 |
AN AUTUMN FOR CRIPPLED CHILDREN: Everything
| Release: 2011-09-01
Style: atmospheric blackened melancholy
Label: A Sadness Song / www.atmf.net
Website:
MySpace: www.myspace.com/crippledchildren2009
Country: Nederland, Friesland
Playing Time: 43:45
Cat. N°:
Review by: Vera
Translated by: Vera
Rating: 8,5/10
|
English:
I love those unexpected parallels, suddenly looming up in life. Once I bought the debut album ‘On The Eve Of The Grimly Inventive’ from British Ebonylake. Now it seems that a Dutch band, hailing from the North province Friesland, called itself after a short instrumental track of that obscure album. As if coincidence does not exist, I recently got a mail telling me that Ebonylake will release the long awaited successor for this heavily underrated debut album, twelve years later.
But now we go deeper into An Autumn For Crippled Children, since that autumn really started this weekend by switching to winter time. These guys are wrapped in mystery with distant names such as MXM (vocals, keyboards, guitars) and a rhythm section made up of CXC (drums) and TXT (bass). It is as unworldly as their brothers of Wolves In The Throne Room and sometimes their music reminds me of these American farmers. In the end the depressive, experimental doom/black metal of our friends from Friesland happens to be captivating. They put their deep-draught emotions into melancholic, fluttering compositions which are not even that lengthy, but they surely give you an impression of being on sweeping plains in the middle of nature. Indeed, this is not of this world. A typical feature is that calm passages pass into magnificent eruptions, a glorious cascade of sounds is the result. That’s a characteristic of the so-called shoegaze generation. They have contemplative, shoegaze moments, but now and then the crust breaks open and the music flows over you like scorching lava. Any new wave elements cannot be ignored either. What to think of The Cure alike beginning of ‘I Am The Veil’, followed by hazy emo vocals? Well, that’s only a small stain on a generally stately atmosphere of this album. Vocals are mostly situated in the background and they are scream-like blackened and unintelligible. As if they are an addition to the entire atmosphere, more than aspiring to any significance.
A Katatonia mood can be found in the repetitive guitar patterns of ‘Nothing/Everything’ for instance and in the intro of ‘We All Fall’, while ‘Formlessness’ (they have made a video for it) has drawn out notes tingling your subconscious. It is kind of weird that vocals are ultimately blackened, while the fluttering sounds of the music show a completely different universe. In ‘Absence Of Contrast’ these soundscapes are not so far away from what a band like Long Distance Calling does: post rock with momentum and hallucinating sounds. This album brims with a gloomy, melancholic atmosphere, you are nearly languished when this atmospheric pallet of sounds suddenly takes a turn to spatial areas. Anyway, this is an album that stands for atmosphere, more than including proper compositions. These amalgamate of arcane spoken fragments, ongoing crescendo heights and gracious leads have conquered my heart. This in spite of its, in the end, monotonousness, I have to admit.
Nederlands:
Ik hou van de onverwachte parallellen die plots opduiken in dit leven. Ooit kocht ik het debuutalbum ‘On The Eve Of The Grimly Inventive’ van het Engelse Ebonylake. Nu blijkt nota bene dat een Nederlandse band uit Friesland zich genoemd heeft naar een korte instrumentale track van dat obscure album. En alsof toeval niet bestaat kreeg ik vlak nadat ik dit album aangeboden kreeg, een mail dat Ebonylake uiteindelijk de langverwachte opvolger van het zwaar onderschatte debuut gemaakt heeft, twaalf jaar later.
Maar hier gaan we het hebben over An Autumn For Crippled Children, want de herfst is volop begonnen met de overschakeling naar het winteruur dit weekend. Deze heerschappen hullen zich in nevels met afstandelijke namen zoals MXM (zang, toetsen, gitaar) en een ritmesectie bestaande uit CXC (drums) en TXT (bas). Dat is al even wereldvreemd als hun broeders van Wolves In The Throne Room, want daar doet hun muziek bij momenten wel aan denken. Al bij al is de depressieve experimentele doom/black metal van onze Friese vrienden wel beklijvend. Ze gieten hun diepgaande emoties in weemoedige, uitwaaierende composities die niet eens zo lang zijn, maar wel de indruk wekken dat je u bevindt op een weids plateau met enkel de natuur om je heen. Inderdaad, dit is onwerelds. Kenmerkend is dat kalme fragmenten overgaan in prachtige erupties, een waterval aan klanken valt je ten deel. Dit is eigen aan de zogenaamde shoegaze generatie. Ze hebben beschouwende, navelstarende momenten, maar af en toe breekt de korst van het keurslijf en vloeit de muziek als verschroeiende lava over je heen. Ik kon enkele new wave invloeden niet ontkennen. Wat te denken van het The Cure achtige begin van ‘I Am The Veil’, gevolgd door neuzelende emo vocalen? Dit is enkel een kleine smet op de weidse atmosfeer die dit album uitstraalt. De vocalen situeren zich ergens op het achterplan en zijn krijsend onverstaanbaar. Alsof zij eerder een toegevoegde waarde aan sfeer zijn, dan wel enige significatie ambiëren.
Katatonia is te vinden in de repetitieve gitaarpatronen van bijvoorbeeld ‘Nothing/Everything’ en de intro van ‘We All Fall’, terwijl het voor de videoclip uitgekozen ‘Formlessness’ zich slepend een weg baant naar ons onderbewustzijn. Vreemd is dat de vocalen absoluut zwartgeblakerd zijn, terwijl de uitwaaierende klanken van de muziek ons een heel ander universum tonen. In ‘Absence Of Contrast’ zijn deze klanktapijten zelfs niet ver verwijderd van wat een Long Distance Calling doet: gedreven postrock met geestverruimende klanken. Weemoed druipt in grote massa’s van dit album af, je wordt bijna versmacht als dit atmosferische klankenpallet ineens een ruimtelijke wending neemt naar andere oorden. Sfeer staat centraal, die gulpt in golven over je heen. Gaan ze nu nog ooit een nummer schrijven? Ik weet het niet. Dit amalgaam van geheimzinnig gesproken fragmenten, weids uitwaaierende klanken en sierlijke leads heeft in ieder geval mijn hart veroverd. Ondanks enige eenzijdigheid uiteindelijk, dat moet ik ook wel kwijt.
Tracklist:
Forever Never Fails (5:13)
Formlessness (5:13)
Absence Of Contrast (4:06)
We All Fall (5:56)
Nothing / Everything (5:31)
Her Dress Is A Poem, Her Death (4:36)
I Am The Veil (4:20)
Cold Spring (4:15)
Rain (4:41)
| Musicians:
MXM: keyboards, guitars, vocals
TXT: bass
CXC: drums
|
Geplaatst door Vera op donderdag 10 november 2011 - 11:28:09
Reageren is uitgeschakeld
|
|
