 |
SWALLOW THE SUN: Emerald Forest And The Blackbird
English:
How do you create the ultimate record of your band? Draconian did it with ‘Arcane Rain Fell’, Novembers Doom did it with ‘The Pale Haunt Departure’ and we are pretty sure that Swallow The Sun has made its most complete and overwhelming album with ‘Emerald Forest And The Blackbird’. Until now. Of course we have confidence in future achievements of song-writer/guitarist Juha Raivio, but what he did here on this fifth full length studio album of the Finns is hardly describable with a pen. This has the melancholy of Katatonia, the serene, captivating chants with acoustic guitars of Pink Floyd, the dramatic overtones of My Dying Bride, the solemn spoken passages of Novembers Doom and the howling, sensitive guitar soloing of Saturnus. On top of that, the Jyvaskyla based band happens to be so catchy that certain fragments haunt you instantly. That’s top notch talent!
‘Emerald Forest And The Blackbird’ crawls under your skin and has an addictive effect. Since weeks I experience the need to listen to it over and over again. You are all warned! After the release of ‘New Moon’ late 2009, Swallow The Sun toured in no less than twenty-four countries, about one hundred and fifty concerts, but early 2011 Juha chose for isolation and concentrated on writing the new album. By coincidence he started listening to an ancient Finnish lullaby from his youth called ‘Sininen Uni’. It spoke to his imagination and he saw images of a father at the bed of his dying child, trying to tell it desperately where it should go after death. That is the story behind the title track, starting this masterpiece with an epic of ten minutes length. What a song! A semblance of esoteric female chants, but then the band joins in with well-known heavy doom-like guitars and soaring keyboards. The solemn spoken fragments have a magical beauty. Plucking, acoustic guitars as well as screams verging to black metal take us on a ride through that emerald forest from the title. It is nearly otherworldly how desperate screams are backened by hardly noticeable pontifical chants. But Swallow The Sun goes beyond metal music. ‘This Cut Is The Deepest’ mainly features clean, serene vocals full of reveries. It reminds me of Pink Floyd (‘Wish You Were Here’), but the spoken passage recalls memories of Novembers Doom. The band has always been a master in contrasts, a Claire-obscure never missing its effect. That’s why they really cut loose in ‘Hate, Lead The Way’, breaking loose to ventilate all pent-up rage. In ‘Cathedral Walls’ we hear guest female vocalist Anette Olzon of Nightwish. I had my prejudices – being not so fond of all those gothic female singers – but the result has the nearest approach to one of Draconian’s best songs and my objections instantly vanished in the haze. Magnificent lyrics, beautiful clean vocals of Mikko and angelic chants of Anette! It sends shivers down my spine! With ‘Hearts Wide Shut’ we are immersed in a sea of melancholy, while those crying guitar solos will charm progressive rock fans too. The blend of clean and raucous vocals is nothing but fabulous in ‘Silent Towers’.
And then… while I consider the whole album as one huge highlight, there are two tracks more I want to give a special mentioning. ‘Labyrinth Of London (Horror Pt. IV)’ is the first one. A screaming and angry start is suddenly changed into very smoothened chants: ‘She Was The One’ with an echoing guitar note in the background. In addition those repetitive singing of the title is so fetching that I am hearing it in the back of my head for weeks. And yes, here they are again, those captivated spoken parts, followed by rough eruptions. An absolute stunner! This is also tenable for ‘April 14th’, the ultimate tribute to Peter Steele. It brings you to tears during its narrative moments, includes very beautiful clean harmony vocals, fragments of Type O’Negative lyrics and well, you just have to hear this! At the end it seems as if the soul of Steele ascends to this other world across the Styx. They occlude with ‘Night Will Forgive Us’ in a contemplative manner. After that I pinch in my arm to make sure I was not dreaming. When you are able to make such beautiful music, you deserve eternal fame!
Written for www.lordsofmetal.nl by Vera
Nederlands:
Hoe maak je de ultieme plaat van je band? Draconian deed het met ‘Arcane Rain Fell’, Novembers Doom deed het met ‘The Pale Haunt Departure’ en het zit er dik in dat Swallow The Sun met ‘Emerald Forest And The Blackbird’ ook het meest complete en overdonderende album uit hun bestaan tot nog toe gemaakt heeft. Natuurlijk heb ik wel vertrouwen in het talent van songschrijver/gitarist Juha Raivio dat hij in de toekomst nog prachtige muziek gaat schrijven, maar wat hij hier op dit vijfde studioalbum van de Finnen laat horen is amper met een pen te beschrijven. Dit heeft de melancholie van Katatonia, de serene, beklijvende zang met akoestische gitaren van Pink Floyd, de dramatiek van My Dying Bride, de plechtig gesproken passages van Novembers Doom en de huilende gitaarsolo’s van Saturnus. Bovendien is de doom/death/black metal van de band uit Jyvaskyla zo toegankelijk dat bepaalde fragmenten door je hoofd blijven spoken. Je moet het maar kunnen!
