 |
SYNAESTHESIA: I
English:
You can go in every direction with symphonic rock these days, but Synaesthesia has gotten a proper grip on us from the first spin. Initially it appeared to be the solo project of the twenty years old Adam Warne, hailing from London metropolis with some guest guitarists, but in the meantime the band has done a live appearance in Holland as quintet. During the Xmas Bash show at De Boerderij, Synaesthesia has experienced its live première as support of IQ. It speaks volumes about the accomplished protagonist.
This youngster instantly goes all the way on his first studio results (recorded at the Aubitt Studios with producer Michael Holmes and assisted by Rob Aubrey) with an epic statement of twenty-two minutes. Yet ‘Time, Tension & Intervention’ is engrossing from start to finish. Adam mentions influences from Porcupine Tree and Muse, but I mainly hear early Genesis in the frivolous keyboards and David Gilmour of Pink Floyd in the guitar solos. It cannot stay unmentioned that Adam played all instruments himself, except for the guitar skills by Nikolas Jon and Ollie Hannifan. These guys really add a superior zest to the mostly by wealthy keyboards (synthesizers and Moog) dominated songs. Anyway, what is so astonishing during the first encounter with this mammoth track? The melancholic vocals of Adam himself are the first highlight. He never sounds forced or agitated and when the prog-like carousel comes to full bloom, he manages to lead everything into calmer and smooth waters with any distorted chants and passages with momentum. In addition we also have a return to contemplative passages with soaring keyboards and emotive guitar soloing. His muffled, velvet voice sounds mature and full of insights. This is a man who digs deeper into things of life and that will be manifested on the whole album, in despite of his young age.
This album has a fine interaction between rocking tracks such as ‘Sacrifice’ (distorted vocals from a distance for a moment, but Riverside related) and the song of the same ilk ‘Good Riddance’ on one side and instrumental escapades like the keyboards dominated ‘Noumenom’ and the playful ‘Technology Killed The Kids’ on the other hand. However, more important happens to be the depth that is showcased in lengthy tracks like ‘Epiphany’. That one starts rocking, but has also smooth transitions to sensitive guitar solos and unworldly keyboards. It sometimes reminds us of the sprinkling keyboards in ‘Carpet Crawlers’ from Genesis, a sound truly admired by our musician I guess. Passages in despair are brought to a higher level by magnificent solos. Lyrics witness of an individual searching for his true identity, while they are graced with a heartfelt maturity, as you might notice in the amalgamate of melancholy and technical skills in occluding track ‘Life’s what You Make Of It’. It nearly sounds resigned and phlegmatic while he is twenty years old. Top notch class and a true promise for the future!
Nederlands:
Met symfonische rock kan het alle kanten uitgaan, maar Synaesthesia heeft ons vanaf de eerste luisterbeurt in zijn macht. Dit was aanvankelijk het soloproject van de twintigjarige Adam Warne uit de metropool Londen met enkele gastgitaristen, maar de band heeft intussen als vijfkoppige formatie een concert achter de rug in Nederland. Tijdens het Kerstgebeuren in De Boerderij beleefde Synaesthesia zijn live vuurdoop als support van IQ. Het spreekt boekdelen over de getalenteerde protagonist.
De jongeling weet al direct geen maat te houden en start zijn eerste studiovrucht (opgenomen in de Aubitt studio met producer Michael Holmes en bijgestaan door Rob Aubrey) met een compositie van tweeëntwintig minuten. ‘Time, Tension & Intervention’ boeit echter de ganse tijd. Adam geeft invloeden van Porcupine Tree en Muse aan, maar ik hoor hier vooral jonge Genesis in de frivole toetsen en David Gilmour van Pink Floyd in de gitaarsolo’s. Het mag niet onvermeld blijven dat Adam zelf alle instrumenten inspeelde, maar het gitaarwerk overliet aan Nikolas Jon en Ollie Hannifan. Deze heren weten de finesse aan te brengen in de veelal van weelderige keyboards (synthesizers en Moog) voorziene songs. Wat is er zo verbluffend aan deze eerste kennismaking via een mammoettrack? De weemoedige zang van Adam zelf als eerste hoogtepunt. Hij klinkt nergens geforceerd en wanneer de proggy carrousel open bloeit, weet hij dit in goede banen te leiden met enige vervormde zang en stuwende passages. Bovendien is er altijd een terugkeer naar beschouwende passages met zwevende toetsen en emotionele gitaarsolo’s. Zijn omfloerste stem klinkt volwassen en vol inzicht. Een man die nadenkt over de dingen des levens en dat zal zich blijven manifesteren, ondanks zijn jonge leeftijd.
Dit album laveert telkens tussen rockende tracks zoals ‘Sacrifice’ (vervormde zang even en Riverside gerelateerd) en het verwante ‘Good Riddance’ enerzijds en instrumentale escapades als het door keyboards klanken gedomineerde ‘Noumenon’ en het speelse ‘Technology Killed The Kids’ anderzijds. Belangrijker is echter de diepgang die uitstraalt van langere tracks zoals ‘Epiphany’. Dat start rockend, maar kent vredige overgangen naar gevoelige gitaarsolo’s en onwereldse toetsen. Het doet soms denken aan de sprankelende toetsen in ‘Carpet Crawlers’ van Genesis, een geluid waar deze gast wel gek van is. Smekende passages worden naar hogere hoogtes gestuwd door prachtige solo’s. De teksten getuigen van een individu op zoek naar zichzelf, maar met hartverwarmende maturiteit, zoals ook te merken is in het amalgaam van weemoed en technisch kunnen in afsluiter ‘Life’s What You Make Of It’. Het klinkt bijna gelaten, en dat op twintigjarige leeftijd. Klasse en een belofte voor de toekomst!
Tracklist:
Time, Tension & Intervention (22:10)
Sacrifice (5:26)
Noumenon (3:44)
Epiphany (7:04)
Good Riddance (3:32)
Technology Killed The Kids (3:09)
Life’s What You Make Of It (7:29)
| Musicians:
On the record:
Adam Warne: vocals & all instruments
Guests:
Nikolas Jon & Ollie Hannifan: guitars
Live band:
Adam Warne: lead vocals, synthesizers
Ollie Hannifan: guitars, vocals
Samuel Higgins: guitars, vocals
Peter Episcopo: bass, vocals
Robin Johnson: drums, percussion, vocals
|
Geplaatst door Vera op maandag 17 maart 2014 - 13:44:57
Reageren is uitgeschakeld
|
|
