 |
ETHERNITY: blaast ons uit de sokken
Interview met Nicolas Spreutels van Ethernity door Geert in mei 2015
Af en toe wordt een mens nog eens uit zijn sokken geblazen. Dat is het geval met de debuut cd van Ethernity, een band uit Namen die schijnbaar ‘out of the blue’ komt aanwaaien met een bijzonder indrukwekkende plaat in het melodieuze, progressieve power metal genre. De groep bestaat uit bassist François Spreutels, keyboard speler Julien Spreutels, de gitaristen Thomas Henry en Gregory Discenza en last but not least zangeres Julie Colin en drummer Nicolas Spreutels. Nicolas is tevens de woordvoerder van de band en met hem hadden we een verhelderende babbel.
Nadat ik de cd heb gehoord, is voor mij de meest pertinente vraag: hoe komt het dat jullie een album van een dergelijk hoog niveau moeten uitgeven in eigen beheer?
‘Dat is een lang verhaal. Na de afwerking van de opnames zijn we zowat een jaar lang de boer op geweest om onze cd te slijten bij een label. We kregen inderdaad wel respons en voorstellen, maar in feite niets wat we goed genoeg vonden om op in te gaan. Tijdens die periode hebben we als band ook niet veel uitgevoerd en dat heeft wellicht ook niet in ons voordeel gespeeld. Uiteindelijk zijn we dan toch alle voorstellen gaan afwegen tegenover wat we eventueel zelf konden doen. Dat heeft er toe geleid dat we hebben beslist om nergens te tekenen en de zaak in eigen handen te nemen. Zelf ben ik actief als webdesigner en in de marketing. Ik had het gevoel dat wat men ons voorstelde, iets was dat ik zelf ook kon. We hebben ondertussen onze promotie zelf in handen genomen en de reacties zijn absoluut goed.’
Jullie plaat is niet alleen muzikaal zeer goed, maar ze klinkt ook 100% professioneel en hetzelfde kan worden gezegd van het artwork.
‘Dank je! Ja wat het artwork betreft, dat is iets waar ik ook professioneel mee bezig ben. Wat de opnames betreft: die plaat is in de slaapkamer opgenomen (lacht). Ik heb die gewoon omgebouwd tot een homestudio. We hadden voordien wel al een paar demo’s gemaakt en al doende leert men. We waren ook in contact met Simone Mularoni van DGM die onze plaat heeft gemixt en van hem kun je natuurlijk wel wat leren. Het loopt gewoon goed nu voor de band. De reacties op de plaat zijn zeer positief, we hebben een aantal optredens in de pijplijn en hebben nu zelfs een optreden gescoord in Zwitserland. Dat is heel motiverend voor ons, uiteindelijk komen wij voor velen uit het niets.’
Wie jullie geschiedenis kent, weet dat jullie alles behalve uit het niets komen. De band bestaat al sinds 2000, maar dit is pas jullie eerste full cd. Wat heeft jullie belet om niet eerder met een plaat op de markt te komen?
‘Dat klopt in zeker mate, maar de graad van activiteit is niet altijd even hoog geweest gedurende al die jaren. Toen we begonnen waren we eigenlijk nog tieners. Het was voor ons ook een leerproces. De muziek die we spelen is niet zo gemakkelijk. Het is dankzij het toetreden van gitarist Gregory Discenza dat we uiteindelijk de band geworden zijn die we nu zijn. Dan pas hebben we onze stijl die we omschrijven als progressieve power metal kunnen ontwikkelen. Pas dan zijn we demo’s beginnen opnemen en zijn we ook meer gaan optreden waardoor je ook leert wat het publiek apprecieert. Dat is ook het begin geweest van het proces dat uiteindelijk tot dit album heeft geleid. Wat daarin ook een rol heeft gespeeld is dat mijn broer als keyboardspeler ook actief is bij Episode en daarmee heeft hij ook flink wat ervaring opgedaan. Ondertussen zijn de leden van de groep ook aan het werk, hebben ze een gezin of zijn ze nog aan het studeren. Dat alles samen heeft ervoor gezorgd dat we nu pas met een afgewerkt product kunnen uitpakken.’
Jullie hebben met Julie Colin ook een uitstekende zangeres. Het is niet evident om voor dit genre een zangeres te vinden van dat niveau, meestal willen dat soort zangeressen zich hier in België waar maken in andere genres.
