 |
PPM FEST - Lotto Mons Expo - 13/04/2013 - Day 2
Tekst: Vera, Walter & Geert
De vierde editie van het Power Prog & Metal festival ligt achter ons en we kunnen terugkijken op een geslaagde editie die zelfs meer volk trok dan vorig jaar. Met als headliners Avantasia (op vrijdag), Stratovarius/Behemoth (op zaterdag) en Helloween/Gamma Ray plus de herrijzenis van Queensrÿche op zondag was dit weer een affiche met talrijke hoogtepunten. We verdelen dit heuglijke metalfeest in drie delen, dag per dag. De tweede dag, op zaterdag, werd ook een heerlijke belevenis!
Dyscordia (Stage Mega)
Dag twee van PPM wordt ingezet met winnaar 1 van de Metal Battle en dat werden Dyscordia die we, gezien het toch wel vroege metaluur, hebben gemist, maar te zien aan hun merchandising pakt de groep het toch wel professioneel aan. (GR)
Aktarum (Stage Alpha)
Nog maar de eerste band op zaterdag en al meteen spitsen we de oren voor dit Belgische gezelschap. Zelf noemen ze hun stijl: troll metal, gemakshalve houden we het op pagan of- folk metal. De vier ‘trollen’ spelen een aanstekelijke set, vlot in het gehoor klinkende deuntjes worden afgewisseld met black metal grunts. De zanger is voorzien van een gitaarsynthesizer net zoals bij Alestorm. De speelse melodieën gaan hand in hand met stevige en pakkende riffs. Korpiklaani, Eluveitie en Alestorm zijn de invloeden waar deze jongeren op verder borduren. De nummers die gebracht worden komen uit hun debuut ‘Gang Of Trolls’. Na de show maakten de sympathieke trollen tijd voor de fans die met hen op de foto konden, een poster en sticker kreeg je er nog bovenop.(WM)
Infernal Tenebra (Stage Mega)
Infernal Tenebra speelt een soort standaard metal met rauwe vocalen. Onze mildheid gebied me om dit verdienstelijk te noemen, maar toch klinkt dit op de duur toch als teringherrie. (GR)
Seven Kingdoms (Stage Alpha)
De Amerikaanse band uit Florida heeft al drie albums uitgebracht waarvan ‘The Fire Is Mine’ een half jaar uit is. De power metal die we horen, klinkt doorsnee, zangeres Sabrina Valentine heeft een degelijke stem maar weinig uitstraling. Dat laatste ontbreekt ook bij de andere bandleden. Hun nummers zijn vooral schatplichtig aan de Amerikaase televisieserie Game Of Thrones. Het epische ‘The King In The North’, meteen hun beste song is hier het beste bewijs van. Seven Kingdoms heeft een prachtige backdrop hangen van hun laatste album. Hun merchandising oogt eveneens verzorgt, maar daar alleen redt je het niet mee.(WM)
Seven Kingdoms is een Amerikaanse band die voor het eerst in Europa speelt en gezegend is met een frontvrouw die onmiddellijk een goed contact met het publiek weet te leggen. Muzikaal zijn ze perfect te plaatsen in de hoek van de gangbare ‘female fronted metal’, met cleane zang en een strakke band. Amerikaanse muzikanten zijn technisch gemiddeld steeds bij de les en dat is hier niet anders. Bij afloop weet de zangeres zelfs het publiek in beweging te krijgen voor een fotoshoot vanaf het podium. (GR)
Empyrios (Stage Mega)
Empyrios is een andere band met DGM gitarist Simone Muraloni. Ze brengen technisch hoogstaande, maar muzikaal verpletterende progmetal die vooral afwisseling mist. Die donderende drums blijven maar doorgaan en iedereen probeert zijn plaats te veroveren in het geluidsbeeld. Bij vlagen fascinerend, maar op termijn toch wat eentonig. (GR)
Astra (Stage Alpha)
