|
Transatlantic - 013 - Tilburg (NL) - 14/03/2014
Tekst & foto’s: Geert Ryssen
Een groep die met een volledig stabiele bezetting in vijftien jaar tijd vier studioplaten opneemt en evenveel live albums, kan je bezwaarlijk nog een ‘nevenproject’ noemen. We noemen dit liever ouderwets een ‘supergroep’. De broek wordt duidelijk gedragen door drummer Mike Portnoy (ex-Dream Theater) en keyboardspeler Neil Morse (ex-Spock’s Beard), maar de rol van gitarist Roine Stolt (Flower Kings) en bassist Pete Trewavas (Marillion) mag daarbij niet worden geminimaliseerd. In het schrijfproces leveren zij net zo goed ideeën aan, maar die worden in regie gezet door Portnoy en Morse.
Diezelfde rolverdeling wordt ook op het podium weerspiegeld. Portnoy is duidelijk de entertainer en spreekbuis van de groep. Morse speelt daar graag op in, maar heeft niet hetzelfde charisma. Portnoy belooft de uitverkochte zaal het langste concert van de hele tour en daagt het publiek uit om de hele rit uit te zitten zonder naar het toilet te gaan. Hilariteit in de zaal en meteen iedereen op zijn hand. Transatlantic zet in met ‘Into The Blue’, de lange openingstrack van de nieuwe cd ‘Kaleidoscope’ en weet van bij de start te overtuigen. Ze zullen trouwens die plaat integraal spelen vanavond, aangevuld met ouder werk met een groot aandeel van ‘Whirlwind’. Ondanks de complexe muziek en lang uitgesponnen stukken weet de groep drie uur lang de aandacht van de opeengepakte zaal vast te houden, een prestatie om ‘U’ tegen te zeggen.
Muzikaal steunt de groep heel sterk op de progressieve rock van de jaren zeventig van de vorige eeuw met echo’s van Genesis (Peter Gabriel periode), Pink Floyd en vroege King Crimson. Voeg daar invloeden aan toe van de actuele Marillion en The Flower Kings en je krijgt een eigentijdse fusie. Alhoewel Portnoy bekend staat als een ‘heavy’ muzikant, heeft hij een grote liefde voor de Engelse classic rock, maar ook voor eigentijdse groepen zoals Radiohead of Muse. In Transatlantic kan hij dat duidelijk allemaal aan bod laten komen. Zijn drumspel is verbluffend en de man hoort thuis in het rijtje van virtuoze trommelaars zoals Bill Bruford en Simon Phillips. Als toemaat wordt de 013 vanavond getrakteerd op twee covers uit de bonus cd van ‘Kaleidoscope’. Iedereen zingt in de groep, maar geen van hen is een grote zanger. Wanneer ze binnen hun eigen bereik blijven, zijn ze allemaal muzikaal genoeg om er mee weg te komen, wanneer ze echter vreemde paden betreden, dan wordt het moeilijk.
Morse komt perfect weg met ‘Nights In White Satin’ van The Moody Blues, maar in ‘And You And I’ van Yes gaat hij compleet de mist in, een vocale prestatie die deze groep volstrekt onwaardig is en die een smet gooit op de avond. Het instrumentale arrangement daarentegen wordt met verbluffende precisie en het juiste gevoel gespeeld, daar ligt het allemaal niet aan, maar een nummer als dit moet je gewoon niet live spelen als je daar geen zanger voor in huis hebt. Zelfs extra muzikant Ted Leonard (Spock’s Beard en Enchant), kan deze keer de zaak niet redden, alhoewel hij er duidelijk beter mee weg komt dan Morse. Het loyale publiek neemt het er bij en krijgt vervolgens nog twee extra bisnummers met ‘All The Above’ en ‘Stranger In Your Soul’. Al bij al een briljante avond, die ondanks de lengte bleef boeien. Transatlantic bewijst dat er voor dit soort muziek een groot publiek bestaat dat vandaag dikwijls op de honger blijft zitten, al moet gezegd dat het een overwegend mannelijk publiek blijkt te zijn. En om het goed te maken met Neil Morse: de man blijkt ook een schitterende bespeler te zijn van de twaalfsnaren gitaar!
Aangemeld door Geert Ryssen
Geplaatst door Vera op zondag 16 maart 2014 - 15:24:22
Reageren is uitgeschakeld
|
