 |
OMNIUM GATHERUM: Grey Heavens
English:
This year Omnium Gatherum has been around for twenty years and we can celebrate this exuberantly with their seventh studio album ‘Grey Heavens’, since that is a stunner like fury again. After their previous feat ’Beyond’ (2013), the Finnish band toured in Europe as well as in the US with Insomnium and played as much festivals as possible. But guitarist Markus Vanhala (also active in Insomnium) is a busy bee. That’s why the six-piece could already enter the studio last summer to record new songs.
It has always been admirable how Omnium Gatherum forged all kinds of influences to their own signature brew, just like the band name suggests. In despite of the fact that this is very melodic death metal with loads of frivolous keyboards and magnificent, emotive guitar solos, they kept a beloved roughness due to juicy grunts of Jukka Pelkonen and ultra tight riffs. The art to craft all this into fetching songs came easily to them again on ‘Grey Heavens’ so it seems. You think you hear all kinds of details from other bands, yet it sounds ultimately like Omnium Gatherum. They also relish their songs with almost sweet clean vocal parts, another characteristic. Opening track ‘The Pit’ instantly convinces us with its Amon Amarth like rhythmic patterns and guitar accents, but in addition to the grunts there is also room for a few sweet clean vocal lines. More reminiscence to Amon Amarth during the resolute mid-paced ‘Skyline’. Later keyboards appear in the front for a moment, followed by a delicious guitar solo. The style of Vanhala is graceful: even if he plays fast, emotions prevail. That is also a salient feature in the with modern keyboards regaled ‘Frontiers’ (single and video clip) and the long, majestic ‘Majesty And Silence’ which reveals us its inventive twists and turns in eight minutes. This is top notch class, while we hear fervent as well as howling Floyd-like guitar solos. ‘Rejuvenate!’ has the energy of youth with sprinkling piano accents. Try to be immune for the catchy melody lines in ‘Foundation’, I bet you cannot. Every song also includes that pure Finnish melancholy, even if the performance is energetic. ‘Ophidian Sunrise’ has a dark spoken part for instance, but sudden guitar heaviness as well. One can find an instrumental song on every album and this time it is ‘These Grey Heavens’ in which atmospheric and emotive introspection go hand in hand with some heavy passages. The last track, ‘Storm Front’ has playful keyboards in the vein of Dark Tranquillity, but it finds it way heavily rocking towards the end. A wild occlusion; of an album that is obviously created with love and talent. Let us hope that they will soon come our way again to see them live.
Nederlands:
Dit jaar bestaat Omnium Gatherum twintig jaar en dat kunnen we alvast uitbundig vieren met hun zevende studioalbum ‘Grey Heavens’, want dat is weer een knaller van jewelste. Na de vorige worp ’Beyond’ (2013) toerde de Finse band zowel in Europa als in de VS met Insomnium en deed zoveel mogelijk festivals aan. Maar gitarist Markus Vanhala (ook actief in Insomnium) is een bezig baasje en dus kon het zestal in de zomer 2015 al beginnen met nieuwe songs opnemen.
Het is altijd bewonderenswaardig geweest hoe Omnium Gatherum allerlei invloeden smeedde tot hun eigen brouwsel, net wat de bandnaam suggereert. Ondanks het feit dat dit erg melodieuze death metal is met veel wulpse keyboards en prachtige gitaarsolo’s uit het hart, behielden zij een gewenste ruwheid door de sappige grunts van Jukka Pelkonen en strakke ritmes. De kunst om dit alles tot aanstekelijke songs te boetseren gaat hen op ‘Grey Heavens’ weer erg goed af. Je vindt allerlei details van andere bands, maar het is op en top Omnium Gatherum. Ze kruiden de songs ook nog met haast zoete cleane gezangen, een volgende eigenschap. Zo pakt openingstrack ‘The Pit’ ons meteen in met zijn Amon Amarth achtige ritmiek en gitaaraccenten, maar is er naast de grunts ook plaats voor enkele lijntjes cleane zang. Nog meer verwantschap met Amon Amarth tijdens het stugge mediumtempo ‘Skyline’. Later treden de keyboards even op de voorgrond, gevolgd door een knappe gitaarsolo. De stijl van Vanhala is sierlijk, zelfs al speelt hij snel, dan nog staat gevoel voorop. Dat is ook sterk aanwezig in het met moderne keyboards opgesmukte ‘Frontiers’ (single en videoclip) en het lange, majestueuze ‘Majesty And Silence’ dat ons in acht minuten zijn inventieve opbouw openbaart. Dit is grote klasse, waarbij zowel vurige als Floydiaanse solo’s de revue passeren. ‘Rejuvenate!’ vertoont de energie van de jeugd met sprankelende pianoaccenten. Probeer de melodielijn van ‘Foundation’ maar eens uit je hoofd te zetten, wedden dat het niet lukt! Elk nummer straalt eveneens die pure Finse melancholie uit, zelfs al is de uitvoering pittig. Zo heeft ‘Ophidian Sunrise’ een donker gesproken stuk, maar evenzo plots gitaargeweld. Op elk album staat een instrumentaal nummer en dat is ditmaal ‘These Grey Heavens’ waarin atmosferische en emotionele introspectie samengaan met enkele heftige passages. Het laatste nummer ‘Storm Front’ kent speelse toetsen die wat aan Dark Tranquillity doen denken, maar baant zich stotend en strak een weg naar het einde. Een wild besluit, van een album dat merkbaar met liefde en talent gemaakt is. Hopelijk komen ze vlug terug onze kant uit.
Tracklist:
The Pit (4:34)
Skyline (4:30)
Frontiers (5:09)
Majesty And Silence (8:36)
Rejuvenate! (5:28)
Foundation (5:49)
The Great Liberation (5:16)
Orphidian Sunrise (6:14)
These Grey Heavens (4:26)
Storm Front (6:13)
| Musicians:
Jukka Pelkonen: vocals
Markus Vanhala: guitars
Joonas Koto: guitars
Erkki Silvennoinen: bass
Aapo Koivisto: keyboards
Jarmo Pikka: drums
|
Geplaatst door Vera op zondag 13 maart 2016 - 11:35:42
Reageren is uitgeschakeld
|
|
