zijn schip op de hoogste golven en wenste stiekem dat het daar altijd zou blijven zonder bijkomende besognes.
Niet gerekend op de integere passies van boegbeeld Rob Flynn echter. Ondanks zijn zorgen met immer wisselende bandleden (althans toch een aantal jaren geleden) streek hij neer in zijn tuin om een tot op het bot ontroerende versie van het Black Sabbath nummer ‘Die Young’ neer te zetten toen Ronnie James Dio en zijn ‘tweede moeder’ en manager Debbie Young op dezelfde dag stierven. Het is een beeld dat ons altijd zal bijblijven, zie hier.
En natuurlijk moest er na al die tijd een nieuw album geschreven worden. ‘The Blackening’ is nu vier jaar geleden, maar wanneer we ‘Unto The Locust’ door onze installatie jagen is er weinig veranderd. Maar goed ook! De songs hebben een aanzienlijke lengte, maar zij behielden hun gebalde energie, terwijl verrassende breaks illustreren dat Machine Head nooit stagneert. Brulboei Rob Flynn vindt in de zich omringende wereld meer dan genoeg inspiratie om dit in zeven lyrische teksten over ons heen te spuien. We worden vanaf de eerste klanken verrast: ‘I Am Hell (Sonata In C#)’ bestaat uit drie delen: devote koorzang in het Latijn, wereldriffs met slepende signatuur tot Flynn als vanouds van zijn oren begint te maken. Heerlijk is dat! Een schitterende gitaarescalatie ontbreekt niet, zelfs een akoestisch fragment met strijkers leidt alleen maar naar nog meer gitaaracrobatiek (laat ons het nu eens geen solo noemen). Dit is al heel wat indrukken om te verwerken in een opener. ‘Be Still And Know’ steunt op repetitieve gitaarlijnen, smaakvol ondersteund door Dave McClain’s drumwerk. Het bijna lijzige refrein krijgt weerwerk in de vorm van pittig gitaarwerk van Phil Demmel en Rob Flynn. Het feest begint pas echt met de heldere, bedachtzame gitaarklanken van ‘Locust’. Dit nummer over onbetrouwbare mensen (we kennen ze allemaal) heeft naast gespierde zang ook wat zachtere vocale momenten. Niet alleen stoer riffvertoon, maar ook nog wortels in de melodische thrash sector toen bijvoorbeeld Metallica pas begon. Sommige stukken lijken erg op ‘The Blood, The Sweat, The Tears’. De zachte akoestische intro van ‘This Is The End’ implodeert met Adam Duce’s baswerk. Dit is het eerste nummer dat geschreven werd voor dit album en aanvankelijk was dit zo complex dat het te hoog gegrepen leek voor de bands capaciteiten. Daar is nu niets meer van te merken. Kippenvel rijst bij het horen van ‘Darkness Within’: Flynn legt zijn ziel bloot en toont zich vocaal van zijn gevoeligste kant. Het ‘Die Young’ effect gereflecteerd op dit album. Het is een song waarin de band zichzelf overtreft, gevolgd door een traditioneel Machine Head nummer ‘Pearls Before The Swine’ dat flink de beuk erin zet. Dit is bonkend en heavy, maar solo’s zijn superieur. Elk album is een dagboek van een band. Het kinderkoor in ‘Who We Are’ laat ons ook Flynn’s zoon horen. Je kan dit Amerikaans soapachtig vinden, maar er wordt meteen een vuist gebald wanneer Flynn zijn razende brul erop plaatst. Het is een statement met een glorieuze tekst, zelfs Manowar zou ermee naar buiten kunnen treden. Het is in ieder geval een trots statement van een band die ondanks zijn succes nog steeds opbokst tegen innerlijke demonen. Daar hou ik van. Levert dit niet altijd de beste prestaties op? Ga en oordeel zelve, maar dit is een album dat je na tien jaar nog draait!
Tracklist:
I Am Hell (Sonata In C#) (8:25)
Be Still And Know (5:43)
Locust (7:36)
This Is The End (6:11)
Darkness Within (6:27)
Pearls Before The Swine (7:19)
Who We Are (7:06)
| Musicians:
Robb Flynn: vocals, guitars
Phil Dommel: guitars
Adam Duce: bass
Dave McClain: drums
|
Geplaatst door Vera op dinsdag 25 oktober 2011 - 16:02:51
Reageren is uitgeschakeld
|
|