‘Emerald Forest And The Blackbird’ kruipt onder je huid en werkt verslavend. Al enkele weken betrap ik mezelf er op dat ik het telkens weer opzet. Je bent dus gewaarschuwd! Nadat ‘New Moon’ eind 2009 uitgebracht werd heeft Swallow The Sun getoerd in maar liefst vierentwintig landen, zo’n honderd vijftig concerten, maar begin 2011 trok Juha zich terug en concentreerde zich op het schrijven van dit album. Toevallig luisterde hij telkens weer naar een oud Fins slaapliedje uit zijn jeugd, genaamd ‘Sininen Uni’. Zijn inspiratie nam een grote vlucht en hij zag beelden van een vader aan het ziekbed van zijn kind, wanhopig proberend om zijn kind uit te leggen naar waar het weldra zou heengaan na de dood. Dat is het verhaal van het titelnummer dat dit meesterwerk opent met een tien minuten lang epos. Wat een nummer! Esoterische vrouwenzang even, maar dan valt de band op welbekende manier in met harde, slepende gitaren en zwevende keyboards. De plechtig gesproken stukken zijn van een ongekende schoonheid. Zowel tokkelende, akoestische gitaren als tegen black metal aanleunende zang nemen ons mee naar dat smaragdgroene woud uit de titel. Onwerelds is het hoe wanhopig gekrijs geruggensteund wordt door amper merkbare pontificale gezangen. Swallow The Sun gaat echter verder dan het metalgebeuren. ‘This Cut Is The Deepest’ houdt het voornamelijk bij serene, cleane zang vol mijmeringen. Het doet me aan Pink Floyd denken (‘Wish You Were Here’), maar het gesproken fragment roept dan weer herinneringen op aan Novembers Doom. De band is altijd een meester geweest in contrasten, een Clair-obscur dat zijn uitwerking nooit mist. Vandaar dat ze in het furieuze ‘Hate, Lead The Way’ aardig te keer gaan en alle remmen losgooien om alle opgekropte woede te ventileren. In ‘Cathedral Walls’ horen we gastzangeres Anette Olzon van Nightwish. Ik hield mijn hart vast – ben niet zo tuk op al die gothic zangeresjes – maar het resultaat lijkt wel één van Draconian’s beste songs, waardoor ik mijn vooroordelen gezwind inslik. Prachtige tekst, mooie gevoelige zang van Mikko en engelenzang van Anette. Rillingen! Met ‘Hearts Wide Shut’ worden we ondergedompeld in een zee van weemoed, de huilende solo’s zullen ook bij progressieve rockfans in de gratie vallen, terwijl het samengaan van cleane en ruwe zang in ‘Silent Towers’ mooi is uitgewerkt.
Maar dan… terwijl ik heel het album als een hoogtepunt beschouw zijn er toch twee tracks die nog een speciale vermelding verdienen. ‘Labyrinth Of London (Horror Pt. IV)’ is het eerste. Een schreeuwend en kwaad begin wordt plots onderbroken door zalvende zang ‘She Was The One’ met een zinderende gitaarnoot op de achtergrond. Bovendien is het herhaaldelijk zingen van de titel zo aanstekelijk dat ik het al weken lig te neuriën. En ja, daar zijn ze weer, die beklijvende gesproken stukken, waarna ruwe uitbarstingen volgen. Een wereldnummer! Dat geldt ook voor ‘April 14th’, het allermooiste eerbetoon ooit aan Peter Steele. Het brengt je tot tranen tijdens narratieve momenten, bevat heel mooie cleane samenzang, stukken tekst van Type O’Negative en ach, je moet dit gewoon horen. Op het einde lijkt de ziel van Steele op te stijgen naar die andere wereld over de Styx. Er wordt op een beschouwende manier afgesloten met ‘Night Will Forgive Us’ waarna ik mezelf in de arm knijp om te weten of ik dit niet gedroomd heb. Wanneer je zulke mooie muziek kunt schrijven, verdien je eeuwige roem!
Geschreven voor www.lordsofmetal.nl door Vera
Tracklist:
Emerald Forest And The Blackbird (9:57)
This Cut Is The Deepest (5:20)
Hate, Lead The Way (6:13)
Cathedral Walls (ft. Anette Olzon) (6:46)
Hearts Wide Shut (5:55)
Silent Towers (4:01)
Labyrinth Of London (Horror pt. IV) (8:29)
Of Death And Corruption (5:00)
April 14th (8:28)
Night Will Forgive Us (6:41)
| Musicians:
Mikko Kotamäki: vocals
Juha Raivio: guitars, compositions
Markus Jämsen: guitars
Matti Honkonen: bass
Aleksi Munter: keyboards
Kai Hahto: drums
|
Geplaatst door Vera op vrijdag 16 maart 2012 - 22:20:29
Reageren is uitgeschakeld
|
|
