 |
SOLSTAFIR: Svartir Sandar
English:
The (music) scène has never been the same since the release of ’Masterpiece Of Bitterness’ at the last but one day of 2005 and the successor ‘Köld’ also left me in awe in 2009. You can imagine I was on the tiptoe of expectations when starting to explore their double album ‘Svartir Sandar’ (blackened sand, black wastelands). It turned into a mind-blowing trip through breathtaking scenery of Iceland, the homeland of these four self-willed musicians. The feeling of a kind of familiarity with a third album cannot be ignored, but within that signature Solstafir sound, the band still knows how to include surprising turns and twists in their lengthy epics. On this (nearly high-flown) level, this is only possible for exceptional talented bands.
Labelling this or putting it in a kind of genre would only lead to massive incompleteness, even to misunderstanding the clue. Let’s restrict ourselves to: the roughness of their black metal roots is maintained, yet expanded like the universe in an amalgamate of distorted, fluttering guitars, desperate and/or melancholic vocals of Adalbjörn Tryggvason and a pinch of experimental psychedelic flavours. The word post rock can be used, although Solstafir verges more to metal and is consequently free of this arty-farty imago of that style. Hurray!
Album one, called ‘Andvari’, rolls mysteriously towards the listener, like peaceful lava from the Eyjafjallajökull. However, the eruption happens in retrograde, because the energy is concentrated in several pieces with momentum, where the howling vocals add an extra zest to it. You even do not bother that all lyrics appear to be in Icelandic this time, thus we cannot comprehend a word of it. The throat sounds are in perfect harmony with the sometimes spatial, sometimes primordial global sound. Because the opener already takes twelve minutes of your time, you get a proper idea of what you can expect. ‘Fjara’ is – they do not want to charge us too much – a quite traditional composition, thus it stands for the gloomy, sensitive side of the band with clean vocals, piano and emotive guitar skills. ‘Pin Ord’ on the other hand is rocking wild, based on a simple repetitive riff, but with outbursts where they cut loose. A moment of reveries with psychedelic tinge comes to you in ‘Sjúki Skugginn’ and the atmospheric ‘Kukl’ (very beautiful), in between a fast, familiar sounding ‘Æra’. Conclusion so far: the band remains focused in shorter songs with loads of variegation.
Album two, called ‘Gola’, should be more tempestuous according to its subtitle. Well, it is obvious that they go for a more experimental approach here, since there are three songs around ten minutes long. ‘Melrakkablús’ instantly captivates you; initially with fluent guitar lines and a nearly prog/jazzy timbre. Only after five minutes we hear modest vocals. They slowly work to a climax with magnificent guitar sounds and vivid accelerations. The album has a cinematic atmosphere, like a soundtrack and that impression is invigorated when, following the smooth rocking ‘Draumfari’, we wander through minatory, spatial Pink Floyd alike sounds, while a woman reads the weather report (at least, that’s what it sounds like). This musical Walhalla is completed by two lengthy tracks. The title track has a slow, drawn out atmosphere with heavy guitars, yet very powerful. It goes in crescendo to unworldly empyrean sounds when synthesizers and choirs seem to blend. You can hardly hear what it is exactly, but it brings you in another dimension. We do not spill more words on the last song, it must be obvious that it also has a fine balance between heaviness and contemplative melancholy, with an opulence of enchanting sounds.
An album of Solstafir is no superficial experience, it is a weekend trip to ethereal areas, literally and figurative, where a pulsing magma scenery in psychedelic colours leads you through a wide range of different moods. That’s why you can enjoy it eternally. This is not just another (double) album, this is a piece of art. This is also illustrated by the fact that the four musicians engaged an artist to create artwork for every song. This will end up high in my top of the year! By the way, aficionados of the latest Moonsorrow works should check this out as well!
Nederlands:
De (muziek)wereld was niet meer hetzelfde na het verschijnen van ’Masterpiece Of Bitterness’ op de voorlaatste dag van 2005 en de opvolger ‘Köld’ greep me in 2009 evenzo naar de keel. Met kloppend hart begin ik dan ook aan de verkenning van het dubbelalbum ‘Svartir Sandar’ (zwart zand, zwarte woestenij). Het wordt een geestverruimende trip door de adembenemende natuur van IJsland, het thuisland van deze vier eigenzinnige muzikanten. Het gevoel van een zekere herkenning bij een derde album is niet te negeren, maar binnen die specifieke Solstafir sound weet de band nog steeds verrassende wendingen in hun lange epossen in te bouwen. Op dit (bijna hoogdravend) niveau is dat enkel weggelegd voor uitzonderlijk getalenteerde bands.