Voor een tweede keer mocht de Italiaanse progressieve metal band aantreden op PPM. En voor een tweede keer op rij worden we verrast door de prachtige songs die technisch vernuftig in elkaar steken. Het viertal speelt strak onder leiding van zanger/bassist Andrea Casali wiens karakteristieke stem gelijkenissen vertoont met Geddy Lee van Rush. Fijnproevers van het oudere werk van Dream Theater kwamen zeker aan hun trekken bij deze knappe set. ‘Too Late’ en de mooie afsluiter ‘You Make Me Better’ zijn twee nummers die onze aandacht vasthielden. Samen met DGM behoorde Astra tot de progressieve blikvangers van dit weekend. (WM)
Ook Astra heeft banden met DGM door de aanwezigheid van keyboardspeler Emanuele Casali. Na Aktarum is Astra de tweede revelatie van de dag. Hun progressieve hardrock en metal wordt met een precisie uitgevoerd die je bijna doet huiveren. De zang is perfect, melodieus en we horen voor het eerst mooi opgebouwde nummers met kop en staart. Meeslepende melodieën, uitstekende zang, strakke muzikale omlijsting, knappe breaks en grooves, het zit er allemaal in. Astra was voor ons het muzikale hoogtepunt van de dag. (GR)
Manticora (Stage Mega)
Manticora lijdt een beetje aan hetzelfde euvel van Empyrios: muzikaal technisch knap, maar de nummers razen als een horde olifanten door de hal. Een zanger die zijn uiterste best moet doen om boven de overweldigende instrumentale arrangementen te komen slaagt er toch in om de af en toe sterke melodieën te laten bovendrijven. Toch duikt bij dit soort progmetal snel luistervermoeidheid op. (GR)
Rotting Christ (Stage Alpha)
Vorig jaar konden we in een extremere vorm metal baden bij Septicflesh, dit jaar namen andere Grieken de (Olympische?) fakkel over. Evenzeer een echelon van de Griekse scène, met meer dan twintig jaar ervaring. Sakis (zang, gitaar) en Themis (drums) Tolis vormen de intrigerende kern van deze gelouterde band uit Hell-as, live versterkt door twee sessiemuzikanten op bas en gitaar. Met een podiumaankleding in functie van het laatste meesterwerk ‘Kata Ton Demona Eautou’ scheppen zij meteen een duistere sfeer. Weldra wordt het titelnummer dan ook voor de leeuwen geworpen, maar ook een allrounder als ‘King Of A Stellar War’ ontbreekt niet. Om ons heen zien we de afwachtende houding van het publiek in fascinatie veranderen. De extreme metal met invloeden uit black en gothic is immers ook toegankelijk en opzwepend. De snelle Thou Art Lord-cover ‘Societas Satanas’ wordt gevolgd door het mysterieuze, bezwerende ‘In Yumen-Xibalba’ (eveneens van de nieuweling) en daar bouwt men met haast religieuze gezangen een climax op naar een acceleratie om U tegen te zeggen. Sakis spoort de menigte aan om wat luidruchtiger te zijn en krijgt warempel vele handen op elkaar tijdens het stuwende ‘Noctis Era’. Deze heren weten hoe ze een massa moeten inpakken! (VM)
Orphaned Land (Stage Mega)
Voor Orphaned Land hebben we een speciale boon vanwege de filosofie die achter deze band schuil gaat. Zanger Kobi Farhi zegt op een bepaald moment dat de beste religie ‘metal’ is en dit is goed te begrijpen tegen de politieke achtergrond van deze Israëlische band met in de gelederen zowel Palestijnen, Joden en Christenen. Op hun unieke manier geven zij aan dat zelfs in een explosief gebied als het Midden-Oosten samenleven perfect mogelijk is. De Muziek is hun ontmoetingsplaats. Hun muziek is ook uniek in die zin dat ze de traditionele elementen uit hun cultuur integreren. Daar waar ze in de studio tal van instrumenten gebruiken, beperken ze zich hier tot de traditionele gitaar, bas, drums bezetting, maar toch kunnen ze die sfeer perfect oproepen. Op een aantal nummers wordt alles nog eens visueel ondersteund door een danseres die het Midden-Oosten culturele gevoel nog eens in de verf zet. (GR)
