 |
Yes - AB - Brussel - 21/05/2014
Tekst: Geert Ryssen
Foto’s: Franky Bruyneel
Na het definitieve (?) vertrek in 2008 van zanger en boegbeeld Jon Anderson, dreigde voor Yes de grote leegte. Ze werd opgevuld met Benoît David die in de studio perfect functioneerde, maar live geen constante kwaliteit wist te bieden. Exit David, enter Jon Davison (zanger van Glass Hammer), een lotje met zes juiste cijfers, zo blijkt uit de muzikale marathon die Yes neerzet. Geoff Downes (Asia) is al enkele jaren de perfecte vervanger voor dat andere boegbeeld van de ‘klassieke’ Yes line-up, Rick Wakeman. Verder is er de harde kern: Chris Squire op bas, Steve Howe op gitaar en Allan White op drums.
Yes vertolkt vanavond integraal drie van hun top lp’s en de keuze is een mengeling van evident en verrassend. De drie platen die Yes blijvend op de muzikale kaart hebben gezet zijn ‘The Yes Album’, ‘Fragile’ en ‘Close To The Edge’. Uiteraard weten we dat ze bij het grote publiek vooral bekend zijn van de latere hit ‘Owner Of A Lonely Heart’, maar dat was een (verdiend) ‘accident de parcours’. Hun grote doorbraakplaat ‘Fragile’ staat echter niet op het programma. In plaats daarvan spelen ze ‘Going For The One’, de succesvolle comebackplaat uit 1977 met Wakeman. Er wordt geopend met ‘Close To The Edge’, de machine moet dan nog even op gang komen. Het geluid staat van bij de start perfect afgesteld, maar de gewrichten behoeven nog wat smering. Vooral zanger Jon Davison moet nog even in het verhaal komen. Voorlopig zingt hij ‘juist’, maar nog niet met de soepele passie die nodig is om deze muziek tot volle leven te brengen. ‘And You And I’ is één van de live klassiekers van de band en komt hier bijzonder mooi uit de verf en vanaf ‘Siberian Khatru’ is het collectief glorierijk op dreef. De tijd van de grote podiumproducties is voorbij, enkel een filmscherm waarop vooral sfeerbeelden worden geprojecteerd siert het podium als extra visueel element. Voor de rest is het ‘let the Music do the talking’ en dat gebeurt op verbluffende wijze. Steve Howe blijkt in topvorm en zal die aanhouden gedurende het ganse concert dat net geen twee en een half uur duurt. Hij heeft er duidelijk zin in. De voordurende wissels van gitaren en andere snaarinstrumenten verlopen soepel en zorgen voor de perfecte sound in alle nummers. Als ‘Going For The One’ wordt ingezet, merk je onmiddellijk dat Yes op dat moment muzikaal was geëvolueerd met duidelijke invloeden van Anderson die meer en meer gelaagde vocale lijnen aanbracht in een esoterische sfeer. Naast het titelnummer zijn ‘Wonderous Stories’ en het extreem mooie en uitgesponnen ‘Awaken’ de grote kleppers. Het valt echter op dat deze plaat in haar totaliteit – ook de minder bekende stukken – nog staat als een huis. Ondertussen is duidelijk wat voor een aanwinst zanger Jon Davison is. Deze man zingt met passie, beheersing en verbluffend juist. Sluit de ogen en je hoort de jonge Anderson in een uitzonderlijk toonvaste versie. Werkelijk elke nuance, elk detail zit goed, het lijkt wel bovenmenselijk wat deze man doet. Dit is het perfecte alternatief voor de iconische Anderson.
Na een pauze die exact twintig minuten duurt – netjes visueel afgeteld op het scherm – krijgen we ‘The Yes Album’ geserveerd, de plaat die vandaag nog voor vele Yes fans diep wordt gekoesterd, de eerste met Howe, de laatste met keyboardspeler Tony Kaye (die later wel nog zou terugkeren) die plaats maakte voor Wakeman. Ook hier hoor je de invloed van de samenstellende delen. De keyboardpartijen zijn meer op orgel gebaseerd en Downes weet dit perfect te verklanken. Deze plaat staat bol van de klassiekers: ‘Yours Is No Disgrace’, ‘Starship Trooper’, ‘I’ve Seen All Good People’, ‘Perpetual Change’ en het solostuk ‘Clap’ van Steve Howe waarop hij nog maar eens virtuoos schittert op de akoestische gitaar. Zelfs het relatief onbekende ‘A Venture’ klinkt prachtig in de context van deze integrale uitvoering. De groep speelt nu op haar hoogste niveau en daar sta je met open mond naar te kijken. Een mens verwacht elk moment dat ze wel eens een keer uit de bocht gaan, maar niet dus. Drummer Allan White vormde toen hij de grote Bill Bruford opvolgde, een stevig contrast met het gesofistikeerde jazzy spel van zijn voorganger. Hij klonk meer als een rockdrummer met een zware slag; vandaag heeft hij ook die licht swingende toets gevonden die zijn spel soepel en technisch maakt, maar hij blijft daarin toch functioneel. Chris Squire is het enige lid van de groep die in alle mogelijke bezettingen heeft gespeeld en wordt terecht als de peetvader behandeld. Hij is nog steeds een dijk van een bassist die ook als het op achtergrondvocalen aankomt zijn mannetje kan staan. De alweer tot de nok gevulde AB geeft Yes een staande ovatie die blijft duren tot ze terug komen om dan toch nog een publiekslieveling te spelen. ‘Roundabout’ uit ‘Fragile’ wordt wat losser uit de pols gespeeld, maar niemand die dat nog iets deert. Dit was een muzikaal feest, de triomftocht van klassiek geworden progressieve rock door muzikanten die de blauwdruk van het genre hebben meegeschreven en nog geen jota van hun passie hebben verloren. Respect, bewondering, knock-out!
Aangemeld door Geert
Geplaatst door Vera op zaterdag 24 mei 2014 - 20:03:48
Reageren is uitgeschakeld
|
|
