 |
PPM FEST - Lotto Mons Expo - 12/04/2013 - Day 1
Tekst: Vera & Geert
De vierde editie van het Power Prog & Metal festival ligt achter ons en we kunnen terugkijken op een geslaagde editie die zelfs meer volk trok dan vorig jaar. Met als headliners Avantasia (op vrijdag), Stratovarius/Behemoth (op zaterdag) en Helloween/Gamma Ray plus de herrijzenis van Queensrÿche op zondag was dit weer een affiche met talrijke hoogtepunten. We verdelen dit heuglijke metalfeest in drie delen, dag per dag. Als eerste de vrijdag!
Fireforce (Mega Stage)
De Antwerpse heavy metalveteranen Fireforce hebben de ondankbare taak om de festiviteiten te openen. Helaas staat er een lange rij voor de deuren, zodat ook de opgetrommelde fans de band grotendeels moeten missen. Fireforce laat het niet aan het hart komen en geeft – zo kennen we ze – 100% maar over ambiance zullen we dus maar zwijgen. Volgende keer als revenge een hoger plekje op de bill? (VM)
PPM Fest is ondertussen een gevestigde waarde geworden in het metal festivalseizoen. Drie dagen op twee podia progmetal, powermetal en metal toutcourt zwaaien de scepter op een vlot georganiseerd indoor festival in de Lotto Expo te Mons. Als we op vrijdag de zaal eindelijk bereiken (er moet dringend iets worden gedaan aan de bewegwijzering …) pikken we nog net het laatste nummer mee van Fireforce, een groep van eigen bodem die ontsproten is aan Double Diamond. De groep klinkt professioneel en de muzikale wortels zitten duidelijk in het NWOBHM. Jammer dat op dat moment de zaal nog quasi leeg is en slechts enkele gegadigden van Fireforce hebben genoten. Misschien moet er toch iets worden gedaan om de lange wachtrijen aan de ingang wat vlotter aan de balie te laten passeren. (GR)
Vital Breath (Alpha Stage)
Wanneer het Franse Vital Breath opent op het tweede podium, staat er gelukkig al wat meer volk. Dit kwartet blijkt een aangename verrassing te zijn. Heavy riffs met een knipoog naar de grunge, knap opgebouwde songs en de prima melodieuze zang van Jerome Ponsolle maken hier een verrassende binnenkomer van. Eigenlijk jammer dat zo’n groep zo vroeg geprogrammeerd staat, het zou een welgekomen afwisseling brengen tussen het doorgaans loeiende metal geweld van de overige bands. (GR)
Drakkar (Mega Stage)
We verwachtten het Italiaanse Drakkar, maar dit blijkt de Belgische speed metalband te zijn die al in de jaren tachtig furore maakte. Dit is dan ook één van die bands die al jaren bezig is met stugge power metal, maar weinig potjes breekt. Voorlopig zal dat ook niet gebeuren, want dit was een ondermaats concert, ondanks de aanwezigheid van drie gitaristen. Matige zanger (we drukken ons voorzichtig uit), songs vol clichés en bovendien een slecht geluid, al werd dit euvel gaandeweg opgelost. (VM)
Met het opnieuw opgerichtte Drakkar keren we terug naar eigen bodem en aan visueel vertoon ontbreekt het deze groep niet, de bezetting met drie gitaristen is daar niet vreemd aan. Wat de groep voor ondergetekende moeilijk de pruimen maakt is de geforceerde en schreeuwerige zang. Niet dat deze bard zijn best niet doet om het publiek te entertainen, maar hij zou er goed aan doen een wat meer beheerst stemgeluid te ontwikkelen. (GR)
Divided Multitude (Alpha Stage)
Hier lagen de verwachtingen hoger en deze werden ingelost. De progressieve Noren hebben weliswaar ook maar een half uurtje om zich voor te stellen, maar zij spelen een inventieve set, waarin zelfs het nieuwe nummer ‘Scars’ voorbij komt van het weldra te verschijnen vierde album ‘Feed On Your Misery’. De presentatie is wat timide, zanglijnen klinken soms te schel, maar de muziek spreekt voor zich. (VM)
