 |
MOONSORROW: Jumalten Aika
English: What happens after the end of the world, when even the last survivor has been swept away in ultimate desperation on this planet, according to the theme of previous Moonsorrow album ‘Varjoina Kuljemme Kuolleiden Maassa’? A new cycle will begin and that is ‘Jumalten Aika’ (‘The Age Of Gods’). No concept album, but an intensive journey through myths and legends of the North. The Finns do not create albums you can easily and spontaneously write a review about. In addition they also take the time to preserve the high quality of their cinematic, progressive pagan metal, since the predecessor happened to be released five years ago.
The mammoth compositions, written by godfather Henri Sorvali, were perfected by the rest of the band as usual in order to come to a satisfactory result. In 67 minutes – divided in five lengthy tracks – more than ever a proper ethnic experience is what we hear. Opener and title track ‘Jumalten Aika’ appears to be a track that you expect from the band, at least in the beginning. Sounds of nature garland the heavy passages, in which eruptions with idiosyncratic Ville screams reign. Heathen – clean sung – choirs bring in a slightly solemn touch, while the baroque keyboards of Henri always support this heaviness. However, the second track ‘Ruttolehto incl. Päivättömän Päivän Kansa’ already has some surprises for us. Imperturbable, epic choirs regularly loom up. Ville’s screams seldom sounded that bestial as on this album, but it is at the same time the composition with the most folk influences. We can even speak of ethnic proportions when Jonne Järvelä of Korpiklaani adds his Joik chants. He leads the ceremony in this intensive piece of music that successfully switches between primordial ferocity and shamanistic conjuration. With its seven minutes length, ‘Suden Tunti’ happens to be the shortest song. Heavy guitars and rebellious choirs give it an energetic flair, invigorated with typical arrangements and in the end kind of any weird chants and sounds of the wood. ‘Mimisbrunn’ moves slowly and compelling through the thicket. Acoustic guitars, sonorous harmony chants and a perfect crescendo of compelling sounds, until the climax leads to introspection again. In the last song mankind rules again, but the music is not profane at all. Again we have that majestic playing with dynamics, with overwhelming contrasts, while Jonne produces some authentic throat sounds as guest vocalist. After an occluding speech, the music fades out into sounds of nature, like miniatures from a time gone by. This is empyrean music, primordial and yet perfected in all its strategic grandness. After few spins this musical epos takes hold of you with grim resolution, it never leaves you unmoved.
Nederlands: Wat volgt er op het einde van de wereld, wanneer zelfs de laatste overlevende in opperste wanhoop weggevaagd is van deze planeet, aldus het thema van vorig Moonsorrow album ‘Varjoina Kuljemme Kuolleiden Maassa’? Een nieuwe cyclus dringt zich op en dat is ‘Jumalten Aika’ (‘The Age Of Gods’) geworden. Geen conceptalbum, maar een intense reis doorheen mythen en legenden van het Hoge Noorden. De Finnen maken geen albums waarover je zomaar even lichtzinnig en spontaan een bespreking schrijft. Bovendien nemen zij zelf ook steeds de tijd om de hoge kwaliteit van hun filmische, progressieve pagan metal te handhaven, want de voorganger met de lange titel ligt alweer vijf jaar achter ons.
De door peetvader Henri Sorvali geschreven mammoetcomposities werden zoals steeds door de rest van de band geperfectioneerd tot men tot een bevredigend resultaat kwam. In 67 minuten – verdeeld in vijf lange tracks – trekt meer dan ooit een etnische beleving met tal van contrasten aan ons voorbij. Opener en titelsong ‘Jumalten Aika’ is een track die volledig beantwoordt aan wat je verwacht van de band. Natuurgeluiden vormen een krans rond de heftige stukken, waarin erupties met de typische Ville schreeuwzang heersen. Heidense – clean gezongen – koren brengen een welhaast plechtige toets aan, terwijl de barokke keyboards van Henri steeds de heftigheid ondersteunen. Het tweede nummer ‘Ruttolehto incl. Päivättömän Päivän Kansa’ houdt echter al enige verrassingen in. De onverstoorbare, epische koren duiken geregeld op, Ville’s schreeuwpartijen klonken zelden zo bestiaal als op dit album, maar het is ook de compositie met de grootste folkinbreng, zodanig zelfs dat we van etnische proporties gaan spreken wanneer Jonne Järvelä van Korpiklaani zijn Joikgezangen toevoegt. Hij leidt de ceremonie in dit intense stuk muziek dat succesvol switcht tussen primordiale woestenij en sjamanistische bezweringen. Met zijn zeven minuten is ‘Suden Tunti’ de kortste song. Scheurende gitaren en opruiende spreekkoren maken dit een energiek moment, aangedikt met typische arrangementen en op het laatste toch nog enige vreemdsoortige zang en bosgeluiden. ‘Mimisbrunn’ baant zich traag en slepend een weg doorheen het kreupelhout. Akoestische gitaren, heldere samenzang en een perfect crescendo van meeslepende klanken, tot de climax daarna terug tot introspectie leidt. In het laatste nummer is het rijk terug aan de mensheid, maar de muziek is er niet wereldser door. Ook hier dat kunstzinnig spelen met dynamiek, wat zich uit in overrompelende contrasten, waarbij Jonne nog even authentieke keelklanken produceert als gastzanger. Na een besluitende toespraak deemstert de muziek weg en verwordt tot natuurgeluiden, als miniaturen uit een verborgen verleden. Dit is verheven muziek; primordiaal en toch uitgekiend in al haar strategische grandeur. Na enkele luisterbeurten neemt dit muzikale opus met grimmige vastberadenheid bezit van je, om je nooit meer los te laten.
Tracklist:
Jumalten Aika (12:43) Ruttolehto incl. Päivättömän Päivän Kansa (15:21) Suden Tunti (7:06) Mimisbrunn (15:55) Ihmisen Aika (Kumarrus Pimeyteen) (16:00)
| Musicians:
Ville Sorvali: bass, lead vocals Henri Sorvali: guitars, keyboards, vocals Mitja Harvilahti: guitars, vocals Markus Eurén: keyboards Marko Tarvonen: drums, vocals
Janne Perttilä: guitars, vocals (live only)
Additional guests:
Vocals & choirs: Mynni Luukkainen, Jonne Järvelä, Helena Haaparanta, Jakke Viitala Flute & violin: Hittavainen
|
Geplaatst door Vera op maandag 09 mei 2016 - 15:58:27
Reageren is uitgeschakeld
|
 |