 |
TRAIL OF TEARS: Oscillation
English:
More and more Trail Of Tears does justice to its name. The announcement of this seventh studio album ‘Oscillation’ was preceded by (again) serious quarrels. Female singer Cathrine Paulsen washed the dirty linen of the band in public at her Facebook page and stated that band leader/founding member Ronny Thorsen had left the band. Everything but fair. In return, Ronny formulated a proper answer on his page of course with his vision of the facts and once again we had a juicy story to tell. It might be publicity put in scène, but I am afraid it is not, since ‘Oscillation’ is now officially announced as latest feat of the Norwegian gothic metal band. Maybe it is better this way, considering the torturous recording process (something no one gets better from) and – speaking frankly – a downfall of quality.
We have always followed Trail Of Tears with genuine interest and ‘Free Fall Into Fear’ and the next ‘Existentia’ remain their best albums. We may leave the beaten path by choosing these ones, but in the end, how can you serve Trail Of Tears with an objective review, without having a coloured view by the turbulent history of the band? On the other hand, is this necessary? Anyways, the horse has bolted, hasn’t it? (I do not rule out anything anymore)
Thus we are facing the swansong of a once very glorious band. What’s up in it? Nothing that has not been done better before. It seems like Nightwish. On ‘Oscillation’ it gets painfully obvious (and a bit pathetic) that Cathrine Paulsen (and her friend guitarist Bjorn Erik Naess) want to cut the grass from under Ronny Thorsen’s feet. He comes vocal-wise at second plan now, while the album brims with (slightly forced) vocals of the front lady in flimsy pop songs. It all starts quite hope-giving with ‘Waves Of Existence’ in which female and male (raucous) vocals offer us the familiar, yet proper sound. ‘Scream Out Loud’ however is weaker right away: Ronny does some whisperings and all glory goes to the shrill, scream-like chants of Paulsen. Okay, this might be due to the title. But no, except for any (distorted) dark contributions, Ronny has almost no lines to sing in the shallow ‘Crimson Leads On The Trail Of Tears’, the mellifluent title track and ‘Path Of Destruction’ with a kind of waltz rhythm. They think they are on Broadway with vulgar pathetic vocals. It does not get any better in the next tracks. This has become a dozen in a dime band with a female singer. In ‘Room 306’ Ronny sings prophetic: “Realize what is lostâ€. Finally there are any heavier riffs and more harsh male vocals in ‘Our Grave Philosophy’ and ‘Eradicate’, but we have to accept the irritant contribution of Paulsen as well, that’s a matter of facts. In addition we get a solo spot from her in the ballad ‘Lost In Life’ with loads of false pathos. By the way, if she keeps on singing in this way in order to prove herself, she will soon have some problems with her voice. It is not singing, it is yelling. Well, you will understand by now: they are not finishing in beauty. This makes the end of Trail Of Tears for loyal fans advisable instead of sad. Ronny Thorsen should be working on a new musical project: let us put our faith in that one.
Nederlands:
Trail Of Tears doet stilaan zijn naam alle eer aan. De aankondiging van dit zevende studioalbum ‘Oscillation’ ging (alweer) gepaard met slaande ruzies. Zangeres Cathrine Paulsen hing op Facebook zomaar de vuile was buiten en stelde dan maar meteen dat oprichter/bandleider Ronny Thorsen de band verlaten had. Weinig kies. Daarop beet Ronny natuurlijk van zich af met zijn visie op de feiten en we hadden weer een smeuïg verhaal om in de kijker te komen. Het kan geënsceneerde publiciteit zijn, maar ik vrees van niet, want officieel is ‘Oscillation’ inmiddels aangekondigd als laatste wapenfeit van de Noorse gothic metal band. En misschien is dat maar goed ook, gezien het getormenteerde opnameproces waar niemand beter van wordt en – eerlijk – de dalende kwaliteit.
We hebben Trail Of Tears altijd met grote interesse gevolgd en blijven ‘Free Fall Into Fear’ en het daarop volgende ‘Existentia’ de beste albums vinden. Daarbij wijken we misschien af van de gangbare opinie, maar hoe kan je bij Trail Of Tears uiteindelijk nog een objectieve bespreking schrijven, zonder dat ie gekleurd is door de turbulente levensloop van de band? Ten andere, is dit wel nodig? Het kalf is nu toch al verdronken, niet? (ik kijk van niets meer op)
De zwanenzang van een eens zo glorieuze band dus. Wat heeft dit te bieden? Niets dat voorheen veel beter gedaan is. Het lijkt wel op Nightwish. Op ‘Oscillation’ wordt pijnlijk (en ook een beetje zielig) duidelijk dat Cathrine Paulsen (en haar vriend gitarist Bjorn Erik Naess) het gras onder de voeten van Ronny Thorsen willen wegmaaien. Hij komt immers vocaal op het tweede plan, terwijl het album vol staat met (lichtjes geforceerde) zang van de frontdame in filterdunne popsongs. Het gaat nog hoopgevend van start met ‘Waves Of Existence’ waarin vrouwelijke zang en de ruwe mannenzang ons het welbekende, maar degelijke totaalbeeld geven in een uptempo nummer. ‘Scream Out Loud’ is al veel minder: Ronny mag enkel wat fluisteren en het rijk is aan de schelle, schreeuwerige stem van Paulsen. Dat kan aan het nummer liggen natuurlijk. Maar neen, buiten wat (vervormde) donkere inbreng heeft Ronny niets in de pap te brokken tijdens het onpersoonlijke ‘Crimson Leads On The Trail Of Tears’, het zoet gezongen titelnummer en het met een walsritme opgesmukte ‘Path Of Destruction’ waarbij men denkt op Broadway te staan met platvloerse zang met teveel pathos. In de volgende songs gaat het al niet veel beter: dit is verworden tot een dertien in een dozijn bandje met een vrouw voorop. In ‘Room 306’ zingt Ronny profetisch: “Realize what is lostâ€. Eindelijk wat hardere riffs en meer ruwe mannelijke zang in ‘Our Grave Philosophy’ en ‘’Eradicate’, maar we moeten dat irritante stemmetje van Paulsen er natuurlijk bijnemen. Bovendien krijgen we nog een soloprestatie van de dame in de ballad ‘Lost In Life’ met veel gekunsteld pathos. Trouwens, als ze zo nadrukkelijk blijft kwelen om zich maar te bewijzen, krijgt ze vast spoedig te maken met stemproblemen. Meestal is het niet zingen, maar roepen. U zal het wel begrepen hebben: hier wordt niet in schoonheid geëindigd. Het maakt het einde van Trail Of Tears voor de trouwe fan wenselijk in plaats van spijtig. Ronny Thorsen zou werken aan een nieuw muzikaal project. Laten we daar onze hoop maar op inzetten.
Tracklist:
Waves Of Existence (4:12)
Scream Out Loud (4:36)
Crimson Leads On The Trail Of Tears (5:16)
Oscillation (4:27)
Path Of Destruction (6:02)
Vultures Guard My Shadow (4:18)
The Dawning (4:12)
Room 306 (4:17)
Our Grave Philosophy (4:52)
Lost In Life (5:09)
Eradicate (4:09)
Bonus tracks:
Sleep Forever (4:15)
Quick Fix Of Shame (3:52)
| Musicians:
Ronny Thorsen: vocals
Cathrine Paulsen: vocals
Bjorn Erik Næss: guitars
Endre Moe: bass
Bjorn Dugstad Ronnow: drums
|
Geplaatst door Vera op zaterdag 01 juni 2013 - 13:34:42
Reageren is uitgeschakeld
|
|
