|
ADIMIRON: Et Liber Eris
English: ‘Et Libris Eris’ marks a totally new start for Adimiron, an Italian band with guitarist Alessandro Castelli as moving spirit. A new line-up, a new label and a new album have to upgrade them one step higher on the ladder of success. In the past we read some commends on the vocals. Well, you cannot have any negative remarks about the new font man Sami El Kadi. On this album the band plays fervent progressive metal with influences from Opeth (prog death metal in that style) and Soen (the drawling, empyrean clean chants). However, the heavier parts are mostly regaled with raucous grunts with -core edge. The result is an engrossing, inventive work, complex, but with a great feel for beautiful melodies. Thus we hear magnificent, emotive guitar solos of the founding member in every song.
If we take ‘The Sentinel’ as paradigm, then the tension is built up in a wonderful manner after slow sonorous guitar sounds, they pass into proper prog structures in a Toolish way and above all this, we hear those soothing clean vocals. Soon they burst out and juicy grunts join in, sometimes with scream-like tinge. The riffs get murky, but more drawling vocals are followed by a beautiful guitar solo. That’s the way how Adimiron colors its sound pallet and a blueprint for their songs. There’s a bit of dissonance noticeable in ‘Zero-Sum Game’, but halfway we hear a semi-rough vocal line which is really catchy. The tight playing in ‘Joshua Tree 37’ is dense, from time to time restless and fickle and towards the end repetitive patterns are graced with lively accents. It is good that these chock-full songs are followed by a moment of tranquility during ‘The Coldwalker’. It might be the most beautiful song of this album, with peaceful vocals and mighty dynamics. Some rebellious growls reign again in ‘As Long As It Takes’ and also the next tracks include twists and turns all over and progressive intricacies. Again moments to cherish in the partly quiescent ‘Stainless’ and the occluding ‘Zona Del Silencio’. The sound of Adimiron is more mechanic and complex than Soen is, with a kind of modern twist that will make them appealing to the younger audiences as well (think of fans of The Ocean and Leprous). A giant leap forwards they made and let’s hope they will be rewarded for that! And by the way, this cannot be described as ‘death metal’ anymore.
Nederlands: ‘Et Liber Eris’ betekent een heel nieuwe start voor Adimiron, een Italiaanse band met gitarist Alessandro Castelli als drijvende kracht. Een nieuwe bezetting, een nieuw label en een nieuw album moeten hen nu een trap hoger op de ladder van het succes brengen. In het verleden was er nogal eens commentaar op de zang. Wel, op nieuwe frontman Sami El Kadi hebben we niets aan te merken. Wat de band op dit album presteert is vurige progressieve metal met invloeden van Opeth (prog death metal in die stijl) en Soen (de lijzige, gedragen cleane zang). Wel zijn de heftigste stukken meestal voorzien van ruwe grunts met –core randje. Het resultaat is een boeiend inventief werkje, complex, maar met veel gevoel voor knappe melodieën en dat uit zich in prachtige, gevoelsvolle gitaarsolo’s van de oprichter.
Nemen we ‘The Sentinel’ als uitvalsbasis, dan wordt er spanning opgebouwd na trage heldere gitaarklanken, gaat men op Toolachtige wijze over in prog structuren en weerklinkt zalvende cleane zang boven dit alles uit. Weldra barst men uit en volgen gretige grunts, soms met schreeuwerig timbre. De riffs worden drassig, maar meer lijzige zang wordt gevolgd door mooie gitaarsolo’s. Op die manier kleurt Adimiron zijn klankenpalet in. Er ligt een beetje dissonantie verholen in ‘Zero-Sum Game’, maar halverwege komt een halfruwe zanglijn die bijzonder catchy is. Het strakke spel in ‘Joshua Tree 37’ is intens, soms onrustig en wispelturig en naar het einde toe worden repetitieve stukken opgefleurd met levendige accenten. Het is mooi dat er na deze volgepropte songs een rustpunt komt tijdens ‘The Coldwalker’, misschien wel het mooiste nummer van dit album met vredige zang en knappe dynamiek. Want de opruiende grunts heersen terug in ‘As Long As It Takes’ en ook de volgende songs hebben hoekige wendingen en progressieve wispelturigheid. Toch ook prachtige momenten in het deels rustige ‘Stainless’ en de afsluiter ‘Zona Del Silencio’. De sound van Adimiron is hoekiger en complexe dan Soen, met een modernisme dat hen ook bij een jong publiek zal doen aanslaan (denk aan fans van The Ocean en Leprous). Een flinke stap voorwaarts die hen geen windeieren zal leggen hopen we. En dit valt zeker niet meer te omschrijven als ‘death metal’.
Tracklist:
The Sentinel (5:51) Zero-Sum Game (4:25) Joshua Tree 37 (5:36) The Coldwalker (5:13) As Long As It Takes (4:26) The Unsaid (4:48) Stainless (5:14) Zona Del Silencio (5:51)
| Musicians:
Sami El Kadi: vocals Alessandro Castelli: guitars Cecilia Nappo: bass Federico Maragoni: drums
|
Geplaatst door Vera op dinsdag 02 januari 2018 - 19:19:37
Reageren is uitgeschakeld
|
|