 |
ANTIMATTER: Fear Of A Unique Identity
English:
With the retrospective compilation box ‘Alternative Matter’, Antimatter rounded off its first decade late 2010. The project, initially co-founded by Duncan Patterson, evolved to the musical vehicle of one sole man during these ten years: Mick Moss. He always works with session musicians to colour his melancholic, thoughtful compositions. He played more instruments than ever before on ‘Fear Of A Unique Identity’ and only got help from drummer Colin Fromont and occasionally from the Latvian female singer Vic Anselmo and violinist David Hall.
In comparison with predecessor ‘Leaving Eden’ – released in 2007 – this seems to be a less guitar oriented album at first sight, with more modern ambient and electro influences. It is true, you could not help but notice these magnificent guitar solos of Danny Cavanagh on ‘Leaving Eden’. On second thought however, we can hear fluent guitar ornaments that go straight to the heart in nearly every song on ‘Fear Of A Unique Identity’ as well. But a slightly wink to the early days’ work, more precisely ‘Saviour’ and ‘Lights Out’, happens to be prominently present. In that respect, the new album is a logical next step in the existence of Antimatter: the past and the rock sound of ‘Leaving Eden’ melt together into an amazing blend that makes you think and wonder (lyric-wise), while musically it has a serene beauty.
For the first time, lyrics have a conceptual connection. Something we can talk about for hours and days, but let us keep it brief. The theme questions why most of the people just do what others expect from them, without trying to find out what they really want. The patterns of expectations from environment and society make silenced, one of the herd individuals of them. Don’t they have a secret dream that unfolds their true identity? That is the heavy subject carrying the dark and melancholic music of this genuine musician…
Antimatter kicks off with the contemplative ‘Paranova’. The warm voice of Mick Moss, the heavenly fluttering guitars and the modern feel in rhythms instantly sound familiar. The dynamic bass lines and sonorous keyboards in ‘Monochrome’ illustrate the other side of the creator. These days, people may call it differently, but nobody seems to realize that these synths and loops probably refer to Mick’s love for music from the eighties. The single and video clip ‘Uniformed And Black’ is a perfect example of that. It is extremely catchy and could be a chart buster. Antimatter remains a champion in captivating songs with emotive guitar work. The title track and the last one ‘A Place In The Sun’ are timeless and fragile. Very storytelling is ‘Here Come The Men’ (snappy questioning our values) and the bittersweet ‘Wide Awake At The Concrete Asylum’. Vic Anselmo adds a female vocal touch in the background in some of the songs. Never lead vocals and that’s fine with me, since Mick’s voice is too beautiful to be put aside. The violin is also only used when very functional. Finally some words about ‘Firewalking’, a long track with trance-like repetitive patterns and by far the most experimental one. In the past, Antimatter might have gone too far with that, but now it is kept within limits; fortunately. Conclusion: this is a compelling time document of a great artist!
Nederlands:
Met de retrospectieve verzamelbox ‘Alternative Matter’ sloot Antimatter eind 2010 het eerste decennium af. Het project, dat aanvankelijk mede door Duncan Patterson uit de grond gestampt was, is in die tien jaar geëvolueerd tot het muzikale vehikel van één artiest: Mike Moss. Telkens weer werkt hij met sessiemuzikanten om zijn melancholieke, doordachte composities in te kleuren. Op ‘Fear Of A Unique Identity’ deed hij meer dan ooit alles zelf en riep slechts hulp in van drummer Colin Fromont en sporadisch van de Letse zangeres Vic Anselmo en violist David Hall.
In vergelijking met voorganger ‘Leaving Eden’ – dat verscheen in 2007 – is dit op het eerste gehoor een minder gitaar georiënteerd album dat meer moderne ambient en electro invloeden toelaat. Op ‘Leaving Eden’ kon je immers niet naast de voortreffelijke gitaarsolo’s van Danny Cavanagh luisteren. Bij nader inzicht, horen we op ‘Fear Of A Unique Identity’ echter ook in bijna elk nummer vloeiende gitaarornamenten die recht naar het hart grijpen. Een summiere knipoog naar het werk uit de beginperiode, met name ‘Saviour’ en ‘Lights Out’ is echter meer prominent aanwezig. In die optiek is dit een logische stap verder in het bestaan van Antimatter: het verleden en de rocksound van ‘Leaving Eden’ versmelten tot een prachtig geheel dat je aan het denken zet (tekstueel) en muzikaal van een serene schoonheid is.
De teksten hebben voor het eerst een conceptueel verband. Iets waar we persoonlijk dagen over zouden kunnen doorbomen, maar laat ons het beknopt houden. Het thema stelt in vraag waarom de meeste mensen klakkeloos doen wat van hen verwacht wordt, zonder op zoek te gaan naar wat ze zelf willen. Het verwachtingspatroon van omgeving en maatschappij maakt de meeste onder hen monddode kuddedieren. Smeult er in ieder van ons geen onvervulde droom die de ware identiteit prijsgeeft? Een zwaar thema om de vanouds donkere en melancholieke muziek van deze integere muzikant aan op te hangen…
Met het bedachtzame ‘Paranova’ gaat Antimatter van start. De warme stem van Mick Moss, de hemels uitwaaierende gitaren en de modern aandoende ritmiek geven meteen een vertrouwd gevoel. De stuwende bas en heldere toetsen in ‘Monochrome’ illustreren de andere zijde van de maker. Tegenwoordig geeft men dit andere namen, maar niemand schijnt zich te realiseren dat de synths en loops refereren naar Mick’s liefde voor muziek uit de jaren tachtig. De single en videoclip ‘Uniformed and Black’ is daar een perfect voorbeeld van. Het is enorm catchy en kan zo de hitlijsten in. Antimatter blijft vooral een kampioen in aangrijpende luisterliedjes met huilend gitaarwerk. Het titelnummer en hekkensluiter ‘A Place In The Sun’ zijn tijdloos en fragiel. Even verhalend zijn ‘Here Come The Men’ (met vinnige in vraag stelling van onze waarden) en het bitterzoete ‘Wide Awake In The Concrete Asylum’. Vic Anselmo zorgt in meerdere songs voor aanvullende achtergrondzang, nooit solo en dat vind ik prima, want Mick’s stem is te beklijvend om te missen. Ook de viool wordt slechts toegelaten wanneer uiterst functioneel. Rest me enkel nog iets te vermelden over ‘Firewalking’, een lange track die prat gaat op een tranceachtig herhalingspatroon en veruit het meest experimenteel is. Antimatter liet zich daar in het verleden al eens te ver door leiden, maar nu wordt dit gelukkig binnen de perken gehouden. Conclusie: een beklijvend tijdsdocument van een groot artiest!
Tracklist:
Paranova (6:06)
Monochrome (5:24)
Fear Of A Unique Identity (5:28)
Firewalking (8:04)
Here Come The Men (5:06)
Uniformed And Black (4:19)
Wide Awake In The Concrete Asylum (6:47)
The Parade (3:22)
A Place In The Sun (4:44)
| Musicians:
Mick Moss: vocals, lead guitars, acoustic & electric guitars, bass, synthesizers, piano, programming, samples
Additional musicians/guests:
Colin Fromont: drums
Vic Anselmo: vocals
David Hall: violins
|
Geplaatst door Vera op dinsdag 12 februari 2013 - 19:54:56
Reageren is uitgeschakeld
|
|
