 |
ALTERNATIVE 4: The Obscurants
English:
We will approach autumn with a couple of outstanding melancholic albums, perfect to dream away with a glass of wine within reach while wind and rain torment the coloured leaves. We had already Empyrium, Nucleus Torn and Sólstafir to be cherished by melancholic souls, but also Alternative 4 is ready with the second studio album ‘The Obscurants’. This is the in 2011 revealed newest project of ex-Anathema, ex-Antimatter composer Duncan Patterson. He always manages to move us with intense, dark soundscapes full of beauty and deep-draught reveries.
Late 2011, the debut ‘The Brink’ came out with Mark Kelson (The Eternal, Cryptal Darkness) on vocals. Yet this cooperation did not stand the test of time. Now those captivating vocal lines are rendered by the warm-hearted, velvet voice of Simon Flatley. Female singer Gina Rios and the Argentinean drummer Mauro Frison are present again to finalize this atmospheric music with charming accents. ‘The Obscurants’ is less heavy than its predecessor, piano is the leading instrument and only in the latter songs we hear some emotive guitar solos, but these ones go straight to the heart. This music mainly creates a kind of Pink Floyd-ish feel, only in one song (‘Returning The Screw’) one can hear slightly echoes from Dunc’s Anathema past. Well, those days are pretty far behind us now.
The theme of the album is how things are obscured, distorted and twisted in this world (in the news, on personal level, etc.). Thus we get a misrepresented idea from reality. The quiescent piano in the thematic ‘intro’ embodies that feeling. ‘Paracosm’ is with its more than eleven minutes length the longest track of this album and it maintains the tension all the time with contemplative vocals of new vocalist Simon Flatley and beautiful guitar skills a bit akin to Pink Floyd. Only after a while drums join in and the sound even gets prog-like for a moment. Words fail to describe the weird, surprising side-sounds, but they surely do add an extra zest to this track. There are long, instrumental parts, while the vocals add any extra colour to it from time to time. There is a certain minatory feel in ‘’Returning The Screw’. This has a kind of drive that reminds me of mid-era Anathema and this is a less resigning tune. The outburst followed by polyphonic chants is marvellous! One way or another ‘Dina’ reminds me of ‘Vera’ from Pink Floyd, even though it does not sound the same. Anyways, it is an amazing way to sing about your disappointment in human contacts. In some of the songs Duncan’s bass lines are prominent in the mix and that leaps to the eye during the smooth ‘Lifeline’ with its friendly styled chorus (female vocals as echo, which happens more than once) and dry-sounding percussion. The interaction between classical piano, plucking acoustic guitars and (finally) a guitar solo is breathtaking in ‘The Tragedy Shield’. Right here that soaring Pink Floyd sound reigns again (synths and nuanced drums). Drummer Mauro Frison never needs to let the beast out, yet his input is essential. More comfortable warmth flows towards us in ‘Mr. Black’, one of my favourites with a kind of slide guitar and a mood that reminds me of Mark Lanegan (well, Nick Cave is an influence too). Very beautiful song! But ‘Closure’ is that as well, although the word ‘obscure’ fits better. Due to distorted voices, the music becomes a bit more aggressive and distant. A kind of triphop influence in drums and loops create a fin de siècle atmosphere. ‘Closure’ has an exceptional flow with, towards the end, some captivating words and a glissando guitar solo to round off in pure brilliance. Duncan has – once again – delivered a top notch record we can listen to in awe over and over again. Amazing!
Nederlands:
We gaan de herfst tegemoet met enkele héél mooie weemoedige albums om weg te dromen bij een glaasje wijn wanneer wind en regen de verkleurde bladeren geselen. We hadden al Empyrium, Nucleus Torn en Sólstafir om gekoesterd te worden door melancholieke zielen, maar ook Alternative 4 is klaar met een tweede studioalbum ‘The Obscurants’. Dit is het in 2011 geopenbaarde nieuwste project van ex-Anathema, ex-Antimatter componist Duncan Patterson. Hij weet ons steeds te ontroeren met intense, duistere soundscapes vol pure schoonheid en diepgravende mijmeringen.
