 |
ERLEN MEYER: S/T
English:
This is the debut of a French quintet, where they put a dark veil of sludge on display. An Erlenmeyer is a device many of you will know from the chemical classes, but it’s a mystery to me why this name was chosen.
This ‘Erlen Meyer’ consists of three parts. Each one has a short run-up, followed by two long songs. Dark and crestfallen with here and there aggressive fast pieces or even occasional complex technical prog interlacing. On the whole, slow and viscous, slimy and dirty like a muddy river with abrupt rapids. Even ‘Les Caprices’ (one of those run-ups), less reckless, stays with its minimalistic piano a dreary haven. To be clear, I’ll add that there’s nothing wrong production wise, this sounds bleak as it was meant to be. The vocals which accompany this stuff aren’t common either. Dragging related phrases, whispered echo’s of lifeless lyrics, seemingly sung in an indifferent way (made me think of the, also French, Forbidden Site or Jezus Lizard), elsewhere with patches of spitted shouting or grunt growl.
Far from easy listening, however damned worthwhile your time and effort.
Nederlands:
Dit is het debuut van een Frans vijftal dat hiermee een duistere sluier sludge ophangt.
Ik herinner u eraan dat een erlenmeyer een toestel uit de les chemie is, maar het is een raadsel waarom ze deze naam gekozen hebben.
Deze ‘Erlen Meyer’ is opgebouwd in drie stukken. Telkens een korte aanloop, gevolgd door twee lange nummers. Donker en neerslachtig met hier en daar agressief snelle stukken en zelfs een occasioneel complex technisch progressief loopje. Globaal traag en visceus, slijmerig en vuil als een modderige rivier met abrupte stroomversnellingen. Zelfs ‘Les Caprices’ (één van die aanloopjes), minder heftig, blijft met zijn minimalistische piano een naargeestig rustpunt. Voor alle duidelijkheid, dit impliceert niet dat er iets scheelt met de productie, dit klinkt zo dor als het bedoeld was. De zang die erbij hoort is ook niet alledaags. Slepend gedebiteerde frasen, gefluisterde echo’s van een lijzige tekst, schijnbaar onverschillig gebracht (deed me aan het, eveneens Franse, Forbidden Site of soms Jezus Lizard denken), elders met flarden gespuwde kreten of grunt grom.
Allesbehalve toegankelijk, niettemin verdomd uw tijd en moeite waard.
Tracklist:
Gamla Stan (1’15â€)
Nuit (5’15â€)
Agatha (8’09â€)
Les Caprices de Remington (2’53â€)
Temple du Cri (8’27â€)
Sans Fleur ni Couronne (9’58â€)
Ex-Voto (1’45â€)
Bouche Cousue (6’57â€)
Bec et Ongles (8’43â€)
| Musicians:
Olivier Lacroix: vocals
Jérémie Noel: guitars
Pierre Berger: guitars
Jérémy Abella: bass
Karol Diers: drums
|
Geplaatst door Vera op vrijdag 05 september 2014 - 13:22:14
Reageren is uitgeschakeld
|
|
