|
DORO - CCD Halle - Duesseldorf (D) - 02-03/05/2014
Tekst & foto’s: Geert Ryssen
Er was eens een kleine Dorothee, lieve dochter van Walter en Barbara Pesch … ze groeide op met muziek, ze ging regelmatig met haar ouders naar de opera, ze zong met pianobegeleiding van haar vader kinderliedjes, later schalde uit haar kamer luide muziek … In 2014 staat ze op de bühne van de stadshallen van haar geboortestad Düsseldorf om haar 30-jarige carrière als metalzangeres te vieren en hoe! Met twee shows die nauwelijks zullen overlappen en een rist aan muzikale vrienden (Blaze Bailey, Lordi, Chris Caffery, Udo Dirkschneider, …) zal ze respectievelijk ruim twee (vrijdag) en drie uren (zaterdag) alles geven wat ze in zich heeft, met een ongelofelijke overgave en liefde voor haar fans. Ze zijn dan ook vanuit de hele wereld komen aanwaaien.
Op 2 mei heeft ze naast haar fantastische band ook het Classic Night Orchestra op het podium staan. Met dit orkest deed ze in 2003/2004 ook al een tour, stond ze vorig jaar op Wacken en dirigent Arnt Böhme heeft voor de gelegenheid een pak arrangementen geschreven om de Doro songs een extra dimensie te geven. De twee concerten moeten op de eerste plaats een feest worden voor de fans en dat zijn ze ook. Doro zal twee avonden op rij een Olympische prestatie leveren met als apotheose een drie en een kwart uur durende metalshow op zaterdagavond.
Op vrijdag is de eerste gast Blaze Bailey (ex-Iron Maiden) en de band is bijzonder goed op dreef. Drummer Johnny Dee moet het stellen met een zijdelingse opstelling. Zijn drumwerk is aangepast aan het samenspel met het orkest en hij oogt bijzonder klasse met zijn pakkie an en de bijhorende stropdas. Het publiek eet uit de handen van onze metalqueen en scandeert tussen de nummers door onophoudelijk haar naam met als orgelpunt een minutenlange ovatie die Doro aan het eind van de show ontelbare keren doet terugkeren, al of niet met nog een extra nummer. Zij dankt iedereen uitvoering en herhaaldelijk totdat het zelfs een beetje hilarisch wordt, maar dat vergeef je haar, want je weet dat ze het meent. Op dag twee is de zaal volledig uitverkocht en worden we na een korte opwarmer door het voortreffelijke Double Crush Syndrome - een trio met Andy Brings - opnieuw getrakteerd op een nog meer wervelende show, met dezelfde en nog meer gasten. Biff Byford van Saxon doet zijn opwachting en ze zingen samen o.a. ‘Denim & Leather’, één van de klassiekers van het Saxon repertoire. Haar band is nogmaals in bloedvorm en ze zijn stuk voor stuk top: Luca Princiotta en Bas Maas leveren opwindend gitaarwerk en verkopen daarbij ook nog eens een show waar de energie en de spelvreugde van afspat. Bassist Nick Douglas is ondertussen al 23 jaar bij de Doro band en is een attractie op zich geworden. Als een broertje van Nikki Sixx dolt hij over het podium, maar speelt met de precisie van een Zwitsers uurwerk. Hetzelfde kan worden gezegd van drummer Johnny Dee. Hij zit vanavond waar hij hoort: op een indrukwekkende drumriser die bovendien af en toe nog meters de lucht in gaat. Het is bijna bovenmenselijk om meer dan drie uur lang op een dergelijk niveau te spelen. Wanneer Doro en Udo samen de Accept klassieker ‘Fast As A Shark’ uitvoeren krijgen we er kippenvel van. Nooit heb ik een drummer met een dergelijke finesse die drumpartij horen spelen. Gewoon geniaal! In deze op geen enkel moment vervelende show is het repertoire voor tachtig procent anders dan de vorige avond. Een mens vraagt zich af waar Doro en haar band – we vergeten keyboardspeler Harrison Young daarbij niet – de energie vandaan halen om die marathon op een dergelijk hoog muzikaal niveau te presteren. Na drie uur wil ze afscheid nemen, maar haar publiek laat haar niet gaan. Ze komt terug met nog eens drie (!) nummers. Gitarist Bas Maas geeft zijn gitaar aan gast Chris Caffery (Savatage en Trans-Siberian Orchestra) om ‘Metal Tango’ tevoorschijn te toveren en neemt het nadien opnieuw over om alles uit te laten barsten in een grandioze finale met alle ‘friends’. Kineast Luke Gasser waarmee ze de Anuk films draaide is er ook bij. Onvergetelijk en een bovenmenselijke prestatie van een subliem muzikaal niveau. Onder de tonen van ‘It Still Hurts’ en de stem van Lemmy verlaten we meer dan voldaan de CCD Halle. Dit zal ons nog lang heugen, dank je Doro & band & friends!
Aangemeld door Geert Ryssen
Geplaatst door Vera op zaterdag 10 mei 2014 - 09:10:27
Reageren is uitgeschakeld
|
