 |
NOVEMBERS DOOM: Bled White
English:
It has been silent around Novembers Doom way too long, one of the first American bands who combined desperate melancholy with heavy death metal parts in a sublime manner, but always remains captivating melodious. The band hailing from Chicago won already some souls with their albums in the nineties, but it was ’The Pale Haunt Departure’ (2005) and the following ’The Novella Reservoir’ (2007) that brought them more recognition in Europe as well. Between 2006 and 2008 they toured regularly through Europe, for instance with Saturnus, Agalloch, Ajattara and Nightingale (with their mixer Dan Swanö). Then it became a bit more silent around the band of vocalist Paul Kuhr and guitarist Larry Roberts, although they still released the excellent albums ‘Into Night’s Requiem Infernal’ (2009) and ‘Aphotic’ (2011) and we were lucky to see them a couple of times live at Brutal Assault festival in Czech Republic.
When we found out that their ninth studio album was coming out soon, we started a proper hunt in order to give it a well-deserved review and support. The band indeed deserves much more success than they have right now, because we are not dealing here with an ultimate snail slow segment of doom metal, but with mourn and grief packed in heavy riffs, magnificent emotive guitar solos, tight-as-hell rhythms and catchy songs that haunt you without demanding numerous spins or belonging to a kind of elite. The new one is called ‘Bled White’, which stands for being misled, cheated and driven to the utmost. Lyrics often give you chills, but not only the lyrics… The band stayed with their familiar persons to work with, namely Chris Wisco to record and produce the album and the final mix by Dan Swanö. In the meantime they recruited a new rhythm section and it seems as if it has revitalized them.
On ‘Bled White’ Novembers Doom offers eleven new songs of a considerable length (most of them are in between six and seven minutes long), in which the contrast between extra raucous grunts and pure, almost solemn clean chants is even more perfected. At first the title track illustrates how dramatic eruptions can be sublimated by pontifical contemplations. The tight ‘Heartfelt’ is accessible, even smooth and includes a beautiful, compelling guitar solo of Larry Roberts. In nearly every song he dashes off some amazing soloing by the way. We are truly moved for the first time during ‘Just Breathe’. This mainly clean sung epos shows vocalist Paul Kuhr in his most thoughtful way, while guitars around him kind of shiver in semi-acoustic beauty. Well, you really must hear this song, it is so beautiful! With ‘Unrest’ a wild track comes along, very heavy with dynamic riffs and also growls. The desperate ‘The Memory Room’ sends shivers down my spine. It is rather slow building up, with an acoustic beginning (many songs start with acoustic guitars) and the storytelling vocals are mainly clean and intense. The most heavy and angry song, also the shortest one, happens to be ‘The Brave Pawn’; it ventilates any pent-up rage. Dark in compelling My Dying Bride style is ‘The Grand Circle’. Only in the latter part, this slow song is invigorated with grunts and fervent solos. Tight and groove-driven is the timbre of the energetic ‘Animus’, to round off with the nine minutes long ‘The Silent Dark’ that is simply conjuring and haunting. The dark sounds at the beginning breathe true sadness, the spoken parts and finally the outburst of rage that leads towards a remarkable sing-along chorus… all amazing. This is Novembers Doom at its best! Their unique style of dark, brooding and melancholic doom/death metal gets a new dimension here. A must have!!!
Nederlands:
Het is veel te lang stil geweest rond Novembers Doom, één van de eerste Amerikaanse bands die troosteloze melancholie op sublieme wijze combineert met heftige death metal stukken, maar altijd beklijvend melodieus blijft. De band uit Chicago won immers al zieltjes met een aantal albums in de jaren negentig, maar het was ’The Pale Haunt Departure’ (2005) en het daaropvolgende ’The Novella Reservoir’ (2007) dat hen ook in Europa meer bekendheid gaf. Tussen 2006 en 2008 toerden ze regelmatig in Europa, o.a. met Saturnus, Agalloch, Ajattara en Nightingale (met hun mixer Dan Swanö). Toen werd het terug wat stiller rond de band van zanger Paul Kuhr en gitarist Larry Roberts, ook al brachten ze nog de voortreffelijke albums ‘Into Night’s Requiem Infernal’ (2009) en ‘Aphotic’ (2011) uit en konden we hen nog een paar keer zien op Brutal Assault festival in Tsjechië.
