 |
MOONSPELL: Extinct
English:
With Moonspell we are always assured of a genuine portion Lusitanian metal with gothic influences, but a proper injection of heaviness as well. Earlier albums ’Memorial’ (2006) en ’Night Eternal’ (2008) were ultimately harsh with overwhelming links to their roots, the most recent double album ’Alpha Noir/Omega White’ divided the heavier tracks and the atmospheric ones properly on two discs. What about ‘Extinct’?
The initial impression of the album is that it is quieter and smoother, with the focus on gothic refinement and even mainly catchy yet fetching songs. After more investigation we notice that raucous vocals of Fernando Ribeiro are regularly used when needed to create some contrasts in the songs, but never all the way. In the end it appears to be another magnificent album, such as only our Portuguese friends can create. The dark, warm voice of the front man always touches the right spot, the melodic solos are often really emotive and lyrics plus music create an occult, mysterious and well-thought atmosphere that captivates.
The album opens with ‘Breathe (Until We Are No More)’ in which sultry, sensual chants are one time interrupted by a raucous scream, but soaring synthesizers, melodious guitar skills and some strings guarantee an easygoing start. The ragging guitars are mainly assisted by the warm dark voice and any juicy growls (except for some whispers), while a beautiful guitar solo leaps to the eye in the title track. An oriental vibe and catchy rhythms define the backbone of the gothic ‘Medusalem’ which includes mysterious as well as fervent passages. Melancholy reigns in the magnificent ‘Domina’ with once again a catchy chorus. The single ‘The Last Of Us’ is a song that might have come from Tiamat as well. A kind of fatalistic feel rules the chants in ‘Malignia’, while synths and strings add a zest and the contrast is invigorated by any growls. Same contrast in the symphonic tinged ‘’A Dying Breed’, while the very beautiful, yet pessimistic (or realistic) ‘The Future Is Dark’ illustrates the emotive side when having children. The different final track ‘La Baphomette’ puts us suddenly in French theatres of times gone by. Yet that idiosyncratic Moonspell style prevails in all of the songs, that’s why we really appreciate this album. Yet I expect that opinions will be divided.
Nederlands:
Bij Moonspell zijn we altijd verzekerd van een eerlijke portie ‘Lusitania metal’ met gotische invloeden, maar ook de nodige portie heftigheid. Eerdere albums ’Memorial’ (2006) en ’Night Eternal’ (2008) waren ongemeen vurig met overweldigende uitstapjes naar hun ruwe start, het meest recente dubbelalbum ’Alpha Noir/Omega White’ verdeelde de hardere songs en de atmosferische netjes op twee albums. Wat krijgen we met ‘Extinct’?
Aanvankelijk komt het album een pak rustiger over, met een opbloei van gotisch raffinement en zelfs vooral erg aanstekelijke songs. Toch valt bij nadere bestudering op dat de ruwe vocalen van Fernando Ribeiro geregeld opgevoerd worden indien dit wenselijk is om contrasten in de songs te scheppen, maar nooit langdurig. Uiteindelijk blijkt dit weer een schitterend album te zijn zoals alleen onze Portugese vrienden dat kunnen creëren. De donkere, warme stem van de frontman weet immers altijd de juiste snaar te raken, de melodieuze gitaarsolo’s zijn dikwijls van dien aard dat ze bijna ontroerend te noemen zijn en teksten en muziek scheppen een occulte, mysterieuze en doordachte atmosfeer die beklijft.
Het album opent met ‘Breathe (Until We Are No More)’ waarin zwoele zang een enkele maal onderbroken wordt door een woeste schreeuw, maar zwevende synths, melodieus gitaarwerk en enige strijkers een toegankelijke start garanderen. De raggende gitaren krijgen na enig gefluister vooral bijstand van de warme, donkere zang en gulzige growls, terwijl de mooie gitaarsolo alle aandacht opeist in het titelnummer. Een oosterse sfeer en vlotte ritmes bepalen de ruggengraat van het gotische ‘Medusalem’ dat zowel mysterieuze als vurige passages heeft. Weemoed drijft boven in het prachtige ‘Domina’ met eveneens een catchy refrein. De single ‘ The Last Of Us’ is zo’n song die ook van Tiamat had kunnen zijn. Een zeker fatalistisch gevoel blijkt dan weer uit de gezangen in ‘Malignia’, terwijl synths en strijkers voor meer diepgang zorgen en het contrast gespekt wordt met enige grunts. Het symfonische ‘A Dying Breed’ mikt ook op dat contrast, terwijl het bijzonder mooie, maar pessimistische (realistische) ‘The Future Is Dark’ de menselijke kant illustreert wanneer je kinderen hebt. Het afwijkende ‘La Baphomette’ plaatst ons dan eensklaps in de Franse theaters van lang vervlogen tijden. Toch zegeviert de typische Moonspell stijl in alle songs, vandaar dat we ook dit album erg weten te waarderen. Ik verwacht echter dat de meningen verdeeld zullen zijn.
Tracklist:
Breathe (Until We Are No More) (5:33)
Extinct (4:42)
Medusalem (5:06)
Domina (5:09)
The Last Of Us (3:26)
Malignia (5:06)
Funeral Bloom (4:10)
A Dying Breed (4:29)
The Future Is Dark (5:09)
La Baphomette (2:49)
| Musicians:
Fernando Ribeiro: vocals
Ricardo Amorim: guitars, add. Vocals
Pedro Paixao: keyboards
Aires Pereira: bass
Miguel Gaspar: drums
Guests:
Jon Phipps: additional orchestration on tracks 2,4,6,8,9,10
Yossi Sassi: bouzouki on track 3
André Alvinzi: additional programming on track 6
|
Geplaatst door Vera op vrijdag 27 maart 2015 - 11:15:31
Reageren is uitgeschakeld
|
|