Amaranthe (Stage Alpha)
Een van de meest toegankelijke bands van het festival is ongetwijfeld Amaranthe. Op korte tijdspanne hebben we de Zweden al verschillende keren in België live aan het werk kunnen zien. Hun sprankelende en moderne melodieën worden steeds gedragen door een loepzuiver geluid. Amaranthe springt in het oog door hun drie vocalisten. De bevallige Elize heeft de stem en uitstraling van een popzangeres, Jake E heeft een hoge stem en lijkt weggeplukt uit de hip-hop scene en Andy is de boomlange ruige bast die de ruige screams voor zijn rekening neemt. De twaalf songs die we te horen kregen kwamen allen uit het titelloze debuut en de nieuwe cd ‘The Nexus’. Het zijn vooral de nummers uit het debuut die op veel bijval konden rekenen. ‘Leave Everything Behind’ klinkt zeemzoet en heeft een hoog songfestival gehalte. Swingend uit de hoek kwam ‘1000000 Lightyears’, deze song drijft op een moderne beat. De nieuwe aanstekelijke singel ‘Burn With Me’ werd vocaal gedragen door Elize en Jake E. Onze voorkeur gaat wel uit naar de songs waarbij Andy zorgt voor de stevige vocalen. Amaranthe bracht een gedreven en professionele set waaruit blijkt dat de muzikanten uitstekend op elkaar zijn ingespeeld.(WM)
Naar Amaranthe hebben we speciaal uitgekeken gezien hun schitterende prestatie op het laatste MFVF. Hoge verwachtingen zijn steeds gevaarlijk, want ze worden zelden ingelost. De band met drie zangers – twee mannen (één clean, een andere met grunts) en één vrouw (clean en briljant) zet een professionele show neer, maar het verrassingseffect is een beetje weg. Muzikaal tappen ze ook teveel uit hetzelfde vaatje, wat de set minder boeiend maakt dan verwacht. Het publiek lust dit echter wel en muzikaal biedt Amaranthe een aangename melodieuze afwisseling tussen al het metalgeweld. (GR)
Alestorm (Stage Mega)
Dan is het de beurt aan de gevreesde, maar o zo olijke piraten van Alestorm. Zelden was een naam beter gekozen, want overal waar ze komen loopt het storm en vloeit het geestrijk vocht rijkelijk. Ook hier creëren ze moeiteloos de overgang van het vrij poppy Amaranthe naar wilde (mogen wij zeggen, ietwat boertige?) metal en gaan de plastieken zwaarden, drinkhoorns en vuisten vanaf opener ‘The Quest’ kordaat de lucht in. De band geeft steeds 100% en raast als een bulldozer door het luchtige, edoch opzwepende repertoire. Verrassingen zitten er niet meer tussen wanneer je de band al ettelijke keren aan het werk zag. ‘The Sunk ’N Norwegian’, ‘Back Through Time’ en het barlied ‘Nancy The Tavern Wench’ kunnen wij al dromen, maar we waren toch tevreden om ook het hardere, lichtjes black metal achtige ‘Death Throes Of The Terrorsquid’ in de setlist te vinden. (VM)
Alestorm is duidelijk één van de publiekstrekkers en hun pretmetal (of is het polonaisemetal?) gaat er in als koek. Hun controversiële t-shirts vinden ook gretig hun weg bij de merchandising kopers. Leuk metal entertainment en dat is op zich al een kunst. De rond de nek hangende keyboards zijn daarbij een extra vreemde eend in de bijt. (GR)