‘Dat is inderdaad het geval, maar het is zelfs zo dat we nooit specifiek naar een zangeres hebben gezocht met de bedoeling om een zogenaamd ‘female fronted band’ te worden. We hebben in het verleden zowel mannen als vrouwen uitgeprobeerd, we wilden simpelweg een goede vocalist. Bij de vrouwen krijg je tegenwoordig al gauw zangeressen met een opera stijl, maar dat is niet waarnaar wij op zoek waren en het past trouwens niet bij onze stijl. We hebben Julie leren kennen op de muziekschool toen ze amper vijftien was. We vonden haar onmiddellijk bijzonder goed.’
Het meest indrukwekkende stuk op de plaat is het titelnummer ‘Obscure Illusions’, waar jullie ook een aantal eminente gasten hebben.
‘Het gekke is dat we lang over dit stuk hebben nagedacht vooraleer we beslisten op het op de plaat te zetten. Als groep heb je enerzijds het podium waar je het allemaal moet waarmaken met z’n zessen en je hebt de wereld van de studio, waar je onbeperkt je fantasie kunt laten spelen. We vonden dit stuk zelf ook fantastisch, maar gingen ervan uit dat we dit wellicht nooit live zouden spelen. We hebben immers niet de status van een headliner en worden slechts een beperkte tijd toegemeten. We hebben ondertussen ook wel wat contacten opgebouwd en we wilden op dit nummer een rol toebedelen aan een paar gastzangers. Tot onze verbazing accepteerden ze ook ons voorstel. Zo zijn Tom S. Englund (Evergrey), Kelly Sundown (Beyond Twilight, Outworld en Firewind) en Marik Basile (DGM) op onze plaat terecht gekomen. Vooral wat Tom Englund betreft ging er een grote droom in vervulling. Uiteraard hebben onze contacten via Episode ons daarbij geholpen.‘
Als we naar de namen kijken van wie er in de band speelt dan lijkt het wel een familiezaak.
‘Dat klopt. Vier van de zes leden zijn familie. Julien is mijn broer, François is onze neef en Julie is mijn vrouw (lacht). Met Thomas zat ik samen op school, die ken is dus ook al eeuwen en Gregory zit ondertussen ook al zeven jaar bij ons. We hebben dus een heel stabiele bezetting uitgebouwd. We komen uit een muzikale familie. Mijn vader en zijn broer (vader van François – GR) spelen al meer dan veertig jaar samen in de metal band Sapphire.’
Wat zijn jullie voornaamste invloeden?
‘Goh, die gaan van klassieke hardrock tot Stratovarius en Symphony X en van Dream Theater tot Testament en Hatebreed. Julie is nooit een fan geweest van de zogenaamde ‘female fronted bands’, maar heeft het meer voor zangers zoals Russell Allen of Jorn Lande. Als drummer ben ik oorspronkelijk vooral beïnvloed door Jörg Michael van Stratovarius en nadien ook door drummers zoals Mike Terrana, Mike Mangini en Mike Portnoy. Een drummer waar ik bijzonder gek op ben is Peter Wildoer van de soloband van James Labrie.’
Jullie komen uit Namen. Voel je als Waalse band iets van de politieke verdeeldheid van het land?
‘Ja en neen. Het hele gedoe rond België is een politieke zaak. Maar wij speelden laatst in Diest en daar voelden we geen enkele hinderpaal. Het draait immers allemaal om de muziek. De mensen waren vriendelijk en het is ook niet speciaal moeilijker om optredens te versieren in Vlaanderen dan het is in Wallonië. Het is sowieso overal niet gemakkelijk. Metalheads houden zich ook niet bezig met dat soort zaken. Het is één grote familie en wanneer je op een festival bent, dan ontmoet je mensen van overal. Het draait om de muziek. Kijk maar naar groepen zoals Myrath (uit Tunesië) of Orphaned Land uit Israel. Die gasten waren samen op tournee en gedroegen zich als broers voor elkaar terwijl ze vanuit politiek standpunt aartsvijanden zouden kunnen zijn.’
Wat is nu de ambitie van de band op kortere termijn?
‘We willen op de eerste plaats zoveel mogelijk kunnen optreden en ook wel een beetje uitbreken naar het buitenland. Onze droom is om als support te kunnen meegaan met een grotere band. Uiteraard willen we ook geen jaren wachten met een opvolger voor deze plaat. Mijn broer Julien schrijft constant muziek, dat is dus geen probleem.’
Geert Ryssen
Geplaatst door Vera op donderdag 14 mei 2015 - 09:59:21
Reageren is uitgeschakeld
|
|