Het Noorse Divided Multitude pleegt typische progmetal en staat muzikaal sterk, maar ook hier is de zang in het zelfde bedje ziek als hun voorgangers op het andere podium. Bovendien heeft hij niet steeds de juiste toon te pakken. Naar gelang de set van de groep vordert, vindt zanger Sindre Antonsen meer zijn balans en wordt het geheel een stuk genietbaarder. (GR)
Max Pie (Mega Stage)
We kunnen hen stilaan de huisband van het festival noemen en dat zijn ze natuurlijk ook. Tony en consorten vliegen er weer dolenthousiast in en stellen naast een aantal welbekende oudere songs, vandaag ook het nieuwe album ‘Eight Pieces One World’ voor aan het steeds aangroeiende publiek. Dat doen ze met verve, zodat we uitkijken naar de nieuwe capriolen van dit viertal. Max Pie is één van de bands in volle ontwikkeling, zodat een concert bijwonen van hen steeds beter wordt. Dat konden we ook vaststellen toen we de nieuwe cd de volgende dag even mochten beluisteren. (VM)
Max Pie wordt stilaan een oude gediende op PPM en waar ze ons in het verleden slechts matig konden bekoren, komt de groep nu ijzersterk te voorschijn met een in topvorm verkerende zanger frontman Tony. Hun melodieuze metal met referenties naar de classic rock verteren we lekker. Nadien is het tijd voor de grote jongens. (GR)
DGM (Alpha Stage)
Wij hebben al een aantal DGM-concerten achter de kiezen en deze was veruit de meest imposante vertoning. Consistentie in de bezetting heeft zanger Mark Basile doen groeien in zijn rol – ook merkbaar op het zopas verschenen ‘Momentum’ – zodat de Italiaanse band met stergitarist/producer Simone Mularoni en bassist Andrea Arcangeli eindelijk tot haar volle potentieel komt. Dit concert stond met zes van de negen songs volledig in het teken van ‘Momentum’, waardoor vandaag extra geïllustreerd werd dat dit een aanrader is in het progressieve metalgenre. ‘Void’ en ‘Reason’ trapten af, maar later in de set vonden we ook ‘Universe’, ‘Numb’, ‘Remembrance’ en ‘Trust’. De link naar ouder werk werd gelegd tijdens het energieke ‘No Looking Back’, ‘Brand New Blood’ en hun bekendste nummer (voor de connaisseurs) ‘Hereafter’ als afsluiter. Een virtuoze en overweldigende opwarmer voor de prestigieuze Avantasia-show! (VM)
Het Italiaanse DGM verrast vriend en vijand met een ijzersterke set waarbij zanger Marc Basile van begin tot einde de groep aanvoert met krachtige en bijzonder toonvaste zang. De overdadige en drukke arrangementen worden vlekkeloos gespeeld en gitarist Simone Muraroni wordt ook nog eens in de spreekwoordelijke bloemetjes gezet omdat hij jarig is. Ronduit verbluffend is drummer Fabio Costantino. Dit is geen progmetal waarbij je even rustig een kopje thee nuttigt, maar eerder een muzikale rollercoaster waarbij je verbluft nadien uitstapt en toch zin hebt om er nog eens in te gaan zitten. (GR)
Avantasia (Mega Stage)
Hier waren we razend benieuwd naar, want dit is de allereerste show van een wereldtournee van deze nieuwe cast van Avantasia. Nieuwe songs uit het recente ‘The Mystery Of Time’, nieuwe (en ook oudgedienden) gastzangers en een andere, maar even imposante podiumopbouw dan bij vorige tournees. Ceremoniemeester van dit alles: de hyperactieve en uitgelaten workaholic Tobias Sammet, die hier ook al met Edguy op de planken gestaan heeft. Het werd het hoogtepunt van deze eerste dag met een twee en een half uur durende show. In feite werd het ook de beste hoofdact van deze editie voor ondergetekende, omdat Behemoth al meer indruk gemaakt heeft en Helloween weinig verrassingen bood wanneer je de vorige tournee met Gamma Ray bezocht had. In Tobias’ begeleidingsband vinden we trouwe vrienden als Sascha Paeth (gitaar) en Miro (keyboards), Edguy-drummer Felix Bohnke en een schitterend spelende Oliver Hartmann die ons hart gestolen heeft sinds we hem met de Pink Floyd-coverband Eclipse gezien hebben. Na de intro ‘2001 A Space