 |
PARADISE LOST: In Requiem
English:
Every Paradise Lost fan who got to know the band as part of the Holy Doom Trinity of Yorkshire (Paradise Lost, My Dying Bride, Anathema) in the mid nineties, but later on got disappointed more than once when these guys came up with Depeche Mode as lightened model, should listen with an open view to ‘In Requiem’. The latest albums ‘Believe In Nothing’ and ‘Paradise Lost’ already marked a return to a heavier approach, but the band itself announces a new chapter with ‘In Requiem’. Nick Holmes says: “We wanted to make a heavier, darker album, without losing the feeling for melody that has become part of our music over the last ten years.†Rougher and less sophisticated, that’s how we like Paradise Lost best and that’s how they surpass themselves on ‘In Requiem’.
The band succeeded in merging everything they tried out during their nineteen years of existence and render it in a marvellous blend through eleven new compositions on their eleventh studio album. This is no pep talk, this is true. You will notice it immediately during the atmospheric intro followed by mid-paced doom riffs and peerless guitar soloing in ‘Never For The Damned’. Solid rocking guitars and raucous vocals determinate the sound in ‘Ash & Debris’. The single ‘The Enemy’ – who was launched at the world in April as first taster – impresses by its echoing low-tuned guitars and magnificent solo. This album has a much more doom atmosphere, listen to the pent-up pressure that keeps you going in ‘Praise Lamented Shade’ for instance. Or the dripping piano notes, refreshing as first morning dew in springtime, that are woven through the melody-lines in the captivating ‘Requiem’. As catchy as ‘One Second’, yet more vehemently.
As I said, more doom, once again in ‘Prelude To Descent’, which has as keen as mustard accelerations halfway. Gregor Macintosh could swallow the bait again on this album! Paradise Lost summarizes all its former experiences. The canalized respect for Sisters Of Mercy as well, in the sung with dark gothic voice ‘Beneath Black Skies’. The compelling ‘Sedative God’ at last, is just a herald of the melancholy-drenched ‘Your Own Reality’ that will have every Paradise Lost fan sinking back in their relaxed seats of solace after this meritorious revenge. Everything we have been missing for so long is re-incarnated and that’s why this album deserves to be chosen as album of the month!
Nederlands:
Alle Paradise Lost fans die de band leerden kennen als deel van de Heilige Doomdrievuldigheid van Yorkshire (Paradise Lost, My Dying Bride, Anathema) midden jaren negentig, maar daarna meermaals teleurgesteld werden toen de mannen kwamen aandraven met Depeche Mode als lichtend voorbeeld, moeten echt terug met een open visie naar ‘In Requiem’ luisteren. De laatste albums ‘Believe In Nothing’ en ‘Paradise Lost’ markeerden reeds een terugkeer naar een steviger geluid, maar de band kondigt met ‘In Requiem’ zelf een nieuw hoofdstuk aan. Nick Holmes zegt hierover: “We wilden een harder, donkerder album maken, zonder het gevoel voor melodie te verliezen waar we de laatste tien jaar aan gewerkt hebbenâ€. Ruwer en minder gesofistikeerd, zo hebben we Paradise Lost het liefst en zo zijn ze ook op hun beste op ‘In Requiem’.
De band is er in geslaagd om alles wat ze in hun negentienjarig bestaan uitgeprobeerd hebben te bundelen en uitstekend weer te geven in elf nieuwe composities op hun elfde studioalbum. Dit is geen peptalk, dit is waar. Dat zal je meteen merken tijdens het atmosferische intro dat gevolgd worden door mid-tempo doom riffs en weergaloos gitaarspel in ‘Never For The Damned’. Stevig rockende gitaren en ruwe zang bepalen het geluid in ‘Ash & Debris’. De single ‘The Enemy’ – die in april als eerste smaakmaker op de wereld werd losgelaten – slaat aan door zijn zinderende laag gestemde gitaren en knappe solo. Dit album heeft terug veel meer een doom sfeer, luister bijvoorbeeld naar de ingehouden spanning die je in ‘Praise Lamented Shade’ op het puntje van je stoel houdt. Of de druppelende pianoklanken, fris als de morgendauw in de lente, die de sterke melodielijnen in het beklijvende ‘Requiem’ doorweven. Even catchy als ‘One Second’, maar heftiger.
Meer doom zeiden we al, zo ook in ‘Prelude To Descent’, dat wel halverwege een acceleratie met peper in de reet kent. Gregor Macintosh mocht zich terug uitleven op dit album! Paradise Lost verenigt al zijn eerdere ervaringen. Zo ook het gekanaliseerde respect voor Sisters Of Mercy in het met donkere gothic stem gezongen ‘Beneath Black Skies’. Het slepende ‘Sedative God’ tenslotte, is slechts de voorbode van het in melancholie gedrenkte ‘Your Own Reality’ dat elke Paradise Lost fans na deze revanche opgelucht in de zetel van vertroosting zal doen wegzinken. Wat we al die jaren zo gemist hebben is terug en daarom verdient dit het om album van de maand te worden!
Tracklist:
Never For The Damned (5:02)
Ash & Debris (4:16)
The Enemy (3:39)
Praise Lamented Shade (4:02)
Requiem (4:25)
Unreachable (3:38)
Prelude To Descent (4:11)
Fallen Children (3:38)
Beneath Black Skies (4:12)
Sedative God (3:59)
Your Own Reality (4:02)
| Musicians:
Nick Holmes: vocals
Gregor Mackintosh: lead guitar
Aaron Aedy: rhythm guitar
Steve Edmondson: bass
Jeff Singer: drums
|
Geplaatst door Jany op maandag 21 mei 2007 - 19:29:05
Reageren is uitgeschakeld
|
|