Eind 2011 kwam het debuut ‘The Brink’ uit met Mark Kelson (The Eternal, Cryptal Darkness) op zang. Die samenwerking was echter geen lang leven beschoren. Nu worden de beklijvende zanglijnen vertolkt door de warme, omfloerste stem van Simon Flatley. Al langer present zijn zangeres Gina Rios en de Argentijnse drummer Mauro Frison die beiden fraaie accenten aanbrengen om de zweverige muziek te vervolmaken. ‘The Obscurants’ is minder hevig dan zijn voorganger, piano is het leidende instrument en pas in de laatste songs horen we enkele emotievolle gitaarsolo’s die je dan wel recht in het hart treffen. Deze muziek roept vooral een Pink Floydiaanse sfeer op, slechts in een enkel nummer (‘Returning The Screw’) zijn er luttele echo’s uit Dunc’s Anathema verleden, maar dat ligt dan ook al ettelijke jaren achter ons.
Het thema van het album is hoe men op de wereld (in het nieuws, in persoonlijke relaties, enz.) dingen verdoezeld en verduisterd. Alzo ontstaat een vertekend, ja zelfs vals beeld. De verstilde piano in de thematische intro verpersoonlijkt dat gevoel. ‘Paracosm’ is met zijn meer dan elf minuten de langste track van dit album en weet de spanning al die tijd vast te houden met contemplatieve zang van nieuwe vocalist Simon Flatley en mooi gitaarwerk dat soms wel wat aan Pink Floyd doet denken. Pas later vallen de drums in en wordt de sound zelfs even proggy. Woorden schieten tekort om de vreemde, verrassende bijgeluidjes te omschrijven, maar ze dragen bij tot de charme van dit nummer. Er zijn lange, rustige instrumentale stukken en de zang voegt daar slechts af en toe wat extra kleur bij. Er gaat een zekere dreiging uit van ‘Returning The Screw’. Er zit een gedrevenheid in die me aan vroegere Anathema doet denken en dit is een minder berustende song. De uitbarsting waarna samenzang volgt is prachtig! Op de ene of andere manier doet ‘Dina’ me aan ‘Vera’ van Pink Floyd denken, al lijkt het er niet echt op. Het is in ieder geval een prachtige manier om de teleurstelling in menselijke contacten te bezingen. De bas van Duncan staat bij sommige songs extra vet in de mix en dat valt op tijdens het fluwelen ‘Lifeline’ met zijn zachte zang in het refrein (echo van vrouwelijke zang en dat gebeurt nog al eens) en droge percussie. Het samenspel tussen klassieke piano, tokkelende akoestische gitaren en (eindelijk) een solo is adembenemend in ‘The Tragedy Shield’. Hier heerst wederom die zwevende Pink Floyd sound (ook synths en genuanceerde drums). Drummer Mauro Frison hoeft nooit het beest uit te hangen, maar zijn bijdrage is toch essentieel. Nog meer hartelijke warmte vloeit ons tegemoet in ‘Mr. Black’, één van mijn favorieten met een soort slide gitaar dat me aan het werk van Mark Lanegan doet denken (Nick Cave is ook een invloed). Zeer mooie song! Maar dat is ‘Closure’ ook, al is het woord ‘obscuur’ hier zeker op zijn plaats. Door vervormde zang wordt de muziek hier wat agressiever en afstandelijker. Een zekere triphop invloed in drums en loops creëert een fin de siècle gevoel. ‘Closure’ heeft een verrassende opbouw met naar het einde toe enkele aangrijpende woorden en een glijdende gitaarsolo om in ware schoonheid af te sluiten. Duncan heeft hier weer een klasseplaat afgeleverd waar we naar kunnen blijven luisteren. Fantastisch!
Tracklist:
Theme For The Obscuritantist (3:27)
Paracosm (11:26)
Returning The Screw (3:05)
Dina (7:07)
Lifeline (5:28)
The Tragedy Shield (6:11)
Me. Black (5:20)
Closure (7:16)
| Musicians:
Duncan Patterson: bass, piano, keyboards
Simon Flatley: vocals, guitars
Gina Rios: backing vocals
Mauro Frison: drums
|
Geplaatst door Vera op zondag 05 oktober 2014 - 15:19:41
Reageren is uitgeschakeld
|
|