Odyssee’ begint voor band en publiek de gezamenlijke muzikale odyssee. Die trapt af met ‘Spectres’ waarbij band en publiek elkaar nog aftasten. Maar daar komt de eerste gastzanger tijdens het eveneens nieuwe en wilde ‘Invoke The Machine’ al het podium opgewandeld: Ronnie Atkins van Pretty Maids. Natuurlijk mag Michael Kiske niet ontbreken. Hij wordt op gejuich onthaald tijdens twee songs van de allereerste Avantasia-cd ‘The Metal Opera’: ‘Reach Out For The Light’ en ‘Breaking Away’, al hoorde ik verbaasd gemompel in de zaal over zijn fysieke metamorfose in vergelijking met vroeger. De volgende gast is Thomas Rettke (Heavens Gate) voor een nogal schreeuwerige versie van ‘Scales Of Justice’. Eén van die oudgedienden is Magnum-zanger Bob Catley wiens specifieke mimiek hoogtij viert in ‘The Story And Over’ en het eerste lange epos van de avond ‘The Great Mystery’, één van de songs met grandeur op het nieuwe album. De rij genodigden vervolgt zich met Eric Martin, allen welbekend van Mr. Big. ‘Whats’ Left Of Me’ en ‘Promised Land’ worden door hem vertolkt. Laat ons echter niet vergeten te vermelden dat Tobi zelf ook telkens prachtige zang toevoegt en tussen de nummers de lachers op zijn hand probeert te krijgen met zijn typische, ietwat naïeve humor. De ballad ‘Sleepwalking’ met Amanda Somerville hoort niet echt tot onze favorieten: veel te poppy. Tijd voor het echte werk daarna: een schitterende uitvoering van het lange epos ‘The Scarecrow’. Genieten geblazen van de virtuoze momenten der band en Ronnie Atkins die Tobi vocaal bijstaat. Michael Kiske en Amanda mogen samen doorheen ‘Farewell’ dartelen, waarna ‘Shelter From The Rain’ de vaart er terug in brengt. Een volgend hoogtepunt is ‘The Wicked Symphony’. Veel volk op het podium en een spetterend spektakel. ‘Lost In Space’ en ‘Dying For An Angel’ (met Eric Martin) vormen de laatste songs in aanloop naar de ‘grande finale’. Want dat was het wel, met zoveel mogelijk leden op het podium tijdens een ultieme trip naar de eerste albums. ‘The Seven Angels’ en ‘Sign Of The Cross’ vormen een sublieme apotheose met nog eens flink uitpakken met de cast van deze metalopera. Tijdens de finale buiging telden we er twaalf. Fijn hoe een metalopera zonder operazang kan gedijen… dit was indrukwekkend! (VM)
De klapper van de dag moet Avantasia worden en dat wordt het ook. Tobias Sammet laat alle anderen nog even een stevig poepje ruiken met een ijzersterke instrumentale bezetting (drums, twee gitaren waaronder Sacha Peath, bas en keyboards) en een keur aan zangers. Uiteraard wordt de nieuwe rock opera ‘The Mystery Of Time’ uitvoerig voorgesteld, maar ook ouder werk komt aan bod. Sammet is gewoon een sublieme zanger die het hele boeltje perfect bij elkaar houdt en naast zijn fenomenaal vocaal werk, ook nog zorgt voor de show. Avantasia zou Avantasia niet zijn als er geen andere (bekende) zangtalenten aan te pas komen. Zo zijn er Amanda Sommerville (backing vocals, maar ook solo) en Thomas Rettke van Heavens Gate (backing vocals en ook af en toe (te schreeuwerige) solozang. Verder zijn er sublieme bijdragen van Bob Catley (Magnum) en zijn er verrassende bijdragen van Eric Martin (Mr. Big). Ook Michael Kiske en Ronnie Atkins (Pretty Maids) leveren overtuigende bijdragen. Twee uur en dertig minuten lang debuteert dit gezelschap een set die weergaloos wordt uitgevoerd met een nimmer verzwakkende Sammet op kop. Het publiek dat de enorme hal netjes vult tot aan de toch ver in de zaal staande mixing desk, smult hier overdadig van en hangt tot de laatste minuut aan de lippen van Sammet en zijn muzikale partners in crime. PPM is met deze unieke headliner alvast overtuigend afgetrapt. (GR)
Geplaatst door Vera op maandag 06 mei 2013 - 15:32:32
Reageren is uitgeschakeld
|
|