Stratovarius (Stage Alpha)
We durven stellen dat het nieuwe album ‘Nemesis’ zeker de beste en meest complete cd is uit het oeuvre van de Finse band. Een reusachtige backdrop met de afbeelding van de albumcover sierde het toneel. Liefst vijf tracks van de nieuwe cd werden afgewisseld met zes klassiekers, de drumsolo niet meegerekend. Stratovarius opende sterk met Abandon, deze krachtige song mocht al op veel bijval rekenen van het publiek. ‘Unbreakable’ zette de sfeer er nog meer in. Timo Kotipelto is door de jaren heen gegroeid als zanger, als een echte veldheer kreeg hij makkelijk zijn muzikanten op sleeptouw. Het uitgesponnen ‘Destiny’ en het onverslijtbare ‘Black Diamond’ werden luidkeels meegezongen. In de bissen bleef nieuwe song ‘Unbreakable’ mooi overeind naast afsluiter ‘Hunting High And Low’ waarop een participatie van de fans werd gevraagd. Knappe show, al dient Stratovarius erover te waken dat ze niet te routineus worden.(WM)
Voor Stratovarius stroomt de ruimte voor de Omega Stage compleet vol, het is duidelijk voor wie het publiek is gekomen. Er worden nogal wat nummers uit de nieuwe cd ‘Nemesis’ gespeeld en dat is goed, want het is een sterke plaat. De groep heeft het publiek mee en in verhouding tot heel wat andere ‘progressieve’ bands op de affiche, spelen zij meer toegankelijke progmetal (lees voorzien van meer licht en schaduw). Ook de mix is een stuk aangenamer omdat de drums niet zo allesoverheersend is in het geluidsbeeld. (GR)
Behemoth (Stage Mega)
Het was een ietwat vreemde keuze om de sinistere Polen van Behemoth te laten headlinen. Niet omdat ze dat niet verdienen, maar omdat dit festival toch eerder power/progfans aantrekt. We waren best benieuwd naar dit experiment en vreesden een exodus na Stratovarius. Het dient vermeld: het publiek werd uitgedund, maar er bleef een harde kern over die toch nog interesse opbracht tijdens dit late uur. We hebben Behemoth echter al in betere doen gezien. Het vuur van de eerste concertreeksen na Nergal’s ziekteherstel leek wel gedoofd en had plaats gemaakt voor een vrij chagrijnige houding, in de bloemetjes gezet door Nergal’s onmiddellijke boutade: ‘Are you ready for the real thing after a day of sugar metal?’ Daar is natuurlijk wel een lans voor te breken, maar een beetje respect voor collega-muzikanten zou hem sieren. Rotting Christ pakt dit heel anders aan en kon op een win-win-situatie terugkijken. Maar goed, dat neemt niet weg dat er muzikaal voor ondergetekende toch veel te genieten viel. Opener ‘Ov Fire And The Void’, ‘Demigod’, het suggestieve ‘Christians To The Lions’, ‘The Seed Ov I’ en later in de set ‘Chant Of Eschaton 2000’ en ‘Lucifer’ zijn immers songs die in ons achterhoofd gebeiteld staan als de vier US presidenten in Mount Rushmore National Memorial. Bassist Orion gedroeg zich op het podium als een opgefokte neushoorn, gitarist Seth toverde melodieuze solo’s uit zijn instrument om het zwartgeblakerde doodsmetaal toch een kans te geven in Bergen en dit maakte de afstandelijke houding van Nergal goed. De frontman zag er mager en stoïcijns uit, maar het feit dat ze zomaar uit de studio weggeplukt waren temidden van de creatie van een volgend album was daar misschien ook de oorzaak van. Bijgevolg was dit een beetje vreemd Behemoth-concert. Begrijpelijk… (VM)
Geplaatst door Vera op dinsdag 07 mei 2013 - 15:34:18
Reageren is uitgeschakeld
|
|
