 |
MAUSOLEUM GATE: Mausoleum Gate
English:
With macabre chuckling and mundane organ sounds this debut takes off, to culminate in a kind of proto Maiden/Black Sabbath. The range of the singer is pretty wide, but sometimes less convincing in higher regions. ‘Demon Droid’ takes us even further back into the seventies. Then, the sum total of doomy pace, accents laid by the keyboard and the sober way of singing (made me think of Magnum during the slower parts) is an almost occult atmosphere which links this drawn-out ‘Beyond The Sun’ somehow to early Atomic Rooster. So we’re still having those seventies influences. ‘Mercenaries’ contains a nice NWOBHM riff, but is pressed between sound effects in too long an intro and a misplaced outtro with seemingly improvised organ dreaming of the seventies.
The final and title track has every right to be dubbed epical, not only its length, but also its meticulous construction deserves it. The ride starts at walking pace to faster further on, roaring during the restrained trot to transit into a nice fast gallop which bursts out, after a break to pasture, into the charge of the finale. If they fill next album with three or four of these, I’ll be a happy man.
In spite of a few flaws, not including a rough production, very suitable to the music, definitely recommended for fans of dark and epical seventies hard rock.
Nederlands:
Met ijzingwekkend gegrinnik en lijzige orgelklanken wordt deze debuutschijf op gang getrokken, om in een soort proto Maiden/Black Sabbath uit te monden. Het bereik van de zanger is vrij breed, maar soms niet overtuigend genoeg in de hogere regionen. ‘Demon Droid’ neemt ons zelfs dieper de seventies in. Het resultaat van het doomy tempo, de accenten van de toetsenist en de vrij sobere manier van zingen (deed me denken aan Magnum in tragere stukken) is een haast occult sfeertje dat het uitgesponnen ‘Beyond The Sun’ op één of andere manier linkt aan de vroege Atomic Rooster. Kortom, nog steeds die seventies invloed. ‘Mercenaries’ heeft een lekkere NWOBHM riff, maar zit helaas geprangd tussen een te lange intro met geluidseffecten en een misplaatste outtro met schijnbaar geïmproviseerd orgel dat zweverig de seventies oproept.
Tot slot mag het titelnummer met recht episch genoemd worden, niet enkel de lengte, maar ook de zorgvuldige opbouw verdienen immers die omschrijving. Stapvoets begint de rit om dan te versnellen, briesend tijdens de ingehouden draf om over te gaan in lekker snelle galop die, na een pauze in de wei, ontaard in de stormloop van de finale. Als ze het volgende album vullen met drie of vier van deze kanjers ben ik in de zevende hemel.
Enige minpuntjes ten spijt, waar de ruwe productie niet onder valt, vermits die perfect aansluit bij de muziek, een aanrader voor liefhebbers van duistere epische seventies hardrock.
Tracklist:
Magic of the Gypsy Queen (4’22â€)
Demon Droid (4’19â€)
Lost Beyond the Sun (8’58â€)
Mercenaries of Steel (5’57â€)
There Must Be Demons (5’04â€)
Mausoleum Gate (11’37â€)
| Musicians:
VP Varpula – vocals
Count LaFey – guitars (el + acc)
Kasperi Puranen – guitars (el)
Wicked Ischanius – bass, Hammond C3 Organ, Mellotron M400, minimoog
Oscar Razanez – drums, percussion, gongs
|
Geplaatst door Vera op zondag 16 november 2014 - 12:46:50
Reageren is uitgeschakeld
|
|
