|
Jeff Beck - AB - Brussel - 26/05/2014
Tekst: Geert Ryssen
Foto’s: Frank De Pourcq
Jeff Beck heeft een bijzondere plaats in het muzieklandschap. In de jaren zestig van de vorige eeuw maakte hij deel uit van de grote drie: Clapton, Beck en Page. Eric Clapton richtte het baanbrekende Cream op en werd nadien een mega- en meanstream ster, Jimmy Page werd de gitaargod van Led Zeppelin en Jeff Beck volgde eigenzinnige wegen met snel wisselende (solo)projecten en bands. Ook muzikaal bewandelde hij diverse paden. In zijn eerste soloband was de zanger niemand minder dan de jonge Rod Stewart, nadien was er de door rock, funk, jazz en rhythm & blues beïnvloedde Jeff Beck Group en het kort levende power trio Beck, Bogart & Appice. Vervolgens ging hij solo en hoofdzakelijk instrumentaal met diverse fusion en cross-over platen. Tussendoor waren er o.a. collaboraties met Jan Hammer, Tony Hymas en opnieuw Rod Stewart. Hij keerde ook nog wel eens terug naar de rock roots met een eerbetoon aan Gene Vincent en een hulde aan Les Paul. Een grillig muzikaal parcours dat hem in tegenstelling tot zijn eerder genoemde collega’s nooit de status van mega act heeft bezorgd, maar wel een substantiële massa diehard bewonderaars over de hele wereld heeft opgeleverd.
De laatste jaren is Beck opnieuw bijzonder actief op het live front en het is pas een kleine vier jaar geleden dat we hem in diezelfde AB aan het werk zagen. Ook vanavond is de zaal zo goed als uitverkocht en onder het aandachtige publiek spotten we enkele bekende muzikanten van eigen bodem. Beck is geen man van woorden, hij zal zich slechts op het einde even naar de microfoon begeven. In juni wordt hij zeventig, maar op afstand lijkt hij nog steeds de lenige jonge god met het ravenzwarte haar en de witte stratocaster. Zijn uitstekende begeleidingsband bestaat uit Rhonda Smith op bas, Jonathan Joseph op drums en Nicolas Meier op tweede gitaar. Beck heeft graag dat zijn gitaar prominent in de mix zit, dat horen we op de platen en live is het niet anders. Net als die andere gitaargoden uit de sixties heeft hij zijn eigen geluid en dat is bij Beck een spectrum van rauw en massief tot subtiel en zeemzoet. Hij laveert dan ook heen en weer tussen harde riffs, sublieme melodieën, aanstekelijke grooves en een batterij sounds zoals hij die alleen kan maken. Ook niet-eigen nummers zet hij totaal naar zijn hand. Charlie Mingus’ ‘Pork Pie Hat’ en The Beatles’ ‘A Day In The Life’ zijn daarbij vaste vehikels geworden waarbij hij zijn uitmuntende timing, toonvorming en feel ten toon spreidt en de toeschouwer elke keer opnieuw met open mond laat genieten. Zijn muziek bevat elementen van hardrock, blues, funk, jazz, avant-garde en easy listening, maar hij laat de luisteraar nooit lang op hetzelfde been staan. Om ruim anderhalf uur te bekoren met hoofdzakelijk instrumentale muziek waarbij slechts één instrument solo wordt gebruikt, moet je iets in de kast hebben. De uitzonderlijk hoge temperatuur in de zaal maakte het lastig om de hele tijd geconcentreerd te blijven, maar toch wist Beck telkens weer onze verhitte kop naar zich toe te trekken. Puur muzikaal genieten, dat is waarvoor je naar een Jeff Beck concert gaat en zo geschiedde.
Aangemeld door Geert Ryssen
Geplaatst door Vera op vrijdag 30 mei 2014 - 23:09:10
Reageren is uitgeschakeld
|
