 |
DARKEN THE MOON X - De Casino, Sint-Niklaas - 02/12/2018
In 2009 vond het eerste Darken The Moon festival plaats en meer en meer ontwikkelde dit initiatief van de band Marche Funèbre zich tot een festijn waar elke rechtgeaarde doom metalfan naar uitkeek. Begin december vond de tiende editie plaats in zaal De Casino in Sint-Niklaas. Dit lustrum had niemand minder dan Green Carnation als hoofdact, maar vooraleer het zover was genoten we nog van enkele nieuwe ontdekkingen en vaste waarden.
Tekst: Vera
Ook dit tiende gebeuren werd een goedbezochte en puik georganiseerde happening, maar het is nog vrij rustig wanneer Vin De Mia Trix om vier uur ’s middags het podium opkomt. Dit is een band uit Oekraïne die voor het eerst in de Benelux speelt. De band bracht in 2013 al een debuutalbum uit, maar liet in 2017 van zich spreken door het dubbelalbum ‘Palimpsests’ waarop vier nummers prijken. Met een speelduur van vijftig minuten zouden zo maar twee composities aan bod komen, maar toch liet het vijftal een positieve indruk achter.
Met Ophis zijn we meer vertrouwd en het concert van de sympathieke Duitsers is dan ook een vroeg hoogtepunt voor ondergetekende. Het viertal is momenteel op tournee met Mournful Congragation, maar speelt een iets toegankelijkere vorm van doom/death metal die ons steeds bevalt. Dat is vooral op conto te schrijven van de vele, liederlijk uitwaaierende en uiterst melodieuze gitaarsolo’s. Ook zorgt men voor de nodige pittige acceleraties tussen de loodzware inertie, zodat een aangenaam contrast ontstaat Intussen hebben ze al vier albums op hun palmares en dat vertaalt zich in een goed geolied concert waar we zeer van genieten.
Door interviewverplichtingen missen we Marche Funèbre en een flink deel van Bell Witch, maar dat neemt niet weg dat we ons geïnformeerd hebben wat er intussen in de zaal gaande was. Marche Funèbre speelt – zoals we ze kennen – een energieke set waarbij ‘Capital Of Rain’ en ‘Deprived’ openen. Vervolgens krijgen we wat werk uit de EP die dit jaar uitgebracht werd, met ‘Death Wish Woman’ en het lange ‘A Departing Guest’. Men sluit af met ‘Lullaby Of Insanity’ een song welke we inmiddels graag als klassieker naar voren schuiven.
Bell Witch is een illuster Amerikaans duo uit het regenachtige Seattle, bestaande uit zanger/bassist Dylan Desmond en drummer Jesse Schreibman. Vandaag worden ze (soms) vocaal bijgestaan door Erik Moggridge van Aerial Rain en hebben ze na een succesvolle tour in de lente beloofd om heel het meest recente album ‘Mirror Reaper’ live te brengen. En dat is nogal wat. De uitvoering van een enkel nummer, tachtig minuten lang. Voor funeral/sludge doom fans een reden om aanwezig te zijn, zo bleek bij enige navraag.
Mournful Congregation hadden we al eerder gezien (in 2011 als ik me niet vergis) als voorprogramma van Mourning Beloveth. Na het concert van vandaag kan ik verzekeren dat de band aanzienlijk gegroeid is en veel meer indruk maakte vandaag dan toen. In het voorjaar bracht de Australische band ‘The Incubus Of Karma’ uit en dat is nu eenmaal een dijk van een plaat die hun aanwezigheid hier hoog op de affiche rechtvaardigt. Men start dan ook met het recente ‘Whispering Spiritscapes’, maar daarna neemt men een diepe duik in eerder werk. Live is het collectief inmiddels uitgebreid tot vijf muzikanten, zodat hun funeral doom beenhard en vet uit de boxen spat.