Toen we vernamen dat een negende studioalbum op komst was, hebben we daar dan ook actief jacht op gemaakt om dit de verdiende toelichting en publiciteit te geven. De band verdient immers veel meer erkenning dan ze nu al hebben, want hier hebben we niet te maken met een traag slepende oervorm van doom metal, maar tristesse verpakt in zware riffs, prachtige gevoelige gitaarsolo’s, strakke ritmes en toegankelijke songs die je pakken zonder algebra gestudeerd te hebben of elitevorming na te streven. ‘Bled White’ heet de nieuweling, wat zoveel betekend al afgezet zijn, het vel over zijn oren getrokken krijgen of iemand tot het uiterste drijven. De teksten bezorgen je dan ook geregeld kippenvel, maar niet alleen de teksten. De band hield vast aan de vertrouwde personen om mee te werken, namelijk Chris Wisco om het album op te nemen en de finale mix door Dan Swanö. Wel hebben zij intussen een nieuwe ritmesectie en die heeft hen gerevitaliseerd, zo lijkt het wel.
Novembers Doom biedt ons op ‘Bled White’ elf songs van een aanzienlijke lengte (tal van hen zijn zes à zeven minuten lang) aan, waarin het contrast tussen berenruwe grunts en zuivere, haast plechtige cleane zang nog verder wordt geperfectioneerd. Het titelnummer illustreert als eerste hoe dramatische uitbarstingen gesublimeerd kunnen worden door pontificale contemplaties. Het strakke ‘Heartfelt’ is toegankelijk en bevat een mooie, meeslepende gitaarsolo van Larry Roberts. Bijna in elk nummer schudt hij er trouwens wel zo ene uit zijn mouw. Ontroerd worden we voor de eerste maal tijdens ‘Just Breathe’. Dit voornamelijk met cleane stem gezongen epos toont zanger Paul Kuhr op zijn meest bedachtzame manier, terwijl de gitaren rond hem sidderen. Je moet het gewoon horen, zo prachtig! Met ‘Unrest’ volgt een wild nummer, heel heavy met dynamische riffs en ook grunts. De rillingen lopen weer volop over de rug tijdens het wanhopige ‘The Memory Room’. Het is traag van opzet, met een akoestisch begin (meerdere songs vangen aan met akoestische gitaar) en de verhalende zang is overwegend clean en intens. Het hevigste en kwaadste nummer is ook het kortste: ‘The Brave Pawn’ ventileert enige opgekropte woede. Donker in slepende My Dying Bride stijl is ‘The Grand Circle’. Pas op het laatste krijgt dit trage nummer stevige grunts en vurige solo’s. Strak en raggend is het timbre van het stuwende ‘Animus’, om dan af te sluiten met het negen minuten durende ‘The Silent Dark’ dat simpelweg bezwerend is. De duistere klanken in het begin die ware treurnis ademen, de gesproken stukken en uiteindelijk de uitbarsting die leidt naar een opvallend meezingbaar refrein. Dit is Novembers Doom op zijn beste! Hun unieke stijl van donkere, somber peinzende en melancholieke doom/death metal krijgt hier een nieuwe dimensie. Verplichte aanschaf!
Tracklist:
Bled White (6:51)
Heartfelt (7:09)
Just Breathe (7:50)
Scorpius (1:15)
Unrest (5:25)
The Memory Room (6:53)
The Brave Pawn (3:58)
Clear (6:06)
The Grand Circle (6:48)
Animus (6:39)
The Silent Dark (9:29)
| Musicians:
Paul Kuhr: vocals
Larry Roberts: guitars
Vito Marchese: guitars
Mike Feldman: bass
Garry Naples: drums
|
Geplaatst door Vera op woensdag 10 september 2014 - 22:20:57
Reageren is uitgeschakeld
|
|
