 |
ALCEST: Shelter
English:
With the three previous albums, Alcest has, from the lips of Neige, built up a dreamy musical patrimony that included raucous outbursts close to black metal from time to time, but on the other hand it manifested itself within a wide range of fluttering guitar sounds, thoughtful vocals and an atmosphere giving you a peaceful easy feeling. It is fairly easy to be led away on the waves of those lovely sounds, coming from another world so it seems. Not par hazard the debut album was called ’Souvenirs D’Un Autre Monde’.
After three albums in the same vein, Neige decided that the time had come to change any musical tacks. He left hectic Paris for Iceland, working over there with Sigur Ros producer Birgir Jon Birgisson and he chose to ban all metal influences and dedicate himself to the world of indie rock, post rock and (especially) shoegaze. It implicates that the comfortably named ‘Shelter’ does not include any blackened outbursts anymore (but these were already rather seldom for a while). The result might need some time to get used to for certain fans, but when you take the time to let this magnificent music get a hold on you slowly, without any sense of time and space, you will be rewarded with genuine beauty. The fact is, this is no sudden change of style, but a natural and even quite logical musical development. When you are in the right mood, you will enjoy a sophisticated lightness in the songs, while they are unanimously blessed with a peaceful aureole. Wasn’t that the motive of every Alcest album?
Of course, I notice the different approach in every detail too: the artwork, the instruments (Sigur Ros’ string section is involved for instance) and the guest appearances (the unknown to me Billie Lindahl, and Neil Halstead in ‘Voix Serenes’, an authority in the UK shoegaze scène early nineties as front man of Slowdive). We have entered another segment from the music scène, but it happens to be one that has always fit Alcest like a glove. And why should music lovers with an open view do not want to discover more about that? Without selling out, Alcest will open doors with ‘Shelter’ that were closed until now, that’s for sure.
Time for our personal flight along the songs. With its calm guitar plucking and serene strings, ‘Away’ instantly invokes the sweet taste of an acoustic set of Damian Wilson. It also reminds me a lot of the current work of Richard Hawkley, especially due to that echoing guitar sounds. I would choose this as second single, since it is marvellous. ‘Delivrance’ is a journey that brims with reveries, soaring guitar skills with loads of echo and it is an artful ethereal monument of ten minutes long. French language enters the scène again in the muttered lyrics of ‘L’Eveil Des Muses’ and ‘La Nuit Marche Avec Moi’. The single ‘Opale’ is even a bit poppy and at the edge of being too flimsy, for me anyways. I prefer the rock with momentum of title track ‘Shelter’. In ‘Voix Serenes’ we hear guest singer Neil Halstead (Slowdive), but they make the title come true. I can hardly hear a different timbre in their voices. For some of the readers or fans it may get too laidback, but the guitar extravaganza remains mind-blowing and delicious. And there still ARE outbursts when the music goes in crescendo, only they are not so full of contrasts anymore than before. Alcest remains stuff for dreamers amongst us, an escape from this hectic world to purify your inner self! That is precious!
Nederlands:
Met de drie voorgaande albums heeft Alcest, bij monde van de artiest Neige, een dromerig muzikaal patrimonium opgebouwd dat soms ruwe uitbarstingen in de buurt van black metal kende, maar zich anderzijds vooral manifesteerde in reeksen van uitwaaierende gitaarklanken, bedachtzame zang en een atmosfeer om tot rust te komen. Je kan je laten meevoeren op de golven van lieflijke klanken die van een andere wereld lijken te komen. Niet zonder reden heette het debuutalbum ’Souvenirs D’Un Autre Monde’.
Na drie albums in dezelfde stijl, vond Neige de tijd rijp om de muzikale bakens te verzetten. Hij trok weg uit het jachtige Parijs naar IJsland om er te werken met Sigur Ros producer Birgir Jon Birgisson en koos er voor om alle metal invloeden te bannen en zich uit te leven in de wereld van indie rock, post rock en (vooral) shoegaze. Dat betekent dat het comfortabel genaamde ‘Shelter’ geen zwartgeblakerde uitbarstingen meer kent (maar die waren al langer zeldzaam). Het geheel zal vast wennen worden voor bepaalde fans, maar wanneer je deze prachtige muziek rustig op je laat inwerken, zonder besef van plaats of tijd, dan is er veel moois te ontdekken. Het is namelijk helemaal geen stijlbreuk, maar een natuurlijke en zelfs vrij logische muzikale evolutie. Wanneer je in de juiste stemming bent, zal je genieten van een zekere lichtheid in de songs, terwijl ze unaniem een vredig aureool om zich heen hebben. Was dit niet de drijfveer van elk Alcest album?
Natuurlijk, ook ik merk de andere benadering in elk detail: het artwork, de instrumenten (het strijkerkwartet van Sigur Ros doet mee) en de gastbijdragen (Billie Lindahl, mij onbekend en Neil Halstead in ‘Voix Serenes’, een begrip uit de UK shoegaze scène begin jaren negentig als kopstuk van Slowdive). We zijn een ander segment van de muziekwereld binnen getreden, maar wel eentje dat Alcest in feite altijd al als gegoten gezeten heeft. En waarom zouden muziekliefhebbers met een open geest daar niet meer van willen weten? Zonder uitverkoop te houden, zal Alcest immers met ‘Shelter’ deuren openen die eerder gesloten bleven.
Tijd voor onze persoonlijke vlucht doorheen de songs. Met zijn rustige gitaartokkels en serene strijkers roept ‘Away’ meteen het beeld op van een akoestische set van Damian Wilson. Tevens doet het me sterk denken aan het meest recente werk van Richard Hawkley, zeker door dat uitwaaierende gitaarwerk. Ik zou dit als tweede single kiezen, want het is prachtig. ‘Delivrance’ is een reis vol mijmeringen, zweverig gitaarwerk met veel echo en een kunstzinnig etherisch monument van tien minuten. De Franse taal doet terug zijn intrede in de geprevelde teksten van ‘L’Eveil Des Muses’ en ‘La Nuit Marche Avec Moi’. De single ‘Opale’ is zelfs wat poppy en een beetje te vrijblijvend voor me. Dan liever de stuwende rock van titeltrack ‘Shelter’. In ‘Voix Serenes’ horen we gastzanger Neil Halstead (Slowdive), maar men doet de titel alle eer aan. Ik hoor amper een verschillend timbre in hun stemmen. Ook al zal dit voor sommige lezers en fans een beetje te laidback worden, het gitaargeluid blijft geestverruimend en heerlijk. En er zijn heus nog wel uitvallen waarbij de muziek in crescendo gaat, alleen zijn ze niet meer zo contrastrijk als voorheen. Alcest blijft voer voor de dromers onder ons, een vlucht uit deze hectische wereld om in het reine te komen met je ware zelf! Dat is kostbaar!
Tracklist:
Wings (1:32)
Opale (4:56)
La Nuit Marche Avec Moi (4:58)
Voix Sereine (6:44)
L’éveil Des Muses (6:49)
Shelter (5:29)
Away (5:02)
Délivrance (10:06)
| Musicians:
Neige: vocals, guitars, bass, keyboards
Winterhalter: drums
Live session:
Indria: bass
Zero: live guitars
Guests:
Neil Halstead: vocals on track 7
Billie Lindahl: backing vocals on four tracks
|
Geplaatst door Vera op vrijdag 14 februari 2014 - 13:48:24
Reageren is uitgeschakeld
|
|
