|
PPM FEST - Lotto Mons Expo - 19/04/2014 - Day 2
Op dag 2 wordt de aftrap reeds gegeven om 11.30 uur door de winnaars van de Metal Battle. Dat waren Murderset Pieces, maar die hebben we gemist. Het Servische Burning Circle weet nadien meteen te imponeren. Hun met progressieve elementen doorspekte hardrock wordt bijzonder strak en professioneel gebracht, en hun zanger kan er wat van. De band zou er wel bij varen om eens na te denken over hun garderobe, die is net iets te ‘boy next door’ voor een rockband. Vervolgens is het de beurt aan het Russische Grenouer die hier een cd hebben uitgebracht op het Mausoleum label. De zanger draagt een T-shirt met de kleuren van Oekraïne, wellicht een statement, maar de interpretatie ervan moeten we schuldig blijven. De belangstelling voor deze band is ronduit bedroevend. Slechts een handvol mensen staan voor het podium, maar de groep laat er zich niet door van de wijs brengen. Of toch? Zanger Ind probeert op alle mogelijke manieren de belangstellenden te activeren, dat is in deze omstandigheden moedig, maar ook hilarisch. De drie muzikanten leggen een stevige basis voor de alternatieve rocknummers, maar Ind mag dan al een gedreven frontman zijn, vocaal faalt hij. Zijn aan Mike Tramp herinnerende frasering klinkt bij vlagen vals en doet de band tekort. Wellicht het dieptepunt van het festival. Het Noorse Triosphere doet ons echter weer lachen. Bassiste, zangeres en dame die ‘de broek draagt’ Ida Haukland zet een werverlende show neer die zowel visueel als muzikaal weet te overtuigen. Opeens blijken toch al heel wat mensen op de festivalsite te zijn want de zone voor het podium is nu wel goed gevuld . Een combinatie van energieke melodieuze metal met progressieve en power invloeden gaat erin als koek en de twin lead guitar aanpak van de twee gitaristen zorgt voor een originele afwisseling. Dit eerste hoogtepunt wordt onmiddellijk gevolgd door een tweede als het Oostenrijkse Serenity op het andere podium het overneemt. Hun melodieuze symfonische metal met een gezond popgehalte gaat erin als koek en de combinatie van zanger Georg Neuhauser en zangeres Clementine Delauney is een schot in de roos. Het is verbazend dat deze band zo vroeg op de middag staat geprogrammeerd. Zij hadden zeker een aantal plaatsen hoger op de affiche mogen staan. Of was het een handigheid van de organisator om ervoor te zorgen dat het volk vroeg zou komen? Niets daarvan, zij moesten gewoon de volgende avond al in Wenen staan en dat is een flinke afstand! Het aangekondigde Equilibrium heeft op het laatst nog afgehaakt en wordt vervangen door het Belgische Black Tartan Clan, een groep die qua bezetting het spiegelbeeld is van In Extremo, maar muzikaal een wat meer volkse aanpak heeft. Ze zijn dan ook afkomstig uit Aalst, onze carnaval stad bij uitstek. Hun volksmetal klinkt wel bijzonder hecht en zij vermaken dan ook de aanwezigen. Dan volgen drie bands die muzikaal uit hetzelfde vaatje tappen. De progressieve metal van het Canadese Borealis kunnen we daarbij het beste smaken. Duitsland is vertegenwoordigd door Emergency Gate en Masterplan. Beide bands klinken bijzonder professioneel en weten ook een groot deel van het publiek te boeien. Drie bands na elkaar in hetzelfde genre en met onophoudelijk roffelende basdrums is echter van het goede teveel. Gelukkig brengt Evergrey nadien een set die boordevol afwisseling zit. Hun frontman Tom Englund is duidelijk in vorm en de composities staan bol van licht en schaduw, hard en zacht en dat maakt het boeiend en interessant. Evergrey is het voorlopige hoogtepunt van de dag. Het publiek gaat uit de bol, net zoals voor Rage. Het trio heeft er duidelijk zin in en zet een energieke, maar loepzuivere zet neer. Zanger/bassist Peavy Wagner kan met zoveel warme respons zijn pret niet op en gitarist Victor Smolsky speelt de pannen van het dak. Het trio weet natuurlijk dat zij geen bisnummer kunnen spelen, maar pakt het slim aan door één nummer van de set af te knijpen, waardoor er toch tijd is voor een ‘Zugabe’. Het kunstje werkt en Rage krijgt ongetwijfeld het warmste onthaal van de hele dag. Het Finse Amorphis is een groep van hoogten en laagten wat betreft hun populariteit. Sinds zanger Tomi Joutsen de dienst uitmaakt heeft de band echter het elan hervonden en speelt dan ook een geïnspireerde set met donkere op death, gothic, folk en progressieve leest geschoeide metal. Er is veel afwisseling wat de nummerkeuze betreft en dat houdt de zaak interessant en beluisterbaar, wat dan weer resulteert in de nodige bijval. Afsluiter is het Britse My Dying Bride met hun door doom beheerste nummers. Zij zorgen voor een somber maar muzikaal sterk orgelpunt van de dag. De menigte laat het echter in grote getale afweten en op het laatst houdt de groep noch slechts een selecte groep diehards over. ‘Top of the bill’ zijn na een lange festivaldag is geen cadeau, tenzij je een grote klinkende naam bent waar iedereen op zit te wachten. Dat moet My Dying Bride met schade en schande ervaren. Zanger Aaron besluit dan maar om meteen de bisnummers te laten aansluiten op de set, hij wil niet meemaken ‘dat slechts drie mensen erom vragen’… zijn woorden …
Geert Ryssen
Geplaatst door Vera op vrijdag 16 mei 2014 - 14:33:10
Reageren is uitgeschakeld
|