Hier een label of genre opplakken zou leiden tot grote onvolledigheid, zelfs misverstaan van de boodschap. Laat ons het houden op het volgende: de ruwheid der black metal roots blijft behouden, maar is intussen uitgedijt als het heelal in een amalgaam van vervormde, uitwaaierende gitaren, wanhopige en/of weemoedige zang van Adalbjörn Tryggvason en een snuifje experimentele psychedelica. Het woord post rock mag genoemd worden, al neigt Solstafir meer naar metal en ontsnapt bijgevolg aan het arty-farty imago van dat genre. Hoera!
Album één, ‘Andvari’ genaamd, rolt geheimzinnig de luisteraar tegemoet, als vredig lava uit de Eyjafjallajökull. De uitbarsting komt echter in retrograde, want de energie wordt samengebald in uiterst stuwende stukken, waar de wanhopige zang een extra textuur toevoegt. Je ervaart het zelfs niet storend dat alle teksten ditmaal in het IJslands zijn en we er dus geen snars van begrijpen. De keelklanken vormen een harmonieus geheel met het soms ruimtelijke, soms oerprimitieve totaalgeluid. Omdat de openingstrack al bijna twaalf minuten duurt, geeft dit een treffend beeld van wat we kunnen verwachten. ‘Fjara’ is, om ons niet al te zwaar te belasten, een compositie die vrij traditioneel is en bijgevolg staat de weemoedige, gevoelige kant met cleane zang, piano en slepend gitaarwerk hier voorop. ‘Pin Ord’ is dan weer wild rockend, geënt op een simpele repetitieve riff, maar met uitvallen waar men lekker loos gaat. Het mijmerende allooi met psychedelisch tintje komt aan bod in ‘Sjúki Skugginn’ en het atmosferische ‘Kukl’ (erg mooi), daartussen staan een snel en meteen vertrouwd klinkende ‘Æra’ zodat we voorlopig concluderen dat de band gefocust blijft in veel kortere songs en variatie biedt.
Album twee, ‘Gola’ genaamd, zou volgens zijn ondertitel stormachtiger zijn. Het staat als een paal boven water dat men hier wat meer experimenteel te werk kan gaan wegens drie songs van rond de tien minuten. ‘Melrakkablús’ beklijft meteen met aanvankelijk vloeiende gitaarlijnen en een bijna prog/jazzy toets. Pas na vijf minuten is er bescheiden zang. Men werkt naar een climax toe met prachtig gitaarwerk en een kwieke acceleratie. Het album heeft een filmische sfeer, zoals een soundtrack en dat gevoel wordt vermeerderd wanneer we na het vlot rockende ‘Draumfari’ ronddwalen in dreigende, uitdijende Pink Floydachtige klanken, terwijl een vrouw het weerbericht (?) voorleest. Althans zo lijkt het toch. Dit muzikale walhalla wordt vervolledigd door twee lange tracks. Het titelnummer is slepend traag met scheurende gitaren, maar erg stuwend. Het zwelt aan tot onaardse verhevenheid wanneer synhs en koorzang samensmelten. Je kan amper onderscheid maken, maar het brengt je in een andere dimensie. We hoeven er geen tekeningetje bij maken dat ook het laatste nummer een goed evenwicht tussen weemoed en stevig rocken vindt, met veel betoverende klanken.
Een album van Solstafir beluister je niet vluchtig, het is een weekenduitstap naar onwezenlijke streken, letterlijk en figuurlijk, waar een pulserend magmalandschap in psychedelische tinten je langsheen zoveel verschillende stemmingen brengt dat je er eeuwig van kunt genieten. Dit is niet zomaar een (dubbel)album, dit is een kunstwerk. Dat wordt ook geïllustreerd door het feit dat het viertal een kunstenaar aantrok om voor elke song passend artwork te maken. Een plaatsje in mijn jaarlijst is verzekerd. Trouwens, liefhebbers van de laatste Moonsorrow werkjes moeten dit zeker ook onderzoeken!
Tracklist:
CD1: “Andvariâ€
Ljós à Stormi (11:33)
Fjara (6:39)
Þin Ord (6:20)
Siúki Skugginn (5:06)
Æra (4:52)
Kukl (5:07)
CD2: “Golaâ€
Melrakkablús (9:57)
Draumfari (3:39)
Stinningskaldi (1:14)
Stormfari (3:37)
Svartir Sandar (8:20)
Djákninn (10:51)
| Musicians:
Aðalbjörn Tryggvason - Guitar/Vocals
Sæþór MarÃus Sæþórsson – Guitar
Svavar Austmann – Bass
Guðmundur Óli Pálmason - Drums
|
written for Lords of Metal, thanks for letting me publish it, but truly personal impression...
Geplaatst door Vera op dinsdag 06 december 2011 - 18:51:58
Reageren is uitgeschakeld
|
|
