|
Joe Satriani - Rivierenhof - Deurne - 24/06/2014
Tekst & foto’s: Geert Ryssen
De goed gevulde en gezellige openluchtarena van het Antwerpse Rivierenhof is bij mooi weer een zegen om een concert in mee te maken. Ondanks enkele dreigende wolken en een sporadische regendruppel, bleven we droog en konden we met volle teugen genieten van de gecontroleerde kernexplosie die zich ruim anderhalf uur ontplooide. Meester gitarist Satriani heeft zich voor deze tour omringd met de ritmesectie van The Aristocrats en Mike Kennealy, zijn ondertussen tot vaste kompaan verheven secondant met een indrukwekkende muzikale cv die reikt tot Frank Zappa. Drummer Marco Minneman en bassist Bryan Beller weten perfect de opzwepende ritmiek neer te zetten die nodig is om de energie van Satriani te voorzien van een solide en strakke basis. Kennealy speelt meesterlijk begeleidende keyboards en duelleert bij momenten met de grootmeester himself op gitaar. Kennealy heeft een meer bijtende toon dan Satriani, maar dat maakt het alleen maar spannender.
De gitaren – hij wisselt voordurend van instrument – kennen voor Satriani geen geheimen. Of het nu snel of traag gaat, met zoete tonen of bijtende riffs, met ingehouden lyriek of wilde exploten, Satriani mist nooit een noot, zit altijd perfect in de timing, speelt altijd reetstrak en raakt altijd de juiste snaar als het op feeling aankomt. Wat de man doet is verbluffend. In zijn muziek hoor je echo’s van een rijke rock geschiedenis, van King Crimson (Robert Fripp) tot ZZ Top (die opzwepende maar toch wat zwoele ritmiek), van Jeff Beck (die lyriek) tot Metallica (snijdende opzwepende gitaarexploten). Hij speelt natuurlijk al zijn ‘musts’: ‘Satch Boogie’, ‘Always With Me, Always With You’, ‘Big Bad Moon’, ‘The Crush Of Love’, ... De sound is hard, helder en perfect, de aanvang een beetje patserig, af en toe een ‘kijk mama zonder handen’ moment, maar overwegend sublieme vertolkingen met een overwicht aan uptempo stukken waarnaar je soms met open mond zit te kijken. Gaat die vent nu nooit een keer uit de bocht? Neen dus! Ook zijn outro’s zijn speciaal, ze klinken meestal als een uitgesteld orgasme. Het publiek vroeg om meer en kreeg meer. Boeien met instrumentale gitaarmuziek, je moet het kunnen!
Aangemeld door Geert Ryssen
Geplaatst door Vera op dinsdag 01 juli 2014 - 11:50:29
Reageren is uitgeschakeld
|
