 |
RIVERSIDE: Shrine Of New Generation Slaves
English:
The first division of Polish progressive rock steps into the spotlights again! Any symbolism has never been strange to them. The fifth studio album ‘Shrine Of New Generation Slaves’ has a title with five words, its length is around fifty minutes and the title can promptly be converted into ‘SONGS’. And that is what it comes down to in the end: writing fetching songs in which they can show their progressive virtuosity, without causing an algebraic headache to the listeners. You can trust them, these representatives of the new breed of progressive art have done this to a turn again.
As always with a Riverside album – actually with prog in general – this happens to be a grower that only reveals its deep-rooted charms when the listener invests enough time in it. This may be diametrically opposed to the way of life from many among you, yet that is exactly the concept that is featuring ‘Shrine Of New Generation Slaves’ lyrically. Nobody will fail to see that humanity flirts with multi-tasking as nitwits, while finally doing less or half work, not mentioning the shallowness or absence of depth in such a race against time. The result is that many people feel unhappy and have become slaves of their own organized world. In brief, comprehensive food for thought for everybody, while Riverside’s enchanting sounds echo through your living room.
The new compositions are recognizable and have that Riverside signature, yet their musical development goes on. Not only seventies prog was the source of inspiration for Mariusz and his cronies, but the upcoming hardrock from that era as well. That means that they are rocking heavy from time to time, while the lamp amplifiers are doing overtime. It starts already with the decisive riffs and vocals in opener ‘New Generation Slave’ that only comes to full power after three minutes and includes distorted vocals. Acoustic, plucking sounds pass into tight guitars: the beginning of the longer ‘The Depth Of Self-Delusing’ it is, choosing a thoughtful way of singing and remaining quite semi-acoustic. On the other side of the spectrum stands the restless ‘Celebrity Touch’. In its capacity of (digital) single, this appears to be the musical representation of a hectic, shallow life. Mark the Hammond organ, the jazzy intermezzo and a Gilmour-like guitar solo that ends a bit too early. Just like what Mariusz says in the interview, lengthy soloing on guitar is decreased on this album. ‘We Got Used To Us’ is a quiescent, storytelling song, showing the sensitive side of the band, switching to heavy rocking sounds with chunky guitars and organ in ‘Feel Like Falling’. Two lengthy compositions, in which Riverside can show its wealthy skilfulness, are the progressive highlights of ‘SONGS’. ‘Deprived (Irretrievably Lost Imagination)’ goes in crescendo to a mighty instrumental centrepiece, finally passing into a saxophone solo. But the thirteen minutes long ‘Escalator Shrine’ gives me even more goose-bumps. A spatial guitar solo (Pink Floyd!), wandering bass lines, piano sounds that remind me of The Doors and a familiar sounding riff in Cream style… Well, you can bring back everything to the essence, but above all Riverside creates stunning highlights that leave the listener in awe, but at the same time cherish him. To catch your breath again, there is the short, sensitive ‘Coda’ to round off. Riverside carries the heritage of seventies prog and hardrock and spreads it in a genuine way. Yet they transfer it to the current times, that is why the album is a gift to the slaves of the new generation too. We look forward to their tour in March!
Nederlands:
De eredivisie van Poolse progressieve rock laat weer van zich horen! Enige symboliek is hen daarbij nooit vreemd. Het vijfde studioalbum ‘Shrine Of New Generation Slaves’ heeft een titel met vijf woorden, duurt zo’n dikke vijftig munten en de titel kan netjes herleid worden tot ‘SONGS’. Want dat is waar het ten slotte om gaat: pakkende songs schrijven waarin men de progressieve virtuositeit kan etaleren, maar waar de luisteraar geen algebraïsche hoofdpijn aan over houdt. Wees gerust, deze vertegenwoordigers van de nieuwe lichting progressiviteit hebben dit weer mooi voor mekaar gekregen.
