 |
THE GRAVIATORS: Motherload
English:
Seen from a current point of view, the seventies seem to have had more impression on the next generations than we initially thought. The success of a festival like Roadburn spreads like a wildfire and a proper amount of ‘youngsters’ seem to be flabbergasted by this era, ruled by murky riffs, fluttering spacey guitar solos and laidback atmosphere. The Graviators, hailing from Sweden, have done it to a turn. Founded in 2009 in the south of Sweden, they managed to put them in the spotlights with previous album ‘Evil Deeds’ (2012) and finally inked a deal with Napalm Records.
The four-piece, with assistance of Petrus Fredestad on Hammond organ in some of the songs, entered the Berno Studios of Berno Paulsson again and came out with a refreshing and genuine result. In despite of a proper amount of recycled riffs and the vocal attitude of Ozzy at the beginning, they manage to remain compelling for one hour and fifteen minutes long on this record. That is really challenging and different from live gigs, take my words! Opener ‘Leif’s Least Breath – Dance Of The Valkyrie’ includes a riff that has the nearest approach to ‘You Really Got Me’ from The Kinks, but the Ozzy allied vocals take it into a different direction. What leaps to the eye are the crystal-clear solos, quite pure and surely not compressed. That is another great pro for The Graviators: they do not loose themselves into multilayered overtones, but they go for a transparent sound. Thus the production also might be praised. In ‘Narrow Minded Bastards’ we cannot help thinking of Sheavy, a band that missed the train of groove rock somehow, with Ozzy alike chants and an amazing guitar solo from Martin Fairbanks. He really puts the band on a higher level!
Just as if my reviews get too long from time to time, loosing me into the magic of the moment, The Graviators always go for lengthy tracks, they cannot cut and weed. Yet they never get boring or long-winded. When the Black Sabbath and Ozzy adoration gets a bit lower, they come to the best results, for example during the even catchy ‘Corpauthority’ or the moment of momentum in ‘Druid’s Ritual’ which appears to be a re-worked version of an older song. ‘Lost Lord’ freewheels in a wonderful manner in swinging jazz patterns and the arcane sung slower ‘Drowned In Leaves’ is regaled with Hammond organ (cannot be missing). Yet The Gravitators managed to build a bridge between past and present, without sounding forced or grotesque. This is one of the best bands in the genre we recently heard and consequently they deserve a high score! Amazing!
Nederlands:
De jaren zeventig blijken achteraf meer indruk gemaakt te hebben op de volgende generaties dan men altijd willen toegeven heeft. Het succes van een festival als Roadburn verspreidt zich als een lopend vuurtje en een flink aantal ‘jongeren’ blijkt geïnspireerd te zijn door deze periode van zompige riffs, uitwaaierende solo’s en laidback atmosfeer. The Graviators uit Zweden doen dit perfect. Opgericht in 2009 in het zuiden van Zweden wisten ze met twee voorgaande albums, waaronder ‘Evil Deeds’ (2012) naam te maken en een deal met Napalm Records werd binnen gehaald.
Het viertal, met assistentie van Petrus Fredestad op Hammond orgel in sommige songs, toog opnieuw de Berno studio in met Berno Paulsson en kwam daaruit met iets verrassends en fris. Ondanks het recycleren van een aantal riffs en de zangstijl van Ozzy in den beginne weten ze toch maar liefst een uur en een kwartier te begeesteren op deze plaat. Dit is anders dan een stomend live optreden, neem dit van me aan. Opener ‘Leif’s Least Breath – Dance Of The Valkyrie’ heeft een riff die knipoogt naar ‘You Really Got Me’ van The Kinks, maar de Ozzy achtige zang neemt het op sleeptouw naar andere oorden. Opvallend zijn de heldere gitaarsolo’s, redelijk puur en niet gecomprimeerd. Dat is een groot voordeel van The Graviators: ze smeren geen lagen boven elkaar uit, maar houden het transparant. De productie verdient dan ook een pluim. In ‘Narrow Minded Bastards’ denken we onverwijld aan Sheavy, een band die te vroeg op de trein sprong, met Ozzy zang en een zeer toffe gitaarsolo van Martin Fairbanks. Het dient gezegd te worden dat hij deze band naar grotere hoogten stuwt!
Net zoals mijn besprekingen al eens te lang worden, me verliezend in de magie van het moment, kiezen The Graviators ook onverminderd voor lange songs. Ik kan melden dat ze nooit vervelen of langdradig worden. Wanneer de Black Sabbath en Ozzy adoratie een beetje aan de kant geschoven wordt, komen ze tot hun beste resultaten, zoals in het zelfs catchy te noemen ‘Corpauthority’ of de stuwende afsluiter ‘Druid’s Ritual’ wat een herbewerking van een vroeger nummer blijkt te zijn. ‘Lost Lord’ verliest zich fenomenaal in swingende jazz patronen en het geheimzinnig traag gezongen ‘Drowned In Leaves’ wordt aangedikt met Hammond orgel (dit kan niet ontbreken). Toch slagen The Graviators erin om een brug te slaan tussen verleden en heden, zonder potsierlijk of gekunsteld te klinken. Eén van de beste bands in het genre dat we recentelijk hoorden en dat verdient een megahoge score! Fantastisch!
Tracklist:
Leif’s Least Breath – Dance Of The Valkyrie (5:48)
Narrow Minded Bastards (6:17)
Bed Of Bitches (5:22)
Tigress Of Sibiria (8:38)
Lost Lord (10:49)
Corpauthority (7:54)
Drowned In Leaves (6:52)
Eagles Rising (9:02)
Druid’s Ritual (13:26)
| Musicians:
Niklas Sjöberg: vocals
Martin Fairbanks: guitars
Johan Holm: bass
Henrik Bergman: drums
Additional musician:
Petrus Fredestad: Hammond organ, Wurlitzer piano, synths
|
Geplaatst door Vera op maandag 14 april 2014 - 21:47:06
Reageren is uitgeschakeld
|
|
