 |
PPM FEST - Lotto Mons Expo - 20/04/2014 - Day 3
Tekst: Vera Matthijssens
Foto's: to come
Om 11u30 gaat het feest van start met de tweede winnaars van de Metal Battle. De keuze is gevallen op Existance. Het viertal is ooit begonnen als Saxon coverband en dat maakt de cirkel rond vandaag, want de enige echte Saxon zal na middernacht voor het slotakkoord zorgen. De pure heavy metal in eighties stijl van deze jonkies is een degelijke opwarmer. Amon Sethis heeft – zoals de naam doet vermoeden – een zwak voor Egypte. Hun progressieve metal bevat dan ook fraaie oosterse ornamenten en de atmosferische fragmenten zijn erg episch. Een eerste hoogtepunt van de dag is echter Fireforce. Ontstaan uit de as van Double Diamond, hebben de Antwerpenaren niets aan het toeval overgelaten en spelen een opzwepende set in de schaduw van een immens decor met duivelse belichting. Voor een potje metal met een dikke knipoog naar Manowar en Judas Priest mogen ze ons altijd wakker maken en de heren doen dit op een uitermate enthousiaste en professionele manier. Met trots wordt een nieuw album aangekondigd en daaruit krijgen we al een klein voorsmaakje vooraleer de bandhymne ‘Born To Play Metal’ het succesvolle optreden veel te vlug afsluit. Er is al opvallend meer volk dan de vorige dagen en dat steekt een hart onder de riem van de concerterende bands. Op naar het andere podium waar het Griekse Sunburst grossiert in goedgestructureerde power metal. De toegankelijkheid van het materiaal doet enige vuisten de lucht in gaan. De gedrevenheid van de jonge muzikanten is aanstekelijk, wat maakt dat het vijftal op een degelijke respons kan rekenen. Ravenscry was een nobele onbekende voor ons, maar hun set overtuigt ons. Publiekstrekker is de zwartharige zangeres Giulia Stefani die er moeiteloos in slaagt om met haar krachtige stem boven de beenharde moderne metal met een symfonisch tintje uit te komen. Dit is een perfect voorbeeld van hoe een zangeres een band nu eens niet dwingt om het wat kalmer aan te doen en zo horen wij dat graag. Onze verwachtingen voor Persefone waren groot. Hun albums hebben we namelijk altijd bewierookt. Helaas slaat de vonk live amper over. Er ontstaat wel een eerste (kleine) moshpit van de dag, maar de complexe progressieve death metal van de mannen uit Andorra verzandt bij momenten in een onontwarbare brij. Spijtig, want bij studio-opnamen klinkt het contrast tussen de hardcore-achtige screams van ADHD-man Marc Martins Pia en de fluwelen cleane zang van toetsenist Miguel Espinosa betoverend, maar hier moesten we de oren spitsen om enige structuur te ontwaren. Een euvel dat ons ooit al eens parten speelde bij De Profundis, want daar is dit zestal enigszins mee te vergelijken. De rechttoe rechtaan power metal van Dragonland is vervolgens erg makkelijk te behappen. Een hoogvlieger kunnen we hen niet noemen – daarvoor zijn er teveel andere bands die net zo klinken, maar beter zijn – toch kunnen we hun set wel onderhoudend noemen. Vanden Plas neemt een ongelukkige start door technische problemen, maar gelukkig laat de band zich niet uit haar lood slaan en trakteert ons vervolgens op een goed geoliede set met een puike keuze uit het omvangrijke en licht theatrale repertoire. Wat we bij deze band echter soms missen is een ziel. Het klinkt allemaal zo gepolijst en haast steriel, de reden waarom we nooit echt totaal overstag gegaan zijn voor deze Duitsers. De zaal is flink volgelopen wanneer MaYaN opent met ‘Redemption – The Democracy Illusion’. Het wordt de eerste keer dat we live nieuwe songs kunnen horen van het tweede album ‘Antagonise’ en deze zijn van een torenhoog niveau. Bovendien gebeurt er heel wat op het podium. Zanger Henning Basse neemt het leeuwendeel van de zang op zich, maar een spontaan gejuich stijgt op wanneer bandleider Mark Jansen zich in de strijd smijt met enige ferme grunts. MaYaN is namelijk zijn speeltje naast Epica. Niet dat we hier volledig verstoken blijven van vrouwelijke zang, want sopraan Laura Macri en Marcela Bovio doen ook een verdienstelijke duit in het vocale zakje. We hebben slechts één woord voor dit concert van MaYaN: indrukwekkend. En… het deed ons al uitkijken naar Therion. Maar eerst is er nog Fates Warning. Zij imponeren ondergetekende meer dan op hun laatste doortocht tijdens ProgPower. Een betere setlist, een sympathiekere podiumpresentatie en ongetwijfeld ook meer live-ervaring maakt hun set tot een waar genoegen van begin tot einde. Zanger Ray Alder maakt op een natuurlijke manier contact met het publiek en het blijft heerlijk om op te gaan in de gitaarfratsen van bandleider Jim Matheos. Uiteraard wordt er vooral geput uit comebackalbum ‘Darkness In A Different Light’, maar gelukkig weten de Amerikanen ons ook een selectie uit vroeger werk voor te schotelen. Het is hartverwarmend om vervolgens vast te stellen dat Finntroll de ganse zaal naar zijn hand weet te zetten. De Finse uitvinders van hoempa metal beheersen de discipline om schier vrolijke folkdeunen om te zetten in een soort volksfeest zonder boertig te worden. Een flinke scheut heftigheid is dan ook elementair in hun songs. Rondom ons ontstaan dansende massa’s die het midden houden tussen een moshpit en de polonaise en voor we het beseften was dit meeslepende concert al over. Spijtig, maar tijd voor de serieuzere aanpak nu: Therion. Dat is een klasse apart, nog steeds. Of het nu krakers als ‘Rise Of Sodom & Gomorrah’ en ‘To Mega Therion’ zijn of de grappige France Gall-cover ‘Poupée De Cire, Poupée De Son’, de band onder leiding van genie Christofer Johnsson komt er mee weg. Thomas Vikström is tegenwoordig de enige mannelijke vocalist, maar met zijn theaterervaring heeft hij zijn act voldoende geperfectioneerd. Lori Lewis (dé sopraan) en Thomas’ dochter Linnéa staan in voor de sierlijke vrouwenzang. Dit alles maakt Therion uniek, met een losjes rockende Christofer met hoed als minzaam ogende mentor van het uitgebreide gezelschap. De laatste loodjes wegen het zwaarst. Saxon was headliner op zondag: op maat gesneden koek voor een traditioneel metal publiek. We vernamen al dat de persruimte (pers)muskietenvrij gemaakt moest worden vooraleer Biff & co een mond open deden voor een interview, dus vroegen we ons af of we een knorrig stel Engelsen zouden aanschouwen of niet. De Heer zij geprezen op deze eerste Paasdag, want Biff had het ongelofelijk naar zijn zin op dat podium en prees meermaals de in grote getale opgekomen aanwezigen. Het was natuurlijk een feest van herkenning. Klassiekers als ‘Heavy Metal Thunder’, ’20,000 Feet’, ‘Crusader’, ‘Strong Arm Of The Law’ en ‘Wheels Of Steel’ staan nog steeds in ons geheugen gegrift en bij nadere beschouwing vatten ze de essentie van heavy metal samen: het hoeft niet complex te zijn als het goed is. En het was meer dan goed, dit festival, waar we toch nog wat meer volk verwacht hadden. Dit was mogelijk te wijten aan het buiten de lijntjes kleuren wat genre betreft, maar is dat niet zo bij elk festival met naam? Gelukkig heeft de opkomst op zondag nog veel goedgemaakt en kijken we al reikhalzend uit naar een volgende editie!
Geplaatst door Vera op zaterdag 17 mei 2014 - 20:31:28
Reageren is uitgeschakeld
|
|