Zoals steeds bij een Riverside album – en bij prog in het algemeen – is dit een groeiplaat die zijn diepgewortelde charme pas prijsgeeft wanneer de luisteraar genoeg tijd investeert. Dat staat misschien haaks op de levenswijze van velen, maar dit is juist het concept dat tekstueel aangesneden wordt op ‘Shrine Of New Generation Slaves’. Het zal niemand ontgaan zijn dat het mensdom als een kip zonder kop flirt met ‘multi-tasking’, terwijl je alleen maar tot minder toekomt en half werk levert, om nog maar te zwijgen over de vluchtigheid en afwezigheid van diepgang in zulk een race tegen de tijd. Het resultaat is dat velen zich ongelukkig voelen en slaven van hun eigen georganiseerde wereld geworden zijn. Kortom, voor iedereen begrijpbare stof tot nadenken, terwijl Riverside’s betoverende klanken door de kamer galmen.
De nieuwe composities zijn herkenbaar met het Riverside brandmerk, maar de muzikale evolutie gaat verder. Zo was niet alleen prog uit de jaren zeventig, maar ook de opkomende hardrock uit die tijd een inspiratiebron voor Mariusz en zijn kornuiten. Dat betekent dat er al eens stevig gerockt wordt terwijl de lampenversterker overuren maakt. Dat begint al met de daadkrachtige riffs en zang in opener ‘New Generation Slave’ dat zich eigenlijk pas na drie minuten volledig ontplooit en ook vervormde zang laat horen. Akoestische tokkelende klanken lopen over in strak gitaarspel: het begin van het langere ‘The Depth Of Self-Delusing’ dat een beschouwende zangstijl hanteert en vrijwel de akoestische tour op gaat. Daar staat het onrustige ‘Celebrity Touch’ tegenover. In zijn hoedanigheid als (digitale) single is dit de muzikale vertegenwoordiging van een jachtig, oppervlakkig leven. Let echter op het Hammondorgel, het jazzy intermezzo en een Gilmouriaanse gitaarsolo die een beetje te vlug de kop wordt ingedrukt. Zoals Mariusz in het interview ook al zegt, zijn lang uitgesponnen gitaarsolo’s wat teruggedraaid op dit album. ‘We Got Used To Us’ is een rustig, verhalend nummer dat de gevoelige kant van de band toont, om dan zwaar rockend tekeer te gaan met vet gitaarwerk en orgel in ‘Feel Like Falling’. Twee lange composities waarin Riverside alle facetten van zijn rijke sound kan tonen vormen de progressieve hoogtepunten van ‘SONGS’. ‘Deprived (Irretrievably Lost Imagination)’ zwelt aan tot een machtig instrumentaal tussenstuk om dan over te gaan in een saxofoonsolo. Maar het dertien minuten durende ‘Escalator Shrine’ bezorgt me nog meer kippenvel. Een ruimtelijke gitaarsolo (Pink Floyd!), rondwarende baslijnen, een pianostukje dat me aan de Doors doet denken en een herkenbare riff van Cream. Je zou alles kunnen herleiden tot de essentie, maar feit is dat Riverside hier voor muzikale hoogstandjes zorgt die de luisteraar verbluffen, maar ook gekoesterd achterlaten. Om op adem te komen is er nog het korte, gevoelige ‘Coda’. Riverside draagt de erfenis van jaren zeventig prog en hardrock op integere wijze verder uit, maar transformeert dit naar het heden, zodat het album ook een geschenk is voor de slaven der nieuwe generatie. We kijken al uit naar hun tournee in maart!
Tracklist:
New Generation Slave (4:17)
The Depth Of Self-Delusion (7:39)
Celebrity Touch (6:48)
We Got Used To Us (4:12)
Feel Like Falling (5:17)
Deprived (Irretrievably Lost Imagination) (8:26)
Escalator Shrine (12:41)
Coda (1:39)
| Musicians:
Mariusz Duda: vocals, bass, acoustic guitars
Piotr Grudzinski: guitars
Michal Lapaj: keyboards
Piotr Kozieradski: drums
|
Geplaatst door Vera op donderdag 24 januari 2013 - 22:03:58
Reageren is uitgeschakeld
|
|
