|
The Rolling Stones - Werchter Classic - 28/06/2014
Tekst: Geert Ryssen
Als we het festivalterrein van Werchter betreden staan er zestigduizend mensen: een mensenzee die ondertussen al een hele boterham heeft verorberd. De kelk van Arno, Seasick Steve en Triggerfinger hebben we met spijt aan ons laten voorbij gaan, de rest van het programma kon ons niet zo bekoren. Met een fris hoofd aankomen voor de hoofdact, het is eens wat anders. Om half elf is het zover. De lichten worden gedoofd, een intro die iets bijzonders belooft schalt door het indrukwekkende geluidssysteem. ‘Ladies and gentlemen: The Rolling Stonessssssssssss …’ en daar is de riff van ‘Jumpin’ Jack Flash’. We zijn vertrokken. Vier mannen van zeventig staan als dartele veulens op het gigantische podium te rocken, ondersteund door de ondertussen vaste live krachten Chuck Leavell achter de keyboards en Darryl Jones aan de bas. In de loop van de meer dan twee uren durende show zal ook nog de crème de la crème van de backingzangers worden ingezet met het duo Lisa Fischer en Bernard Fowler. De occasionele blaaspartijen worden verzorgd door een ander duo waaronder oudgediende Bobby Keys. De gigantische schermen zorgen ervoor dat we op elke plaats van het terrein precies kunnen volgen wat er op het podium gebeurt, het geluid is perfect. De groep speelt in grote lijnen dezelfde set als tijdens het legendarische concert in Hyde Park vorig jaar, zij het in een andere volgorde en met enkele leuke verrassingen als toemaat. Een ode aan de pas overleden Bobby Womack krijgen we met het fantastische ‘It’s All Over Now’ en deze mens hebben ze bijzonder blij gemaakt met ‘Wild Horses’, één van hun mooiste nummers. Natuurlijk krijgen we ‘It’s Only Rock’n’Roll’, ‘Tumbling Dice’, Honky Tonk Women’, Miss You’, Sympathy For The Devil’, ‘Brown Sugar’, ‘Start Me Up’, ‘Midnight Rambler’, ‘Doom And Gloom’ en nog meer van dat moois. Zonder meer verbluffend is het akoestische duet tussen Ronnie Wood en Keith Richards in ‘You Got The Silver’. Voor een aantal nummers hebben ze ook nog een speciale gast in petto: Mick Taylor. De voorganger van Wood blijkt ondertussen een gezette heer te zijn, maar van zijn gitaarkunsten heeft hij nog niets verleerd. Het valt nauwelijks te beschrijven wat deze gasten bij ons teweeg brengen. Niet één keer, maar tien keer kippenvel. Verbazingwekkend ook hoe deze heren op leeftijd nog springlevend op het podium staan, met de onverwoestbare Mick Jagger voorop. Keith Richards staat gewoon Keith Richards te wezen en rammelt samen met de immer guitig ogende Ronnie Wood de riffs uit zijn gitaar zoals niemand anders dat kan. De Rolling Stones dat is een geniale combinatie van sound, performance en groove. Dat laatste wordt aangevoerd door een schitterende Charlie Watts die op zijn typisch onderkoelde wijze een beat neerzet die het hele zaakje samenhoudt en bovendien op verbluffende wijze op het juiste moment de juiste accenten legt. De gitaren van Wood en Richards draaien daar omheen als een nest krioelende slangen. Jagger zingt onvoorstelbaar goed en juist. De aanvullende muzikanten zorgen voor de afwerkende toets in de arrangementen die in al hun rijkdom een vals simplisme suggereren. ‘Gimme Shelter’ – één van de beste rocksongs ooit – is sowieso een hoogtepunt en krijgt nog extra glans door het feit dat Lisa Fischer hier even naast Jagger mag schitteren. Voor de bisnummers hebben ze ‘You Can’t Always Get What You Want’ (met koor!) gereserveerd en als apotheose volgt ‘Satisfaction’ dat wordt afgesloten met een vuurwerk dat al evenveel klasse heeft als de rest van de show. Dit was twee uur pure magie. De vocale uitschuiver in ‘Can’t Be Seen’, het solonummer van Keith Richards, nemen we er voor lief bij. Deze tour heet ‘The Rolling Stones On Fire’. De vlag dekt perfect de lading.
Aangemeld door Geert Ryssen
Geplaatst door Vera op vrijdag 11 juli 2014 - 20:11:40
Reageren is uitgeschakeld
|
