 |
INNER SHRINE: Pulsar
English:
Inner Shrine has undergone a true metamorphosis. The Italian band (coming from the beautiful art city Firenze) is active since the nineties and we remembered them as a symphonic metal band with female vocals of soprano Cecilia Boninsegni (and sometimes male grunts). In my review of ’Samaya’ in 2004 you could read what that implied and that Inner Shrine created an excellent brew of all kinds of genres. Do not fear, that is still the case nowadays, although they went more consistent into one direction, being very dark, gloomy gothic/doom/death metal. The pace is somewhat slower than before and a depressive veil hangs over the eight compositions. There is a good reason for that: they have written a concept about the end of the world and the creation of a new species, rising from the ashes.
Old hand Luca Liotti (vocals, guitars, synthesizers) rules the roast more than ever, since his companion during many years, bassist Leonardo Moretti, has recently left the band. He is replaced by David Cangi. There is a new second guitarist (Francesco Betti) and the former drummer Claudio Torvagli has returned. As first encounter with this new line-up, I decided to watch the video clip for ‘The Last Day On Earth’. How impressive it is!! And scary, because the visions about the end of the world are so true to life, while the spooky music, relished with wailing sirens and sound effects, really illustrates the apocalyptic atmosphere. Vocals are mainly whispering and soaring synthesizers fly above it all. This might possibly turn into a stunner.
Diffuse, distorted guitars resound in ‘Black Universe’. The pitch-black mood is invigorated by distorted vocals (rather spoken excerpts, sometimes from a distance) and a kind of gritty sound. An acceleration adds a zest, a sampler and some bleeping space sounds can also be heard. The above mentioned and described ‘The Last Day On Earth’ is followed by the genuine ‘The Rose In Wind’ with mainly clear sounds, quite minimalist approach in instrumentation, on a bed of sighs and whispers. After a while, riffs and synths join in but the song remains slow and it includes a fine melodic guitar solo. ‘Pulsar’, the title track, is up-tempo fetching gothic metal. A spatial feeling is always present, but melancholy reigns most in the beautiful ‘Peace Denied’, with once again a magnificent, sensitive guitar solo. Modern computer distortion (vocoder) for the voice is used in ‘Four Steps In Gray’, while cosmic effects and groove-laden guitars in ‘Immortal Force’ get a bit hectic and jumble-like in the end. In addition, not everyone will be fond of the ever distorted vocals, a voice that comes closer to narration than singing. Even the gritty, distorted guitars get a bit too much of the same finally. It does not prevent the atmospheric ‘Between’ of being a spacey and nice closure. It remains instrumentally for a long time and it seems as if you are in a new age environment. Well, maybe it is the case, in function of the concept story. Anyways, Inner Shrine has managed to create quite a unique sound. Except for maybe a kind of relax dark gloomy atmosphere à la Tiamat, we cannot think of something that sounds the same, but it surely has its charms. .
Nederlands:
Inner Shrine heeft een ware gedaanteverwisseling ondergaan. De Italiaanse band (uit de mooie kunststad Firenze) is actief sinds de jaren negentig en we hebben hen altijd gekend als een symfonische metal band met vrouwelijke vocalen van de sopraan Cecilia Boninsegni naast ruwere mannelijke zang. In mijn bespreking van ’Samaya’ uit 2004 konden jullie lezen wat dat inhield en dat Inner Shrine van allerlei genres een smakelijk geheel maakt. Vrees niet, ook nu is dat nog het geval, al wordt er consistenter voor een richting gekozen en dat is erg donkere dark gothic/doom/death metal. Het tempo ligt hierbij lager dan voorheen en er hangt een depressieve sluier over de acht composities. Dit heeft alles te maken met het concept dat men ditmaal geschreven heeft over het einde van de wereld en de creatie van een nieuw soort leven dat uit die puinhoop ontstaat.
Oudgediende Luca Liotti (zang, gitaar, synthesizers) trekt meer aan de touwtjes dan voorheen, want onlangs is zijn kompaan gedurende vele jaren, bassist Leonardo Moretti, opgestapt. Hij is vervangen door David Cangi. Er is een nieuwe tweede gitarist (Francesco Betti) en de vroegere drummer Claudio Torvagli is teruggekeerd op het oude nest. Ter eerste kennismaking met deze nieuwe bezetting bekeek ik eerst eens de videoclip voor ‘The Last Day On Earth’. Wat is die indrukwekkend!! En angstaanjagend, want de beelden hoe de wereld vergaat zijn levensecht, terwijl de spookachtige muziek, aangedikt met loeiende sirenes en geluidseffecten, de apocalyptische sfeer weergeeft. De zang is eerder fluisterend en synthesizers zweven over alles heen. Dit kon dus wel eens een knaller worden.
Diffuse, vervormde gitaren weerklinken in ‘Black Universe’. De gitzwarte sfeer wordt door vervormde zang (eerder gepraat, soms vanuit de verte) en een gruizig geluid kracht bijgezet. Een versnelling brengt extra pit, een sampler en wat piepende ruimtegeluiden passeren eveneens de revue. Na ‘The Last Day On Earth’ dat we hierboven al bespraken, is ‘The Rose In Wind’ een integere song met vooral heldere klanken, vrij minimalistisch begeleid op een bedje van zuchten en gefluister. Na een tijdje vallen riffs en synthesizers in, de song blijft traag, maar bevat ook een melodieuze gitaarsolo. ‘Pulsar’, het titelnummer is uptempo vlotte gothic metal. Een ruimtelijk gevoel blijft altijd aanwezig, maar de weemoed heerst het meest in het mooie ‘Peace Denied’, inclusief weer een prachtige, gevoelige gitaarsolo. Moderne computervervorming (vocoder) voor de stem wordt aangewend in ‘Four Steps In Gray’, terwijl de kosmische effecten en raggende gitaren in ‘Immortal Force’ op den duur nogal druk en rommelig worden. Bovendien zal niet iedereen het toejuichen dat er altijd vervorming op de stem ziet, een stem die overigens meer verhaalt dan zingt. Het overstuurde gitaargeluid is soms ook een beetje teveel van het goede. Het neemt niet weg dat het atmosferische ‘Between’ als spacy track verademend is. Het blijft lang instrumentaal en je waant je in een new age omgeving. Misschien is dit ook wel het geval, in functie van het concept. Inner Shrine heeft zich in ieder geval een vrij uniek geluid aangemeten en buiten een beetje een relax sfeertje à la Tiamat op sommige momenten kunnen we zo vlug niets bedenken dat er op lijkt. Maar het heeft zeker een bepaalde charme.
Tracklist:
Black Universe (4:42)
The Last Day On Earth (6:26)
The Rose In Wind (6:42)
Pulsar (5:58)
Peace Denied (5:06)
Four Steps In Gray (5:26)
Immortal Force (4:24)
Between (6:30)
| Musicians:
Luca Liotti: vocals, guitars, synthesizers
Francesco Betti: guitars
David Cangi: bass
Claudio Tovagli: drums
|
Geplaatst door Vera op zaterdag 04 januari 2014 - 20:54:03
Reageren is uitgeschakeld
|
|