Twee edities van ProgPower EU (2003 & 2005) maakte Green Carnation voor ons echt memorabel. De Noorse band heeft bovendien in 2001 het album ‘Light Of Day, Day Of Darkness’ uitgebracht, een compositie van een uur welke na al die jaren nog steeds als een rots in de branding staat. Net als bijvoorbeeld ‘Crimson’ van Dan Swanö’s Edge Of Sanity was dit een illustratie welke toppers kruisbestuiving tussen harsh (black of death) metal uit Scandinavië kon voortbrengen, indien verfraaid door progressieve melancholie. In principe ook een gegeven waar Opeth rijkelijk uit put, maar dit gezegd zijnde, mocht Darken The Moon X dit jaar op vlammende wijze afsluiten met Green Carnation. Ook al is de band rond Tchort (ex-Emperor en veel meer) en zanger Kjetil Nordhus (Trail Of Tears, Tristania en veel meer) niet altijd even productief geweest met lange sluimerperiodes tot gevolg, omstreeks 2014 kwam het goede nieuws dat men terug bestond en live ging spelen. Dit jaar konden we nog genieten van de superieure concertregistratie ’Last Day Of Darkness’ als eeuwige herinnering om te koesteren. Wij waren in eerste instantie dan ook overtuigd van het feit dat men deze mammoetcompositie in al haar glorie voor ons zou uitrollen vanavond. Toch niet. Wanneer ik ruime tijd voor het concert Kjetil aan de tand voel, vertelt hij dat men vooral songs van ‘A Blessing In Disguise’ en ‘A Quiet Offspring’ zal spelen, aangezien de periode waarin de band teruggreep naar ‘Light Of Day, Day Of Darkness’ al geruime tijd (twee jaar) achter ons ligt. Het is een verrassing te elfder ure voor ons, want het betekent dat het progressieve, doomy karakter van de Noren vanavond getransformeerd wordt in meer toegankelijke songs. Weliswaar ook allen met een gloomy sausje, van aanzienlijke lengte en met een smeuïge saus van weemoed overgoten, maar in die optiek wel in de lijn liggende van voorgaande concerten dat ik ervan zag. Dit neemt niet weg dat het een concert wordt waarbij er veel te genieten valt. Het geluid in de zaal is, zoals steeds, perfect en de band geniet overduidelijk van de aanwezigheid van een enthousiast publiek. Bovendien kunnen we met zijn allen de voortreffelijke songs uit de periode 2003-2005 terug ervaren en ons realiseren hoe pakkend deze wel waren en nog steeds zijn. Ook al is het niet ‘Light Of Day’, met maar liefst zeven van de negen songs uit ‘A Blessing In Disguise’ en de inswinger ‘A Pile Of Doubt’ van ‘The Quiet Offspring’ meteen gevolgd door het enigmatische titelnummer, zit het meteen goed. Er zijn dus nog zekerheden in het leven, zodat we getuige zijn van een energiek concert – waarbij ook een nieuw nummer gespeeld wordt – en waarbij elk bandlid opgaat in een devote, geconcentreerde performance. Green Carnation zal altijd een band voor fijnproevers blijven, zolang er aandacht blijft voor uitzonderlijke concerten zoals dit naast de grote commercie (die nog steeds gedicteerd wordt door Angelsaksische landen, hoe vreemd dit ook is), kunnen we ons geluk niet op wanneer deze ons uit de comfortzone halen. Na 15 jaar (ProgPower 2003) is Green Carnation nog steeds een topper!!!
Setlist Green Carnation
A Pile Of Doubt
The Quiet Offspring
Everlasting Moment
The Boy In The Attic
Writings On The Wall
Into Deep
Lullaby In Winter
Rain
Sentinels Of Chaos
Crushed To Dust
When I Was You
Myron & Cole
Geplaatst door Vera op donderdag 20 december 2018 - 12:07:15
Reageren is uitgeschakeld
|
|
