 |
TAD MOROSE: St. Demonius
English:
Tad Morose’s first period went from their conception in 1991 till the release of ‘Modus Vivendi’ in 2003. After a long hiatus they returned with a new singer on ‘Revenant’ (2013). If they once were prog power, their current style is something between power and heavy with elements from doom and prog. In comparison with the old days, their sound became heavier, darker, more melodic and less catchy! This is their eighth album.
After a fast, tight intro in the first song, the pace slows down to almost doom wherein a virtuoso guitar solo is embedded. The synthesizers are more prominent in the majestic ‘Forlorn’. Enter the mighty ‘Where Ignorance Reigns’ (double bass drum, some grunt like vocals), making me think of Nevermore, which has a break in its midst in which the singer let’s us enjoy the softer side of his voice, before slowly accelerating again. In ‘Remain’, Ronny gets a chance to prove he can sing high pitched, almost giving me goosebumps. He does his job as good as Urban Breed, his predecessor.
In ‘Black Fire’ we find a great solo combining virtuoso and prog with a melancholic touch. Double bass and shrieking guitar, clean vocals and semi-grunt and a speedy solo towards the end in ‘Shadows’ that is pretty catchy. ‘Darkness Prevails’ breathes some doomy majesty. ‘World’ is an epic piece, which should have lasted a bit longer for my taste.
At first I was a bit disappointed, but this album will grow on you, as each spin uncovers new facets.
Nederlands:
Tad Morose’s eerste periode ging van hun oprichting in 1991 tot het uitbrengen van ‘Modus Vivendi’ in 2003. Na een lange stilte kwamen ze terug met een nieuwe zanger op “Revenant’ (2013). Waren ze ooit progpower, dan ligt hun huidige stijl ergens tussen heavy en power met elementen uit doom en prog. In vergelijking met vroeger klinken ze heavier, donkerder, melodieuzer en minder catchy! Dit is hun achtste album.
Na een snelle, strakke intro in het openingsnummer, zakt het tempo tot bijna doom waarin een virtuoze gitaarsolo gebed zit. De synthesizers zijn iets nadrukkelijker te horen in het majestueuze ‘Forlorn’. Dan komt het heftige ‘Where Ignorance Reigns’ (dubbele basdrum, een snuifje grunt-achtige stem), dat me even deed denken aan Nevermore, met halverwege een rustige break waarin de zanger de gevoelige kant van zijn stem laat horen, om daarna langzaam weer te versnellen. In ‘Remain’ krijgt Ronny de kans om te bewijzen dat hij vocaal hoge registers kan halen, een bijna kippenvel moment. Hij doet het even goed als Urban Breed, zijn voorganger.
In ‘Black Fire’ vinden we een prachtsolo die het midden houdt tussen virtuoos en prog, met een melancholische toets. Dubbele bas en gierende gitaar, clean vocals en semi-grunt, een speedy gitaarsolo naar het einde toe in ‘Shadows’, dat vrij catchy is. ‘Darkness Prevail’ heeft iets doomy majesteitelijks over zich. ‘World’ is een epische brok die best wat langer had mogen duren.
Aanvankelijk was ik wat teleurgesteld, maar dit is een groeiplaat, waar je bij elke beluistering nieuwe facetten ontdekt.
Tracklist:
Bow To The Reapers Blade (4’05â€)
Forlorn (3’08â€)
Where Ignorance Reigns (5’03â€)
Remain (3’23â€)
Black Fire (4’20â€)
Day Of Reckoning (4’27â€)
The Shadows Play (3’58â€)
Darkness Prevail (4’27â€)
Fear Subside (4’05â€)
Dream Of Memories (4’01â€)
The World Is Growing Old (4’34â€)
Your Own Demise (3’36â€)
| Musicians:
Ronny Hemlin - vocals (ex-Steel Attack)
Christer ‘Krunt’ Andersson - guitars
Kenneth Jonsson – guitar (ex-Torch)
Tommi Karppanen – bass (ex-Morgana Lefay)
Peter Morén - drums
|
Geplaatst door Vera op zondag 27 september 2015 - 12:18:58
Reageren is uitgeschakeld
|
|
