 |
RISE OF AVERNUS: Dramatis Personae (MCD)
English:
Late 2013 the debut album ’L’Appel Du Vide’ from Australian Rise Of Avernus blew me away. With that revelation, progressive orchestral doom/death metal was born (while doom metal is usual quite traditional in style). Now, one and a half year later, we have the EP ‘Dramatis Personae’ with five quite long, epic tracks and a total time of thirty minutes. What do I read? This MCD focuses on the heavier aspects of the band and introduces the new line-up. Ugh… new line-up? Indeed, female pianist with the dreamy voice Cat Guirguis has been replaced by Mares Refalaeda. In addition Matthew Bell, the orchestral connoisseur, is gone as well. Fortunately band leader Ben van Vollenhoven appears to be in charge for orchestration as well now besides his juicy growls and guitar skills. Thus ‘Dramatis Personae’ is just the continuation of the adventurous and multilayered music of this four-piece from Sydney.
Heavier than ever… that is surely tenable for opener ‘In The Absence Of Will’ which makes that dramatic orchestration fills the room, with bone-crushing riffs and raucous grunts. They really do justice to the title of this EP, since this is multilayered and ultimate dramatic with only harsh vocals. During the atmospheric beginning of ‘Path To Shekinah’ we have a breathing-space. It flourishes open with piano and melodic guitars. Very epic, with tight riffs. Here the low-pitched growls are sublimated with beautiful melancholic clean male vocals, while we also hear any esoteric female chants resound. A calm progressive part is relished with sighs, and violins. Another band that stands out in harsh contra melancholic is Enslaved. Maybe it is no coincidence that front man Grutle Kjellson of this epoch-making Norwegian band does guest vocals in ‘Act Est Fabula’ and in addition to some rigorous growls he proclaims a Norwegian text in a dramatic manner. It is a song with a lengthy orchestral intro and very dense when guitars join in. Drums and orchestral arrangements open ‘An Alarum Of Fate’. It seems like an eerie soundtrack and it has a menacing touch, again interaction between raucous and clean male chants, yet no Mares as lead vocalist can be heard. That only happens in occluding track ‘In Hope We Drown’ which is by far the most doom-like track of all this time, with monumental riffs, so that the comparison with Draconian suits again a bit. But Rise Of Avernus should not be Rise Of Avernus if they remain that simplistic compelling. Suddenly we have an experimental phase with percussion and instruments I cannot recall (didgeridoo? Oriental?), and next we are blown away by very hammering riffs until hectic piano fires a final recital upon us. Well, that’s another experience of a kind, in five fresh tracks and a promise for the future.
Nederlands:
Eind 2013 maakte het debuutalbum ’L’Appel Du Vide’ van het Australische Rise Of Avernus een overweldigende indruk op me. Hiermee was progressieve orkestrale doom/death metal geboren (terwijl doom metal toch redelijk binnen de lijntjes kleurt in de meeste gevallen). Anderhalf jaar later is er nu de EP ‘Dramatis Personae’ met vijf behoorlijk lange, epische songs en een totale tijdsduur van een half uur. Wat lees ik? Deze mini CD focust op de hardere aspecten van de band en stelt de nieuwe bezetting voor. Uh, nieuwe bezetting? Inderdaad, vrouwelijke pianiste met de dromerige stem Cat Guirguis is vervangen door Mares Refalaeda. Bovendien blijkt Matthew Bell, de man der orkestratie, ook in geen velden of wegen meer te bekennen. Gelukkig heeft bandleider Ben van Vollenhoven dit erbij genomen naast zijn sappige grunts en gitaarspel en is ‘Dramatis Personae’ een verdere uiteenzetting van de avontuurlijke en veelgelaagde muziek van dit viertal uit Sydney.
Harder dan ooit… dat geldt al zeker voor opener ‘In The Absence Of Will’ dat enorm dramatische orkestratie door de kamer laat schallen, met beenharde riffs en ruwe grunts. Men doet de titel van deze EP alle eer aan, want dit is veelgelaagd en opper dramatisch met enkel grunts. Tijdens het atmosferische begin van ‘Path To Shekinah’ komen we op adem. Het bloeit open met piano en melodieuze gitaren. Erg episch, met strakke riffs. Hier worden de lage death growls gesublimeerd door mooie melancholieke mannelijke cleane zang, terwijl er ook nog wat esoterische vrouwenzang doorheen galmt. Een kalm prog gedeelte heeft zuchtende zang dan weer, met violen. Wie ook heer en meester is in ruw contra melancholie is Enslaved. Het kan geen toeval zijn dat frontman Grutle Kjellson van deze baanbrekende Noorse band in ‘Act Est Fabula’ gastvocalen doet en naast een rigoureuze grom ook nog een Noorse tekst op dramatische wijze proclameert. Het is een song met een lang orkestraal intro en erg intens wanneer de gitaren erbij komen. Drums en orkest openen ‘An Alarum Of Fate’ dat wel een griezelige soundtrack lijkt en dreigend overkomt, wederom interactie ruwe en cleane zang trouwens, maar nog geen Mares als solozangeres te bespeuren. Dat gebeurt pas in afsluiter ‘In Hope We Drown’ dat veruit de meest doomy track van allen met monumentale riffs is ditmaal, zodat de vergelijking met Draconian hier terug een beetje opgaat. Maar Rise Of Avernus zou zichzelf niet zijn als het zo simpel meeslepend bleef. Plots is er een experimentele fase met percussie en instrumenten die ik niet kan thuisbrengen (didgeridoo? Oosters?), waarna we dan ineens weggeblazen worden door keiharde, eencellige riffs, hamerend tot opgejaagd pianospel nog even een eindrecital op ons afvuurt. Weer een hele belevenis die kan tellen is dit, in vijf verse tracks en een belofte voor de toekomst.
Tracklist:
In The Absence Of Will (5:16)
Path ToShekinah (5:34)
Act Est Fabula (6:00)
An Alarum Of Fate (5:54)
In Hope We Drown (6:24)
| Musicians:
Ben van Vollenhoven: vocals, guitars, orchestration
Mares Refalaeda: vocals, keyboards
Daniel Warrington: bass, vocals
Andrew Craig: drums, percussion
Guest appearance:
Grutle Kjellson (Enslaved): vocals on track 3
|
Geplaatst door Vera op vrijdag 01 mei 2015 - 14:22:58
Reageren is uitgeschakeld
|
|
